Poznaj życie i twórczość Pablo Picasso artysty który zmienił sposób w jaki patrzymy na sztukę.
Pablo Picasso urodził się w 25 października 1881 w Hiszpańskim mieście Malaga.
Picasso już od najmłodszych lat wykazywał talent
. Jak wspomina jego matka pierwsze słowa Pablo Picassa to „Piz, Piz” skrót od „lápis” – hiszpańskiego słowa oznaczającego ołówek.
Podstaw malarstwa uczył go jego ojciec – który był profesorem sztuk pięknych i uzdolnionym malarzem.
Uczeń szybko przerósł mistrza – obserwując technikę trzynastoletniego Picassa ojciec szybko zrozumiał że jego syn stał się lepszy niż on.
W 1895 roku ukochana siostra Picassa, Conchita umiera na błonicę.
Po jej śmierci – rodzina przenosi się do Barcelony, gdzie Ruiz przekonuje akademią szkoły sztuk pięknych do przyjęcia trzynastoletniego wtedy Picassa.
Po dwóch latach Picasso wyrusza do Madryty aby wstąpić do „Królewskiej Akademii San Fernando”. Picasso jednak nie może wytrzymać formalnej atmosfery szkoły i szybko rezygnuje. „Wstępuje” jednak do innej szkoły, miejsca gdzie może uczyć się od największych mistrzów – chodzi o Praco – jedno z największych i najlepszych muzeów na świecie. Nauczyciela Picassa są Diego Velázquez, Francisco Goya, and Francisco Zurbarán, a właściwie ich obrazy. Młody malarz szczególnie podziwia pracę El Greco.
Po studiach w Madrycie Picasso podąża tam gdzie rodzą się nowe gatunki malarstwa – Paryża. Spotyka na swojej drodzę Maxa Jacoba – żurnalistę i poetę, który pomógł malarzowi w naucę języcka. Nadchodzą czasy zimna, biedy i desperacji. Obydwaj panowie dzielą wspólny pokój. Picasso pracuje w nocy, w czasie, gdy Max śpi. Większość prac Picasso została spalona aby ogrzać mieszkanie.
Po powrocie do Hiszpanii Picasso zakłada razem z swoim przyjacielem anarchistą Francisco de Asís magazyn „Młoda Sztuka (język hiszpański: Arte Joven). Tworzył głownie rysunki i karykatury pokazujące los biednych ludzi.
Między 1901 a 1904 trwa tzw. „Niebieski Okres” – Picasso maluje używając głównie różnych odmian niebieskiego, z okazjonalnym dodaniem żywszych kolorów. Tematem prac są żebracy, prostytutki i inni ludzie skrzywdzeni przez los jak ślepi.
W 1905 Picasso spotyka Leo i Gertrudę Stein – amerykańskich kolekcjonerów dzieł sztuki. Gertruda stała się głównym patronem artysty – kupując i wystawiając obrazy w Paryżu.
Zmiana następuje także w stylu – zaczyna się okres różowy (1904-1906) – niebieski zostaje zastąpiony przez bardziej wesołe odmiany koloru pomarańczowego i różowego. Żebracy i prostytutki zostają zastąpienie przez cyrkowców, akrobatów, harlequinów i przez Fernande Olivier – jego kochankę. Harlequin (błazen z komedii dell’arte – połączenie sprytu i głupoty)od tamtego okresu staje się symbole Picassa.
Na początku XX wieku na skutek francuskich podbojów afrykańskiego kontynenty, afrykańska rzeźba pojawia się w Paryżu. Dzieła te swoją siła i prostotą wzbudzają zaciekawienie i fascynacje wśród artystów między innymi Paula Gauguin i Henri Matissa.
Mimo iż Picasso się tego wypierał, w jednym z jego najciekawszych dział, Panny z Awignon (Les Demoiselles d'Avignon) wyraźnie widać wpływ sztuki afrykańskiej, widocznej np.: na masce noszonej przez jedną z kobiecych postaci, do złudzenia przypominającą afrykańską rzeźbę Fang. Szokujący obraz, zerwanie ze wszystkim, co uważano za piękne w sztuce: temat – prostytutki, ciało kobiece – zdeformowane, maski zamiast twarz, rzutowanie na dwa wymiary zamiast realistycznego przedstawienia trzech.
Panny z Awignon wywarły ogromny wpływ na rozwój sztuki nowoczesnej, mimo iż na początku obraz był pokazywany tylko niewielkim kręgu malarzy i handlarzy sztuki.
Od tego czasu można datować początki kubizmu – stylu doprowadzonego później do perfekcji przez Georges Braque i Pablo Picassa. Głównym założeniem kubizmu była geometryzacja przedmioty, widziana forma zostaje wpisana w kształt sześcianu a następnie rozbita na mniejsze elementy walców, stożków, kul i innych form geometrycznych, każdy element zostaje rozbity na szereg osobnych płaszczyzn, oglądanych w różnym oświetleniu, przedstawionych jednocześnie na płótnie. Dzięki przedstawieniu wielu rzutów na obiekt na jednym obrazie, obserwujący widzi przedmiot „jakby” jednocześnie z kilku stron.
