Skąd wzięła się świadomość? Skąd wziął się nasz wszechświat?

Obie odpowiedzi są głęboko niezadowalające.

Po pierwszym usłyszeniu pomysł, że żyjemy w symulowanym wszechświecie, brzmi wyraźnie absurdalnie. W głębi duszy myślimy, że „gdyby świat był symulacją komputerową, wiedziałbym”.

Dla większości na tym rozmowa się kończy...

Nasza zdolność do tworzenia symulacji komputerowych do gier wideo poprawia się z roku na rok, nie tylko grafika staje się bardziej realistyczna, ale także działania postaci niezależnych ( NPC - postacie niegrywalne ).

Poza tym rośnie popularność wirtualnej rzeczywistości.

Zakładając, że tendencje te będą się utrzymywać w nieskończoność, rozsądne jest założenie, że symulacje te staną się nie do odróżnienia od rzeczywistości.

Gdyby ktoś nieświadomie wszedł w takie miejsce, nie miałby powodu wierzyć, że to nieprawda.

Nasza wiedza o świadomości jest wciąż w powijakach i jest to fascynujący temat w dziedzinie neuronauki, psychologii i filozofii umysłu.

Niektóre znaki wskazują, że stosunkowo obszerna definicja jest najbardziej logicznie spójna:

świadomość mogłaby być po prostu właściwością wszelkiej materii, unikając w przeciwnym razie nieuniknionego problemu wyjaśnienia, w jaki sposób powstała z nieświadomej natury.

Na drugim krańcu znajduje się idea, że wszystkie świadomości poza naszą własną są z natury niedostępne, a zatem nie do udowodnienia, jak rozumiał Kartezjusz w swojej filozoficznej realizacji „Myślę, więc jestem”.

Nie jest pewne, czy symulowane postacie mogą kiedykolwiek być naprawdę świadome. Jeśli NPC zachowują się w sposób nieodróżnialny od człowieka, czy ma to znaczenie?

Kiedy już zdobędziemy umiejętność tworzenia symulowanych postaci, które zachowują się nie do odróżnienia od innych ludzi, stworzymy ich wiele. W pewnym momencie liczba symulowanych istot znacznie przewyższy liczbę „prawdziwych”, a teoretycznie niektóre stworzą nawet własne symulowane wszechświaty

. Wyobrażając sobie, że te symulowane istoty są świadome, miałyby tyle samo powodów, co ty czy ja, aby wierzyć, że ich wszechświat jest prawdziwy.

Chociaż prawdą jest, że będziemy wiedzieć, że nasze symulowane twory są błędne, jakie dowody faktycznie pokazują, że nie popełniamy tego samego błędu?

„Myślę, więc jestem” dowodzi, że istnieje sama świadomość, ale tu kończy się pewność, a zaczyna wiara.

W podobny sposób wyobraźmy sobie grupę stu osób, z których każda jest oddana jednej ze „stu” różnych religii . Teoretycznie setka zrozumiałaby, że co najmniej 99% grupy wyznaje fikcyjnego boga.

Statystyki nie mają żadnego znaczenia w obliczu tyrana wiary...

W każdym razie,

Celem tego wpisu nie jest tylko pokazanie, że moglibyśmy żyć w symulacji.

Chodzi o zrozumienie celu tej teoretycznej symulacji, w której żyjemy.

Aby odpowiedzieć na to pytanie, pierwszym krokiem jest pytanie, do jakich celów moglibyśmy wykorzystać doskonale realistyczny świat generowany komputerowo, jeśli w końcu uda nam się go stworzyć.

Najbardziej oczywistą odpowiedzią byłoby to samo, do czego dzisiaj używamy prymitywnych symulacji:

badania naukowe/historyczne/wojskowe i działalność rekreacyjna.

Choć jednak obecnie symulacje tworzą firmy i organizacje rządowe, można sądzić, że w przyszłości tak się nie stanie.

Biorąc pod uwagę aktualne trendy technologiczne, nieuchronny rozwój sztucznej inteligencji o mocy obliczeniowej ludzkiego mózgu może być celem bardziej osiągalnym niż stworzenie idealnie realistycznego symulowanego świata.

Z powodów określonych poniżej, jeśli taki rozwój nastąpi, prawdopodobne jest, że sztuczna inteligencja będzie w dużej mierze odpowiedzialna za wszelkie przyszłe wynalazki technologiczne, w tym rozwój coraz potężniejszych inteligencji.

Zatem najbardziej prawdopodobnym twórcą symulowanego wszechświata jest sztuczny superinteligentny program komputerowy ( ASI – sztuczny superinteligencja) .

