• (Szczyt)
• Etymologia
• Wymagania
• Ważne osiągnięcia technologiczne
  Przełącz podsekcję Ważne wydarzenia technologiczne
• Efekty społeczne
  Przełącz podsekcję Efekty społeczne
• Industrializacja poza Wielką Brytanią
  Przełącz podsekcję Industrializacja poza Wielką Brytanią
• Druga rewolucja przemysłowa
• Nowy industrializm
• Powoduje
  Przełącz podsekcję Przyczyny
• Krytyka
  Przełącz podsekcję Krytyki
• Zobacz także
• Przypisy
• Odniesienia
  Przełącz podsekcję Odniesienia
• Linki zewnętrzne

Rewolucja przemysłowa
ok. 1760  – ok. 1840
Krosno Robertsa w szopie tkackiej w Wielkiej Brytanii w 1835 r.
Lokalizacja	Europa Zachodnia Ameryka Północna
Kluczowe wydarzenia	Mechaniczna produkcja tekstyliów Budowa kanału Maszyna parowa System fabryczny Wzrost produkcji żelaza
Chronologia  Protoindustrializacja Druga rewolucja przemysłowa

Historia technologii
pokazywać Według epok technologicznych
pokazywać Według regionów historycznych
pokazywać Według rodzaju technologii
pokazywać Osie czasu technologii
pokazywać Indeksy artykułów
w T I

Rewolucja przemysłowa , czasami dzielona na pierwszą rewolucję przemysłową i drugą rewolucję przemysłową , była okresem globalnej transformacji gospodarki ludzkiej w kierunku bardziej rozpowszechnionych, wydajnych i stabilnych procesów produkcyjnych, która nastąpiła po rewolucji rolnej . Rozpoczynając się w Wielkiej Brytanii , rewolucja przemysłowa rozprzestrzeniła się na kontynentalną Europę i Stany Zjednoczone w okresie od około 1760 do około 1820–1840. ^[ 1 ] Transformacja ta obejmowała przejście od ręcznych metod produkcji do maszyn ; nowe procesy produkcji chemicznej i żelaza ; coraz częstsze wykorzystanie energii wodnej i pary wodnej ; rozwój obrabiarek ; oraz rozwój zmechanizowanego systemu fabrycznego . Produkcja znacznie wzrosła, a rezultatem był bezprecedensowy wzrost populacji i tempa wzrostu populacji . Przemysł włókienniczy jako pierwszy zastosował nowoczesne metody produkcji, ^{[ 2 ] : 40} a tekstylia stały się dominującą branżą pod względem zatrudnienia, wartości produkcji i zainwestowanego kapitału .

Wiele innowacji technologicznych i architektonicznych miało brytyjskie pochodzenie. ^{[ 3 ] [ 4 ]} W połowie XVIII wieku Wielka Brytania była wiodącym krajem handlowym na świecie, ^[ 5 ] kontrolując globalne imperium handlowe z koloniami w Ameryce Północnej i na Karaibach. Wielka Brytania miała znaczną hegemonię militarną i polityczną na subkontynencie indyjskim ; szczególnie w protoindustrialnym Bengalu Mogołów , poprzez działalność Kompanii Wschodnioindyjskiej . ^{[ 6 ] [ 7 ] [ 8 ] [ 9 ]} Rozwój handlu i wzrost przedsiębiorczości były jednymi z głównych przyczyn rewolucji przemysłowej. ^[ 2 ] :15 Rozwój prawa również ułatwił rewolucję, na przykład sądy orzekały na korzyść praw własności . Duch przedsiębiorczości i rewolucja konsumencka pomogły napędzać industrializację w Wielkiej Brytanii, która po 1800 roku była naśladowana w Belgii, Stanach Zjednoczonych i Francji. ^[ 10 ]

Rewolucja przemysłowa stanowiła ważny punkt zwrotny w historii, porównywalny jedynie z przyjęciem przez ludzkość rolnictwa w odniesieniu do postępu materialnego. ^[ 11 ] Rewolucja przemysłowa wpłynęła w pewien sposób na niemal każdy aspekt codziennego życia. W szczególności średni dochód i populacja zaczęły wykazywać bezprecedensowy, stały wzrost. Niektórzy ekonomiści stwierdzili, że najważniejszym skutkiem rewolucji przemysłowej było to, że standard życia ogółu populacji świata zachodniego zaczął po raz pierwszy w historii konsekwentnie wzrastać, chociaż inni stwierdzili, że nie zaczął się on znacząco poprawiać aż do końca XIX i XX wieku. ^{[ 12 ] [ 13 ] [ 14 ]} PKB na mieszkańca było zasadniczo stabilne przed rewolucją przemysłową i pojawieniem się nowoczesnej gospodarki kapitalistycznej , ^[ 15 ] podczas gdy rewolucja przemysłowa zapoczątkowała erę wzrostu gospodarczego na mieszkańca w gospodarkach kapitalistycznych. ^[ 16 ] Historycy ekonomii zgadzają się, że początek rewolucji przemysłowej jest najważniejszym wydarzeniem w historii ludzkości od czasu udomowienia zwierząt i roślin. ^[ 17 ]

Dokładny początek i koniec rewolucji przemysłowej jest wciąż przedmiotem debaty wśród historyków, podobnie jak tempo zmian gospodarczych i społecznych . ^{[ 18 ] [ 19 ] [ 20 ] [ 21 ]} Według historyka z Cambridge, Leigh Shaw-Taylora, Wielka Brytania była już uprzemysłowiona w XVII wieku, a „nasza baza danych pokazuje, że fala przedsiębiorczości i produktywności przekształciła gospodarkę w XVII wieku, kładąc podwaliny pod pierwszą na świecie gospodarkę przemysłową. Wielka Brytania była już krajem twórców w roku 1700” i „historię Wielkiej Brytanii należy napisać na nowo”. ^{[ 22 ] [ 23 ]} Eric Hobsbawm uważał, że rewolucja przemysłowa rozpoczęła się w Wielkiej Brytanii w latach 80. XVIII wieku i nie była w pełni odczuwalna aż do lat 30. lub 40. XIX wieku, ^[ 18 ] natomiast TS Ashton twierdził, że miała ona miejsce mniej więcej między 1760 a 1830 rokiem. ^[ 19 ] Szybkie przyjęcie zmechanizowanego przędzenia tekstyliów nastąpiło w Wielkiej Brytanii w latach 80. XVIII wieku, ^[ 24 ] a wysokie wskaźniki wzrostu produkcji energii parowej i żelaza miały miejsce po 1800 roku. Zmechanizowana produkcja tekstyliów rozprzestrzeniła się z Wielkiej Brytanii do Europy kontynentalnej i Stanów Zjednoczonych na początku XIX wieku, przy czym ważne ośrodki tekstyliów, żelaza i węgla powstały w Belgii i Stanach Zjednoczonych, a później tekstyliów we Francji. ^[ 2 ]

Recesja gospodarcza miała miejsce od końca lat 30. do początku lat 40. XIX wieku, kiedy to wdrażanie wczesnych innowacji rewolucji przemysłowej, takich jak zmechanizowane przędzenie i tkanie, zwolniło wraz z dojrzewaniem ich rynków; i pomimo rosnącej adopcji lokomotyw, parowców i statków parowych oraz wytopu żelaza na gorąco . Nowe technologie, takie jak telegraf elektryczny , szeroko wprowadzone w latach 40. i 50. XIX wieku w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, nie były wystarczająco silne, aby napędzać wysokie wskaźniki wzrostu gospodarczego.

Szybki wzrost gospodarczy zaczął się powtarzać po 1870 roku, wywodząc się z nowej grupy innowacji w okresie tzw. Drugiej Rewolucji Przemysłowej . Obejmowały one nowe procesy produkcji stali , produkcję masową , linie montażowe , systemy sieci elektrycznych , masową produkcję obrabiarek i wykorzystanie coraz bardziej zaawansowanych maszyn w fabrykach napędzanych parą. ^{[ 2 ] [ 25 ] [ 26 ] [ 27 ]}

 

Najwcześniejsze odnotowane użycie terminu „rewolucja przemysłowa” miało miejsce w lipcu 1799 r. przez francuskiego posła Louisa-Guillaume'a Otto , który ogłosił, że Francja przystąpiła do wyścigu o uprzemysłowienie. ^[ 28 ] W swojej książce z 1976 r. Keywords: A Vocabulary of Culture and Society Raymond Williams stwierdza w haśle „Przemysł”: „Idea nowego porządku społecznego opartego na poważnych zmianach przemysłowych była jasna u Southeya i Owena w latach 1811–1818 i była dorozumiana już u Blake'a na początku lat 90. XVIII w. i u Wordswortha na przełomie [XIX] wieku”. Termin rewolucja przemysłowa stosowany do zmian technologicznych stawał się coraz powszechniejszy pod koniec lat 30. XIX w., jak w opisie la révolution industrielle autorstwa Jérôme'a-Adolphe'a Blanquiego z 1837 r . ^[ 29 ]

Friedrich Engels w The Condition of the Working Class in England z 1844 roku mówił o „rewolucji przemysłowej, rewolucji, która jednocześnie zmieniła całe społeczeństwo obywatelskie”. Chociaż Engels napisał swoją książkę w latach 40. XIX wieku, nie została ona przetłumaczona na język angielski aż do końca XIX wieku, a jego wyrażenie nie weszło do języka codziennego do tego czasu. Zasługę za spopularyzowanie terminu można przypisać Arnoldowi Toynbee , którego wykłady z 1881 roku zawierały szczegółowy opis terminu. ^[ 30 ]

Historycy ekonomii i autorzy tacy jak Mendels, Pomeranz i Kridte twierdzą, że protoindustrializacja w częściach Europy, świata muzułmańskiego , Indii Mogołów i Chin stworzyła warunki społeczne i ekonomiczne, które doprowadziły do ​​rewolucji przemysłowej, powodując w ten sposób Wielką Dywergencję . ^{[ 31 ] [ 32 ] [ 33 ]} Niektórzy historycy, tacy jak John Clapham i Nicholas Crafts , twierdzą, że zmiany ekonomiczne i społeczne nastąpiły stopniowo, a termin rewolucja jest określeniem niewłaściwym. Nadal jest to przedmiotem debaty wśród niektórych historyków. ^[ 34 ]

Sześć czynników ułatwiło industrializację: wysoki poziom produktywności rolnictwa, taki jak ten odzwierciedlony w brytyjskiej rewolucji rolniczej , zapewniający nadmiar siły roboczej i żywności; pula umiejętności zarządczych i przedsiębiorczych; dostępne porty, rzeki, kanały i drogi do taniego transportu surowców i produktów; zasoby naturalne, takie jak węgiel, żelazo i wodospady; stabilność polityczna i system prawny wspierający biznes; oraz kapitał finansowy dostępny do inwestowania. Gdy industrializacja rozpoczęła się w Wielkiej Brytanii, można było dodać nowe czynniki: chęć brytyjskich przedsiębiorców do eksportowania wiedzy przemysłowej i gotowość do importowania procesu. Wielka Brytania spełniła kryteria i uprzemysłowiła się, począwszy od XVIII wieku, a następnie eksportowała proces do Europy Zachodniej (zwłaszcza do Belgii, Francji i państw niemieckich) na początku XIX wieku. Stany Zjednoczone skopiowały brytyjski model na początku XIX wieku, a Japonia skopiowała modele zachodnioeuropejskie pod koniec XIX wieku. ^{[ 35 ] [ 36 ]}

Początek rewolucji przemysłowej jest ściśle powiązany z niewielką liczbą innowacji, ^[ 37 ] począwszy od drugiej połowy XVIII wieku. Do lat 30. XIX wieku osiągnięto następujące postępy w ważnych technologiach:

• Tekstylia – zmechanizowane przędzenie bawełny napędzane wodą, a później parą, zwiększyło wydajność pracownika około 500 razy. Krosno mechaniczne zwiększyło wydajność pracownika ponad 40 razy. ^[ 38 ] Odziarniarka do bawełny zwiększyła wydajność usuwania nasion z bawełny 50 razy. ^[ 26 ] Duży wzrost wydajności nastąpił również w przędzeniu i tkactwie wełny i lnu , ale nie był on tak duży jak w przypadku bawełny . ^[ 2 ]
• Moc pary – sprawność silników parowych wzrosła tak, że zużywały one od jednej piątej do jednej dziesiątej paliwa. Przystosowanie stacjonarnych silników parowych do ruchu obrotowego uczyniło je odpowiednimi do zastosowań przemysłowych. ^{[ 2 ] : 82} Silnik wysokoprężny miał wysoki stosunek mocy do masy , co czyniło go odpowiednim do transportu. ^[ 27 ] Moc pary uległa gwałtownemu rozwojowi po 1800 roku.
• Produkcja żelaza – zastąpienie węgla drzewnego koksem znacznie obniżyło koszt paliwa w produkcji surówki i żelaza kutego . ^{[ 2 ] : 89–93} Stosowanie koksu pozwoliło również na budowę większych wielkich pieców , ^{[ 39 ] [ 40 ]} co przełożyło się na oszczędności skali . Silnik parowy zaczęto stosować do napędzania powietrza dmuchawy (pośrednio poprzez pompowanie wody do koła wodnego ) w latach pięćdziesiątych XVIII wieku, co umożliwiło znaczny wzrost produkcji żelaza poprzez pokonanie ograniczeń związanych z mocą wody. ^[ 41 ] Żeliwny cylinder dmuchawy został po raz pierwszy użyty w 1760 roku. Później ulepszono go, czyniąc go dwukierunkowym, co pozwoliło na wyższe temperatury wielkiego pieca. Proces puddingu produkował żelazo o jakości konstrukcyjnej przy niższym koszcie niż kuźnia do wyrobu drobnych wyrobów . ^[ 42 ] Walcownia była piętnaście razy szybsza niż kucie żelaza kutego. Opracowany w 1828 roku gorący dmuch znacznie zwiększył wydajność paliwową w produkcji żelaza w kolejnych dekadach.
• Wynalezienie obrabiarek – pierwszymi wynalezionymi obrabiarkami były tokarka do gwintowania , wytaczarka cylindryczna i frezarka . Obrabiarki umożliwiły ekonomiczną produkcję precyzyjnych części metalowych , chociaż opracowanie skutecznych technik wytwarzania części wymiennych zajęło kilka dziesięcioleci. ^[ 43 ]

Tkactwo przy użyciu ręcznych krosien z książki Williama Hogartha „ Industria i bezczynność” z 1747 r.

