Oksylikwity

Oksylikwity są mechanicznymi mieszaninami paliwa z ciekłym utleniaczem – ciekłym powietrzem lub tlenem. Ze względu na to, iż łatwiej wykroplić z powietrza tlen (t_w=-182,5 °C) niż samo powietrze, którego głównym składnikiem jest azot (t_w=-196 °C), częściej do otrzymywania oksylikwitów używa się czystego skroplonego tlenu.
Jako paliw używa się różnorodnych substancji palnych, takich jak: sadza, węgiel drzewny, mączka drzewna lub korkowa, trociny, torf, itp.

Najłatwiejsze w pobudzeniu są takie oksylikwity, w których skład wchodzą paliwa zawierające dużą ilość wodoru, dlatego też łatwiej pobudzić oksylikwit zawierający mączkę korkową niż taki który oparty jest na sadzy lub składniku zawierającym dużo tlenu.

Naboje z paliwa wykonuje się w otoczkach papierowych lub z tkaniny i tuż przed użyciem zanurza w ciekłym tlenie w celu odpowiedniego nasycenia naboju utleniaczem.
W zależności od zastosowanego składnika paliwowego czas nasycania może się wahać od 3 nawet do 25 minut. Każdy pochłaniacz (substancja palna) może wchłonąć tylko określoną ilość ciekłego utleniacza. Współczynnik nasycenia K, oznacza się jako stosunek ilości wchłoniętego tlenu Q_t, do masy suchego naboju Q_n

Podobnie oznacza się wskaźnik najkorzystniejszej zawartości tlenu, czyli wskaźnik bilansu tlenowego

gdzie Q_t to ilość tlenu potrzebna do całkowitego spalenia paliwa w naboju.

Naboje nasycone tlenem posiadają zmienną ilość tlenu. Tuż po zanurzeniu i całkowitym nasyceniu posiadają go w nadmiarze, lecz stan ten dość szybko się zmienia. W zależności od zastosowanego paliwa, czas w którym MW może być odstrzelony jest ograniczony. Im drobniejszy jest materiał paliwa, tym czas, w którym nabój jest zdolny do strzału jest dłuższy. Związane jest to głównie z porowatością substancji paliwowej. Czas przydatności oksylikwitów zależy także od średnicy zastosowanego ładunku, dlatego nie wykonuje się naboi o średnicy mniejszej od 30 mm. Przyjmuje się że czas zdolności do detonacji oksylikwitu na wolnym powietrzu sięga maksymalnie kilkudziesięciu minut.

Wrażliwość oksylikwitów na uderzenie o tarcie zbliżona jest do wartości określonych dla dynamitów. Czułość na uderzenie zależy głównie od składu pochłaniacza i zastosowanych w nim domieszek. Najbardziej czułe okazują się oksylikwity oparte na sadzy. Jak dla większości MW wrażliwość na uderzenie maleje wraz ze wzrostem wilgoci. Domieszki substancji paliwowych typu węglowodorowego zwiększają wrażliwość na bodźce mechaniczne. Podobnie wpływa zawartość siarki w paliwie.

Naboje oksylikwitów zapalone na powietrzu spalają się dość spokojnie, ostrym, jasnym płomieniem. Przy zapaleniu w otworze strzałowym zachowują się różnie w zależności od rodzaju paliwa, długości otworu i przyłożonego płomienia.
W otworach o długości nie przekraczającej 4 m, oksylikwity przy zapaleniu otwartym płomieniem (np. palącym się knotem), spalają się spokojnie. Przy zastosowaniu lontu wolnopalnego prochowego wybuchają. W otworach o długości powyżej 10 m, wybuchają od każdego rodzaju pobudzenia płomieniem.