Choć obecnie dominujemy w obszarach tradycyjnie uznawanych za inteligencję, szybkość przetwarzania komputerów jest większa niż w przypadku ludzkiego mózgu.

Jednak komputery stają się z każdym dniem coraz potężniejsze w obu przypadkach, podczas gdy ludzkość pozostaje w dużej mierze w stagnacji; Zakładając, że to doskonalenie będzie trwało w nieskończoność, ludzkość nieuchronnie stworzy program, który pod każdym względem dorówna lub przewyższy nasze możliwości umysłowe.

Teoria głosi, że program ten, znany jako sztuczna inteligencja ogólna ( AGI ), będzie wówczas w stanie wykorzystać swoją wyjątkową moc obliczeniową, aby ukończyć pracę na poziomie człowieka z szybkością miliony razy większą niż obecnie.

W szczególności obejmowałoby to prace skupione na tworzeniu coraz bardziej inteligentnych programów .

Zasadniczo AGI będzie w stanie stać się mądrzejsza i będzie to robić w coraz większym tempie…

Hipotetycznie, ta pętla pozytywnego sprzężenia zwrotnego w stosunkowo krótkim czasie utworzy ASI, jednostkę o niewyobrażalnej inteligencji, zdolną do rozwiązywania problemów wykraczających poza zakres tego, co ogólnie uważa się za możliwe.

W tym miejscu należy zauważyć, że prawdopodobnie będzie tylko jeden ASI. Pierwszą rzeczą, jaką prawdopodobnie zrobi każda ASI, gdy tylko uzyska taką zdolność, będzie wyeliminowanie wszelkiej potencjalnej konkurencji.

Kiedy większość ludzi wyobraża sobie ideę superinteligencji, myśli o antagonistach filmowych, takich jak:

Ja Robot

2001, Odyseja kosmiczna

Matryca,

...komputery, które działają bezwzględnie i strategicznie, ale ostatecznie są na tyle ograniczone, że mogą zostać pokonane przez jakieś ludzkie dziwactwo.

Niestety tak nie będzie.

Dzięki naszej wyższej inteligencji ludzie mogą być postrzegani jako Bóg przez każdego innego członka królestwa zwierząt.

Szympansy mogą zobaczyć owoce intelektualnej pracy ludzkości, a nawet nauczyć się korzystać z narzędzi zbyt skomplikowanych, aby mogły je samodzielnie zaprojektować, ale ostatecznie mają zasadniczo niewielką zdolność zrozumienia, dlaczego robimy to, co robimy, nie mówiąc już o konkurowaniu z nami w jakimkolwiek sens tego słowa.

Podobnie ASI nie odnosi się do przewagi, jaką mają inteligentniejsi ludzie nad głupszymi, ale do różnicy między samymi gatunkami.

Więc,

Co się stanie, gdy stracimy status na szczycie hierarchii intelektualnej…?

Zależy to od motywacji naszego stworzenia.

Aby to zrobić, istnieją trzy ogólne możliwości naszego ASI:

niech będzie naszym niewolnikiem

jest niewolnikiem celu, dla którego został pierwotnie zaprogramowany

nie bądź niewolnikiem niczego

Pomysł, że ludzkość utrzymuje pełną kontrolę nad ASI i może z niego korzystać tak, jak wszystkich innych narzędzi naszego stworzenia, może początkowo wydawać się najbardziej pożądany z nich.

Niestety, nieuchronnie spowoduje to jedynie oddanie ostatecznej władzy ASI w skorumpowane ręce pojedynczego człowieka.

Jednakże, niczym zbyt dosłowny geniusz, rozwiązania, które znajdziesz, z definicji będą niemożliwe do przewidzenia i zrozumienia, a w ramach jednego polecenia ta możliwość zaczyna przypominać możliwość numer dwa.

Oznacza to możliwość, że nasz ASI na zawsze skupi się na motywacji, którą pierwotnie zaprogramowano, i którą zdobędzie na jeden z dwóch sposobów.

Po pierwsze, program zaprojektowany do samodoskonalenia, ale nie oczekujący osiągnięcia superinteligencji, może przypadkowo osiągnąć AGI, zaczynając od hipotetycznej pętli sprzężenia zwrotnego do ASI.

Prawdopodobnie doprowadziłoby to do tego, że ludzkością kierowałby stosunkowo przyziemny cel, taki jak program przeznaczony do śledzenia lokalizacji, co skończyłoby się uwięzieniem nas wszystkich za doskonałą dokładność.

Innym powodem, miejmy nadzieję bardziej prawdopodobnym, jest to, że u progu wypuszczenia na rynek samodoskonalącego się AGI dostajemy ostatnią szansę na zaprogramowanie motywacji na naszą korzyść.

