APPICATIOM FORM

 

 

“ทุกสิ่งที่มองเห็นด้วยดวงตาคู่นี้คือศิลปะ จริงๆนะ ผมรักโลกใบนี้จริงๆนะครับ”

(คูเกลมูเกล จากเรื่อง เฮตาเลีย)

 

 

ชื่อ : อาร์เต้ โพเวร่า (Arte Povera)

ชื่อเรียก : อาร์เต้

อายุ : 16

เพศ : ชาย

ลักษณะนิสัย : สิ่งมีชีวิตที่มองโลกในแง่ดีจนบางทีก็ตามคนอื่นเขาไม่ทัน ค่อนข้างง้องแง้งเล็กน้อย มักจะทำหรือพูดอะไรตามที่ใจคิดด้วยเหตุผลที่เจ้าตัวบอกว่า “ไม่เห็นจำเป็นต้องปกปิดเลยนี่ ทำแบบนั้นไป มันจะได้อะไรขึ้นมาเหรอ?” จนหลายครั้งเผลอไปทำอะไรให้คนอื่นเขาไม่ถูกใจเข้าจึงโดยเขม่นเอาบ่อยครั้ง เป็นคนเปิดเผย มนุษย์สัมพันธ์ดี เข้ากับคนอื่นเขาได้เร็ว ลื่นไหลได้ตามสถานการณ์ เวลาว่าง(หรือบางทีที่ไม่ว่างแต่ได้อยู่เงียบๆคนเดียว)จะชอบพร่ำเพ้อถึงศิลปะ ดนตรี ปรัชญา นู่นนี่นั่นหรืออะไรก็ตามที่ทำให้รู้สึกถึง [ความสงบของชีวิต] มองทุกอย่างเป็นศิลปะที่งดงาม ทั้งผู้คน สิ่งแวดล้อม หรือแม้กระทั่งชีวิตที่พระผู้เป็นเจ้าบรรจงสรรสร้างขึ้นมา แต่ถึงจะเห็นแบบนี้ก็เถอะ พอจะถึงเวลาจริงจังก็นิ่งสงบได้แบบผิดคาด ความคิดความอ่านที่แสดงออกก็ผิดกับนิสัยใสซื่อแบบปกติ แล้วก็แอบมีมุมที่งกเงินบ้างเหมือนกัน ไม่ได้ชื่นชอบการเข่นฆ่าชีวิตแต่ถ้าจำเป็นหรือสถานการณ์บังคับก็จะทำ(แต่หลังจากนั้นก็จะหลบไปสวดส่งวิญญาณให้อยู่ดี) ในใจลึกๆแล้วเขาหวาดกลัวความสูญเสีย ดังนั้นกับคนสำคัญที่อยู่รอบกายจะไม่มีทางโดนเขาแว้งกัดหรือทำร้ายอย่างเด็ดขาด แต่เห็นอย่างนี้ก็เถอะ เจ้าตัวน่ะกร้านโลกกว่าที่ใครจะคาดคิดด้วยซ้ำ
                        สรรพนามที่ใช้แทนตัวเองโดยปกติคือ ‘ผม’ เรียกคนอื่นโดยมีคำว่า ‘ท่าน’ นำหน้าชื่อคนๆนั้น (ความจริงไม่ได้มาจากความสุภาพอะไรหรอก แค่ถูกหัดให้เรียกแบบนี้จนเจ้าตัวเองก็ชินปาก) ส่วนหางเสียงจะโผล่มาบ้างแบบประปราย และน้ำเสียงที่ใช้จะค่อนข้างมีความเป็นกันเองกับทุกคนอยู่ ยกเว้นแต่ในเวลาจริงจังที่น้ำเสียงจะกลายเป็นโมโนโทน

ลักษณะทางกายภาพ : เด็กหนุ่มร่างเล็กผู้มีส่วนสูงน้อยกว่าเด็กหนุ่มทั่วไปในวัยเดียวกัน ผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีเงินยวงยาวเลยสะโพกถักเป็นเปียสองข้าง ใบหน้าได้รูปประกอบด้วยเครื่องหน้าที่ติดไปทางหวานมากกว่าดูหล่อเหลาแบบเด็กหนุ่มปกติ ดวงตาสีอเมทิสต์ภายใต้แพขนตางอนหนาสีเดียวกับเส้นผมดูโดดเด่นบนผิวขาวราวหยดน้ำนม ภายในประกายตามักจะฉายแววสดใสเช่นเดียวกับริมฝีปากบางได้รูปที่มักจะคลี่เป็นรอยยิ้มบางเบา

ชอบ เกลียด แพ้ กลัว : ชอบ - ศิลปะ, อะไรก็ตามที่ทำให้นึกถึงศิลปะ, ความสงบสุข /เกลียด - การทำลาย, คนที่สามารถทำลายสิ่งต่างๆได้โดยไม่รู้สึกอะไร /แพ้ - นมวัว / กลัว - ความสูญเสีย, อีกหนึ่งตัวตนของตนเอง

ความสามารถ : จดจำพระคัมภีร์ได้อย่างแม่นยำและสามารถพูดออกมาได้อย่างครบถ้วนชัดเจนไม่มีตกหล่นแม้แต่พยางค์เดียว, มีพรสวรรค์ทางด้านศิลปะ อย่างเช่น วาดภาพได้สวย ร้องเพลงไพเราะ และบลาๆๆ, แต่งหญิงขึ้น(?)

