O pamięci komórkowej ciała i wytrzepywaniu "wszystkiego, co nie moje"

Idąc ulicą czuła na sobie chłodny wiatr, który był suchy, nie było w nim ani troche wilgoci, zapomniała o deszcu, który odstatnio padał w dzień, w którym płakały także jej oczy.

Prawdziwy, szczery wiersz o zapomnianym dobrym człowieku. Prosto z serca.