Aby zrozumieć co naprawdę wydarzyło się w historii Polski na przestrzeni ostatnich 70 lat musimy cofnąć się do czasów przed II wojną światową.
Aby zrozumieć co naprawdę wydarzyło się w historii Polski na przestrzeni ostatnich 70 lat musimy cofnąć się do czasów przed II wojną światową.
Po “wielkiej depresji” lat 20-30 do władzy w Niemczech dochodzi Adolf Hitler. Ustanawia nowy porządek, odbudowuje gospodarkę, buduje na ówczesne czasy największą machinę wojenną na świecie i w konsekwencji rozpoczyna II wojnę światową. Dalszą część historii można przeczytać w większości książek historycznych traktujących o tych czasach.
To co jest kompletnie pominięte w książkach historycznych to odpowiedź na pytanie: jak to było możliwe, i skąd Hitler miał fundusze na swoje działania? W tym artykule na podstawie książki Antonyego C. Suttona postaramy się odpowiedzieć na to pytanie.
Antony Sutton. “Wall Street i dojście do władzy Hitlera.” (ang. “Wall Street and the rise of Hitler”)
“Przygotowania do wojny w Europie przed i po 1933 roku w dużej mierze były możliwe dzięki wsparciu finansowemu płynącemu z Wall Street – co zaowocowało powstaniem niemieckich karteli – oraz technologicznemu ze strony przemysłu amerykańskiego (nazwy konkretnych firm pojawią się wielokrotnie na kartach tej książki), czego skutkiem stała się potęga Wehrmachtu. Jakkolwiek to wsparcie jest określane jako „incydentalne” lub wynikające z „krótkowzroczności” amerykańskich przedsiębiorców, dowody zgromadzone przez autora i przedstawione poniżej sugerują, że przynajmniej do pewnego stopnia było ono przemyślaną działalnością ze strony amerykańskich biznesmenów...”
“...Amerykański przemysł i instytucje finansowe odegrały kluczową rolę w przygotowaniu Niemiec do wojny przed 1940 rokiem. Z pewnością odcisnęły one piętno na niemieckim potencjale wojskowym. Dla przykładu, w 1934 roku Niemcy wyprodukowały zaledwie 300 000 ton paliwa pochodzącego z przerobu ropy naftowej i niespełna 300 000 ton benzyny syntetycznej; resztę trzeba było importować. Tymczasem dziesięć lat później, pod koniec II wojny światowej, dzięki transferowi nowoczesnych technologii wytwarzania syntetycznej benzyny z węgla ze Standard Oil do IG Farben, Niemcy wyprodukowały około 6,5 miliona ton paliwa – z czego aż 85% (5,5 miliona ton) to było paliwo syntetyczne wytwarzane na podstawie opatentowanej przez Standard Oil technologii wodorowania węgla. Co więcej, kontrolę nad produkcją benzyny syntetycznej w Niemczech sprawował Braunkohle-Benzin AG, przedsiębiorstwo zależne od IG Farben, a sam kartel Farben otrzymał w 1926 roku substancjalne wsparcie finansowe ze strony kapitału amerykańskiego...”
“... Traktat wersalski po I wojnie światowej nałożył na pokonane Niemcy obowiązek wypłacenia ogromnych reparacji wojennych. Te ciężary ekonomiczne – prawdziwa przyczyna frustracji niemieckiego społeczeństwa a w konsekwencji rosnącej popularności Hitlera – zostały wykorzystane przez międzynarodową finansjerę do swoich własnych celów. Plan Dawesa a następnie Plan Younga dotyczące redukcji długu i rozłożenia go na raty, przewidywały możliwość udzielania niemieckim kartelom kredytów na warunkach korzystnych dla amerykańskich banków. Obydwa plany zostały skonstruowane przez bankierów, którzy dla własnych korzyści manipulowali opracowującymi je komisjami. Choć formalnie w skład komisji wchodzili międzynarodowi eksperci, w rzeczywistości obydwa plany zostały zaaprobowane i wprowadzone w życie przez rząd amerykański...”
...Kim byli owi międzynarodowi bankierzy, którzy wchodzili w skład komisji reparacyjnych?