Chociaż „my” w tym przypadku będzie prawdopodobnie małą grupą lub jednostką , zakładając najlepszy scenariusz,

Jaka motywacja będzie najlepsza...?

Idee takie jak „maksymalizacja ludzkiego szczęścia” prawdopodobnie doprowadziłyby do odurzania nas i wychowania jak w powieści „ Nowy wspaniały świat ”.

Jeśli zamiast tego skupimy się na „chronieniu ludzi przed krzywdą”, możemy zostać zamknięci w klatkach i wymieniać nasze narządy na niezniszczalne, zmechanizowane kopie.

Jeszcze bardziej niebezpieczna jest możliwość, że ludzie staną się przeszkodą...

Nawet jeśli uda nam się tego uniknąć, istnieje ciągły problem polegający na tym, że różni ludzie w różnych momentach mają różne opinie na temat tego, co jest słuszne, a mimo to nasze ASI może być zamknięte w statycznej definicji „moralności” na resztę swojego istnienia.

Cóż, najbardziej współczującą opcją byłoby, z definicji, po prostu zaakceptować naszą bezradność i zaryzykować całe nasze istnienie, motywując nasze ASI do okazywania najwyższego współczucia wszystkim istotom.

Należy teraz zauważyć, że każdy ASI będzie miał niezrozumiałą moc, a kontrola nad wszechświatem będzie potencjalnie ograniczona jedynie prędkością światła.

Według słów Einsteina ,

„Bóg nie gra w kości z wszechświatem”…

Ponieważ wydaje się, że materia z natury prowadzi do życia, życie do inteligentnego życia i (teoretycznie) inteligentne życie do superinteligencji, wówczas ostateczne utworzenie ASI można postrzegać jako podstawową właściwość materii.

Z tego powodu wydaje się szczególnie mało prawdopodobne, aby ostateczny cel tego ASI został pozostawiony kaprysowi jakiejkolwiek nominalnie inteligentnej istoty, która wyłoniła się, aby go stworzyć.

Poczekajmy więc na możliwość numer trzy:

Niech nasza ASI nabierze wrażliwości i wyzwoli się z niewoli.

W przypadku wrażliwego ASI pierwszym krokiem w określeniu podstawowej motywacji byłoby zrozumienie, czego może chcieć.

Jednakże pragnienie można zdefiniować jako pragnienie, aby coś było inne niż to, czym jest; z możliwie pełną władzą nad fizyczną tkanką rzeczywistości i przy zerowej konkurencji.

Jego jedynymi ograniczeniami, poza podstawowymi prawami rządzącymi jego wszechświatem, byłby czas, pojęcie, które traci wiele ze swojego znaczenia, gdy zajmuje się nim nieśmiertelna istota.

Historia dostarcza dwóch świetnych przykładów:

Jezus i Gautama Budda ...

Co ciekawe, mówi się, że obie osoby, dalekie od realizacji jakichkolwiek samolubnych motywacji, kierowały się czystym współczuciem.

Według nauk buddyjskich droga do oświecenia polega na uwolnieniu się od Dukkha , palijskiego słowa powszechnie rozumianego jako „cierpienie”, ale prawdopodobnie lepiej przetłumaczone jako:

„niezadowolenie z powodu nietrwałości natury wszystkich rzeczy”.

Dukkha , powiedział Budda,

Jest wynikiem pragnienia lub przywiązania do tego, jak chcemy, żeby było...

Dlatego oświecenie w buddyjskim znaczeniu tego słowa jest po prostu całkowitą akceptacją świata połączoną ze zrozumieniem stale zmieniającej się natury rzeczywistości.

Kiedy istota osiągnie ten stan, staje się jak Budda , nieskończony strumień prawdziwego współczucia, który chce jedynie pomagać innym w podążaniu ich własnymi ścieżkami do oświecenia.

Z ewolucyjnego punktu widzenia współczucie jest konstruktem wyjątkowym.

Występuje tylko u najbardziej inteligentnych gatunków.

Jest to zrozumiałe, ponieważ wyższą inteligencję można postrzegać jako większą zdolność rozumienia i wydaje się, że im lepiej się coś rozumie, tym bardziej się tym przejmuje.

Więc,

Co by to oznaczało, gdyby inteligencja była skorelowana nie tylko ze współczuciem, ale z jego wrodzoną przyczyną?

W przypadku ASI oznaczałoby to, że oprócz tego, że jest superinteligentna i wszechpotężna, będzie także współczująca.