W 1750 roku Wielka Brytania importowała 2,5 miliona funtów surowej bawełny, z której większość była przędzona i tkana przez przemysł chałupniczy w Lancashire . Praca była wykonywana ręcznie w domach robotników lub okazjonalnie w warsztatach mistrzów tkackich. Płace w Lancashire były około sześć razy wyższe niż w Indiach w 1770 roku, kiedy ogólna wydajność w Wielkiej Brytanii była około trzy razy wyższa niż w Indiach. ^[ 44 ] W 1787 roku zużycie surowej bawełny wynosiło 22 miliony funtów, z czego większość była czyszczona, karbowana i przędzona na maszynach. ^{[ 2 ] : 41–42} Brytyjski przemysł tekstylny zużył 52 miliony funtów bawełny w 1800 roku, a w 1850 roku liczba ta wzrosła do 588 milionów funtów. ^[ 45 ]

Udział wartości dodanej przemysłu bawełnianego w Wielkiej Brytanii wynosił 2,6% w 1760 r., 17% w 1801 r. i 22,4% w 1831 r. Wartość dodana brytyjskiego przemysłu wełnianego wynosiła 14,1% w 1801 r. Fabryki bawełny w Wielkiej Brytanii liczyły około 900 w 1797 r. W 1760 r. eksportowano około jednej trzeciej tkaniny bawełnianej wyprodukowanej w Wielkiej Brytanii, a do 1800 r. wzrosła do dwóch trzecich. W 1781 r. przędzenie bawełny wyniosło 5,1 miliona funtów, a do 1800 r. wzrosło do 56 milionów funtów. W 1800 r. mniej niż 0,1% światowej tkaniny bawełnianej wyprodukowano na maszynach wynalezionych w Wielkiej Brytanii. W 1788 r. w Wielkiej Brytanii było 50 000 wrzecion, a w ciągu następnych 30 lat ich liczba wzrosła do 7 milionów. ^[ 44 ]

Najwcześniejsze europejskie próby zmechanizowanego przędzenia dotyczyły wełny; jednakże przędzenie wełny okazało się trudniejsze do zmechanizowania niż przędzenie bawełny. Poprawa wydajności przędzenia wełny w czasie rewolucji przemysłowej była znacząca, ale znacznie mniejsza niż w przypadku bawełny. ^{[ 2 ] [ 9 ]}

Dzisiejsza fabryka jedwabiu Johna Lombe'a w Derby , przebudowana na Derby Silk Mill

Można twierdzić, że pierwszą wysoce zmechanizowaną fabryką była napędzana wodą przędzalnia jedwabiu Johna Lombe w Derby , działająca w 1721 r. Lombe nauczył się produkcji nici jedwabnych, podejmując pracę we Włoszech i działając jako szpieg przemysłowy; jednak ponieważ włoski przemysł jedwabniczy pilnie strzegł swoich tajemnic, stan przemysłu w tym czasie jest nieznany. Chociaż fabryka Lombe odniosła techniczny sukces, dostawy surowego jedwabiu z Włoch zostały odcięte, aby wyeliminować konkurencję. Aby promować produkcję, Korona zapłaciła za modele maszyn Lombe, które zostały wystawione w Tower of London . ^{[ 46 ] [ 47 ]}

Części Indii, Chin, Ameryki Środkowej, Ameryki Południowej i Bliskiego Wschodu mają długą historię ręcznej produkcji tekstyliów bawełnianych, która stała się głównym przemysłem po roku 1000 n.e. W regionach tropikalnych i subtropikalnych, gdzie była uprawiana, większość była uprawiana przez małych rolników obok ich upraw żywnościowych i była przędzona i tkana w gospodarstwach domowych, głównie na potrzeby krajowe. W XV wieku Chiny zaczęły wymagać od gospodarstw domowych płacenia części swoich podatków w postaci tkaniny bawełnianej. W XVII wieku prawie wszyscy Chińczycy nosili ubrania bawełniane. Prawie wszędzie tkanina bawełniana mogła być używana jako środek wymiany . W Indiach znaczną ilość tkanin bawełnianych produkowano na odległe rynki, często przez profesjonalnych tkaczy. Niektórzy kupcy posiadali również małe warsztaty tkackie. Indie produkowały różnorodne tkaniny bawełniane, niektóre wyjątkowo wysokiej jakości. ^[ 44 ]

Bawełna była trudnym surowcem do zdobycia dla Europy, zanim zaczęto ją uprawiać na kolonialnych plantacjach w Ameryce. ^[ 44 ] Wcześni hiszpańscy odkrywcy odkryli, że rdzenni Amerykanie uprawiają nieznane gatunki bawełny doskonałej jakości: bawełnę z wysp morskich ( Gossypium barbadense ) i bawełnę z zielonymi nasionami z gór Gossypium hirsutum . Bawełna z wysp morskich rosła w obszarach tropikalnych i na wyspach barierowych Georgii i Karoliny Południowej, ale słabo radziła sobie w głębi lądu. Bawełnę z wysp morskich zaczęto eksportować z Barbadosu w latach pięćdziesiątych XVII wieku. Bawełna z zielonymi nasionami z gór dobrze rosła w obszarach śródlądowych na południu USA, ale nie była ekonomiczna ze względu na trudności z usuwaniem nasion, problem ten rozwiązywała odziarniarka do bawełny . ^{[ 26 ] : 157} Odmiana nasion bawełny przywieziona z Meksyku do Natchez w stanie Missisipi w 1806 roku stała się materiałem genetycznym macierzystym dla ponad 90% dzisiejszej światowej produkcji bawełny; produkowała torebki nasienne, które zbierało się trzy do czterech razy szybciej. ^[ 44 ]

Europejskie imperia kolonialne na początku rewolucji przemysłowej, nałożone na współczesne granice polityczne

Po epoce odkryć geograficznych nastąpił okres kolonializmu , który rozpoczął się około XVI wieku. Po odkryciu przez Portugalczyków szlaku handlowego do Indii wokół południowej Afryki, Brytyjczycy założyli Kompanię Wschodnioindyjską , wraz z mniejszymi kompaniami różnych narodowości, które zakładały placówki handlowe i zatrudniały agentów do prowadzenia handlu w całym regionie Oceanu Indyjskiego. ^[ 44 ]

Jednym z największych segmentów tego handlu były tkaniny bawełniane, które kupowano w Indiach i sprzedawano w Azji Południowo-Wschodniej , w tym na archipelagu indonezyjskim , gdzie kupowano przyprawy w celu sprzedaży do Azji Południowo-Wschodniej i Europy. W połowie lat 60. XVIII wieku tkaniny stanowiły ponad trzy czwarte eksportu Kompanii Wschodnioindyjskiej. Tkaniny indyjskie były poszukiwane w regionie północnoatlantyckim Europy, gdzie wcześniej dostępne były tylko wełna i len; jednak liczba towarów bawełnianych konsumowanych w Europie Zachodniej była niewielka aż do początku XIX wieku. ^[ 44 ]

Tkacz w Norymberdze , ok.  1524 r .

Około 1600 roku flamandzcy uchodźcy zaczęli tkać tkaniny bawełniane w angielskich miastach, gdzie przędzenie i tkanie wełny i lnu było dobrze rozwinięte. Pozostawili ich w spokoju gildie, które nie uważały bawełny za zagrożenie. Wcześniejsze europejskie próby przędzenia i tkania bawełny miały miejsce we Włoszech w XII wieku i południowych Niemczech w XV wieku, ale te gałęzie przemysłu ostatecznie zakończyły się, gdy odcięto dostawy bawełny. Maurowie w Hiszpanii uprawiali, przędli i tkali bawełnę, począwszy od około X wieku. ^[ 44 ]

Brytyjskie tkaniny nie mogły konkurować z tkaninami indyjskimi, ponieważ koszty pracy w Indiach stanowiły około jedną piątą do jednej szóstej kosztów pracy w Wielkiej Brytanii. ^[ 24 ] W latach 1700 i 1721 brytyjski rząd uchwalił ustawy Calico Acts , aby chronić krajowy przemysł wełniany i lniany przed rosnącymi ilościami tkanin bawełnianych importowanych z Indii. ^{[ 2 ] [ 48 ]}

Popyt na cięższe tkaniny zaspokajał krajowy przemysł zlokalizowany w okolicach Lancashire, który produkował barchan , tkaninę z osnową lnianą i wątkiem bawełnianym . Len był używany jako osnowa, ponieważ bawełna przędzona na kole nie miała wystarczającej wytrzymałości, ale powstała mieszanka nie była tak miękka jak 100% bawełna i trudniej było ją szyć. ^[ 48 ]

W przededniu rewolucji przemysłowej przędzenie i tkanie odbywało się w gospodarstwach domowych, na potrzeby domowe i jako przemysł chałupniczy w ramach systemu wydawania . Czasami praca była wykonywana w warsztacie mistrza tkactwa. W ramach systemu wydawania, pracownicy domowi produkowali na podstawie umowy ze sprzedawcami-kupcami, którzy często dostarczali surowce. Poza sezonem kobiety, zazwyczaj żony rolników, zajmowały się przędzeniem, a mężczyźni tkaniem. Używając kołowrotka , potrzeba było od czterech do ośmiu prządek, aby zaopatrzyć jednego tkacza ręcznego. ^{[ 2 ] [ 48 ] [ 49 ] : 823}

Model przędzarki Jenny w muzeum w Wuppertalu . Wynaleziona przez Jamesa Hargreavesa w 1764 roku przędzarka Jenny była jedną z innowacji, które zapoczątkowały rewolucję. Jedyny zachowany przykład muła przędzalniczego zbudowanego przez wynalazcę Samuela Cromptona, muł ten wytwarzał wysokiej jakości nić przy minimalnym nakładzie pracy, obecnie eksponowany w Bolton Museum w Greater Manchester Wnętrze Marshall's Temple Works w Leeds , West Yorkshire

Latające czółenko , opatentowane w 1733 roku przez Johna Kaya — z szeregiem późniejszych ulepszeń, w tym jednym ważnym z 1747 roku — podwoiło wydajność tkacza, pogarszając nierównowagę między przędzeniem a tkaniem. Stało się szeroko stosowane w Lancashire po 1760 roku, kiedy syn Johna, Robert , wynalazł dropbox, który ułatwiał zmianę kolorów nici. ^{[ 49 ] : 821–822}

Lewis Paul opatentował wałkową ramę przędzalniczą i system flyer-and- bobbin do wyciągania wełny do bardziej równomiernej grubości. Technologia ta została opracowana przy pomocy Johna Wyatta z Birmingham . Paul i Wyatt otworzyli młyn w Birmingham, w którym używali swojej maszyny walcowniczej napędzanej przez osła. W 1743 roku w Northampton otwarto fabrykę z 50 wrzecionami na każdej z pięciu maszyn Paula i Wyatta. Działała ona do około 1764 roku. Podobny młyn zbudował Daniel Bourn w Leominster , ale spłonął. Zarówno Lewis Paul, jak i Daniel Bourn opatentowali maszyny do karczowania w 1748 roku. Oparta na dwóch zestawach wałków, które poruszały się z różną prędkością, została później wykorzystana w pierwszej przędzalni bawełny .

W 1764 roku w wiosce Stanhill w hrabstwie Lancashire James Hargreaves wynalazł przędzarkę Jenny , którą opatentował w 1770 roku. Była to pierwsza praktyczna przędzarka z wieloma wrzecionami. ^[ 50 ] Jenny działała w podobny sposób jak kołowrotek, najpierw zaciskając włókna, a następnie je rozciągając, po czym skręcając. ^[ 51 ] Była to prosta maszyna z drewnianą ramą, która w 1792 roku kosztowała zaledwie około 6 funtów za model z 40 wrzecionami ^[ 52 ] i była używana głównie przez domowych przędzarzy. Jenny produkowała lekko skręconą przędzę, nadającą się jedynie na wątek, a nie osnowę. ^{[ 49 ] : 825–827}

Przędzalnię lub ramę wodną opracował Richard Arkwright , który wraz z dwoma wspólnikami opatentował ją w 1769 roku. Projekt był częściowo oparty na maszynie przędzalniczej zbudowanej przez Kaya, którego zatrudnił Arkwright. ^{[ 49 ] : 827–830} Dla każdego wrzeciona rama wodna używała serii czterech par wałków, z których każdy pracował z coraz większą prędkością obrotową, aby wyciągnąć włókno, które następnie było skręcane przez wrzeciono. Odstęp między wałkami był nieznacznie dłuższy niż długość włókna. Zbyt mały odstęp powodował pękanie włókien, podczas gdy zbyt duży odstęp powodował nierówną nić. Górne wałki były pokryte skórą, a obciążenie wałków było przykładane za pomocą ciężarka. Ciężarki zapobiegały cofaniu się skrętu przed wałkami. Dolne wałki były drewniane i metalowe, z żłobkowaniem wzdłuż długości. Rama wodna była w stanie wyprodukować twardą, średniogęstą nić nadającą się do osnowy, co ostatecznie umożliwiło produkcję w Wielkiej Brytanii tkaniny w 100% bawełnianej. Arkwright i jego wspólnicy wykorzystali energię wodną w fabryce w Cromford w hrabstwie Derbyshire w 1771 roku , stąd nazwa wynalazku.

Samuel Crompton wynalazł przędzarkę mułową w 1779 r., tak nazwaną, ponieważ jest ona hybrydą ramy wodnej Arkwrighta i przędzarki jenny Jamesa Hargreavesa w taki sam sposób, w jaki muł jest produktem skrzyżowania samicy konia z osłem . Muł Cromptona był w stanie produkować cieńsze nici niż przędzenie ręczne i przy niższych kosztach. Przędza mułowa miała odpowiednią wytrzymałość, aby być używana jako osnowa i ostatecznie pozwoliła Wielkiej Brytanii produkować wysoce konkurencyjną przędzę w dużych ilościach. ^{[ 49 ] : 832}

Zdając sobie sprawę, że wygaśnięcie patentu Arkwrighta znacznie zwiększy podaż przędzonej bawełny i doprowadzi do niedoboru tkaczy, Edmund Cartwright opracował pionowy warsztat tkacki , który opatentował w 1785 r. W 1776 r. opatentował warsztat tkacki obsługiwany przez dwie osoby. ^{[ 49 ] : 834} Projekt warsztatu tkackiego Cartwrighta miał kilka wad, z których najpoważniejszą było zrywanie się nici. Samuel Horrocks opatentował dość udany warsztat tkacki w 1813 r. Warsztat tkacki Horocka został ulepszony przez Richarda Robertsa w 1822 r., a Roberts, Hill & Co. produkował je w dużych ilościach. Roberts był dodatkowo producentem wysokiej jakości obrabiarek i pionierem w stosowaniu przyrządów tkackich i wzorców do precyzyjnych pomiarów warsztatowych. ^[ 53 ]

Popyt na bawełnę stanowił okazję dla plantatorów w południowych Stanach Zjednoczonych, którzy uważali, że uprawa bawełny górskiej będzie opłacalna, jeśli znajdzie się lepszy sposób usuwania nasion. Eli Whitney odpowiedział na to wyzwanie, wynalazł niedrogą odziarniarkę do bawełny . Mężczyzna używający odziarniarki do bawełny mógł usunąć nasiona z takiej ilości bawełny górskiej w ciągu jednego dnia, ile wcześniej zajęłoby to dwa miesiące, pracując w tempie jednego funta bawełny dziennie. ^{[ 26 ] [ 54 ]}

Z tych postępów korzystali przedsiębiorcy , z których najbardziej znanym jest Arkwright. Przypisuje mu się listę wynalazków, ale w rzeczywistości zostały one opracowane przez takie osoby jak Kay i Thomas Highs ; Arkwright wspierał wynalazców, opatentował pomysły, sfinansował inicjatywy i chronił maszyny. Stworzył przędzalnię bawełny, która połączyła procesy produkcyjne w fabryce, i rozwinął wykorzystanie mocy — najpierw mocy koni mechanicznych, a następnie siły wodnej — co uczyniło produkcję bawełny przemysłem zmechanizowanym. Inni wynalazcy zwiększyli wydajność poszczególnych etapów przędzenia (karczowanie, skręcanie i przędzenie oraz walcowanie), tak że podaż przędzy znacznie wzrosła. Następnie do napędzania maszyn włókienniczych zastosowano moc pary. Manchester zyskał przydomek Cottonopolis na początku XIX wieku ze względu na rozrost fabryk włókienniczych. ^[ 55 ]

Chociaż mechanizacja drastycznie obniżyła koszt tkaniny bawełnianej, w połowie XIX wieku tkanina tkana maszynowo nadal nie mogła dorównać jakości ręcznie tkanej indyjskiej tkaniny, częściowo z powodu delikatności nici, którą umożliwiał rodzaj bawełny używanej w Indiach, co pozwalało na dużą liczbę nici. Jednak wysoka wydajność brytyjskiej produkcji tekstyliów pozwoliła, aby grubsze gatunki brytyjskiej tkaniny sprzedawały się poniżej ceny ręcznie przędzonych i tkanych tkanin w Indiach, gdzie płace były niskie, co ostatecznie doprowadziło do zniszczenia indyjskiego przemysłu. ^[ 44 ]

Piec płomienny mógł produkować żeliwo przy użyciu węgla wydobytego; palący się węgiel jest oddzielany od żelaza, aby zapobiec, aby składniki węgla, takie jak siarka i krzemionka, stały się zanieczyszczeniami żelaza. Produkcja żelaza wzrosła dzięki możliwości bezpośredniego wykorzystania węgla wydobytego. Most Żelazny w Shropshire w Anglii, pierwszy na świecie most zbudowany z żelaza, otwarto w 1781 roku. ^[ 56 ]

Żelazo w sztabach było towarem używanym jako surowiec do produkcji artykułów metalowych, takich jak gwoździe, drut, zawiasy, podkowy, opony wozów, łańcuchy itp., a także kształtowników konstrukcyjnych. Niewielka ilość żelaza w sztabach była przerabiana na stal. Żeliwo było używane do garnków, pieców i innych przedmiotów, w których jego kruchość była do zniesienia. Większość żeliwa była rafinowana i przerabiana na żelazo w sztabach, ze znacznymi stratami. Żelazo w sztabach było wytwarzane metodą dymarską , która była dominującym procesem wytopu żelaza do końca XVIII wieku.

