Znaczenie językowe słowa bankrut to „ten, kto nie posiada żadnych pieniędzy i nie może zaspokoić swoich potrzeb” (ekon. osoba, która nie może spłacić wierzycieli, niewypłacalna). Prorok (salla allahu `alejhi ła salam) powiedział do swoich towarzyszy: Czy wiecie kim jest bankrut? Oni powiedzieli, że jest to osoba, która nie posiada ani pieniędzy ani ubrań. On powiedział: bankrutem jest ten, kto przychodzi w Dniu Sądu z odprawianą modlitwą, postem i zakatem, ale ubliżał temu, oskarżył tamtego, nie mając prawa brał pieniądze tego, przelał krew tego i bił tego. Wtedy ten weźmie z jego dobrych uczynków, a tamten z jego “hassanah” (wynagrodzenie za dobre uczynki), jeśli zaś jego hassanah się skończy, zanim zapłaci to, co powinien (zapłacić), to on bierze z ich sajea’ (kary za zły uczynki). Zostanie on nimi obciążony, a następnie zostanie wrzucony do piekła.”
Kiedy towarzysze powiedzieli, że bankrutem jest ten, kto nie posiada żadnych pieniędzy, mieli rację. Prorok temu nie zaprzeczył, ale zwrócił uwagę na drugie znaczenie tego słowa (drugie znaczenie ukazane jest w hadisie). Bankructwo w tym świecie nie równa się temu, jakiego można doświadczyć w życiu przyszłym.
Uczeni podają definicję bankructwa jako: Ktokolwiek posiada długi i potrzebuje więcej niż posiada, lub zysku, który mógłby pokryć (długi); jeżeli posiada pieniądze, wówczas powinny być one wydane na pokrycie długów i pozostanie on bankrutem. Kiedy należy spłacić dług, wówczas (dłużnik) jest zobowiązany do tego (chociaż nie posiada pieniędzy); wierzyciel żąda, by dłużnik zostaje zatrzymany i jego własność (stan posiadania) zostaje zamrożona. Jeśli stan posiadania dłużnika zostaje zamrożony, to zalecono, aby ogłaszać wówczas ludziom, by nie zawierali z nim żadnych transakcji.
Jeżeli jego kapitał zostaje zamrożony, wówczas są jasne hukm (reguły) dotyczące tej sytuacji.
1. Wierzyciel ma prawo do pieniędzy dłużnika
2. Można mu (tj. dłużnikowi) zakazać używania pieniędzy
3. Jeżeli potrzebuje swoich pieniędzy, ale potrzeby innych są podobne, wówczas mają oni prawo do zabrania ich
4. Dłużnik ma prawo do sprzedaży swoich dóbr i towarów w celu spłacenia długu
Dowody na te hukm są następujące:
Prorok (salla allahu `alejhi ła salam) zamroził własność Muadha ibn Dżabala i sprzedał ją.
Abdur Rahman ibn Kabir mówił o Muadhu jako o najlepszym z ludzi, który zawsze pomagał innym, dopóki się nie zadłużył. Abdur Rahman wówczas poszedł do Proroka (salla allahu `alejhi ła salam) i powiedział, że wierzyciele chcieli pozostawić sprawę do rozważenia Prorokowi. On zarządził, że należy sprzedać własność Muadha, tak, że nic mu nie zostało.
Człowiek staje się bankrutem, jeżeli ludzie dowiodą (potwierdzą to świadkowie lub będzie miało miejsce tego słowne potwierdzenie), że mają prawo do jego pieniędzy, lub własności. W tej sytuacji dłużnik musi sprzedać swoją własność, by spłacić dług.
Nie jest jednak dozwolone uwięzienie dłużnika, ponieważ Bóg (subhanahu ła ta`ala) Mówi w nim, co oznacza w języku polskim:
“Jeśli Ktoś ma (jakąś) trudność, to poczekaj, aż do momentu, kiedy będzie w stanie (jej) sprostać.”
Abu Said Al - Chudri przekazał, że Prorok (salla allahu `alejhi ła salam) powiedział, że pewien człowiek zakupił pewną (ilość) owoców i nie mógł jej sprzedać (drzewa uległy zniszczeniu). To handlowe przedsięwzięcie wymagało zaciągnięcia pożyczki, która umożliwiła jego sfinansowanie. Kiedy Prorok (salla allahu `alejhi ła salam) się o tym dowiedział (że dłużnik nie mógł spłacić długu), powiedział wierzycielom, by wzięli to, co (u niego) znajdą i tak postąpili, ale nie znaleźli tego dużo. Prorok (salla allahu `alejhi ła salam) powiedział: Podzielcie (tj. wierzyciele) (między sobą) pieniądze bankruta, ale nie więźcie go.
Źródło: http://islam-in-poland.org/main/index.php/weblog/more/definicja_bankructwa1/