Jak zostać naukowcem...

"Obiecałem, że o tym napiszę. Czy to wiem? Wiem – z własnego doświadczenia a także z wiarygodnych źródeł. Może najpierw o tym moim własnym doświadczeniu. 

W mojej karierze byłem prawdziwym naukowcem przez całe trzy lata. A było tak: byłem profesorem w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Ale sznase na zostanie tam prawdziwym naukowcem były małe. Przede wszystkim dlatego, że wciągało nauczanie. Lubiłem wykładać, lubiłem studentów, cieszyłem się jak dziecko gdy przychodzili do mnie ze swymi problemami i pytaniami, cieszyłem się z każdego napisanego pod moim kierunkiem doktoratu. To zabierało czas. No i studentom trzeba było pomagać tak, by mogli potem znaleźć pracę- czyli iść na kompromisy.

Utworzyłem jednak nawet własny zakład: Zakład Dynamiki Nieliniowej i Układów Złożonych – bo tam mnie ciągnęło. Jednak sporo czasu spędzałem za granicą – tam mi się lepiej pracowało, z dala od obowiązków wykładowcy i od obowiązków administrycajnych, które, co tu dużo mówić – wciągały.

W końcu wylądowałem na stypendium Kościuszkowskim w Gainesville na Florydzie. Stypendium po roku się skończyło, trzeba było jednak jakoś zarabiać. Zacząłem więc znów wykładać. W USA okazało się to znacznie bardziej czasochłonne niż w kraju. Znacznie mniej swobody w wyborze tematyki wykładów, testy, ich sprawdzanie … Niemal się od tego rozchorowałem. Zacząłem się więc rozglądać za pracą z dala od wykładania i z dala od administrowania.

No i takową znalazłem: zostałem prawdziwym naukowcem. Pracowałem w domu, tyle ile chciałem. Pracowałem nad fizyką „prawdziwą”, stosowaną. Wojsko płaciło dobrze. Opamiętałem się po trzech latach, gdy zaczęto mi proponować podpisanie dokumentów które by ograniczały moją swobodę wypowiedzi. I tak straciłem szansę na to, by ugruntować się na pozycji prawdziwego naukowca. Ale przynajmniej zasmakowałem.

• Uczestnicz w warsztatach organizowanych przez rząd!
• A tam „Schmooze & Booze!”

Źródło: Profesor Arkadiusz Jadczyk