W 1912 roku kubizm wchodzi w erę kolażu – pierwszy raz w „prawdziwej sztuce” obraz tworzony jest przez kompozycję różnych materiałów – w tym takich podrzędnych jak gazety czy kawałki tapety.
W 1915 roku ukochana Picassa Eva Gouel umiera. Malarz pogrąża się w smutku i żałobie.
Na domiar tego wojna światowa rozprasza krąg przyjaciół i znajomych malarza.
Picasso znajduje nową grupę artystów i tworzy razem z nimi „Paradę” – nowoczesne przedstawienie baletowe. Tańczy w nim Olga Khokhlova – przyszła żona malarza, która urodzi syna Paulo w 1921 roku.
Małżeństwo kończy się w 1927 roku, gdy Picasso poznaje młodziutką Marie-Thérèse. Jednak nie dochodzi do rozwodu – Picasso nie chce, aby zgodnie z francuskim prawem połowa jego majątku przypadła Oldze. Mimo to zamieszkuje razem z Marie-Thérèse,
Następnym elementem, który dodał do swojej palety możliwości Picasso, był surrealizm. Ten rozwijający się styl inkorporował świat snu, podświadomości i wyobraźni, tworzył postacie dziwacznych potworów, metamorfozy. Pod wpływem tego stylu Picasso zaczął zgłębiać nowe tematy jak :erotykę, zaczął malować w swoich obrazach postacie minotaura – potwora z greckiej mitologii – pół człowieka, pół byka – symbol walki z zwierzęcą częścią człowieka – zastąpił on postać arlekina jako alter-ego Picassa w jego dziełach.
Zmienia także styl życia. Z pełnego życia Paryża wypełnionego przyjęciami, wydarzeniami artystycznymi, Picasso razem z Marie- Thérèse przeprowadza się do wiejskiego domku w
Jednak już w 1936 Picasso wraca do Paryża, aby żyć wspólnie z nową kochanką jugosłowiańską fotograficzką Dorą Maar.
W tym samym roku zaczyna się wojna domowa w Hiszpanii. Picasso porażony bombardowanie baskijskiego miasta Guernica tworzy ogromny obraz przedstawiający to zdarzenie. Obraz wypełniony ryczącym koniem, umierającym żołnierzem, krzyczącą matką z umarłymi dziećmi. Obraz potępiający grozę, destrukcję i niepotrzebne niszczenie życia.
Gdy zaczyna się II wojna światowa Picasso zostaje w Paryżu. Pod niemiecką okupacją nie może wystawiać obrazów, ideologia nazistowska uważa dzieła Picasso za przejaw dekadencji ówczesnej burżuazji. Mimo tego Picasso tworzy w ukryciu swoje obrazu, rzeźby. Zaczyna także pracę nad czymś zupełnie nowym ceramiką.
Wyzwoleniu Paryża w 1944 to nowy etap. Picasso znowu wzbudza emocję, widzowie mogą zobaczyć pracę artysty z poprzednich pięciu lat. Są zszokowaniu tym, co zobaczyli. Ale prawdziwy szok następuje gdy Picasso ogłasza, że zapisał się do Partii Komunistycznej.
Duża zmiana także w życiu osobistym. Picasso opuszcza Dorę Maar, dla młodej malarki Françoise Gilot.
Po II wojnie światowej staje medialna gwiazdą. Sława przyciąga do niego wiele znanych osobistości. Niepochlebna krytyka jego prac stała się prawie niemożliwa. Prasa jest bardziej zainteresowana jego życiem osobistym niż jego pracami. Ba nawet gra małe role w filmach.
W 1953 Françoise Gilot opuszca Picassa razem z dwójką dzieci. Zmęczona jest zachowaniem Picassa i jego ciągłymi romansami z innymi kobietami.
Picasso rok później poznaje Jacqueline Roque – biorą ślub w 1961 roku.
Pod koniec życia malarz jest zafascynowany obrazami największych mistrzów, tworzy własne wariacje ich obrazów. W ciągu czterech miesięcy stworzył aż 58 różnych wersji obrazu Las Meninas Velázqueza.
Jego późne dzieła stanowiły inspirację dla neo-expresjonismu, szybkie pociągnięcia pędzla, ostre kolory, erotyka.
Pablo Picasso umiera 9 kwietnie 1973 w Mougins w Francji w czasie przyjęcia. Jego ostatnie słowa to: „Pijcie za mnie, pijcie za moje zdrowie, wiecie, że już więcej nie mogę pić.
Pozostawił po sobie 1885 obrazów, 1228 rzeźb, 2880 ceramik, ponad 12 000 rysunków.
Wywarł ogromny wpływ na sztukę XX wieku. Ciągle zaskakiwał, ciągle zmieniał styl, ciągle przed innymi.