Niespotykane milczenie rozciągało się wokół mnie, miałem jednak wrażenie, że naprawdę nie trzeba nic mówić. Czasem, choć przyznaję to z niejakim trudem, słowa są po prostu zbędne. Cieszyłem się obecnością bliskich mi osób, do których zdążyłem przywiązać się przez te wszystkie...

Dwie godziny wydawały mi się teraz wiecznością. Przez dwie godziny zdążylibyśmy wydostać się z kraju, ale wiedziałem, że jeśli nie zaczekamy, to w późniejszych etapach może być tylko ciężej. Potrzebowałem tych kontaktów, żebyśmy mieli bezpieczne miejsca, a przynajmniej na tyle...

Zastanawiałem się nie raz, co zajmuje mu tak dużo czasu. Nie podzielił się ze mną konkretnymi informacjami, ale podejrzewałem, że wszystko, co musi zrobić, jest naprawdę niezbędne. To wcale nie tak, że się nudziłem, no dobra, może trochę się jednak nudziłem, no dobra… Bardzo s...

Nie wiedziałem czemu, naprawdę nie wiedziałem, ale jakimś cudem naprawdę się zgodził. To właśnie tę informację powtarzałem teraz w myślach cały czas. Być może dzięki temu miałem jakieś szanse, jakiekolwiek, by jednak uciec. Stać się tylko kolejnym zaginionym imieniem na długie...

Mamo, gdybym tylko mógł, gdybym tylko miał szansę, choć na chwilę, to powiedziałbym Ci o wszystkich istotnych rzeczach, a gdybym miał więcej czasu, to wspomniałbym też i o tych mniej istotnych. Wiem, że nigdy tego nie przeczytasz, żadne z tych słów nie dotrze do Ciebie, ale… p...

Nie wiedziałem, naprawdę nie wiedziałem, czy się zgodzi. Mogłem jedynie obstawiać którąś z opcji i przez chwilę wyliczałem wszystkie za i przeciw do każdej z nich, i doskonale wiedziałem, że najrozsądniejszym wyjściem dla niego byłoby powiadomienie, że mnie złapał. Wydanie mni...

Wiem, że jest wściekły. A właściwie bardziej pasowałoby tutaj, że jest wkurwiony. I poniekąd zdawałem sobie sprawę, co, a raczej kto odpowiada za taki stan, jednak byłem zdecydowany, a przynajmniej na tyle, by jeszcze nie dać się spławić i wyrzucić za drzwi. Choć na to prawdop...

Cisza, która nagle zapadła, aż bolała w uszy. Wciskała się nieproszona, wywołując dziwne drgania, niemożliwe niemal do wychwycenia. Miałem wrażenie, jakbym jeszcze chwilę wcześniej stał w tłumie ludzi, rozmawiających ze sobą, przekrzykujących się, żartujących, aż nagle wszyscy...

Mogłem sobie pogratulować. Poklepać po plecach, przybić sobie piątkę, a nawet kupić sobie wymyślny, designerski kubek z wielkim napisem „GRATULACJE!”, a pod spodem dodać dopisek już o wiele mniejszą czcionką „okazałeś się idiotą roku”. Czy co się tam jeszcze robi w takich sytu...