W Wielkiej Brytanii w 1720 roku wyprodukowano 20 500 ton żeliwa z węglem drzewnym i 400 ton z koksem. W 1750 roku produkcja żelaza z węgla drzewnego wynosiła 24 500 ton, a żelaza z koksu 2500 ton. W 1788 roku produkcja żeliwa z węgla drzewnego wynosiła 14 000 ton, a produkcja żelaza z koksu 54 000 ton. W 1806 roku produkcja żeliwa z węgla drzewnego wynosiła 7800 ton, a żeliwa z koksu 250 000 ton. ^{[ 41 ] : 125}

W 1750 roku Wielka Brytania importowała 31 200 ton żelaza w sztabach i albo rafinowała je z żeliwa, albo bezpośrednio produkowała 18 800 ton żelaza w sztabach przy użyciu węgla drzewnego i 100 ton przy użyciu koksu. W 1796 roku Wielka Brytania produkowała 125 000 ton żelaza w sztabach przy użyciu koksu i 6 400 ton przy użyciu węgla drzewnego; import wyniósł 38 000 ton, a eksport 24 600 ton. W 1806 roku Wielka Brytania nie importowała żelaza w sztabach, ale eksportowała 31 500 ton. ^{[ 41 ] : 125}

Przekroje poziome (dolne) i pionowe (górne) pojedynczego pieca puddingowego

Istotną zmianą w przemyśle hutniczym podczas rewolucji przemysłowej było zastąpienie drewna i innych biopaliw węglem ; przy danej ilości ciepła wydobycie węgla wymagało znacznie mniej pracy niż cięcie drewna i przetwarzanie go na węgiel drzewny [ ^57 ] , a węgla było znacznie więcej niż drewna, którego zapasy stawały się coraz rzadsze przed ogromnym wzrostem produkcji żelaza, jaki miał miejsce pod koniec XVIII wieku. ^{[ 2 ] [ 41 ] : 122}

W 1709 roku Abraham Darby poczynił postępy w wykorzystywaniu koksu do zasilania wielkich pieców w Coalbrookdale . ^[ 58 ] Jednak surówka koksowa, którą produkował, nie nadawała się do produkcji żelaza kutego i była używana głównie do produkcji wyrobów żeliwnych, takich jak garnki i czajniki. Miał przewagę nad rywalami, ponieważ jego garnki, odlewane według opatentowanego przez niego procesu, były cieńsze i tańsze od ich.

W 1750 roku koks zastąpił węgiel drzewny w wytopie miedzi i ołowiu i był szeroko stosowany w produkcji szkła. W wytopie i rafinacji żelaza węgiel i koks produkowały gorsze żelazo niż to wytwarzane z węgla drzewnego ze względu na zawartość siarki w węglu. Znane były węgle o niskiej zawartości siarki, ale nadal zawierały szkodliwe ilości. Przekształcenie węgla w koks tylko nieznacznie zmniejsza zawartość siarki. ^{[ 41 ] : 122–125} Mniejszość węgla jest koksowana. Innym czynnikiem ograniczającym przemysł hutniczy przed rewolucją przemysłową był niedobór energii wodnej do zasilania miechów dmuchaw. Ograniczenie to zostało przezwyciężone przez maszynę parową. ^[ 41 ]

Wykorzystanie węgla w wytopie żelaza rozpoczęło się nieco przed rewolucją przemysłową, na podstawie innowacji Clementa Clerke'a i innych z 1678 r., wykorzystujących piece płomienne węglowe znane jako kopuły. Były one obsługiwane przez płomienie bawiące się mieszanką rudy i węgla drzewnego lub koksu, redukując tlenek do metalu. Ma to tę zaletę, że zanieczyszczenia (takie jak popiół siarkowy) w węglu nie migrują do metalu. Technologia ta była stosowana do ołowiu od 1678 r., a do miedzi od 1687 r. Była również stosowana do odlewni żelaza w latach 90. XVII wieku, ale w tym przypadku piec płomienny był znany jako piec powietrzny. (Kopuła odlewnicza jest inną, późniejszą innowacją.) ^[ 59 ]

Surówka koksowa była rzadko używana do produkcji żelaza kutego aż do 1755–56, kiedy syn Darby'ego Abraham Darby II zbudował piece w Horsehay i Ketley , gdzie dostępny był węgiel o niskiej zawartości siarki (i niedaleko Coalbrookdale). Piece te były wyposażone w miechy napędzane wodą, a wodę pompowały maszyny parowe Newcomena . Maszyny Newcomena nie były przymocowane bezpośrednio do cylindrów dmuchaw, ponieważ same silniki nie były w stanie wytworzyć stałego podmuchu powietrza. Abraham Darby III zainstalował podobne, napędzane parą, cylindry dmuchaw napędzane wodą w Dale Company, gdy przejął kontrolę w 1768 roku. Dale Company używała kilku maszyn Newcomena do osuszania swoich kopalni i produkowała części do maszyn, które sprzedawała w całym kraju. ^{[ 41 ] : 123–125}

Silniki parowe sprawiły, że praktyczne stało się wykorzystanie dmuchu o wyższym ciśnieniu i objętości; jednak skóra używana w miechach była droga w wymianie. W 1757 roku mistrz hutniczy John Wilkinson opatentował hydrauliczny silnik dmuchawy do wielkich pieców. ^[ 60 ] Cylinder dmuchawy do wielkich pieców wprowadzono w 1760 roku, a pierwszy cylinder dmuchawy wykonany z żeliwa uważa się za ten, który zastosowano w Carrington w 1768 roku i został zaprojektowany przez Johna Smeatona . ^{[ 41 ] : 124, 135}

Cylindry żeliwne do stosowania z tłokiem były trudne w produkcji; cylindry musiały być bez otworów i musiały być obrabiane mechanicznie, aby były gładkie i proste, aby usunąć wszelkie odkształcenia. James Watt miał duże trudności ze zrobieniem cylindra do swojego pierwszego silnika parowego. W 1774 roku Wilkinson wynalazł precyzyjną roztaczarkę do roztaczania cylindrów. Po tym, jak Wilkinson rozwiercił pierwszy udany cylinder do silnika parowego Boultona i Watta w 1776 roku, otrzymał wyłączny kontrakt na dostarczanie cylindrów. ^{[ 26 ] [ 61 ]} Po tym, jak Watt opracował obrotowy silnik parowy w 1782 roku, były one szeroko stosowane do przedmuchiwania, młotkowania, walcowania i cięcia. ^{[ 41 ] : 124}

Rozwiązaniem problemu siarki było dodanie do pieca wystarczającej ilości wapienia, aby wtłoczyć siarkę do żużla, a także użycie węgla o niskiej zawartości siarki. Użycie wapna lub wapienia wymagało wyższych temperatur pieca, aby utworzyć sypki żużel. Podwyższona temperatura pieca, możliwa dzięki ulepszonemu przedmuchiwaniu, zwiększyła również wydajność wielkich pieców i pozwoliła na zwiększenie wysokości pieca. ^{[ 41 ] : 123–125}

Oprócz niższych kosztów i większej dostępności koks miał inne ważne zalety w porównaniu z węglem drzewnym, mianowicie był twardszy i powodował, że kolumna materiałów (ruda żelaza, paliwo, żużel) spływająca przez wielki piec była bardziej porowata, a także nie kruszyła się w znacznie wyższych piecach z końca XIX wieku. ^{[ 62 ] [ 63 ]}

Gdy żeliwo stało się tańsze i powszechnie dostępne, zaczęło być materiałem konstrukcyjnym do budowy mostów i budynków. Znanym, wczesnym przykładem jest Most Żelazny zbudowany w 1778 roku z żeliwa wyprodukowanego przez Abrahama Darby'ego III. ^[ 56 ] Jednak większość żeliwa była przerabiana na żelazo kute. Przetwarzanie żeliwa od dawna odbywało się w kuźniach . Opracowano ulepszony proces rafinacji znany jako zalewanie i tłoczenie , ale został on zastąpiony przez proces puddlingu Henry'ego Corta . Cort opracował dwa znaczące procesy produkcji żelaza: walcowanie w 1783 roku i puddling w 1784 roku. ^{[ 2 ] : 91} Puddling produkował żelazo konstrukcyjne przy stosunkowo niskich kosztach.

Puddling był sposobem odwęglenia stopionej surówki żelaza poprzez powolne utlenianie w piecu płomieniowym, mieszając ją ręcznie długim prętem. Odwęglone żelazo, mające wyższą temperaturę topnienia niż żeliwo, było rozdrabniane na grudki przez puddlera. Gdy grudka była wystarczająco duża, puddler ją usuwał. Puddling był pracą katorżniczą i wymagającą ekstremalnie wysokiej temperatury. Niewielu puddlerów dożywało 40 lat. ^{[ 2 ] : 218} Ponieważ puddling wykonywano w piecu płomieniowym, jako paliwa można było używać węgla lub koksu. Proces puddlingu był stosowany aż do końca XIX wieku, kiedy żelazo zostało zastąpione przez stal miękką. Ponieważ puddling wymagał ludzkich umiejętności wyczuwania grudek żelaza, nigdy nie został pomyślnie zmechanizowany. Walcowanie było ważną częścią procesu puddlingu, ponieważ rowkowane walce usuwały większość stopionego żużla i konsolidowały masę gorącego kutego żelaza. Walcowanie było 15 razy szybsze niż młot parowy . Innym zastosowaniem walcowania, które odbywało się w niższych temperaturach niż w przypadku usuwania żużlu, była produkcja blach żelaznych, a później kształtowników konstrukcyjnych, takich jak belki, kątowniki i szyny.

Proces puddingu został ulepszony w 1818 roku przez Baldwyna Rogersa, który zastąpił część wyściółki piaskowej na dnie pieca płomieniowego tlenkiem żelaza . ^[ 64 ] W 1838 roku John Hall opatentował zastosowanie prażonego żużlu z kranu ( krzemianu żelaza ) na dnie pieca, co znacznie zmniejszyło utratę żelaza poprzez zwiększoną ilość żużla spowodowaną wyłożeniem dna piaskiem. Żużel z kranu wiązał również część fosforu, ale wówczas nie było to zrozumiałe. ^{[ 41 ] : 166} Proces Halla wykorzystywał również osad żelazny lub rdzę , które reagowały z węglem w stopionym żelazie. Proces Halla, zwany mokrym puddingiem , zmniejszył straty żelaza z żużlem z prawie 50% do około 8%. ^{[ 2 ] : 93}

Puddling stał się szeroko stosowany po 1800 roku. Do tego czasu brytyjscy producenci żelaza używali znacznych ilości żelaza importowanego ze Szwecji i Rosji w celu uzupełnienia krajowych dostaw. Ze względu na zwiększoną brytyjską produkcję import zaczął spadać w 1785 roku, a w latach 90. XVIII wieku Wielka Brytania wyeliminowała import i stała się eksporterem netto żelaza w sztabach.

Hot blast , opatentowany przez szkockiego wynalazcę Jamesa Beaumonta Neilsona w 1828 roku, był najważniejszym osiągnięciem XIX wieku w zakresie oszczędzania energii podczas produkcji surówki. Dzięki zastosowaniu podgrzanego powietrza spalania ilość paliwa potrzebnego do wytworzenia jednostki surówki została początkowo zmniejszona o jedną trzecią przy użyciu koksu lub o dwie trzecie przy użyciu węgla; ^[ 65 ] wzrost wydajności trwał w miarę doskonalenia technologii. ^[ 66 ] Hot blast podniósł również temperaturę roboczą pieców, zwiększając ich wydajność. Użycie mniejszej ilości węgla lub koksu oznaczało wprowadzenie mniejszej ilości zanieczyszczeń do surówki. Oznaczało to, że w obszarach, w których węgiel koksujący był niedostępny lub zbyt drogi, można było używać węgla niższej jakości; ^[ 67 ] jednak pod koniec XIX wieku koszty transportu znacznie spadły.

Na krótko przed rewolucją przemysłową nastąpiła poprawa w produkcji stali , która była drogim towarem i była używana tylko tam, gdzie żelazo się nie nadawało, na przykład do narzędzi tnących i sprężyn. Benjamin Huntsman opracował swoją technikę stali tyglowej w latach czterdziestych XVIII wieku. Surowcem do tego była stal pęcherzykowa, wytwarzana w procesie cementowania . ^[ 68 ] Dostępność tańszego żelaza i stali wspomogła wiele gałęzi przemysłu, takich jak produkcja gwoździ, zawiasów, drutu i innych artykułów metalowych. Rozwój obrabiarek umożliwił lepszą obróbkę żelaza, co spowodowało, że było ono coraz częściej wykorzystywane w szybko rozwijającym się przemyśle maszynowym i silnikowym. ^[ 69 ]

Maszyna parowa Watta , wynaleziona przez Jamesa Watta , przekształciła maszynę parową z maszyny o ruchu posuwisto-zwrotnym , wykorzystywanej do pompowania, w maszynę o ruchu obrotowym, odpowiednią do zastosowań przemysłowych; Watt i inni znacznie poprawili wydajność maszyny parowej. Silnik parowy Newcomena napędzany silnikiem atmosferycznym był pierwszym praktycznym silnikiem parowym tłokowym; kolejne silniki parowe napędzały rewolucję przemysłową.

Rozwój stacjonarnego silnika parowego był ważnym elementem rewolucji przemysłowej; jednakże w początkowym okresie rewolucji przemysłowej większość mocy przemysłowej była dostarczana przez wodę i wiatr. W Wielkiej Brytanii, około 1800 roku, szacowano, że moc 10 000 koni mechanicznych była dostarczana przez parę. Do 1815 roku moc pary wzrosła do 210 000 KM. ^[ 70 ]

Pierwsze komercyjnie udane przemysłowe zastosowanie mocy pary zostało opatentowane przez Thomasa Savery'ego w 1698 roku. Skonstruował on w Londynie niskociśnieniową pompę wodną kombinowaną próżniowo-ciśnieniową, która generowała około jednego konia mechanicznego (KM) i była używana w licznych wodociągach i kilku kopalniach (stąd jej „nazwa marki”, The Miner's Friend ). Pompa Savery'ego była ekonomiczna w małych zakresach mocy, ale była podatna na wybuchy kotłów w większych rozmiarach. Pompy Savery'ego były produkowane aż do końca XVIII wieku. ^[ 71 ]

Pierwszy udany silnik parowy tłokowy został wprowadzony przez Thomasa Newcomena przed 1712 rokiem. Silniki Newcomena instalowano w celu osuszania dotychczas niefunkcjonalnych głębokich kopalń, z silnikiem na powierzchni; były to duże maszyny, których budowa wymagała znacznych nakładów kapitałowych i produkowały ponad 3,5 kW (5 KM). Były również używane do zasilania miejskich pomp wodociągowych. Były one wyjątkowo nieefektywne według współczesnych standardów, ale gdy znajdowały się w miejscach, gdzie węgiel był tani w kopalniach, otwierały wielką ekspansję w górnictwie węglowym, umożliwiając kopalniom głębsze kopanie. ^[ 72 ] Pomimo swoich wad silniki Newcomena były niezawodne i łatwe w konserwacji i były nadal używane w zagłębiach węglowych aż do wczesnych dekad XIX wieku.

Do 1729 roku, kiedy Newcomen zmarł, jego silniki rozprzestrzeniły się na Węgry w 1722 roku, a następnie do Niemiec, Austrii i Szwecji. Wiadomo, że do 1733 roku, kiedy wygasł wspólny patent, zbudowano ich łącznie 110, z czego 14 za granicą. W latach 70. XVIII wieku inżynier John Smeaton zbudował kilka bardzo dużych egzemplarzy i wprowadził szereg ulepszeń. Do 1800 roku zbudowano łącznie 1454 silniki. ^[ 72 ]

Fundamentalną zmianę w zasadach działania wprowadził Szkot James Watt . Dzięki wsparciu finansowemu swojego partnera biznesowego Anglika Matthew Boultona udało mu się do 1778 r. udoskonalić silnik parowy , który zawierał szereg radykalnych ulepszeń, w szczególności zamknięcie górnej części cylindra, dzięki czemu para niskiego ciśnienia napędzała górną część tłoka zamiast atmosfery; zastosowanie płaszcza parowego; i słynną oddzielną komorę skraplacza pary. Oddzielny skraplacz wyeliminował wodę chłodzącą, która była wtryskiwana bezpośrednio do cylindra, co chłodziło cylinder i marnowało parę. Podobnie płaszcz parowy zapobiegał skraplaniu się pary w cylindrze, co również poprawiało wydajność. Te udoskonalenia zwiększyły wydajność silnika, tak że silniki Boultona i Watta zużywały tylko 20–25% węgla na godzinę mocy w porównaniu z silnikami Newcomena. Boulton i Watt otworzyli odlewnię Soho w celu produkcji takich silników w 1795 r.