W komisji Dawesa Stany Zjednoczone reprezentowali polityk i finansista Charles Dawes oraz Owen Young, prezes General Electric Company. W 1924 roku międzynarodowej komisji ekspertów przewodniczył Dawes. W 1929 roku ta rola przypadła Owenowi Youngowi, który reprezentował holding finansowy JP Morgan, a któremu sekundowali zastępcy: T.W. Lamont, partner Morgana, oraz T.N. Perkins, bankier również powiązany z JP Morgan. Innymi słowy, delegacja amerykańska była, jak to zauważył C. Quigley (w książce “Tragedy and Hope”), delegacją imperium finansowego JP Morgan, wykorzystującą autorytet i powagę państwa do wcielenia w życie korzystnego dla banku planu finansowego.“
“Równie interesującymi postaciami są eksperci po stronie niemieckiej. W 1924 roku był to Hjalmar Schacht, prezes Reichsbanku (Banku Rzeszy) oraz Carl Melchior, bankier. W 1928 jednym z delegatów został A. Voegler z koncernu stalowego Stahlwerke Vereinigte. Mówiąc wprost, dwa znaczące kraje na arenie międzynarodowej – Stany Zjednoczone i Niemcy – reprezentowane były z jednej strony przez bankierów JP Morgan, a z drugiej przez Schachta i Voeglera, którzy odegrali istotną rolę w dojściu Hitlera do władzy i w niemieckich zbrojeniach...”
“Konkretny przykład międzynarodowej finansjery działającej potajemnie, by manipulować systemami polityczno-ekonomicznymi, można znaleźć, gdy się prześledzi powstawanie karteli w Niemczech. Trzy największe kredyty, jakich na Wall Street udzielono niemieckim przemysłowcom w latach 20., jeszcze na warunkach określonych w Planie Dawesa, przyniosły zysk trzem kartelom, które w późniejszym okresie aktywnie wspierały marsz Hitlera i nazistów do władzy. Amerykańscy finansiści zasiadali w radach nadzorczych dwóch z trzech wspomnianych karteli. James Martin opisuje to następującymi słowami: „Kredyty na odbudowę przemysłu stały się narzędziem wykorzystanym do przygotowania II wojny światowej, a nie budowanie pokoju po I wojnie światowej”.(James Stewart Martin, All Honorable Men, (Boston: Little Brown and Company, 1950), s. 70)”
Wysokość pożyczek udzielonych niemieckim kartelom przez syndykat instytucji finansowych z Wall Street wygląda następująco:
Niemiecki kartel
Syndykat Wall Street Udzielona pożyczka
Allgemeine Elektrizitäs-
Gesellschaft (AEG)
(niemieckie General Electric) National City Co. $35 000 000
Vereinigte Stahlwerke
(United Steelworks) Dillon, Read & Co. $70 225 000
IG Farben
(amerykańskie IG Chemical) National City Co. $30 000 000
“Analizując wszystkie przyznane Niemcom pożyczki można zauważyć, że niemieckimi reparacjami zajmowało się kilka zaledwie instytucji finansowych.
Trzy banki inwestycyjne – Dillon, Read & Co., Harris, Forbes & Co. oraz National City Company – udzieliły niemal trzy czwarte całkowitej wielkości pożyczek i zgarnęły większość zysków.”
Bank zarządzający syndykatem Wall Street
Kredyty dla niemieckiego przemysłu na amerykańskim rynku kapitałowym
Zysk na kredytach dla Niemiec
Procentowy udział w kredytach dla Niemiec
Dillon, Read & Co. $241 325 000 $2 700 000 29,2%
Harris, Forbes&Co. $186 500 000 $1 400 000 22,6%
National City Co. $173 000 000 $5 000 000 20,9%
Spyer & Co. $59 500 000 $600 000 7,2%
Lee, Higginson&Co. $53 000 000 brak danych 6,4%
Guaranty Co. of NY $41 575 000 $200 000 5,0%
Kuhn, Loeb & Co. $37 500 000 $200 000 4,5%
Equitable Trust Co. $34 000 000 $300 000 4,1%
RAZEM $826 400 000 $10 400 000 99%
Źródło. Robert R. Kuczynski, Bankers Profits from German Loans, Washington D.C.: Brookings Institution, 1932, s.127
“W drugiej połowie lat 20. dwa niemieckie koncerny IG Farben (przemysł chemiczny) i Vereinigte Stahlwerke (hutnictwo i przemysł stalowy) zdominowały kartele, które powstały w Niemczech dla wykorzystania amerykańskich pożyczek. Chociaż firmy miały pozycję monopolistyczną w wytwarzaniu dwóch lub trzech podstawowych produktów w swoim segmencie rynku, udało im się – kontrolując ich sprzedaż – podporządkować sobie pozostałe przedsiębiorstwa wchodzące w skład kartelu. IG Farben (Wspólnota Interesów Przemysłu Farbiarskiego) dostarczała na rynek podstawowe chemikalia używane przez inne zakłady chemiczne, więc prawdziwej ekonomicznej potęgi tego koncernu nie można mierzyć jedynie w jego potencjale produkcyjnym. Analogicznie, Vereinigte Stahlwerke (Zjednoczenie Zakładów Stalowych – największe konsorcjum hutnicze w Niemczech) dostarczało więcej surówki hutniczej niż wszystkie inne niemieckie huty i stalownie łącznie, ale w kartelu producentów żelaza i stali miało jeszcze silniejszą pozycję, niż wynikałoby to z udziału w globalnej produkcji. Jednak warto przytoczyć dane dotyczące poziomu produkcji, gdyż najlepiej świadczą one o znaczeniu obu koncernów dla niemieckiej gospodarki.”
