Czy dostrzegasz to światło? ...ono pozwala zobaczyć... Dzięki niemu spoglądasz głębiej, dotykając przyczyny.

Gdy spoglądam wstecz widzę błękit... czy to niebo...? czy morskie fale...? czy podwodne głębiny...?

Dotykam białego puchu, przesypuję przez palce jak piasek, moje dłonie czują jego chłód... a ja chcę biec wśród białych mgieł... o poranku. Chcę biec nie pamiętając marzeń.

Łza odchodząc otworzy drzwi spokoju, we mgle odnajdzie swoje miejsce... i wróci cisza... i uśmiech błękitu, a czyjeś serce... odnajdzie wtedy siebie.

Spoglądam w stronę wody. Słyszę szum fal... jest jak muzyka ze snu. Me oczy kieruję ku górze, tam rozgwieżdżone niebo i... przebłysk spadającej gwiazdy. Wypowiadam marzenie...

Uczucie ciszy, lekkość całego ciała, oderwanie od myśli i... wyjątkowy wewnętrzny spokój. Pod wodą... nie zamykam oczu, tutaj nie muszę tego robić, aby poczuć wyciszenie.

Jest już noc... Siedzę na tarasie, przede mną... ciemna tafla morskiego błękitu. Czuję delikatny powiew. To zapach morza. Chłodne powietrze dotyka mej twarzy.

Dotknij mej dłoni w ciszy spełnienia, dotknij mych snów na jawie marzeń, dotknij.. To jedyne czego pragnę. W twych oczach dostrzegam swe zmysły, które ze snu obudzone już nie śnią

Jeśli szczęście jest dotykiem prawdziwych chwil, to jest w nim cukier, odrobina soli i kruszynki pieprzu... to prawdziwość istnienia, w którym cierpienie też jest niezbędne.

Szczęście jest tylko wtedy, gdy dotykasz prawdziwych chwil. W snach marzysz o szczęściu, już prawie je widzisz... i wtedy się budzisz. A twoja wyśniona rzeczywistość nie istnieje

Czy zdarzyło ci się kiedyś zrobić coś dla kogoś, tak po prostu, zupełnie bezinteresownie? Co wtedy czułeś? Czy ta chwila warta była zatrzymania? Czy to było szczęście? Pomyśl...

W ciszy dostrzegasz prawdziwe zarysy istnienia. Nie są skażone zniekształconym obrazem twojej podświadomości, podszeptami umysłu... twych myśli, które zatruwają dotyk istnienia...

Jestem jak bezdomny ptak, który przyleciał do nieznanej krainy. Wędruję między jawą a snem, odnajdując skrawki istnienia.

Otwórz oczy, zatrzymaj się w ciszy... Zauważ to miejsce, tu i teraz... Ta chwila jest najważniejsza, to sens istnienia.

Czekamy w bezruchu, zastygnięci w smutku tęsknoty za twym ciepłem, zapachem i kolorami. Przyjdź i dotknij nas promykami Słońca. Obudź ze snu głębokiego. Już czas... Nie zwlekaj.

Zatapiam me dłonie w kolorach kwiatów, czuję ich dotyk, ich czułość... ciepło mych marzeń. Opadam na zieleń, jak liść jesienią. Otulona ciepłem istnienia... zasypiam.

Przez jakiś czas ma wrażenie, że widzi inaczej, czuje inaczej, słyszy inaczej... Tkwi w niemocy, odcięta od własnych emocji. Żadne bodźce jej nie dotykają. Przetrwa te chwile...

Natura stoi u twych drzwi, czeka aż ją zauważysz, przebija się przez ściany szarości, próbuje dotrzeć do twych marzeń. Po prostu jej pozwól...

Bezbarwne istoty nawet nie wiedzą, że istnieją. Są oblane szarością, odziane w otępienie, chyba... śpią? A ja...? Szukam ludzi... Prawdziwych spojrzeń. Uśmiechu...?

Jasny poranek... czuję chłód, spoglądam przez okno. Już wiem, że muszę tam pójść. Wśród drzew odnaleźć nowy dzień, nowy spokój, zapomnieć o śnie...

Zamknij oczy i posłuchaj... Czy słyszysz... jak opadają płatki śniegu? Zsuwają się po szybie... Czy słyszysz ich jęk? Zamknij oczy i usłysz... swój ból, płacz, łzę...

Pierwsze spojrzenie... ono wystarczy. W naszych oczach jesteśmy my, prawdziwi... To jedyne drzwi pozbawione maski. Spojrzenie to ty...

Podwodny świat, błękitny, jak ze snu, zaprasza niczego nie oczekując. Przyjęłam to zaproszenie i... wracam do podmorskich głębin, w których odnajduję siebie.

Wyciszone myśli prowadzą do idealnego spokoju, to stan ukojenia. Jak maleńka dziecina w kołysce... czuje spokój, jest ptakiem, jest chmurą... Dokąd podąża?

Odizolowani od świata własnych odczuć, samotni wśród masek nieistnienia... Czy można odnaleźć drogę powrotu?

Chwyta odrobinki szczęścia, które jej dotykają... Gdy zbierze ich więcej, pojawi się uśmiech. A uśmiech to już prawdziwa chwila szczęścia...

Czy zostawiam za sobą ślad, czy istnieję w przeszłości, czy tylko teraz tak naprawdę jestem?

Słyszy krzyk... Przerażający, bolesny, ogarnięty niemocą... a w nim płacz, łzy okaleczonej duszy... Słyszy krzyk. Jej, jego...

Tak trudno dostrzec miłość na ulicy, wiara w prawdziwe uczucia zanika, a wszystko staje się tak płytkie jak narzucony szablon idealnego piękna.

Oddałabym Ci swoje ciepło i swoją energię. Ty ruszyłbyś z miejsca i wziął mnie ze sobą. Podzieliłabym się z Tobą wszystkim co mam. O ile chciałbyś to przyjąć.