Paliła mosty. Była w tym naprawdę niezła. I była również pełna sprzeczności.

Wychowana przez Francuza, kochała piękno i elegancję. Wystawne życie, diamentowe kolie, luksusowe apartamenty były wszystkim, co nie tylko jej pokazał. On wpoił jej, że to do niej naprawdę i niezaprzeczalnie należy. Rozpieścił ją. Uczynił z niej najprawdziwszego kota; istotę piękną i próżną. Pokazał jej, że luksus to jej scheda. Jej złodziejskie dziedzictwo.
Wychowana przez kryminalistę, nauczyła się kraść. Z wdziękiem. 

Kochała adrenalinę pulsującą przez żyły, a wraz z nią, nieodmiennie czuła w sobie jedno pragnienie; dążenie do nieskazitelnego piękna perfekcji. Wychowana przez francuskiego mecenasa sztuki, oszacować potrafiła wartość dzieł na pierwsze westchnienie pozorowanego zachwytu. Autentyczność weryfikował zwykle już on, wyłaniający się zza jej delikatnych, podkreślonych lśniącą satyną, pleców. Chronił ją przed zadawaniem niewygodnych pytań i przed natężeniem męskich spojrzeń. Nade wszystko jednak, mentor Czarnej Kocicy pozostawał poza zasięgiem podejrzenia jako człowiek pozostający w świetle kandelabrów. Nie krył się w cieniach. Nie musiał tego robić, wykształciwszy prestiż i reputację tak ogromne, że pozostawiały one go poza siecią podejrzeń. Może to dlatego, że ów Francuz, Raul Chalmers, po skokach domagał się najgłośniej ujęcia sprawców i namierzenia winnego? Był poważnym mężczyzną liczącym około pięćdziesięciu lat, może miał lat więcej, sześćdziesiąt, ale zwyczajnie na tyle nie wyglądał? To on, spokojny i opanowany, przeciągał z manierą dandysa sylaby, a w jego tonie tańczyło czerwone, dojrzałe wino i znudzenie. Współpracował z Felicią Hardy, większość włamań to jego inwencja, wizja i pragnienie zdobyczy. Był jej informatorem. Najlepszym. 

Marzył o luksusowej emeryturze na Francuskiej Riwierze. Był blisko, ale popelnił jeden błąd.

Zadarł z Doomem.