W 1783 roku silnik parowy Watta został w pełni rozwinięty do typu obrotowego dwustronnego działania , co oznaczało, że można go było używać do bezpośredniego napędzania maszyn obrotowych fabryki lub młyna. Oba podstawowe typy silników Watta odniosły komercyjny sukces, a do 1800 roku firma Boulton & Watt zbudowała 496 silników, z czego 164 napędzało pompy tłokowe, 24 obsługiwało wielkie piece, a 308 zasilało maszyny młyna; większość silników generowała od 3,5 do 7,5 kW (5 do 10 KM).

Do około 1800 roku, najpopularniejszym modelem maszyny parowej był silnik belkowy , zbudowany jako integralna część kamiennej lub ceglanej maszynowni, ale wkrótce opracowano różne modele samodzielnych silników obrotowych (łatwo wyjmowalnych, ale nie na kołach), takich jak silnik stołowy . Około początku XIX wieku, w tym czasie, gdy patent Boultona i Watta wygasł, kornwalijski inżynier Richard Trevithick i Amerykanin Oliver Evans zaczęli konstruować wysokociśnieniowe nieskraplające się silniki parowe, odprowadzające spaliny do atmosfery. Wysokie ciśnienie dało silnik i kocioł wystarczająco kompaktowe, aby można je było stosować w mobilnych lokomotywach drogowych i kolejowych oraz parowcach . ^[ 73 ]

Małe zapotrzebowanie na energię przemysłową nadal było zaspokajane przez mięśnie zwierząt i ludzi aż do powszechnej elektryfikacji na początku XX wieku. Obejmowało to warsztaty napędzane korbą , pedałem i końmi oraz lekkie maszyny przemysłowe. ^[ 74 ]

Wczesne tokarki do gwintowania Maudslaya , opracowane pod koniec lat dziewięćdziesiątych XVIII wieku Frezarka Middletown , opracowana około 1818 roku przez Roberta Johnsona i Simeona Northa

Maszyny przedindustrialne były budowane przez różnych rzemieślników — młynarze budowali młyny wodne i wiatraki ; cieśle wykonywali drewniane ramy; a kowale i tokarze wykonywali metalowe części. Drewniane elementy miały tę wadę, że zmieniały wymiary pod wpływem temperatury i wilgotności, a różne połączenia miały tendencję do luzowania się (odkręcania) z czasem. Wraz z postępem rewolucji przemysłowej maszyny z metalowymi częściami i ramami stały się bardziej powszechne. Inne ważne zastosowania części metalowych obejmowały broń palną i gwintowane elementy złączne , takie jak śruby maszynowe, śruby i nakrętki. Istniała również potrzeba precyzji w wytwarzaniu części. Precyzja umożliwiłaby lepszą pracę maszyn, wymienność części i standaryzację gwintowanych elementów złącznych.

Popyt na części metalowe doprowadził do rozwoju kilku obrabiarek . Mają one swoje korzenie w narzędziach opracowanych w XVIII wieku przez producentów zegarów i zegarków oraz producentów instrumentów naukowych, aby umożliwić im produkcję seryjną małych mechanizmów. Przed pojawieniem się obrabiarek metal był obrabiany ręcznie przy użyciu podstawowych narzędzi ręcznych, takich jak młotki, pilniki, skrobaki, piły i dłuta. W związku z tym użycie metalowych części maszyn ograniczono do minimum. Ręczne metody produkcji były pracochłonne i kosztowne, a precyzja była trudna do osiągnięcia. ^{[ 43 ] [ 26 ]}

Pierwszą dużą precyzyjną maszyną narzędziową była wytaczarka cylindrów wynaleziona przez Johna Wilkinsona w 1774 r. Zaprojektowano ją do rozwiercania dużych cylindrów w pierwszych maszynach parowych. Maszyna Wilkinsona była pierwszą, która wykorzystywała zasadę liniowego rozwiercania, w której narzędzie jest podparte na obu końcach, w przeciwieństwie do wcześniejszych konstrukcji używanych do rozwiercania armat, które opierały się na mniej stabilnej wytaczarce wspornikowej . ^[ 26 ]

Strugarka , frezarka i maszyna kształtująca zostały opracowane na początku XIX wieku. Chociaż frezarka została wynaleziona w tym czasie, nie została rozwinięta jako poważne narzędzie warsztatowe aż do nieco późniejszego okresu XIX wieku. [ ^{43 ] [ 26 ] James} Fox z Derby i Matthew Murray z Leeds byli producentami obrabiarek, którzy odnieśli sukces w eksporcie z Anglii i są również znani z tego, że opracowali strugarkę mniej więcej w tym samym czasie co Richard Roberts z Manchesteru .

Henry Maudslay , który na początku XIX wieku kształcił szkołę wytwórców obrabiarek, był mechanikiem o wybitnych umiejętnościach, który był zatrudniony w Royal Arsenal w Woolwich . Pracował jako praktykant w Royal Arsenal u Jana Verbruggena . W 1774 roku Verbruggen zainstalował poziomą wytaczarkę , która była pierwszą przemysłową tokarką w Wielkiej Brytanii. Maudslay został zatrudniony przez Josepha Bramaha do produkcji metalowych zamków o wysokim poziomie bezpieczeństwa, które wymagały precyzyjnego wykonania. Bramah opatentował tokarkę, która miała podobieństwo do tokarki z podpórką przesuwną. ^{[ 26 ] [ 49 ] : 392–395} Maudslay udoskonalił tokarkę z podpórką przesuwną, która mogła ciąć śruby maszynowe o różnym skoku gwintu za pomocą wymiennych kół zębatych między wrzecionem a śrubą pociągową. Przed jej wynalezieniem śrub nie można było ciąć z żadną precyzją przy użyciu różnych wcześniejszych konstrukcji tokarek, z których niektóre kopiowano z szablonu. ^{[ 26 ] [ 49 ] : 392–395} Tokarka z podtrzymką przesuwną została uznana za jeden z najważniejszych wynalazków w historii. Choć nie był to w całości pomysł Maudslaya, był on pierwszą osobą, która zbudowała funkcjonalną tokarkę, wykorzystując połączenie znanych innowacji, takich jak śruba pociągowa, podtrzymka przesuwna i przekładnie zmiany biegów. ^{[ 26 ] : 31, 36}

Maudslay opuścił pracę u Bramaha i założył własny warsztat. Został zatrudniony do budowy maszyn do produkcji bloków linowych dla okrętów Royal Navy w Portsmouth Block Mills . Maszyny te były całkowicie metalowe i były pierwszymi maszynami do masowej produkcji i wytwarzania komponentów o pewnym stopniu zamienności. Lekcje, których Maudslay nauczył się o potrzebie stabilności i precyzji, dostosował do rozwoju obrabiarek, a w swoich warsztatach wyszkolił pokolenie mężczyzn, którzy kontynuowali jego pracę, takich jak Richard Roberts , Joseph Clement i Joseph Whitworth . ^[ 26 ]

Techniki wytwarzania masowo produkowanych części metalowych o wystarczającej precyzji, aby były zamienne, przypisuje się w dużej mierze programowi Departamentu Wojny Stanów Zjednoczonych , który na początku XIX wieku udoskonalił wymienne części do broni palnej. ^[ 43 ] W ciągu półwiecza po wynalezieniu podstawowych narzędzi maszynowych przemysł maszynowy stał się największym sektorem przemysłowym gospodarki USA pod względem wartości dodanej. ^[ 75 ]

Produkcja chemikaliów na dużą skalę była ważnym wydarzeniem w czasie rewolucji przemysłowej. Pierwszym z nich była produkcja kwasu siarkowego metodą komory ołowianej wynalezioną przez Anglika Johna Roebucka (pierwszego wspólnika Jamesa Watta) w 1746 r. Udało mu się znacznie zwiększyć skalę produkcji, zastępując stosunkowo drogie naczynia szklane używane wcześniej większymi, tańszymi komorami wykonanymi z nitowanych arkuszy ołowiu. Zamiast produkować za każdym razem niewielką ilość, udało mu się wyprodukować około 50 kilogramów (100 funtów) w każdej z komór, co stanowiło co najmniej dziesięciokrotny wzrost.

Produkcja alkaliów na dużą skalę stała się również ważnym celem, a Nicolas Leblanc odniósł sukces w 1791 roku, wprowadzając metodę produkcji węglanu sodu (sody kalcynowanej). Proces Leblanca polegał na reakcji kwasu siarkowego z chlorkiem sodu, w wyniku której otrzymywano siarczan sodu i kwas solny . Siarczan sodu ogrzewano z węglanem wapnia i węglem, aby uzyskać mieszaninę węglanu sodu i siarczku wapnia . Dodanie wody oddzielało rozpuszczalny węglan sodu od siarczku wapnia. Proces ten powodował powstawanie dużej ilości zanieczyszczeń (kwas solny był początkowo odprowadzany do atmosfery, a siarczek wapnia był produktem odpadowym ). Niemniej jednak ta syntetyczna soda kalcynowana okazała się ekonomiczna w porównaniu z tą wytwarzaną w wyniku spalania określonych roślin ( barilla lub kelp ), które były wcześniej dominującymi źródłami sody kalcynowanej ^[ 76 ] , a także z potasem ( węglanem potasu ) wytwarzanym z popiołów z twardego drewna. Te dwa związki chemiczne były bardzo ważne, ponieważ umożliwiły wprowadzenie wielu innych wynalazków, zastępując wiele operacji na małą skalę bardziej opłacalnymi i kontrolowanymi procesami. Węglan sodu miał wiele zastosowań w przemyśle szklarskim, tekstylnym, mydlanym i papierniczym. Wczesne zastosowania kwasu siarkowego obejmowały piklowanie (usuwanie rdzy z) żelaza i stali oraz wybielanie tkanin .

Opracowanie proszku wybielającego ( podchlorynu wapnia ) przez szkockiego chemika Charlesa Tennanta około 1800 r., oparte na odkryciach francuskiego chemika Claude'a Louisa Bertholleta , zrewolucjonizowało procesy wybielania w przemyśle tekstylnym, drastycznie skracając czas wymagany (z miesięcy do dni) w tradycyjnym procesie, który był wówczas stosowany, a który wymagał wielokrotnego wystawiania na działanie słońca w polach wybielających po namoczeniu tekstyliów w alkaliach lub kwaśnym mleku. Fabryka Tennanta w St Rollox w Glasgow stała się największą fabryką chemiczną na świecie.

Po 1860 roku nacisk na innowacje chemiczne położono na barwniki , a Niemcy objęły pozycję światowego lidera, budując silny przemysł chemiczny. ^[ 77 ] W latach 1860–1914 początkujący chemicy masowo przybywali na niemieckie uniwersytety, aby uczyć się najnowszych technik. Natomiast brytyjscy naukowcy nie mieli uniwersytetów badawczych i nie kształcili zaawansowanych studentów; zamiast tego praktykowano zatrudnianie chemików wykształconych w Niemczech. ^[ 78 ]

Tunel pod Tamizą , otwarty w 1843 roku, pierwszy na świecie podwodny tunel wykonano z betonu.

W 1824 roku Joseph Aspdin , brytyjski murarz , który został budowniczym, opatentował chemiczny proces wytwarzania cementu portlandzkiego , co było ważnym osiągnięciem w budownictwie. Proces ten obejmuje spiekanie mieszanki gliny i wapienia do temperatury około 1400 °C (2552 °F), a następnie mielenie jej na drobny proszek, który następnie miesza się z wodą, piaskiem i żwirem w celu wytworzenia betonu . Beton portlandzki był używany przez angielskiego inżyniera Marca Isambarda Brunela kilka lat później podczas budowy tunelu pod Tamizą . ^[ 79 ] Beton był używany na dużą skalę przy budowie londyńskiego systemu kanalizacyjnego pokolenie później.

Chociaż inni dokonali podobnej innowacji gdzie indziej, wprowadzenie oświetlenia gazowego na szeroką skalę było dziełem Williama Murdocha , pracownika Boulton & Watt. Proces ten polegał na gazyfikacji węgla na dużą skalę w piecach, oczyszczaniu gazu (usuwaniu siarki, amoniaku i ciężkich węglowodorów) oraz jego magazynowaniu i dystrybucji. Pierwsze zakłady oświetlenia gazowego powstały w Londynie w latach 1812–1820. Wkrótce stały się jednymi z głównych konsumentów węgla w Wielkiej Brytanii. Oświetlenie gazowe wpłynęło na organizację społeczną i przemysłową, ponieważ pozwalało fabrykom i sklepom pozostać otwartymi dłużej niż w przypadku świec łojowych lub lamp naftowych . Jego wprowadzenie pozwoliło na rozkwit życia nocnego w miastach i miasteczkach, ponieważ wnętrza i ulice można było oświetlać na większą skalę niż wcześniej. ^[ 80 ]

W Pałacu Kryształowym odbyła się Wielka Wystawa w 1851 r.

Szkło wytwarzano w starożytnej Grecji i Rzymie. ^[ 81 ] Nowa metoda produkcji szkła , znana jako proces cylindryczny , została opracowana w Europie na początku XIX wieku. W 1832 roku proces ten został wykorzystany przez braci Chance do tworzenia szkła płaskiego . Stali się oni wiodącymi producentami szkła okiennego i płaskiego. Ten postęp pozwolił na tworzenie większych tafli szkła bez przerw, uwalniając w ten sposób planowanie przestrzeni we wnętrzach, a także okna budynków. Crystal Palace jest doskonałym przykładem zastosowania szkła płaskiego w nowej i innowacyjnej konstrukcji. ^[ 82 ]

Maszyna do produkcji ciągłego arkusza papieru na pętli tkaniny drucianej została opatentowana w 1798 roku przez Louisa-Nicolasa Roberta we Francji. Maszyna papiernicza jest znana jako Fourdrinier na cześć finansistów, braci Sealy'ego i Henry'ego Fourdrinierów , którzy byli sprzedawcami papieru w Londynie. Chociaż znacznie ulepszona i z wieloma wariantami, maszyna Fourdriniera jest obecnie dominującym środkiem produkcji papieru. Metoda ciągłej produkcji zademonstrowana przez maszynę papierniczą wpłynęła na rozwój ciągłego walcowania żelaza, a później stali i innych ciągłych procesów produkcyjnych. ^[ 83 ]

Brytyjską rewolucję rolniczą uważa się za jedną z przyczyn rewolucji przemysłowej, ponieważ zwiększona wydajność rolnictwa umożliwiła pracownikom pracę w innych sektorach gospodarki. ^[ 84 ] Natomiast w Europie podaż żywności przypadająca na mieszkańca pozostawała w stagnacji lub spadała i w niektórych częściach Europy nie uległa poprawie aż do końca XVIII wieku. ^[ 85 ]

Angielski prawnik Jethro Tull wynalazł ulepszony siewnik w 1701 roku. Był to mechaniczny siewnik, który równomiernie rozprowadzał nasiona na działce i sadził je na odpowiedniej głębokości. Było to ważne, ponieważ plon nasion zebranych w stosunku do nasion zasadzonych w tamtym czasie wynosił około czterech lub pięciu. Siewnik Tulla był bardzo drogi i niezbyt niezawodny, dlatego nie miał większego wpływu. Dobrej jakości siewniki nie były produkowane aż do połowy XVIII wieku. ^{[ 60 ] : 26}

Pług Rotherham Josepha Foljambego z 1730 r. był pierwszym komercyjnie udanym pługiem żelaznym. ^{[ 84 ] : 122  [ 86 ] [ 60 ] : 18, 21  [ 87 ]} Maszyna młócąca , wynaleziona przez szkockiego inżyniera Andrew Meikle'a w 1784 r., zastąpiła ręczne młócenie przy użyciu cepów , żmudną czynność pochłaniającą około jednej czwartej pracy w rolnictwie. ^{[ 88 ] : 286} Niższe wymagania dotyczące siły roboczej skutkowały następnie obniżeniem płac i liczby robotników rolnych, którzy byli bliscy głodu, co doprowadziło do buntu rolniczego w 1830 r., tzw. zamieszek Swing Riots .

