~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Żarty na bok, jak powiedział król Dezmod, gdy wśród uczty goście nagle zaczęli sinieć i umierać.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Natenczas Wiedźmin chwycił na plecach ukryty
Swój miecz bezcenny, ostry, budzący zachwyty
Jak Anioł Michał, oburącz silnie go ścisnął,
Wziął zamach jeden, w oczach krwią zabłysnął,
Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha
Zadał cios drugi i demon wyzionął ducha.
I walczył zaciekle wciąż z szybszym oddechem
A w koło tylko brzdęk metalu niesie się echem.

Umilkli wszyscy , stali bardzo zadziwieni
Mocą, precyzją, każdym ciosem zachwyceni.

Geralt swym kunsztem walki, którym zawsze słynął,
Jeszcze raz przed bliskimi obraz walki rozwinął;
Padały wnet na ziemię ciała, ręce, głowy
To wiedzą wszyscy, Wilk rozpoczął łowy.
Miecz cichym świstem trafia celnie każdego
Żaden wróg nie okaże już lekceważenia dla 

 

Niego Potem jęki po jękach skomlą –o litość go proszą;
Pamiętając jego siłę z miasta się wynoszą


Tu przerwał, lecz miecz trzymał; wszystkim się zdawało,
Że Geralt wciąż walczy jeszcze lecz zło już pouciekało