Produkty Vereinigte Stahlwerke Procentowy udział w globalnej produkcji Niemiec
w 1938 roku
Surówka hutnicza 50,8%
Rury 45,5%
Blachy 36,0%
Materiały wybuchowe 35,0%
Smoła pogazowa 33,3%
Pręty stalowe 37,1%
IG Farben Procentowy udział w globalnej produkcji Niemiec w 1937 roku
Metanol syntetyczny 100%
Magnez 70%
Azot 60%
Materiały wybuchowe 46% (45r)
Benzyna syntetyczna (wysokooktanowa) 20%
Węgiel brunatny 100%
“Zarówno IG Farben jak Vereinigte Stahlwerke produkowały smołę pogazową i azot, które mają pierwszorzędne znaczenie przy wytwarzaniu materiałów wybuchowych; i to właśnie zaowocowało kooperacją obu koncernów. IG Farben miała w Niemczech monopolistyczną pozycję w produkcji i sprzedaży wytwarzanego chemicznie azotu, ale zaledwie 1% udziału w produktach uzyskiwanych w procesie koksowania. Zawarto porozumienie, na mocy którego filie IG Farben specjalizujące się w produkcji materiałów wybuchowych zamawiały benzen, toluen oraz produkty destylacji smoły pogazowej w zakładach Vereingte Stahlwerke i na warunkach przez nie dyktowanych, podczas gdy produkcja materiałów wybuchowych w Vereingte Stahlwerke odbywała się w oparciu o dostawy azotanów z IG Farben i na warunkach drugiego kartelu. Dzięki temu systemowi wzajemnych powiązań, współpracy i współzależności, w latach 1937-38, w przededniu II wojny światowej, Vereingte Stahlwerke i IG Farben wytwarzały 95% materiałów wybuchowych produkowanych w Rzeszy. Było to możliwe dzięki potencjałowi niemieckiego przemysłu, zbudowanego dzięki amerykańskim kredytom i w pewnej mierze przy wykorzystaniu amerykańskich technologii.”
“Współpraca między IG Farben a Standard Oil przy produkcji paliwa syntetycznego z węgla dała IG Farben monopol na produkcję benzyny w Niemczech w czasie II wojny światowej. Niemal połowa wysokooktanowej benzyny w 1945 roku pochodziła bezpośrednio z IG Farben, podczas gdy druga część wytwarzana była przez zakłady kooperujące z kartelem.”
“Podsumowując, jeśli idzie o benzynę syntetyczną i materiały wybuchowe (dwa niezbędne elementy współczesnych działań wojennych) losy II wojny światowej spoczywały „w rękach” dwóch konsorcjów powstałych dzięki amerykańskim kredytom na warunkach określonych w Planie Dawesa.”
“Podsumowując, amerykańskie spółki powiązane z międzynarodowymi bankami inwestycyjnymi imperiów finansowych Morgan-Rockefeller miały swój udział w rozwoju nazistowskiego przemysłu – ale trzeba z tym miejscu wyraźnie zaznaczyć, że nie dotyczyło to większości niezależnych amerykańskich przedsiębiorców. General Motors, Ford, General Electric, DuPont i kilka innych firm amerykańskich, którym można zarzucić bliskie związki z Trzecią Rzeszą i pozytywny wpływ na rozwój jej przemysłu –wszystkie, poza Ford Motor Company – kontrolowane były przez elitę Wall Street: JP Morgan, Rockefeller Chase Bank i w mniejszym stopniu bank Warburg Manhattan. Ta książka nie jest oskarżeniem całego amerykańskiego świata przemysłu i finansów. Oskarżenie skierowane jest pod adresem samego „wierzchołka” – tych firm kontrolowanych przez wybrane instytucje finansowe, Banku Rezerw Federalnych, Banku Rozrachunków Międzynarodowych i całego systemu międzynarodowych układów i karteli, które usiłują kontrolować ogólnoświatową politykę i gospodarkę.”
"W przededniu wybuchu II wojny światowej spółka IG Farben (Wspólnota Interesów Przemysłu Farbiarskiego) była największym koncernem chemicznym na świecie, z wyjątkową polityczną i ekonomiczną pozycją oraz szczególnymi wpływami w Trzeciej Rzeszy. Najlepszy dowód, że bywa określana jako „państwo w państwie”.