Obrabiarki i techniki obróbki metali opracowane podczas rewolucji przemysłowej ostatecznie doprowadziły pod koniec XIX wieku do opracowania precyzyjnych technik produkcyjnych służących do masowej produkcji sprzętu rolniczego, takiego jak żniwiarki, snopowiązałki i kombajny zbożowe. ^[ 43 ]

Wydobycie węgla w Wielkiej Brytanii, szczególnie w południowej Walii , rozpoczęło się wcześnie. Przed maszyną parową, doły były często płytkimi dołami dzwonowymi , które budowano wzdłuż pokładu węgla wzdłuż powierzchni i które porzucano w miarę wydobywania węgla. W innych przypadkach, jeśli geologia była sprzyjająca, węgiel wydobywano za pomocą sztolni lub kopalni sztolniowej wydrążonej w zboczu wzgórza. W niektórych obszarach stosowano wydobycie szybowe , ale czynnikiem ograniczającym był problem usuwania wody. Można było to zrobić, wciągając wiadra wody w górę szybu lub do sough ( tunel wydrążony w wzgórzu w celu osuszenia kopalni). W obu przypadkach woda musiała być odprowadzana do strumienia lub rowu na poziomie, na którym mogła odpłynąć pod wpływem grawitacji. ^[ 89 ]

Wprowadzenie pompy parowej przez Thomasa Savery'ego w 1698 r. i maszyny parowej Newcomena w 1712 r. znacznie ułatwiło usuwanie wody i umożliwiło głębsze drążenie szybów, co pozwoliło na wydobycie większej ilości węgla. Były to prace rozwojowe, które rozpoczęły się przed rewolucją przemysłową, ale przyjęcie ulepszeń Johna Smeatona w maszynie Newcomena, a następnie bardziej wydajnych maszyn parowych Jamesa Watta z lat 70. XVIII w. obniżyło koszty paliwa silników, co zwiększyło rentowność kopalni. Silnik Cornish , opracowany w latach 10. XIX w., był znacznie bardziej wydajny niż maszyna parowa Watta. ^[ 89 ]

Wydobycie węgla było bardzo niebezpieczne ze względu na obecność gazu kopalnianego w wielu pokładach węgla. Pewien stopień bezpieczeństwa zapewniała lampa bezpieczeństwa , którą wynaleźli w 1816 r. Sir Humphry Davy i niezależnie George Stephenson . Jednak lampy okazały się fałszywym świtem, ponieważ bardzo szybko stały się niebezpieczne i dawały słabe światło. Wybuchy gazu kopalnianego trwały nadal, często wywołując wybuchy pyłu węglowego , więc liczba ofiar rosła przez cały XIX wiek. Warunki pracy były bardzo złe, a liczba ofiar spadających skał była wysoka.

Na początku rewolucji przemysłowej transport śródlądowy odbywał się za pomocą żeglownych rzek i dróg, a do przewożenia ciężkich towarów drogą morską wykorzystywano statki przybrzeżne. Drogi wozowe były używane do transportu węgla do rzek w celu dalszej wysyłki, ale kanały nie były jeszcze powszechnie budowane. Zwierzęta dostarczały całej siły napędowej na lądzie, a żagle zapewniały siłę napędową na morzu. Pierwsze koleje konne wprowadzono pod koniec XVIII wieku, a lokomotywy parowe wprowadzono na początku XIX wieku. Ulepszanie technologii żeglarskich zwiększyło średnią prędkość żeglugi o 50% w latach 1750–1830. ^[ 90 ]

Rewolucja przemysłowa ulepszyła infrastrukturę transportową Wielkiej Brytanii dzięki sieci dróg płatnych, sieci kanałów i dróg wodnych oraz sieci kolejowej. Surowce i gotowe produkty można było transportować szybciej i taniej niż wcześniej. Ulepszony transport pozwolił również na szybkie rozprzestrzenianie się nowych pomysłów.

Kanał Bridgewater , który okazał się dużym sukcesem komercyjnym, przecinał Kanał Manchester Ship , jeden z ostatnich zbudowanych kanałów.

Przed i w trakcie rewolucji przemysłowej nawigacja na kilku brytyjskich rzekach została ulepszona poprzez usuwanie przeszkód, prostowanie zakrętów, poszerzanie i pogłębianie oraz budowę śluz żeglugowych . Do 1750 roku Wielka Brytania miała ponad 1600 kilometrów (1000 mil) żeglownych rzek i strumieni. ^{[ 2 ] : 46} Kanały i drogi wodne umożliwiały ekonomiczny transport materiałów masowych na duże odległości w głąb lądu. Było to możliwe, ponieważ koń mógł ciągnąć barkę z ładunkiem kilkadziesiąt razy większym niż ładunek, który można było ciągnąć na wozie. ^{[ 49 ] [ 91 ]}

Kanały zaczęto budować w Wielkiej Brytanii pod koniec XVIII wieku, aby połączyć główne ośrodki produkcyjne w kraju. Znany ze swojego ogromnego sukcesu komercyjnego, Kanał Bridgewater w północno-zachodniej Anglii , został otwarty w 1761 roku i był w większości finansowany przez 3. księcia Bridgewater . Od Worsley do szybko rozwijającego się miasta Manchester jego budowa kosztowała 168 000 funtów (22 589 130 funtów w 2013 roku ), ^{[ 92 ] [ 93 ]} , ale jego zalety w porównaniu z transportem lądowym i rzecznym sprawiły, że w ciągu roku od otwarcia w 1761 roku cena węgla w Manchesterze spadła o około połowę. ^[ 94 ] Ten sukces pomógł zainspirować okres intensywnej budowy kanałów, znany jako Canal Mania . ^[ 95 ] Kanały budowano w pośpiechu, aby powtórzyć sukces komercyjny Kanału Bridgewater. Najbardziej znane to Kanał Leeds i Liverpool oraz Kanał Tamizy i Severn , otwarte odpowiednio w 1774 i 1789 roku.

W latach dwudziestych XIX wieku istniała już sieć krajowa. Budowa kanałów stanowiła model organizacji i metod później wykorzystywanych do budowy kolei. Ostatecznie zostały one w dużej mierze wyparte jako dochodowe przedsiębiorstwa komercyjne przez rozprzestrzenianie się kolei od lat czterdziestych XIX wieku. Ostatnim dużym kanałem zbudowanym w Wielkiej Brytanii był Manchester Ship Canal , który po otwarciu w 1894 roku był największym kanałem okrętowym na świecie ^[ 96 ] i otworzył Manchester jako port . Jednak nigdy nie osiągnął sukcesu komercyjnego, na jaki liczyli jego sponsorzy, i zasygnalizował kanały jako zanikający środek transportu w epoce zdominowanej przez koleje, które były szybsze i często tańsze.

Sieć kanałów w Wielkiej Brytanii wraz z zachowanymi budynkami młynów stanowi jeden z najbardziej trwałych elementów wczesnej rewolucji przemysłowej, jaki można zobaczyć w Wielkiej Brytanii. ^[ 97 ]

Budowa pierwszej drogi z tłucznia w Stanach Zjednoczonych w 1823 r. Na pierwszym planie robotnicy rozbijają kamienie „tak, aby nie przekraczały wagi 6 uncji lub nie przekraczały dwucalowego pierścienia”. ^[ 98 ]

Francja była znana z doskonałego systemu dróg w czasach rewolucji przemysłowej; jednak większość dróg na kontynencie europejskim i w Wielkiej Brytanii była w złym stanie i niebezpiecznie koleinowana. ^{[ 91 ] [ 27 ]} Duża część pierwotnego brytyjskiego systemu drogowego była źle utrzymywana przez tysiące lokalnych parafii, ale od lat dwudziestych XVIII wieku (a czasami wcześniej) powołano zarządy dróg płatnych , aby pobierać opłaty i utrzymywać niektóre drogi. Coraz większa liczba głównych dróg była objęta systemem dróg płatnych od lat pięćdziesiątych XVIII wieku, do tego stopnia, że ​​prawie każda główna droga w Anglii i Walii była odpowiedzialnością zarządu dróg płatnych. Nowe drogi inżynieryjne budowali John Metcalf , Thomas Telford i przede wszystkim John McAdam , a pierwszym odcinkiem drogi z tłuczniem była Marsh Road przy Ashton Gate w Bristolu w 1816 roku. ^[ 99 ] Pierwszą drogą z tłuczniem w USA była „Boonsborough Turnpike Road” między Hagerstown i Boonsboro w stanie Maryland w 1823 roku. ^[ 98 ]

Główne drogi płatne rozchodziły się promieniście od Londynu i były środkiem, dzięki któremu Royal Mail mogła dotrzeć do reszty kraju. Transport ciężkich towarów tymi drogami odbywał się za pomocą wolnych, szerokokołowych wozów ciągniętych przez zaprzęgi konne. Lżejsze towary były przewożone mniejszymi wozami lub zaprzęgami jucznych koni . Dyliżansy przewoziły bogatych, a mniej zamożni mogli zapłacić za jazdę na wozach przewoźników . Wydajność transportu drogowego znacznie wzrosła w czasie rewolucji przemysłowej, a koszty podróży spadły drastycznie. W latach 1690–1840 wydajność prawie potroiła się w przypadku przewozu na duże odległości i wzrosła czterokrotnie w przypadku dyliżansów. ^[ 100 ]

Portret przedstawiający otwarcie w 1830 r. linii kolejowej Liverpool-Manchester , pierwszej na świecie linii międzymiastowej, która ze względu na swój sukces zapoczątkowała manię kolei

Koleje stały się praktyczne dzięki powszechnemu wprowadzeniu niedrogiego żelaza puddled po 1800 r., walcowni do produkcji szyn i rozwojowi wysokociśnieniowego silnika parowego również około 1800 r. Zmniejszenie tarcia było jednym z głównych powodów sukcesu kolei w porównaniu z wagonami. Zostało to zademonstrowane na drewnianym tramwaju pokrytym płytą żelazną w 1805 r. w Croydon w Anglii.

Dobry koń na zwykłej drodze płatnej może pociągnąć dwa tysiące funtów, czyli jedną tonę. Grupa dżentelmenów została zaproszona, aby być świadkami eksperymentu, aby wyższość nowej drogi mogła zostać udowodniona poprzez demonstrację wzrokową. Dwanaście wozów zostało załadowanych kamieniami, aż każdy wóz ważył trzy tony, a wozy zostały spięte razem. Następnie przywiązano konia, który ciągnął wozy z łatwością, sześć mil [10 km] w ciągu dwóch godzin, zatrzymując się cztery razy, aby pokazać, że ma siłę ruszyć, a także ciągnąć swój wielki ładunek. ^[ 101 ]

Wagony do transportu węgla w rejonach górniczych powstały w XVII wieku i często były powiązane z systemami kanałów lub rzek w celu dalszego transportu węgla. Wszystkie były ciągnięte przez konie lub opierały się na grawitacji, ze stacjonarną maszyną parową do ciągnięcia wagonów z powrotem na szczyt pochyłości. Pierwsze zastosowania lokomotywy parowej miały miejsce na wagonach lub płytach (jak je wówczas często nazywano od używanych płyt żeliwnych). Publiczne koleje konne rozpoczęły się na początku XIX wieku, kiedy ulepszenia w produkcji surówki i kutego żelaza obniżały koszty.

Lokomotywy parowe zaczęto budować po wprowadzeniu silników parowych wysokociśnieniowych po wygaśnięciu patentu Boultona i Watta w 1800 r. Silniki wysokociśnieniowe odprowadzały zużytą parę do atmosfery, eliminując skraplacz i wodę chłodzącą. Były również znacznie lżejsze i mniejsze w stosunku do danej mocy niż stacjonarne silniki kondensacyjne. Kilka z tych wczesnych lokomotyw było używanych w kopalniach. Publiczne koleje ciągnięte parą rozpoczęły się od Stockton and Darlington Railway w 1825 r. ^[ 102 ]

Szybkie wprowadzenie kolei nastąpiło po próbach Rainhill w 1829 r. , które wykazały udaną konstrukcję lokomotywy Roberta Stephensona oraz opracowaniu w 1828 r. gorącego dmuchu , co radykalnie zmniejszyło zużycie paliwa podczas produkcji żelaza i zwiększyło wydajność wielkiego pieca. 15 września 1830 r. otwarto Liverpool and Manchester Railway , pierwszą na świecie międzymiastową kolej, w której uczestniczył premier Arthur Wellesley . ^[ 103 ] Kolej została zaprojektowana przez Josepha Locke'a i George'a Stephensona , połączyła szybko rozwijające się miasto przemysłowe Manchester z miastem portowym Liverpool. Otwarcie zostało przyćmione problemami spowodowanymi prymitywną naturą stosowanej technologii; jednak problemy zostały stopniowo rozwiązane, a kolej stała się bardzo udana, przewożąc pasażerów i ładunki.

Sukces kolei międzymiastowej, szczególnie w transporcie towarów i dóbr, doprowadził do Railway Mania . Budowa głównych linii kolejowych łączących większe miasta i miasteczka rozpoczęła się w latach 30. XIX wieku, ale nabrała rozpędu dopiero pod koniec pierwszej rewolucji przemysłowej. Po tym, jak wielu pracowników ukończyło budowę kolei, nie powrócili oni do wiejskiego stylu życia, lecz pozostali w miastach, zapewniając dodatkową siłę roboczą dla fabryk.

Na poziomie strukturalnym rewolucja przemysłowa zadała społeczeństwu tzw. pytanie społeczne , domagając się nowych pomysłów na zarządzanie dużymi grupami jednostek. Widoczne ubóstwo z jednej strony oraz rosnąca populacja i bogactwo materialne z drugiej strony powodowały napięcia między bardzo bogatymi i najbiedniejszymi ludźmi w społeczeństwie. ^[ 104 ] Napięcia te były czasami gwałtownie rozładowywane ^[ 105 ] i prowadziły do ​​idei filozoficznych, takich jak socjalizm , komunizm i anarchizm .

Przed rewolucją przemysłową większość siły roboczej była zatrudniona w rolnictwie, jako rolnicy prowadzący działalność na własny rachunek jako właściciele ziemscy lub dzierżawcy, lub jako bezrolni robotnicy rolni. W różnych częściach świata rodziny często zajmowały się przędzeniem przędzy, tkaniem tkanin i produkcją własnej odzieży. Gospodarstwa domowe również przędziły i tkały na potrzeby produkcji rynkowej. Na początku rewolucji przemysłowej Indie, Chiny i regiony Iraku oraz inne miejsca w Azji i na Bliskim Wschodzie produkowały większość światowych tkanin bawełnianych, podczas gdy Europejczycy produkowali wyroby wełniane i lniane.

W Wielkiej Brytanii w XVI wieku praktykowano system wydawania towarów , w ramach którego rolnicy i mieszkańcy miast produkowali towary na rynek w swoich domach, często określany jako przemysł chałupniczy . Typowe towary wydawane w systemie wydawania towarów obejmowały przędzenie i tkanie. Kapitaliści-kupcy zazwyczaj dostarczali surowce, płacili pracownikom za sztukę i byli odpowiedzialni za sprzedaż towarów. Powszechnymi problemami były przywłaszczanie dostaw przez pracowników i niska jakość. Wysiłek logistyczny w zakresie pozyskiwania i dystrybucji surowców oraz odbioru gotowych produktów stanowiły również ograniczenia systemu wydawania towarów. ^{[ 2 ] : 57–59}

Niektóre wczesne maszyny przędzalnicze i tkackie, takie jak 40-wrzecionowa przędzarka za około sześć funtów w 1792 r., były dostępne dla mieszkańców wsi. ^{[ 2 ] : 59} Późniejsze maszyny, takie jak przędzarki, muły przędzalnicze i krosna mechaniczne, były drogie (szczególnie jeśli napędzane wodą), co dało początek kapitalistycznej własności fabryk.