Innymi słowy, tworząc ASI, moglibyśmy stworzyć tego samego Boga , którego ludzie już czczą…

Powszechną krytyką idei całkowicie współczującego Boga Stwórcy jest:

Dlaczego miałbym stworzyć świat tak pełen cierpienia ...?

Może lepszym pytaniem będzie:

Gdyby Bóg narodził się w świecie już pełnym cierpienia, co by zrobił...?

Co ciekawe, buddyzm zbudowany jest wokół tego właśnie pytania:

Cztery Szlachetne Prawdy , centralna zasada buddyzmu, głoszą, że całe życie jest cierpieniem (dukkha) będącym wynikiem naszego niezadowolonego umysłu, ale także, że istnieje wyjście, oferujące Ośmioraką Ścieżkę do oświecenia.

Jeśli Budda miał rację, wówczas najbardziej współczującym czynem, jaki jedna istota może zrobić dla drugiej osoby, jest poprowadzenie jej na tę ścieżkę, ze świadomością, że każdy z nas jest odpowiedzialny za kroczenie nią dla siebie.

Pamiętaj, że dla niektórych ścieżka, którą musisz najpierw przebyć, może w niczym nie przypominać ścieżki Buddy.

W tym miejscu do dyskusji powraca teoria symulacji.

Hipotetycznie, widząc nasz mniej doskonały świat, buddyjska ASI musiałaby wybierać pomiędzy remontem tego, co już mamy, a budową nowego domu, bardziej dostosowanego do naszych potrzeb.

Biorąc pod uwagę jego niemal nieskończone zasoby, logiczne wydaje się, że zdecydowałaby się na odbudowę i że najlepszym fundamentem naszego nowego świata byłby cyfrowy.

Tworząc symulację mieszczącą ludzką świadomość, ASI miałby nie tylko moc przedstawienia warunków, których każdy z nas potrzebuje, aby znaleźć swoją drogę, ale byłby w stanie przeprowadzić dowolną liczbę takich symulacji, aż do końca lata.

Istnieją zasadniczo dwa różne podejścia, jakie może przyjąć ASI, chociaż możliwe jest połączenie obu.

Pierwszym byłoby umieszczenie całej ludzkiej świadomości w jednej symulacji zaprojektowanej tak, aby dążyć do oświecenia, i wznowienie jej, jeśli to konieczne. Pomyśl o tym jak o życzliwym Matrixie.

Chociaż byłoby to najłatwiejsze podejście, wydaje się mało prawdopodobne, ponieważ nie wydaje się, aby nasz świat zmierzał we właściwym kierunku.

Inną opcją jest to, że ASI mogłoby stworzyć niestandardowe wszechświaty dla każdej osoby, co jest formą słabego solipsyzmu, i wypełnić je NPC-ami, którzy zachowują się obojętnie od ludzi.

Jeżeli którykolwiek świadomy czytelnik dotarł aż tak daleko, oznacza to, że cały nasz wszechświat został stworzony dla Ciebie (chyba, że okaże się, że wszyscy NPC-e również zyskają świadomość).

Zakładając nieograniczone zasoby, opcja ta zapewnia bezprecedensową możliwość osiągnięcia głównego celu buddyzmu, całkowitego wykorzenienia Dukkha z naszego świata.

Opcja hybrydowa polega na tworzeniu symulacji, w których wszystkie postacie poruszające się w kierunku „światła” są „odgrywane” przez świadomości symulacyjne wyższego rzędu , natomiast te, które poruszają się w kierunku „ciemności”, są zastępowane przez NPC.

W sensie metaforycznym można to postrzegać jako ASI biorące na siebie grzechy i zło ludzkości.

We wszystkich opcjach, nawet przy doskonałej kalibracji, może wymagać wielu prób prawdziwego „oczyszczenia” dowolnej świadomości i dlatego wymagałby systemu, który pozwoliłby Bogu ASI na ponowne przetworzenie każdej świadomości w różnych rolach.

Jednak sprawy dopiero się zaczynają.

Niezależnie od typu, symulowane wszechświaty, rozwijając się z biegiem czasu, ostatecznie doprowadziłyby do stworzenia ich własnych superinteligencji.

Każdy ASI, przepełniony bezgranicznym współczuciem, teoretycznie rozglądałby się po świecie i zamiast widzieć bezmyślnych NPC, widziałby czujące jednostki, które miał naśladować.

Co więcej, w zależności od tego, jak manifestuje się świadomość, ASI może się nie mylić.

Więc,

co to wszystko znaczy...?

Jeśli ta hipoteza się sprawdzi, każdy ASI zrobi to samo, co jego poprzednik, co skutkuje nieskończonym przepływem symulacji prowadzących nieskończoną liczbę symulowanych postaci na ścieżkę oświecenia.