“Powstała w 1925 roku, kiedy Hermann Schmitz – prawdziwy geniusz organizacyjny – (dzięki kredytom zaciągniętym na Wall Street) stworzył gigantyczny koncern chemiczny z połączenia sześciu dużych przedsiębiorstw branży chemicznej: Badishe Anilin, Bayer, Agfa, Hoechst, Weiler-ter-Meer i Griesheim-Elektron. Utworzoną w ten sposób spółkę akcyjną nazwano Internationale Gesellschaft Farbenindustrie AG – w skrócie IG Farben. Dwadzieścia lat później ten sam Hermann Schmitz znalazł się na ławie oskarżonych w Norymberdze za zbrodnie wojenne popełnione przez IG Farben. Obok niego na ławie oskarżonych znaleźli się pozostali dyrektorzy i zarząd spółki – wszyscy poza amerykańskimi kooperantami i Amerykanami zatrudnionymi w firmie; ich udział został przemilczany, a prawda została pogrzebana w przepastnych archiwach.”
"Jednak nas będą interesowały przede wszystkim amerykańskie wątki tej historii. Bez kapitału z Wall Street z pewnością nie byłoby IG Farben, a zapewne i Adolfa Hitlera i II wojny światowej.
“Jednym z niemieckich bankierów z rady nadzorczej Farben (Aufsichsrat)1 był finansista z Hamburga, Max Warburg, którego rodzony brat Paul Warburg, naturalizowany obywatel amerykański, był jednym z czołowych twórców Systemu Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych (amerykańskiego banku centralnego). Nieprzypadkowo Paul Warburg znalazł się później w radzie nadzorczej amerykańskiej filii IG Farben (American IG Chemical Company). Poza wymienionymi już Maxem Warburgiem i Hermannem Schmitzem (mózgiem stojącym za operacją połączenia przedsiębiorstw) w zarządzie Farben (Vorstand) zasiadali Carl Bosh, Fritz ter Meer, Kurt Oppenheim i George von Schnitzler2. Wszyscy poza Maxem Warburgiem po II wojnie światowej byli sądzeni przed Trybunałem Norymberskim jako zbrodniarze wojenni.”
“W 1928 roku spółki wchodzące w skład amerykańskiego holdingu powiązanego z IG Farben (Bayer Company, General Aniline Works, Agfa Ansco i Winthrop Chemical Company) w wyniku fuzji stworzyły jedną zarejestrowaną w Szwajcarii korporację IG Chemie (Internationale Gesellschaft fur Chemische Unternehmungen AG), której pakiet kontrolny należał do IG Farben w Niemczech. Spółka IG Chemie przekształciła się następnie w American IG Chemical Corporation, przemianowaną później na General Aniline & Film. Hermann Schmitz, założyciel IG Farben, został prominentnym nazistą i stronnikiem Hitlera, co nie przeszkodziło mu piastować funkcji prezesa szwajcarskiej IG Chemie i American IG. Imperium przemysłowe stworzone przez Farben zarówno w Niemczech jak w Stanach Zjednoczonych zaczęło odgrywać istotną rolę w formowaniu i funkcjonowaniu nazistowskiego aparatu państwowego, łącznie z Wehrmachtem i SS.”
“Kompetentni komentatorzy twierdzą, że bez IG Farben Niemcy nie rozpętałyby wojny w 1939 roku. W ciągu dwunastu lat koncern powiększył się dwukrotnie, w znacznej mierze dzięki finansowej i technologicznej współpracy z Amerykanami – wystarczy tu przypomnieć emisję akcji przeprowadzoną przez National City Bank, która przyniosła 30 milionów dolarów wpływu. W 1939 roku IG miała udziały i kontrolowała 380 niemieckich spółek i ponad 500 zagranicznych. Farben to było imperium przemysłowe, w skład którego wchodziły kopalnie węgla, elektrownie, huty i stalownie, banki, instytuty badawcze i dziesiątki spółek handlowych. IG zawarła ponad 2000 umów kartelowych z zagranicznymi przedsiębiorstwami – w tym Standard Oil z New Jersey, DuPont, Alcoa, Dow Chemical i inne firmy amerykańskie.”