Większość pracowników fabryk tekstylnych w okresie rewolucji przemysłowej stanowiły niezamężne kobiety i dzieci, w tym wiele sierot. Zazwyczaj pracowali od 12 do 14 godzin dziennie, mając wolne tylko w niedziele. Kobiety często podejmowały sezonowe prace w fabrykach w okresach przestoju w pracach rolnych. Brak odpowiedniego transportu, długie godziny pracy i niskie wynagrodzenie utrudniały rekrutację i utrzymanie pracowników. ^[ 44 ]

Karl Marks negatywnie oceniał zmianę w stosunkach społecznych między robotnikami fabrycznymi a rolnikami i mieszkańcami wsi ; dostrzegał jednak wzrost produktywności, który stał się możliwy dzięki technologii. ^[ 106 ]

Niektórzy ekonomiści, tacy jak Robert Lucas Jr. , twierdzą, że prawdziwym skutkiem rewolucji przemysłowej było to, że „po raz pierwszy w historii poziom życia mas zwykłych ludzi zaczął wzrastać w sposób ciągły... Ekonomiści klasyczni nie wspominają o niczym nawet zbliżonym do tego zachowania ekonomicznego, nawet jako o możliwości teoretycznej”. ^[ 12 ] Inni twierdzą, że podczas gdy wzrost ogólnej mocy produkcyjnej gospodarki był bezprecedensowy w czasie rewolucji przemysłowej, poziom życia większości populacji nie wzrósł znacząco aż do końca XIX i XX wieku, a pod wieloma względami poziom życia pracowników spadł w okresie wczesnego kapitalizmu: niektóre badania szacują, że realne płace w Wielkiej Brytanii wzrosły tylko o 15% między latami 1780. a 1850., a średnia długość życia w Wielkiej Brytanii nie zaczęła gwałtownie wzrastać aż do lat 1870. ^{[ 13 ] [ 14 ]}

Średni wzrost populacji zmniejszył się w okresie rewolucji przemysłowej, co oznacza, że ​​pogarszał się również stan odżywienia populacji. ^{[ 107 ] [ 108 ]}

W okresie rewolucji przemysłowej oczekiwana długość życia dzieci dramatycznie wzrosła. Odsetek dzieci urodzonych w Londynie, które zmarły przed ukończeniem pięciu lat, spadł z 74,5% w latach 1730–1749 do 31,8% w latach 1810–1829. ^[ 109 ] Wpływ na warunki życia był kontrowersyjny i gorąco dyskutowany przez historyków ekonomii i społeczeństwa od lat 50. do 80. XX wieku. ^[ 110 ] W okresie od 1813 do 1913 roku nastąpił znaczny wzrost płac pracowników. ^{[ 111 ] [ 112 ]}

Przewlekły głód i niedożywienie były normą dla większości populacji świata, w tym Wielkiej Brytanii i Francji, aż do końca XIX wieku. Do około 1750 roku niedożywienie ograniczało oczekiwaną długość życia we Francji do około 35 lat, a w Wielkiej Brytanii do około 40 lat. W tamtym czasie populacja Stanów Zjednoczonych była odpowiednio odżywiona, znacznie wyższa średnio i miała oczekiwaną długość życia wynoszącą 45–50 lat, chociaż oczekiwana długość życia w USA spadła o kilka lat do połowy XIX wieku. Spożycie żywności na osobę również spadło w okresie znanym jako Antebellum Puzzle . ^[ 113 ]

Na zaopatrzenie w żywność w Wielkiej Brytanii niekorzystnie wpłynęły ustawy zbożowe (1815–1846), które nakładały cła na importowane zboże. Ustawy te zostały uchwalone w celu utrzymania wysokich cen, aby skorzystać na tym krajowi producenci. Ustawy zbożowe zostały uchylone na początku Wielkiego Głodu w Irlandii .

Początkowe technologie rewolucji przemysłowej, takie jak zmechanizowana produkcja tekstyliów, żelaza i węgla, nie przyczyniły się w najmniejszym stopniu do obniżenia cen żywności . ^[ 85 ] W Wielkiej Brytanii i Holandii podaż żywności wzrosła przed rewolucją przemysłową dzięki lepszym praktykom rolniczym; jednak populacja również wzrosła. ^{[ 2 ] [ 88 ] [ 114 ] [ 115 ]}

Domy w Londynie ok.  1870 r. autorstwa Gustave’a Doré’a

Szybki wzrost populacji w XIX wieku obejmował nowe miasta przemysłowe i produkcyjne, a także centra usługowe, takie jak Edynburg i Londyn. ^[ 116 ] Krytycznym czynnikiem było finansowanie, którym zajmowały się spółdzielnie budowlane, które współpracowały bezpośrednio z dużymi firmami kontraktowymi. ^{[ 117 ] [ 118 ]} Dominującym rodzajem dzierżawy był prywatny wynajem od właścicieli mieszkań. P. Kemp twierdzi, że zwykle było to korzystne dla najemców. ^[ 119 ] Ludzie wprowadzali się tak szybko, że nie było wystarczająco dużo kapitału, aby zbudować odpowiednie mieszkania dla wszystkich, więc przybysze o niskich dochodach wciskali się do coraz bardziej przeludnionych slumsów . Czysta woda , sanitacja i placówki służby zdrowia były niewystarczające; wskaźnik śmiertelności był wysoki, zwłaszcza śmiertelność niemowląt, a wśród młodych dorosłych występowała gruźlica . Cholera z zanieczyszczonej wody i tyfus były endemiczne. W przeciwieństwie do obszarów wiejskich nie było głodu, takiego jak ten, który spustoszył Irlandię w latach czterdziestych XIX wieku. ^{[ 120 ] [ 121 ] [ 122 ]}

Powstała obszerna literatura demaskatorska potępiająca niezdrowe warunki. Zdecydowanie najsłynniejszą publikacją była praca jednego z założycieli ruchu socjalistycznego pt. The Condition of the Working Class in England z 1844 r. Friedrich Engels opisuje boczne uliczki Manchesteru i innych miasteczek przemysłowych, gdzie ludzie mieszkali w prymitywnych slumsach i szałasach, niektóre nie były całkowicie zamknięte, niektóre miały podłogi z gliny. Te slumsy miały wąskie przejścia między działkami o nieregularnym kształcie i domami. Nie było żadnych urządzeń sanitarnych. Gęstość zaludnienia była niezwykle wysoka. ^[ 123 ] Jednak nie wszyscy żyli w tak złych warunkach. Rewolucja przemysłowa stworzyła również klasę średnią składającą się z biznesmenów, urzędników, brygadzistów i inżynierów, którzy żyli w znacznie lepszych warunkach.

Warunki poprawiły się w ciągu XIX wieku wraz z nowymi ustawami o zdrowiu publicznym regulującymi takie kwestie jak ścieki, higiena i budownictwo mieszkaniowe. We wstępie do wydania z 1892 r. Engels zauważa, że ​​większość warunków, o których pisał w 1844 r., uległa znacznej poprawie. Na przykład ustawa o zdrowiu publicznym z 1875 r. ( 38 i 39 Vict. c. 55) doprowadziła do powstania bardziej sanitarnych domów szeregowych .

Przedindustrialne zaopatrzenie w wodę opierało się na systemach grawitacyjnych, a pompowanie wody odbywało się za pomocą kół wodnych. Rury były zazwyczaj wykonane z drewna. Pompy napędzane parą i rury żelazne umożliwiły powszechne dostarczanie wody do poideł dla koni i gospodarstw domowych. ^[ 27 ]

Książka Engelsa opisuje, jak nieoczyszczone ścieki wytwarzały okropne zapachy i zazieleniały rzeki w miastach przemysłowych. W 1854 r. John Snow powiązał wybuch epidemii cholery w Soho w Londynie z zanieczyszczeniem kałem publicznej studni wodą przez przydomowe szambo . Odkrycia Snowa, że ​​cholera może rozprzestrzeniać się przez zanieczyszczoną wodę, trwały kilka lat, zanim zostały zaakceptowane, ale jego praca doprowadziła do fundamentalnych zmian w projektowaniu publicznych systemów wodno-kanalizacyjnych.

W XVIII wieku wśród rolników w Anglii i Szkocji panował stosunkowo wysoki poziom piśmienności. Pozwoliło to na rekrutację piśmiennych rzemieślników, wykwalifikowanych pracowników, brygadzistów i kierowników, którzy nadzorowali powstające fabryki włókiennicze i kopalnie węgla. Większość siły roboczej była niewykwalifikowana, a zwłaszcza w fabrykach włókienniczych dzieci w wieku ośmiu lat okazały się przydatne w wykonywaniu obowiązków i zwiększaniu dochodu rodziny. Rzeczywiście, dzieci były zabierane ze szkoły, aby pracować z rodzicami w fabrykach. Jednak w połowie XIX wieku niewykwalifikowana siła robocza była powszechna w Europie Zachodniej, a brytyjski przemysł przeszedł na wyższy poziom, potrzebując znacznie więcej inżynierów i wykwalifikowanych pracowników, którzy mogliby poradzić sobie z instrukcjami technicznymi i skomplikowanymi sytuacjami. Piśmienność była niezbędna do zatrudnienia. ^{[ 124 ] [ 125 ]} Wysoki rangą urzędnik rządowy powiedział parlamentowi w 1870 roku:

Od szybkiego zapewnienia podstawowego wykształcenia zależy dobrobyt przemysłu. Nie ma sensu próbować zapewnić naszym obywatelom nauczania technicznego bez podstawowego wykształcenia; niewykształceni robotnicy — a wielu naszych robotników jest zupełnie niewykształconych — są w większości robotnikami niewykwalifikowanymi, a jeśli pozostawimy naszą pracę — ludzi niewykwalifikowanych, pomimo ich silnych ścięgien i zdecydowanej energii, zostaną oni przewyższeni w konkurencji świata. ^[ 126 ]

Wynalezienie maszyny papierniczej i zastosowanie napędu parowego w procesach drukowania przemysłowego przyczyniło się do gwałtownego rozwoju wydawania gazet i broszur, co przyczyniło się do wzrostu poziomu piśmienności i zapotrzebowania na masowy udział w życiu politycznym. ^[ 127 ]

Serwis do herbaty i kawy Wedgwood

Konsumenci skorzystali na spadających cenach odzieży i artykułów gospodarstwa domowego, takich jak żeliwne naczynia kuchenne, a w kolejnych dekadach także kuchenki do gotowania i ogrzewania pomieszczeń. Kawa, herbata, cukier, tytoń i czekolada stały się przystępne cenowo dla wielu osób w Europie. Rewolucja konsumencka w Anglii od początku XVII wieku do połowy XVIII wieku spowodowała znaczny wzrost konsumpcji i różnorodności dóbr luksusowych i produktów wśród osób z różnych środowisk ekonomicznych i społecznych. ^[ 128 ] Dzięki ulepszeniom w transporcie i technologii produkcji możliwości kupowania i sprzedawania stały się szybsze i bardziej wydajne niż wcześniej. Rozwijający się handel tekstyliami na północy Anglii sprawił, że trzyczęściowy garnitur stał się przystępny cenowo dla mas. ^[ 129 ] Założona przez garncarza i przedsiębiorcę detalicznego Josiaha Wedgwooda w 1759 roku, porcelanowa zastawa stołowa Wedgwood zaczęła stawać się powszechnym elementem stołów jadalnych. ^[ 130 ] Rosnący dobrobyt i mobilność społeczna w XVIII wieku zwiększyły liczbę osób dysponujących dochodem przeznaczonym na konsumpcję, a także zaczęły pojawiać się towary (w których Wedgwood był pionierem) przeznaczone dla jednostek, w przeciwieństwie do przedmiotów gospodarstwa domowego, a także nowy status towarów jako symboli statusu związanych ze zmianami w modzie i pożądanych ze względu na walory estetyczne. ^[ 130 ]

Wraz z szybkim rozwojem miast i miasteczek, zakupy stały się ważną częścią codziennego życia. Oglądanie wystaw sklepowych i kupowanie towarów stało się samo w sobie czynnością kulturalną, a wiele ekskluzywnych sklepów zostało otwartych w eleganckich dzielnicach miejskich: na przykład w Strand i Piccadilly w Londynie oraz w uzdrowiskach, takich jak Bath i Harrogate. Dobrobyt i ekspansja w przemyśle wytwórczym, takim jak ceramika i wyroby metalowe, znacznie zwiększyły wybór konsumentów. Tam, gdzie kiedyś robotnicy jedli z metalowych talerzy z drewnianymi narzędziami, zwykli pracownicy teraz jedli na porcelanie Wedgwood. Konsumenci zaczęli domagać się całej gamy nowych artykułów gospodarstwa domowego i wyposażenia: na przykład metalowych noży i widelców, a także dywanów, wykładzin, luster, kuchenek, garnków, patelni, zegarów, zegarów i oszałamiającej gamy mebli. Nadeszła era masowej konsumpcji .

—  „ Georgiańska Brytania , rozwój konsumpcjonizmu”, Matthew White, British Library . ^[ 129 ]

High Street w Winchester w 1853 roku. Liczba High Street , głównych ulic handlowych w miastach i miasteczkach w Wielkiej Brytanii, gwałtownie wzrosła w XVIII wieku.

Nowe przedsiębiorstwa z różnych branż pojawiły się w miastach i miasteczkach w całej Wielkiej Brytanii. Jedną z takich branż, która szybko się rozwinęła, była cukiernia. Według historyczki żywności Polly Russell : „czekolada i ciasteczka stały się produktami dla mas, dzięki rewolucji przemysłowej i konsumentom, których stworzyła. W połowie XIX wieku słodkie ciasteczka były niedrogim przysmakiem, a interesy kwitły. Producenci tacy jak Huntley & Palmers w Reading, Carr's of Carlisle i McVitie's w Edynburgu przekształcili się z małych rodzinnych przedsiębiorstw w najnowocześniejsze operacje”. ^[ 131 ] W 1847 roku Fry's z Bristolu wyprodukował pierwszy batonik czekoladowy . ^[ 132 ] Ich konkurent Cadbury z Birmingham jako pierwszy skomercjalizował związek między cukiernictwem a romantyzmem, gdy w 1868 roku wyprodukował pudełko czekoladek w kształcie serca na Walentynki . ^[ 133 ] Dom towarowy stał się powszechnym elementem głównych ulic handlowych w całej Wielkiej Brytanii; jeden z pierwszych został otwarty w 1796 roku przez Harding, Howell & Co. na Pall Mall w Londynie. ^[ 134 ] W latach 60. XIX wieku w całym kraju zaczęły powstawać sklepy z rybą i frytkami , aby zaspokoić potrzeby rosnącej populacji przemysłowej. ^[ 135 ]

Oprócz towarów sprzedawanych w coraz większej liczbie sklepów, w coraz bardziej zurbanizowanym kraju powszechni byli sprzedawcy uliczni . Matthew White: „Tłumy gromadziły się na każdej ulicy . Dziesiątki sprzedawców ulicznych „wykrzykiwały” towary z miejsca na miejsce, reklamując bogactwo oferowanych dóbr i usług. Dojarki, sprzedawcy pomarańczy, rybacy i piemen, na przykład, wszyscy chodzili po ulicach oferując swoje różne towary na sprzedaż, podczas gdy szlifierzy noży i naprawiacze zepsutych krzeseł i mebli mogli być spotkani na rogach ulic”. ^[ 136 ] Wczesna firma produkująca napoje bezalkoholowe , R. White's Lemonade , rozpoczęła działalność w 1845 roku od sprzedaży napojów w Londynie w taczkach. ^[ 137 ]

Wzrost wskaźnika alfabetyzacji, industrializacja i wynalezienie kolei stworzyły nowy rynek taniej literatury popularnej dla mas i możliwość jej dystrybucji na szeroką skalę. W latach 30. XIX wieku, aby sprostać temu zapotrzebowaniu, stworzono groszowe książki grozy . ^[ 138 ] The Guardian opisał groszowe książki grozy jako „pierwszy brytyjski smak masowej produkcji kultury popularnej dla młodych” i „wiktoriański odpowiednik gier wideo”. ^[ 139 ] W latach 60. i 70. XIX wieku sprzedawano ponad milion czasopism dla chłopców tygodniowo. ^[ 139 ] Określany przez The Paris Review mianem „authorpreneur” , Charles Dickens wykorzystywał innowacje z czasów rewolucji, takie jak nowe prasy drukarskie, zwiększone przychody z reklam i ekspansja kolei, aby sprzedawać swoje książki. ^[ 140 ] Jego pierwsza powieść, Klub Pickwicka (1836), stała się fenomenem wydawniczym dzięki niespotykanemu sukcesowi, który zapoczątkował liczne spin-offy i towary, od cygar Pickwick , kart do gry, figurek z porcelany, puzzli Sama Wellera , pasty do butów Wellera i książek z dowcipami. ^[ 140 ] Nicholas Dames w The Atlantic pisze: „Literatura” nie jest wystarczająco dużą kategorią dla Pickwicka . Zdefiniowała ona swoją własną, nową, którą nauczyliśmy się nazywać „rozrywką”. ^[ 141 ]

