Bluszczem spowite dłonie przechodziły poprzez gamę głębokiej czerwieni i martwego fioletu; pnącza zaciskały się silniej, sięgały ku szyi i kaleczyły bladą twarz. Beltaine wciąż biegła. Dostrzegłszy cel, niezłomnym duchem uznała go za dostępny, siebie samą zaś, zdolną do ów cel...

Prolog.Galan - Mai zasłużyła na swój przydomek. Już od najmłodszych lat swojego życia była niczym ogień, ale jej płomienie nigdy nie niszczyły, niczego nie spopieliły gniewem i nie rozkwitła ni razu w sercu Beltaine nienawiść. Spokojem mogłaby dożyć należnej jej rodowi nieśmie...