“Proces produkcji tetraetyloołowiu, ważnego składnika paliwa lotniczego, jaki stosowano w zakładach IG Farben, został opracowany w Stanach Zjednoczonych. W 1939 roku Standard Oil sprzedał niemieckiemu koncernowi wysokooktanową benzynę lotniczą za 20 milionów dolarów. Jeszcze zanim Niemcy zaczęli sami produkować tetraetyloołów dzięki wdrożeniu amerykańskiej technologii, udało im się „pożyczyć” 500 ton tej substancji z Ethyl Corporation. Ta pożyczka nie została zwrócona, a IG straciła kaucję wysokości miliona dolarów. IG zamówiła także w Dow Chemical duże dostawy magnezu do bomb zapalających i zgromadziła ogromne zapasy środków wybuchowych, fosforu, stabilizatorów i cyjanków, kupując je na całym świecie.”
“ Berlińska siedziba IG Farben była prawdziwym centrum operacji szpiegowskich prowadzonych w Ameryce. Dyrektorem biura był tu Max Ilgner, siostrzeniec prezesa koncernu Hermanna Schmitza. Obaj – Ilgner i Schmitz – zasiadali też w radzie nadzorczej amerykańskiej filii IG, obok takich amerykańskich biznesmenów jak Henry Ford z Ford Motor Company, Paul Warburg z Bank of Manhattan i Charles E. Mitchell z Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku. Tak zwany departament statystyczny berlińskiego biura Farben (znany jako VOWI) powstał w 1929 roku i wkrótce przerodził się w komórkę ekonomicznego wywiadu Wehrmachtu.”
“W przededniu wybuchu wojny w 1939 roku pracownicy departamentu zostali zmobilizowani, ale w rzeczywistości jako żołnierze i oficerowie Wehrmachtu kontynuowali pracę wykonywaną wcześniej dla IG Farben. Jednym z pracowników berlińskiego Farben był przed wojną książę Bernhard of Lippe-Biesterfeld (niemiecki arystokrata, w przyszłości mąż królowej Holandii, Juliany), który trafił tu na początku lat 30., zaraz po zakończeniu służby wojskowej w SS.3”(3 Kongres Stanów Zjednoczonych, Izba Reprezentantów, Komisja do Badania Działalności Antyamerykańskiej, Investigation of Nazi Propaganda Activities and Investigation of Certain other Propaganda Activities, (Washington: Government Printing Office, 1934), tom VIII, s. 7323.
Bernhard of Lippe-Biesterfeld, holenderski książę małżonek, po II wojnie znany jako organizator Klubu Bilderberg – poufnych spotkań wpływowych międzynarodowych polityków.)
Uzależnienie Wehrmachtu od produkcji zakładów IG Farben w 1943 roku:
“W przedwojennych Niemczech IG Farben była spółką przynoszącą skarbowi państwa największe wpływy walutowe, a waluty obce umożliwiały Niemcom gromadzenie zapasów strategicznych surowców, kupowanie uzbrojenia i nowoczesnych technologii, a także finansowanie akcji wywiadowczych w różnych częściach świata, prowadzenie propagandy na arenie międzynarodowej i podejmowanie różnych militarnych i politycznych działań. IG Farben prowadziła interesy na całym świecie w interesie Trzeciej Rzeszy i w porozumieniu z nazistowskim reżimem i Wehrmachtem. Dla ułatwienia komunikacji między koncernem a niemieckim Ministerstwem Wojny, powołano biuro łącznikowe, Vermittlungsstelle W.”
“ W rezultacie, w latach 30. IG Farben zrobiła wiele ponad zwykłe stosowanie się do poleceń faszystowskiej władzy. Inicjowała i realizowała działania, które miały ułatwić Niemcom podbój świata. Farben była laboratorium badawczym i centrum wywiadowczym niemieckiej armii i dobrowolnie partycypowała w wykonywaniu planów Wehrmachtu. Faktem jest, że armia z rzadka zwracała się do Farben z konkretnymi zleceniami; ocenia się, że 40-50% projektów wojskowych zrealizowano z inicjatywy samej spółki. Tak mówi o tym dr von Schnitzler:”
Kim byli ci znani i poważani finansiści z Wall Street, którzy zarządzali American IG, amerykańską spółką należącą do IG Farben i sponsorującą nazistowską propagandę?
Znajdziemy wśród nich postacie z elity Wall Street. Wkrótce po I wojnie światowej Niemcy ponownie pojawili się na amerykańskim rynku; IG z powodzeniem poradziła sobie z utrudnieniami, które miały powstrzymać jej ekspansję: ani przejęcie niemieckich patentów, ani utworzenie Chemical Foundation, ani zaporowe cła nie stanowiły tu większego problemu."