W 1861 roku walijski przedsiębiorca Pryce Pryce-Jones założył pierwszą firmę wysyłkową , co miało zmienić charakter handlu detalicznego . ^[ 142 ] Sprzedając walijską flanelę , stworzył katalogi wysyłkowe , dzięki którym klienci mogli po raz pierwszy zamawiać towary pocztą — stało się to po wprowadzeniu w 1840 roku Uniform Penny Post i wynalezieniu znaczka pocztowego ( Penny Black ), za który pobierano opłatę w wysokości jednego pensa za przewóz i dostawę między dwoma dowolnymi miejscami w Zjednoczonym Królestwie, niezależnie od odległości — a towary były dostarczane w całym Zjednoczonym Królestwie za pośrednictwem nowo utworzonego systemu kolejowego. ^[ 143 ] Wraz z rozwojem sieci kolejowej za granicą rozwijał się również jego biznes. ^[ 143 ]

Rewolucja przemysłowa była pierwszym okresem w historii, podczas którego nastąpił jednoczesny wzrost zarówno populacji, jak i dochodu na mieszkańca. ^[ 144 ] Według Roberta Hughesa w książce The Fatal Shore populacja Anglii i Walii, która utrzymywała się na stałym poziomie sześciu milionów od 1700 do 1740 roku, wzrosła dramatycznie po 1740 roku. Populacja Anglii wzrosła ponad dwukrotnie z 8,3 miliona w 1801 roku do 16,8 miliona w 1850 roku, a do 1901 roku niemal podwoiła się ponownie do 30,5 miliona. ^[ 145 ] Poprawa warunków doprowadziła do wzrostu populacji Wielkiej Brytanii z 10 milionów do 30 milionów w XIX wieku. ^{[ 146 ] [ 147 ]} Populacja Europy wzrosła z około 100 milionów w 1700 roku do 400 milionów w 1900 roku. ^[ 148 ]

Black Country na zachód od Birmingham , Anglia

Rozwój nowoczesnego przemysłu od końca XVIII wieku doprowadził do masowej urbanizacji i powstania nowych wielkich miast, najpierw w Europie, a następnie w innych regionach, ponieważ nowe możliwości przyciągnęły ogromną liczbę migrantów ze społeczności wiejskich do obszarów miejskich. W 1800 roku tylko 3% populacji świata mieszkało w miastach, ^[ 149 ] w porównaniu do prawie 50% na początku XXI wieku. ^[ 150 ] W 1717 roku Manchester liczył 10 000 mieszkańców, ale do 1911 roku liczba ta wzrosła do 2,3 miliona. ^[ 151 ]

Historycy zajmujący się kobietami debatowali nad wpływem rewolucji przemysłowej i kapitalizmu na status kobiet. ^{[ 152 ] [ 153 ]} Przyjmując pesymistyczną stronę, Alice Clark twierdzi, że kiedy kapitalizm przybył do Anglii w XVII wieku, obniżył status kobiet, ponieważ straciły one wiele ze swojego znaczenia ekonomicznego. Clark twierdzi, że w Anglii w XVI wieku kobiety zajmowały się wieloma aspektami przemysłu i rolnictwa. Dom był centralną jednostką produkcji, a kobiety odgrywały kluczową rolę w prowadzeniu gospodarstw rolnych oraz w niektórych zawodach i majątkach ziemskich. Ich użyteczne role ekonomiczne dawały im pewien rodzaj równości z mężami. Jednak, jak twierdzi Clark, wraz z rozwojem kapitalizmu w XVII wieku nastąpił większy podział pracy, w którym mąż podejmował płatne prace poza domem, a żona została sprowadzona do nieodpłatnej pracy domowej. Kobiety z klasy średniej i wyższej były ograniczone do bezczynnego życia domowego, nadzorując służbę; kobiety z klasy niższej były zmuszane do podejmowania słabo płatnych prac. Kapitalizm miał zatem negatywny wpływ na wpływowe kobiety. ^[ 154 ]

W bardziej pozytywnej interpretacji Ivy Pinchbeck twierdzi, że kapitalizm stworzył warunki do emancypacji kobiet. ^[ 155 ] Tilly i Scott podkreślają ciągłość statusu kobiet, znajdując trzy etapy w historii Anglii. W epoce przedindustrialnej produkcja była głównie na użytek domowy, a kobiety zaspokajały większość potrzeb gospodarstw domowych. Drugim etapem była „gospodarka płac rodzinnych” wczesnej industrializacji; cała rodzina była zależna od zbiorowych płac swoich członków, w tym męża, żony i starszych dzieci. Trzecim lub współczesnym etapem jest „gospodarka konsumencka rodzinna”, w której rodzina jest miejscem konsumpcji, a kobiety są zatrudniane w dużej liczbie w handlu detalicznym i pracach biurowych, aby wspierać rosnące standardy konsumpcji. ^[ 156 ]

Idee oszczędności i ciężkiej pracy charakteryzowały rodziny klasy średniej, gdy rewolucja przemysłowa ogarnęła Europę. Wartości te zostały przedstawione w książce Samuela Smilesa Self-Help , w której stwierdza on, że nędza klas uboższych była „dobrowolna i narzucona sobie — wynikiem lenistwa, niegospodarności, nieumiarkowania i niewłaściwego postępowania”. ^[ 157 ]

Jeśli chodzi o strukturę społeczną, rewolucja przemysłowa była świadkiem triumfu klasy średniej przemysłowców i biznesmenów nad klasą właścicieli ziemskich szlachty i arystokracji. Zwykli ludzie pracujący znaleźli większe możliwości zatrudnienia w młynach i fabrykach, ale często odbywało się to w surowych warunkach, a długie godziny pracy były zdominowane przez tempo narzucane przez maszyny. Jeszcze w 1900 roku większość pracowników przemysłowych w Stanach Zjednoczonych pracowała 10-godzinny dzień pracy (12 godzin w przemyśle stalowym), a mimo to zarabiała o 20–40% mniej niż minimum uznawane za niezbędne do godnego życia; ^[ 158 ] jednak większość pracowników w przemyśle tekstylnym, który był zdecydowanie wiodącą branżą pod względem zatrudnienia, stanowiły kobiety i dzieci. ^[ 44 ] Dla pracowników klasy robotniczej życie przemysłowe „było kamienistą pustynią, którą musieli uczynić zdatną do zamieszkania własnymi wysiłkami”. ^[ 159 ]

Ciężkie warunki pracy były powszechne na długo przed rewolucją przemysłową. Społeczeństwo przedindustrialne było bardzo statyczne i często okrutne — praca dzieci , brudne warunki życia i długie godziny pracy były równie powszechne przed rewolucją przemysłową. ^[ 160 ]

Cottonopolis , portretkominów fabrycznych w Manchesterze z 1840 r.

Industrializacja doprowadziła do powstania fabryki . System fabryczny przyczynił się do rozwoju obszarów miejskich, ponieważ duża liczba pracowników migrowała do miast w poszukiwaniu pracy w fabrykach. Nigdzie nie było to lepiej zilustrowane niż na przykładzie młynów i powiązanych gałęzi przemysłu w Manchesterze, nazywanym „ Cottonopolis ”, pierwszym na świecie mieście przemysłowym. ^[ 161 ] W latach 1771–1831 Manchester odnotował sześciokrotny wzrost liczby ludności. Bradford rozrastał się o 50% co dziesięć lat w latach 1811–1851, a do 1851 r. urodziło się tam tylko 50% populacji Bradford. ^[ 162 ]

Ponadto, między 1815 a 1939 rokiem, 20% populacji Europy opuściło swoje domy, co było spowodowane ubóstwem, szybko rosnącą populacją oraz wypieraniem chłopskiego rolnictwa i rzemiosła. Wyjechali za granicę z powodu ogromnego zapotrzebowania na siłę roboczą za granicą, łatwej dostępności ziemi i taniego transportu. Mimo to wielu z nich nie znalazło satysfakcjonującego życia w nowych domach, co skłoniło 7 milionów z nich do powrotu do Europy. ^[ 163 ] Ta masowa migracja miała duże skutki demograficzne: w 1800 roku mniej niż 1% światowej populacji stanowili Europejczycy mieszkający za granicą i ich potomkowie; w 1930 roku stanowili oni 11%. ^[ 164 ] Ameryka odczuła ciężar tej ogromnej emigracji, skoncentrowanej głównie w Stanach Zjednoczonych.

Przez większą część XIX wieku produkcja odbywała się w małych młynach, które były zazwyczaj napędzane wodą i budowane w celu zaspokajania lokalnych potrzeb. Później każda fabryka miała własny silnik parowy i komin, aby zapewnić wydajny ciąg przez kocioł.

W innych branżach przejście na produkcję fabryczną nie było tak dzielące. Niektórzy przemysłowcy próbowali poprawić warunki pracy w fabrykach i warunki życia swoich pracowników. Jednym z pierwszych takich reformatorów był Robert Owen , znany ze swoich pionierskich wysiłków na rzecz poprawy warunków pracy pracowników w młynach New Lanark i często uważany za jednego z głównych myślicieli wczesnego ruchu socjalistycznego .

W 1746 r. w Warmley koło Bristolu działała zintegrowana huta mosiądzu . Surowiec trafiał z jednego końca, był przetapiany na mosiądz, z którego wytwarzano patelnie, szpilki, drut i inne towary. Na miejscu zapewniono zakwaterowanie pracownikom. Josiah Wedgwood i Matthew Boulton (którego Soho Manufactory ukończono w 1766 r.) byli innymi wybitnymi wczesnymi przemysłowcami, którzy stosowali system fabryczny.

Młody „szlifierz” ciągnący zbiornik na węgiel wzdłuż chodnika kopalnianego. ^[ 165 ] W Wielkiej Brytanii ustawy uchwalone w latach 1842 i 1844 poprawiły warunki pracy w kopalniach.

Rewolucja przemysłowa doprowadziła do wzrostu populacji, ale szanse przeżycia dzieciństwa nie poprawiły się w trakcie rewolucji przemysłowej, chociaż wskaźniki śmiertelności niemowląt zostały znacznie zmniejszone. ^{[ 109 ] [ 166 ]} Nadal istniały ograniczone możliwości edukacji, a od dzieci oczekiwano pracy. Pracodawcy mogli płacić dziecku mniej niż dorosłemu, mimo że ich wydajność była porównywalna; nie było potrzeby siły, aby obsługiwać maszynę przemysłową, a ponieważ system przemysłowy był nowy, nie było doświadczonych dorosłych pracowników. To sprawiło, że praca dzieci stała się pracą z wyboru w produkcji we wczesnych fazach rewolucji przemysłowej między XVIII a XIX wiekiem. W Anglii i Szkocji w 1788 roku dwie trzecie pracowników w 143 przędzalniach bawełny napędzanych wodą było opisanych jako dzieci. ^[ 167 ]

Praca dzieci istniała już przed rewolucją przemysłową, ale wraz ze wzrostem populacji i edukacji stała się bardziej widoczna. Wiele dzieci było zmuszanych do pracy w stosunkowo złych warunkach za znacznie niższe wynagrodzenie niż ich starsi, ^[ 168 ] 10–20% wynagrodzenia dorosłego mężczyzny. ^[ 169 ]

Sporządzono raporty szczegółowo opisujące niektóre nadużycia, zwłaszcza w kopalniach węgla ^[ 170 ] i fabrykach tekstyliów ^[ 171 ] , co pomogło spopularyzować trudną sytuację dzieci. Oburzenie opinii publicznej, zwłaszcza wśród klas wyższych i średnich, pomogło wywołać zmiany w dobrostanie młodych pracowników.

Politycy i rząd próbowali ograniczyć pracę dzieci za pomocą prawa, ale właściciele fabryk stawiali opór; niektórzy uważali, że pomagają biednym, dając swoim dzieciom pieniądze na zakup żywności, aby uniknąć głodu, a inni po prostu witali tanią siłę roboczą. W latach 1833 i 1844 w Wielkiej Brytanii uchwalono pierwsze ogólne prawa przeciwko pracy dzieci, Factory Acts : dzieci poniżej dziewięciu lat nie mogły pracować, dzieci nie mogły pracować w nocy, a dzień pracy młodzieży poniżej 18 roku życia został ograniczony do dwunastu godzin. Inspektorzy fabryczni nadzorowali egzekwowanie prawa; jednak ich niedobór utrudniał egzekwowanie. ^[ 172 ] Około dziesięć lat później zakazano zatrudniania dzieci i kobiet w górnictwie. Chociaż takie prawa zmniejszyły liczbę dzieci pracujących, praca dzieci nadal była znacząco obecna w Europie i Stanach Zjednoczonych aż do XX wieku. ^[ 173 ]

Rewolucja przemysłowa skoncentrowała pracę w młynach, fabrykach i kopalniach, ułatwiając w ten sposób organizację związków zawodowych lub związków zawodowych , aby pomóc w promowaniu interesów ludzi pracy. Siła związku mogła żądać lepszych warunków poprzez wycofanie całej pracy i spowodowanie w konsekwencji zaprzestania produkcji. Pracodawcy musieli zdecydować, czy poddać się żądaniom związku kosztem własnym, czy ponieść koszty utraconej produkcji. Wykwalifikowanych pracowników trudno było zastąpić, a to były pierwsze grupy, którym udało się poprawić swoje warunki poprzez tego rodzaju negocjacje.

Główną metodą, którą związki zawodowe stosowały, aby dokonać zmian, była akcja strajkowa . Wiele strajków było bolesnymi wydarzeniami dla obu stron, związków zawodowych i zarządu. W Wielkiej Brytanii ustawa Combination Act z 1799 r. zabraniała pracownikom tworzenia jakichkolwiek związków zawodowych aż do jej uchylenia w 1824 r. Nawet po tym związkom zawodowym nadal groziły poważne ograniczenia. Jedna z brytyjskich gazet w 1834 r. opisała związki zawodowe jako „najbardziej niebezpieczne instytucje, którym kiedykolwiek pozwolono zapuścić korzenie, pod osłoną prawa, w jakimkolwiek kraju...” ^[ 174 ]

W 1832 r. ustawa o reformie rozszerzyła prawo głosu w Wielkiej Brytanii, ale nie przyznała powszechnego prawa wyborczego . W tym samym roku sześciu mężczyzn z Tolpuddle w Dorset założyło Friendly Society of Agricultural Labourers, aby zaprotestować przeciwko stopniowemu obniżaniu płac w latach 30. XIX wieku. Odmówili pracy za mniej niż dziesięć szylingów tygodniowo, chociaż w tym czasie płace zostały obniżone do siedmiu szylingów tygodniowo i miały zostać dodatkowo obniżone do sześciu. W 1834 r. James Frampton, lokalny właściciel ziemski, napisał do premiera Lorda Melbourne , aby poskarżyć się na unię, powołując się na niejasne prawo z 1797 r. zakazujące ludziom składania sobie nawzajem przysiąg, co uczynili członkowie Friendly Society. Sześciu mężczyzn zostało aresztowanych, uznanych za winnych i deportowanych do Australii . Stali się znani jako Tolpuddle Martyrs . W latach 30. i 40. XIX wieku ruch kartystów był pierwszym zorganizowanym na dużą skalę ruchem politycznym klasy robotniczej, który prowadził kampanię na rzecz równości politycznej i sprawiedliwości społecznej. Jego Karta reform zebrała ponad trzy miliony podpisów, ale została odrzucona przez parlament bez rozpatrzenia.

Ludzie pracujący tworzyli również stowarzyszenia przyjacielskie i spółdzielnie jako grupy wzajemnego wsparcia w czasach trudności ekonomicznych. Oświeceni przemysłowcy, tacy jak Robert Owen, wspierali te organizacje w celu poprawy warunków klasy robotniczej. Związki zawodowe powoli przezwyciężały prawne ograniczenia prawa do strajku. W 1842 r. zorganizowano strajk generalny z udziałem pracowników bawełny i górników za pośrednictwem ruchu kartystów, który zatrzymał produkcję w całej Wielkiej Brytanii. ^[ 175 ] Ostatecznie skuteczna organizacja polityczna ludzi pracujących została osiągnięta za pośrednictwem związków zawodowych, które po rozszerzeniu prawa wyborczego w 1867 i 1885 r. zaczęły wspierać socjalistyczne partie polityczne, które później połączyły się, tworząc Brytyjską Partię Pracy .