อาวุธที่ใช้ : พู่กัน(?), เกรียงเหล็ก(ที่คมกว่าปกติ)

ประวัติ : เกิดและเติบโตในแหล่งเสื่อมโทรมของเมืองที่รวบรวมความเลวร้ายทุกประเภทเอาไว้โดยไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตนเป็นใครและไม่มีแม้กระทั่งชื่อด้วยซ้ำ พยายามดิ้นรนอยู่ด้วยตัวเองมาตลอดจึงเป็นสาเหตุให้ในตอนนั้นนิสัยค่อนข้างห่ามและมีผลที่ติดมาคือความกร้านโลก จนถึงแปดขวบจึงออกจากที่นั่นมาด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากพาตัวเองออกเดินอย่างไร้จุดหมายมาได้สักพักเขาก็สลบไปหน้าโบสถ์แห่งหนึ่ง บาทหลวงใจดีที่มาเจอเข้าจึงรับเขามาเลี้ยงและตั้งชื่อให้ใหม่ว่าอาร์เต้ ส่วนนามสกุลก็ยอมให้ใช้นามสกุลของท่านบาทหลวงเองพร้อมกับสั่งสอนอะไรหลายๆอย่างให้อาร์เต้ รวมทั้งเรื่องของศาสนา ทั้งพระคัมภีร์ พระวจนะ พระวิวรณ์ และอีกหลายๆอย่างจึงถูกรวมอยู่ในหัวของเขาทั้งหมด จึงไม่แปลกถ้าบางครั้งจะสวดส่งวิญญาณคนตายได้

แนวโน้มของบทบาท : อาจจะเป็นตัวประกอบที่เดินผ่านหน้ากล้อง *หัวเราะเบาๆ* อันนี้ก็สุดแล้วแต่ไรท์เตอร์เลยนะคะ

เพิ่มเติม :

                - ในสถานการณ์ฉุกเฉินเขาสามารถที่จะสลับตัวกับด้านมืดของตนให้ออกมาข้างหน้าได้ โดยตัวตนนี้จะมีดวงตาที่ว่างเปล่าไร้ชีวิตและสามารถที่จะ ‘ทำลาย’ ได้โดยไม่รู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น ผิดกับตัวตนปกติ ซึ่งตัวตนนี้เกิดจากอารมณ์ด้านลบมากมายที่อาร์เต้ฝังลึกลงไปในจิตใจจนค่อยๆตกตะกอนแล้วหลอมรวมกันกลายเป็นตัวตนที่ถูกอาร์เต้เรียกว่า [เรเน่] (ปกติอาร์เต้จะไม่ปล่อยเรเน่ออกมาถ้าไม่จำเป็นถึงขั้นคอขาดบาดตายจริงๆ) 
                - มีครั้งหนึ่งที่เรเน่ถูกปล่อยออกมาข้างหน้า เป็นตอนที่มีโจรสองคนบุกมาที่โบสถ์เพื่อจะปล้นชิงทรัพย์ ตอนนั้นอาร์เต้ถูกผลักลงมาอยู่ด้านหลังและสติทั้งหมดดับวูบไป พอมารู้ตัวในอีกสองวันให้หลังถึงทำให้รู้ว่าโจรสองคนนั้นม่องทั้งคู่ แถมสภาพศพยังเละ(ไม่)น่าดูชม...
               - เคยถูกจับแต่งหญิงโดยพี่สาวที่มักจะแวะเวียนมาที่โบสถ์บ่อยๆ และจะถูกพาออกไปเดินเล่นในเมืองทั้งอย่างนั้น และก็ถูกชมว่าน่ารักบ่อยๆอีกแน่ะ แต่พอโดมาและรับรู้ได้ว่าผู้ชายเขาไม่แต่งตัวแบบนั้นกันก็อายม้วนและเปลี่ยนเป็นฝังใจในเวลาต่อมา
               - ถึงจะหน้าหวานและไว้ผมยาวถักเปียแบบผู้หญิง ก็ไม่ชอบให้ใครมาว่าเป็นผู้หญิง และยิ่งถ้ามีใครบอกว่าเขาน่ารักจะเกิดอาการหน้าแดงทันที แต่ปากจะขมุบขมิบสรรเสริญตระกูลคนๆนั้นไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

 

คุยกับผู้ปกครองสุดสวยและหล่อ(?)

สวัสดีครับเซคุงครับ

: สวัสดีค่ะ คอตตอลฟลอสนะคะ

ทำไมถึงมาสมัครงับ?

: ดูน่าสนใจและน่าสนุกดีค่ะ ก็เลยอยากมีส่วนร่วมด้วยสักนิด

คือเซห่างกับงานเขียนนานละสำนงสำนวนอาจจะไม่ดีนะครับ

: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ //ยิ้มบาง

มีอะไรอยากบอกผมมั้ยครับ

: อืม ก็ ขอฝากลูกชาย(ที่ไม่ค่อยปกติท่าไหร่)คนนี้ของเราไว้ด้วยนะคะ //โค้งน้อยๆ

โชคดีนะครับ