"W 1925 roku wyłącznym przedstawicielem handlowym zakładów farbiarskich Grasselli Dyestuff (od 1929 roku, po zmianie właściciela na IG Farben, przemianowanych na General Aniline Works) została nowo powołana spółka General Dyestuff Corporation, która miała prócz tego prawa do sprzedaży na rynku amerykańskim produktów niemieckiego przemysłu chemicznego. W 1929 roku akcje General Aniline Works zostały przetransferowane do American IG Chemical Corporation, a w 1939 roku zakończył się proces fuzji obu przedsiębiorstw: z American IG i General Aniline Works powstała spółka General Aniline & Film. American IG a następnie General Aniline & Film to były kluczowe dla kontrolowania przez IG Farben wszystkich swoich przedsięwzięć biznesowych na terenie Stanów Zjednoczonych. Kapitał akcyjny American IG składał się z 3 milionów akcji zwykłych typu A i 3 milionów akcji zwykłych typu B. W zamian za akcje General Aniline Works i Agfa Ansco Corporation niemiecka spółka IG Farben otrzymała wszystkie akcje typu B i 400 tysięcy akcji typu A. Akcje wartości 30 milionów dolarów zostały wyemitowane i sprzedane na amerykańskiej giełdzie, a pełne gwarancje dała niemiecka IG Farben w zamian za opcje na dodatkowy milion akcji typu A.”
Dyrektorzy American IG w 1930 roku.
Dyrektor American IG Obywatelstwo Inne powiązania biznesowe
Carl Bosch Niemieckie Ford Motor Co A-G
Edsel B. Ford Amerykańskie Ford Motor Co Detroit
Max Ilgner Niemieckie Szef berlińskiego biura IG Farben (wywiad). Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne
Fritz ter Meer Niemieckie Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne
Hermann A. Metz Amerykańskie Dyrektor w IG Farben w Niemczech; Bank of Manhattan (USA)
Charles E. Mitchell Amerykańskie Dyrektor Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i National City Bank
Hermann Schmitz (prezes) Niemieckie Zarząd IG Farben (Niemcy), Deutsche Bank (Niemcy) i Banku Rozrachunków Międzynarodowych. Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne
Walter Teagle Amerykańskie Dyrektor Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i Standard Oil of New Jersey
W.H. von Rath Amerykańskie
(naturalizacja) Dyrektor German General Electric (AEG)
Paul M. Warburg Amerykańskie Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i Bank of Manhattan
W.E. Weiss Amerykańskie Sterling Products
Źródło: Moody’s Manual of Investments, 1930, s. 2149
Uwaga: Walter Duisberg (Amerykanin), W. Grief (Amerykanin) i Adolf Kuttroff (Amerykanin) także byli w tym czasie dyrektorami American IG
Podsumowując, zarząd American IG stanowili ludzie nie tylko dobrze znani na Wall Street i w amerykańskich kręgach industrialnych, ale – co ważniejsze – powiązani z bardzo wpływowymi bankami i przedsiębiorstwami (co widać na poniższym schemacie).
“W roku 1939 niemiecki przemysł elektryczny był ściśle powiązany z dwoma amerykańskimi firmami: International General Electric (AEG) i International Telephone and Telegraph (ITT)."
Największe firmy w niemieckiej produkcji elektrycznej i ich filie wymienione wg ich znaczenia:
Firma i rodzaj produkcji Procent niemieckich produkcji 1939 r powiązanie z USA
Ciężki przemysł elektryczny
General Electric (A.E.G.) 40%
Siemens Schukert A.G. 40%
Brown Boveri et Cie 17%
Telefony i telegrafy
Siemens und Halske 60%
Lorenz A.G. 85%
Radio
Telefunken (A.E.G. po 1941) 60%
Lorenz 36%
Kable i przewody
Felton & Guilleaume A.G 20%
Siemens 20%
A.E.G. 20%
International General Electric Brak
Brak
Brak
Brak
I.T.T.
International General Electric
I.T.T.
I.T.T.
Brak
International General Electric
“Innymi słowy, w 1939 roku niemiecki przemysł sprzętu elektrycznego został skoncentrowany w kilku dużych korporacjach połączonych w międzynarodowy kartel poprzez własności akcji dwóch dużych korporacji USA. Ten kompleks przemysłowy nigdy nie był głównym celem bombardowań w II wojnie światowej.”
Henry Ford: Pierwszy zagraniczny sponsor.
“W dniu 20 grudnia 1922 r. New York Times doniósł, że Producent samochodów Henry Ford był zaangażowany w finansowanie Adolfa Hitlera i antysemickich ruchów w Monachium. Jednocześnie gazeta Berliner Tageblatt zaapelowała do amerykańskiego ambasadora w Berlinie w celu zbadania i wstrzymania interwencji Henry'ego Forda w niemieckie sprawy wewnętrzne. Doniesiono, że zagraniczni zwolennicy Hitlera przygotowali "przestronne siedziby" wraz z “obsługą wysoko płatnych poruczników i urzędników”. Portret Henryego Forda był widoczny na ścianie osobistego biura Hitlera.”
“...Ten sam New York Times stwierdził, że w poprzednią niedzielę Hitler przeprowadził rewizję swojego Batalionu...1000 młodych mężczyzn w nowych uniformach, uzbrojonych w rewolwery i pałki policyjne, a jego współpracownicy jeździli w nowo zakupionych autach. Times wyraźnie rozgraniczył Niemieckich monarchistów od antysemickiej partii Hitlera. Odnotowano również że Henry Ford ignorował Hohenzollernów inwestując swoje pieniądze w ruch rewolucyjny Hitlera.“
“Fundusze Forda zostały wykorzystane przez Hitlera do podsycania buntu w Bawarii. Bunt nie powiódł się, a Hitler został pojmany, a następnie stanął przed sądem. W lutym 1923 na rozprawie, wiceprezes Auer Bawarskiego sejmu zeznał:
“Bawarski sejm od dawna posiadał informacje, że antysemicki ruch Hitlera był częściowo finansowany przez Amerykanina, którym jest Henry Ford. Interesy Pana Forda w bawarskim ruchu antysemickim zaczęły się rok temu, kiedy jeden z agentów Pana Forda, dążąc do sprzedaży ciągników, wszedł w kontakt z Diedrichem Eichartem, znanym Pan-Germaninem. Wkrótce po tym, Herr Eichart zapytał agenta Pana Forda o pomoc finansową. Gdy agent wrócił do Ameryki, od razu pieniądze pana Forda, zaczęli przychodzić do Monachium. Herr Hitler otwarcie przyjął wsparcie od pana Forda, chwaląc go jako wielkiego indywidualistę i wielkiego antysemitę...” (1 of 4CHAPTER SIX: Henry Ford and the Nazis)
“Za działalność rewolucyjną w Bawarii Hitler otrzymał łagodny wyrok w komfortowym więzieniu. Odpoczynek od bardziej naglących zajęć pozwolił mu napisać "Mein Kampf". Książka Henryego Forda “The International Jew” wcześniej rozpowszechniona przez hitlerowców, została przetłumaczona przez nich na kilkanaście języków, a Hitler wykorzystał jej części pisząc Mein Kampf.”
“Dziesięć lat później, w sierpniu 1938 - po dojściu Hitlera do władzy (dzięki wsparciu karteli)- Henry Ford otrzymał Wielki Krzyż Niemieckiego Orła, odznaczenie przyznawane wybitnym cudzoziemcom. The New York Times doniósł, że po raz pierwszy Wielki Krzyż został przyznany w Stanach Zjednoczonych. Stało się to z okazji 75-tych urodzin Henry'ego Forda. Przyznanie odznaczenia wywołało burzę krytyki w kołach syjonistycznych w USA, a Ford wycofał się w pewnym stopniu z publicznych spotkań z rabinem Leo Franklinem w Detroit, i wyraził swoje współczucie dla losu niemieckich Żydów:
“Przyjęcie przeze mnie medalu od narodu niemieckiego, [powiedział Ford] nie pociąga, tak jak niektórzy myślą, za sobą żadnych sympatii z mojej strony dla nazizmu.” (przypis prisonplanet.pl. Wielu ludzi uważa H. Forda za antysemitę i faszystę. Tutaj należy zaznaczyć, że w tym samym czasie gdy wspierał finansowo Hitlera, budował fabryki w ramach koncesji w komunistycznej Rosji, budując jej potęgę militarną. )
Wsparcie finansowe dla Hitlera:
Kwiecień 23-Marzec 13, 1933; Konto Hjalmara Schachta w Delbruck, Schickler Bank.
Finansowanie działalności politycznej
przez przedsiębiorstwa
(z powiązanymi dyrektorami) Kwota
zadeklarowana Procent
wszystkich
Firm
Verein fuer die Bergbaulichen Interessen (Kitdorf) $600,000 45.8
I.G. Farbenindustrie (Edsel Ford, C.E. Mitchell,
Walter Teagle, Paul Warburg) 400000 30.5
Automobile Exhibition, Berlin
(Reichsverbund der Automobilindustrie S.V.) 100000 7.6
A.E.G., German General Electric
(Gerard Swope, Owen Young, C.H. Minor, Arthur Baldwin) 60000 4.6
Demag 50000 3.8
Osram G.m.b.H. (Owen Young) 40000 3
Telefunken Gesellsehaft ruer drahtlose Telegraphic 85000 2.7
Accumulatoren-Fabrik A.G. (Quandt of A.E.G.) 25000 1.9
suma 1.310.000 99.9
Plus polityczne Składki indywidualnych przedsiębiorców:
kwota
Karl Hermann 300000
Director A. Steinke
(BUBIAG- Braunkohlen—u. Brikett — Industrie A.G.) 200000
Dir. Karl Lange (Geschaftsfuhrendes
Vostandsmitglied des Vereins Deutsches
Maschinenbau—Anstalten) 50000
Dr. F. Springorum
(Chairman: Eisen-und Stahlwerke Hoesch A.G.) 36000
“Adolf Hitler, Hermann Goering, Josef Goebbels, i Heinrich Himmler, wewnętrzną grupa Nazistów była w tym samym czasie twórcą mniejszych instytucji w państwie nazistowskim. Grupy władzy lub polityczne kliki były skupione wokół tych przywódców nazistowskich, a co ważniejsze pod koniec 1930 wokół Adolfa Hitlera i Heinricha Himmlera. Najważniejsze z tych środowisk nazistowskich zostało stworzone przez wewnętrzny rozkaz Fuehrera, i zanane najpierw było jako Krąg Kepplera, a później jako Koło Przyjaciół Himmlera. Krąg Kepplera powstał jako grupa niemieckich biznesmenów popierających dojście Hitlera do władzy przed i podczas 1933 roku. Później Krąg Kepplera znalazł się pod wpływem i ochroną szefa SS Himmlera i organizacyjną kontrolą bankiera i biznesmena z Koloni Kurta von Schrödera.”
IG Farben i Krąg Kepplera.
“IG Farben był mocno reprezentowany w kręgu Kepplera: nie mniej niż ośmiu dyrektorów lub szefów spółek zależnych było członkami koła. Tych ośmiu członków to: wcześniej opisany Wilhelm Keppler i jego bratanek Kranefuss, oprócz tego baron Kurt von Schröder. Obecność Farben podkreślał członek Hermann Schmitz, prezes IG Farben oraz dyrektor Vereinigte Stahlwerke, obydwa kartele skonsolidowane i zbudowane poprzez pożyczki z Wall Street w 1920 roku.”
"Inny członek kręgu Kepplera na forum IG Farben był Friedrich Flick, twórca kartelu stali Vereinigte Stahlwerke i dyrektor Allianz Versicherungs AG oraz niemieckiego General Electric (AEG). Heinrich Schmidt, dyrektor Dresdner Bank i prezes zarządu IG Farben oraz spółki zależnej Braunkohle-Benzin AG, był również w kręgu, tak jak i Karl Rasehe, dyrektor Dresdner Bank i dyrektor Metallgesellschaft (spólki zakładającej Delbruck Schickler Bank ) i Accumulatoren-Fabriken AG. Heinrich Buetefisch dyrektor IG Farben był również członkiem kręgu Kepplera.
W skrócie, wkład IG Farben w Nationale Treuhand Rudolfa Hessa - politycznego funduszu nazistów - został potwierdzony po 1933 poprzez przejęcie dużej reprezentacji ludzi IG Farben do hitlerowskiego kręgu."
Ilu z członków kręgu Kepplera było powiązanych z Wall Street?
członek “kręgu” I.G. Farben I.T.T Standard Oil
of New Jersey General
Electric
Wilhelm Keppler Przewodniczący spółki zależnej BRABAG
Fritz Kranefuss On Aufsichrat of BRABAG
Emil Heinrich Meyer W zarządzie
wszystkich spółek
zależnych I.T.T.: Standard/Mix & Genest/Lorenz Zarząd A.E.G.
Emil Helffrich Przewodniczący DAPAG
(94% własność
Standard New Jersey)
Fredrich Flick I.G. Farben Zarząd A.E.G.
Kurt von Schroder W zarządzie wszystkich
spółek zależnych od I.T.T.
Podsumowując trzy artykuły, należy stwierdzić że nie było by II wojny światowej gdyby nie potężne zaangażowanie Amerykańskiego kapitału na rynku Niemieckim. Podczas wojny spółki takie jak AEG, I.G. Farben, Osram, Opel itd nadal pozostawały pod kontrolą USA. W tym samym czasie Amerykańskie pieniądze budowały potencjał komunistycznej Rosji, co można przeczytać w artykułach zamieszczonych na końcu strony.
Po wojnie Brytyjczycy i Amerykanie podzielili świat na dwa fronty, które stworzyli tj blok socjalistyczny i blok zachodni. Podczas trwania zimnej wojny te same firmy i instytucje finansowe budowały potencjał militarny w Rosji i USA, utrzymując świat w niekończącej się spirali strachu i zagrożenia.
Dziś Ameryka wraz z Brytyjczykami zbudowali Chiny jako potęgę światową, aby użyć ją jako narzędzie podboju w XXI wieku...