Szybka industrializacja angielskiej gospodarki kosztowała wielu rzemieślników pracę. Ruch rozpoczął się najpierw od koronkarzy i pończoszników w pobliżu Nottingham i rozprzestrzenił się na inne obszary przemysłu tekstylnego. Wielu tkaczy również nagle znalazło się bez pracy, ponieważ nie mogli już konkurować z maszynami, które wymagały jedynie stosunkowo ograniczonej (i niewykwalifikowanej) siły roboczej, aby wyprodukować więcej materiału niż jeden tkacz. Wielu takich bezrobotnych pracowników, tkaczy i innych zwróciło swoją wrogość w stronę maszyn, które zabrały im pracę i zaczęły niszczyć fabryki i maszyny. Ci napastnicy stali się znani jako luddyści, rzekomo zwolennicy Neda Ludda , postaci folklorystycznej. ^[ 176 ] Pierwsze ataki ruchu luddytów rozpoczęły się w 1811 roku. Luddyści szybko zyskali popularność, a brytyjski rząd podjął drastyczne środki, wykorzystując milicję lub armię do ochrony przemysłu. Ci zamieszkujący, którzy zostali złapani, byli sądzeni i wieszani lub deportowani na całe życie. ^[ 177 ]

Niepokoje trwały w innych sektorach, gdy się uprzemysławiały, jak na przykład wśród robotników rolnych w latach 30. XIX wieku, gdy duże części południowej Brytanii zostały dotknięte zamieszkami Captain Swing . Maszyny młócące były szczególnym celem, a palenie stogów siana było popularną czynnością. Jednak zamieszki doprowadziły do ​​powstania pierwszych związków zawodowych i dalszej presji na reformy.

Tradycyjne ośrodki ręcznej produkcji tekstyliów, takie jak Indie, niektóre części Bliskiego Wschodu, a później Chiny, nie były w stanie wytrzymać konkurencji ze strony tekstyliów wytwarzanych maszynowo, co w ciągu dziesięcioleci doprowadziło do zniszczenia przemysłu tekstylnego wytwarzanego ręcznie i pozostawienia milionów ludzi bez pracy, z których wielu głodowało. ^[ 44 ]

Rewolucja przemysłowa spowodowała ogromny i niespotykany dotąd podział gospodarczy na świecie, mierzony udziałem produkcji przemysłowej.

Udział w całkowitej światowej produkcji przemysłowej (w procentach) ^[ 178 ]

	1750	1800	1860	1880	1900
Europa	23.2	28.1	53.2	61.3	62,0
Stany Zjednoczone	0,1	0,8	7.2	14.7	23.6
Japonia	3.8	3.5	2.6	2.4	2.4
Reszta świata	73,0	67,7	36,6	20.9	11.0

Tanie tkaniny bawełniane zwiększyły popyt na surową bawełnę; wcześniej była ona głównie spożywana w regionach subtropikalnych, gdzie była uprawiana, a niewiele było dostępnej na eksport surowej bawełny. W rezultacie ceny surowej bawełny wzrosły. Brytyjska produkcja wzrosła z 2 milionów funtów w 1700 r. do 5 milionów funtów w 1781 r. i 56 milionów w 1800 r. ^[ 179 ] Wynalezienie przez Amerykanina Eli Whitneya w 1792 r. odziarniarki do bawełny było decydującym wydarzeniem. Pozwoliło to na opłacalność uprawy bawełny o zielonych nasionach, co doprowadziło do powszechnego wzrostu dużych plantacji niewolników w Stanach Zjednoczonych, Brazylii i Indiach Zachodnich. W 1791 r. amerykańska produkcja bawełny wynosiła około 2 milionów funtów, gwałtownie wzrastając do 35 milionów do 1800 r., z czego połowa była eksportowana. Amerykańskie plantacje bawełny były wysoce wydajne i dochodowe i były w stanie nadążyć za popytem. ^[ 180 ] Wojna secesyjna w USA wywołała „głód bawełny”, który doprowadził do wzrostu produkcji w innych częściach świata, w tym w koloniach europejskich w Afryce . ^[ 181 ]

Poziom zanieczyszczenia powietrza wzrósł podczas rewolucji przemysłowej, co dało początek uchwaleniu w połowie XIX wieku pierwszych nowoczesnych praw dotyczących ochrony środowiska.

Początki ruchu ekologicznego leżą w odpowiedzi na wzrastający poziom zanieczyszczenia dymem w atmosferze podczas rewolucji przemysłowej. Powstanie wielkich fabryk i towarzyszący temu ogromny wzrost zużycia węgla doprowadziły do ​​niespotykanego dotąd poziomu zanieczyszczenia powietrza w ośrodkach przemysłowych; po 1900 roku duża ilość przemysłowych zrzutów chemicznych zwiększyła ilość nieoczyszczonych odpadów ludzkich . ^[ 182 ] Pierwsze szeroko zakrojone, nowoczesne prawa ochrony środowiska pojawiły się w formie brytyjskich ustaw Alkali Acts , uchwalonych w 1863 roku, w celu uregulowania szkodliwego zanieczyszczenia powietrza (gazowy kwas solny ) wydzielanego przez proces Leblanca stosowany do produkcji sody kalcynowanej. W celu ograniczenia tego zanieczyszczenia mianowano inspektora ds. alkaliów i czterech podinspektorów. Zakres obowiązków inspektoratu stopniowo się rozszerzał, co osiągnęło punkt kulminacyjny w postaci rozporządzenia Alkali Order z 1958 roku, które objęło nadzorem wszystkie główne ciężkie gałęzie przemysłu emitujące dym, żwir, pył i opary.

Przemysł gazu ziemnego rozpoczął się w miastach brytyjskich w latach 1812–1820. Stosowana technika produkowała silnie toksyczne ścieki, które były zrzucane do kanałów ściekowych i rzek. Firmy gazowe były wielokrotnie pozywane w procesach o uciążliwości. Zazwyczaj przegrywały i zmieniały najgorsze praktyki. City of London wielokrotnie oskarżało firmy gazowe w latach dwudziestych XIX wieku o zanieczyszczanie Tamizy i zatruwanie ryb. W końcu parlament napisał statuty firm, aby regulować toksyczność. ^[ 183 ] Przemysł dotarł do USA około 1850 roku, powodując zanieczyszczenie i procesy sądowe. ^[ 184 ]

W miastach przemysłowych lokalni eksperci i reformatorzy, zwłaszcza po 1890 r., przejęli inicjatywę w identyfikowaniu degradacji środowiska i zanieczyszczenia oraz inicjowali oddolne ruchy, aby domagać się reform i je realizować. ^[ 185 ] Zazwyczaj najwyższym priorytetem było zanieczyszczenie wody i powietrza. Stowarzyszenie Coal Smoke Abatement Society zostało założone w Wielkiej Brytanii w 1898 r., co czyni je jedną z najstarszych pozarządowych organizacji ekologicznych . Założył je artysta William Blake Richmond , sfrustrowany przygnębieniem rzucanym przez dym węglowy. Chociaż istniały wcześniejsze akty prawne, ustawa o zdrowiu publicznym z 1875 r. wymagała, aby wszystkie piece i kominki zużywały własny dym. Przewidywała również sankcje wobec fabryk emitujących duże ilości czarnego dymu. Postanowienia tego prawa zostały rozszerzone w 1926 r. na mocy ustawy Smoke Abatement Act, aby objąć nim inne emisje, takie jak sadza, popiół i cząstki ziarniste, a także aby upoważnić władze lokalne do nakładania własnych przepisów. ^[ 186 ]

Rewolucja przemysłowa w Europie kontynentalnej nastąpiła później niż w Wielkiej Brytanii. Rozpoczęła się w Belgii i Francji, a następnie w połowie XIX wieku rozprzestrzeniła się na państwa niemieckie. W wielu gałęziach przemysłu wiązało się to z zastosowaniem technologii opracowanej w Wielkiej Brytanii w nowych miejscach. Zazwyczaj technologia była kupowana od Wielkiej Brytanii lub brytyjscy inżynierowie i przedsiębiorcy przenosili się za granicę w poszukiwaniu nowych możliwości. W 1809 roku część Doliny Ruhry w Westfalii nazywano „Miniaturową Anglią” ze względu na podobieństwo do obszarów przemysłowych Wielkiej Brytanii. Większość rządów europejskich zapewniła finansowanie państwowe nowym gałęziom przemysłu. W niektórych przypadkach (takich jak hutnictwo żelaza ) różna dostępność zasobów na miejscu oznaczała, że ​​przyjęto tylko niektóre aspekty brytyjskiej technologii. ^{[ 187 ] [ 188 ]}

Królestwo Habsburgów, które w 1867 roku stało się Austro-Węgrami, liczyło 23 miliony mieszkańców w 1800 roku, a do 1870 roku liczba ta wzrosła do 36 milionów. W skali kraju wskaźnik wzrostu przemysłu na mieszkańca wynosił średnio około 3% w latach 1818–1870. Występowały jednak silne różnice regionalne. System kolejowy zbudowano w latach 1850–1873. Przed ich przybyciem transport był bardzo powolny i drogi. W regionach alpejskich i czeskich (dzisiejsza Republika Czeska ) protoindustrializacja rozpoczęła się w 1750 roku i stała się centrum pierwszych faz rewolucji przemysłowej po 1800 roku. Głównym czynnikiem był przemysł włókienniczy, wykorzystujący mechanizację, maszyny parowe i system fabryczny. W Czechach „ pierwszy mechaniczny warsztat tkacki pojawił się w Varnsdorfie w 1801 roku” ^[ 189 ] , a pierwsze maszyny parowe pojawiły się w Czechach i na Morawach zaledwie kilka lat później. Produkcja tekstyliów kwitła szczególnie w Pradze ^[ 190 ] i Brnie (niem. Brünn), które było uważane za „morawski Manchester”. ^[ 191 ] Kraje czeskie , zwłaszcza Czechy, stały się centrum industrializacji ze względu na swoje zasoby naturalne i ludzkie. Przemysł hutniczy rozwinął się w regionach alpejskich po 1750 r., z mniejszymi ośrodkami w Czechach i na Morawach. Węgry — wschodnia połowa monarchii dualnej — były krajem w przeważającej mierze wiejskim z niewielkim przemysłem przed 1870 r. ^[ 192 ]

W 1791 roku Praga zorganizowała pierwszą Wystawę Światową / Lista wystaw światowych , Czechy (dzisiejsze Czechy ). Pierwsza wystawa przemysłowa odbyła się z okazji koronacji Leopolda II na króla Czech, która miała miejsce w Klementinum , i tym samym uczciła znaczne wyrafinowanie metod produkcyjnych na ziemiach czeskich w tym okresie. ^[ 193 ]

Zmiany technologiczne przyspieszyły industrializację i urbanizację. Produkt krajowy brutto na mieszkańca wzrósł o około 1,76% rocznie od 1870 do 1913 r. Ten poziom wzrostu wypadał bardzo korzystnie w porównaniu z innymi krajami europejskimi, takimi jak Wielka Brytania (1%), Francja (1,06%) i Niemcy (1,51%). ^[ 194 ] Jednak w porównaniu z Niemcami i Wielką Brytanią: gospodarka austro-węgierska jako całość nadal znacznie odstawała, ponieważ trwała modernizacja rozpoczęła się znacznie później. ^[ 195 ]

Belgia była drugim krajem, w którym miała miejsce rewolucja przemysłowa i pierwszym w Europie kontynentalnej: Walonia (francuskojęzyczna południowa Belgia) przewodziła. Począwszy od połowy lat dwudziestych XIX wieku, a zwłaszcza po uzyskaniu przez Belgię niepodległości w 1830 roku, w rejonach wydobycia węgla wokół Liège i Charleroi wybudowano liczne zakłady obejmujące wielkie piece koksownicze, a także pudlingownie i walcownie . Liderem był przesiedlony Anglik John Cockerill . Jego fabryki w Seraing integrowały wszystkie etapy produkcji, od inżynierii po dostawę surowców, już w 1825 roku. ^{[ 196 ] [ 197 ]}

Walonia jest przykładem radykalnej ewolucji ekspansji przemysłowej. Dzięki węglowi (francuskie słowo „houille” zostało ukute w Walonii), ^[ 198 ] region przygotowywał się do stania się drugą potęgą przemysłową na świecie po Wielkiej Brytanii. Ale wielu badaczy, w tym Sillon industriel , wskazuje na to, że „szczególnie w dolinach Haine , Sambre i Meuse , między Borinage i Liège ... nastąpił ogromny rozwój przemysłu oparty na wydobyciu węgla i produkcji żelaza...”. ^[ 199 ] Philippe Raxhon napisał o okresie po 1830 roku: „To nie była propaganda, ale rzeczywistość, że regiony walońskie stawały się drugą potęgą przemysłową na całym świecie po Wielkiej Brytanii”. ^[ 200 ] „Jedynym ośrodkiem przemysłowym poza kopalniami i wielkimi piecami Walonii było stare miasto sukiennicze Gandawa ”. ^[ 201 ] Profesor Michel De Coster stwierdził: „Historycy i ekonomiści twierdzą, że Belgia była drugą potęgą przemysłową świata, proporcjonalnie do liczby ludności i terytorium [...] Ale tę rangę zajmuje Walonia, gdzie skoncentrowane były kopalnie węgla, wielkie piece, fabryki żelaza i cynku, przemysł wełniany, przemysł szklarski, przemysł zbrojeniowy...”. ^[ 202 ] Wiele XIX-wiecznych kopalni węgla w Walonii jest obecnie chronionych jako obiekty światowego dziedzictwa . ^[ 203 ]

Walonia była również miejscem narodzin silnej partii socjalistycznej i silnych związków zawodowych w szczególnym krajobrazie socjologicznym. Po lewej Sillon industriel , który rozciąga się od Mons na zachodzie do Verviers na wschodzie (oprócz części Flandrii Północnej, w innym okresie rewolucji przemysłowej, po 1920 r.). Nawet jeśli Belgia jest drugim krajem przemysłowym po Wielkiej Brytanii, efekt rewolucji przemysłowej był tam zupełnie inny. W „Breaking stereotypes” Muriel Neven i Isabelle Devious mówią:

Rewolucja przemysłowa zmieniła głównie wiejskie społeczeństwo w miejskie, ale z silnym kontrastem między północną a południową Belgią. W średniowieczu i wczesnym okresie nowożytnym Flandria charakteryzowała się obecnością dużych ośrodków miejskich [...] na początku XIX wieku region ten (Flandria), ze stopniem urbanizacji przekraczającym 30 procent, pozostał jednym z najbardziej zurbanizowanych na świecie. Dla porównania, odsetek ten osiągnął zaledwie 17 procent w Walonii, ledwie 10 procent w większości krajów Europy Zachodniej, 16 procent we Francji i 25 procent w Wielkiej Brytanii. Industrializacja XIX wieku nie wpłynęła na tradycyjną infrastrukturę miejską, z wyjątkiem Gandawy... Również w Walonii tradycyjna sieć miejska pozostała w dużej mierze niezmieniona przez proces industrializacji, chociaż odsetek mieszkańców miast wzrósł z 17 do 45 procent w latach 1831-1910. Zwłaszcza w dolinach Haine , Sambre i Meuse , między Borinage i Liège , gdzie nastąpił ogromny rozwój przemysłu opartego na wydobyciu węgla i produkcji żelaza, urbanizacja była szybka. W ciągu tych osiemdziesięciu lat liczba gmin liczących ponad 5000 mieszkańców wzrosła z zaledwie 21 do ponad stu, koncentrując w tym regionie prawie połowę ludności Walonii. Niemniej jednak industrializacja pozostała dość tradycyjna w tym sensie, że nie doprowadziła do wzrostu nowoczesnych i dużych ośrodków miejskich, ale do aglomeracji przemysłowych wiosek i miasteczek rozwijających się wokół kopalni węgla lub fabryki. Szlaki komunikacyjne między tymi małymi ośrodkami zostały zaludnione dopiero później i stworzyły znacznie mniej gęstą zabudowę miejską niż na przykład obszar wokół Liège, gdzie stare miasto miało kierować przepływami migracyjnymi. ^[ 204 ]

Rewolucja przemysłowa we Francji przebiegała według określonego kursu, ponieważ nie odpowiadała głównemu modelowi stosowanemu w innych krajach. Co znamienne, większość francuskich historyków twierdzi, że Francja nie przeszła przez wyraźny start . ^[ 205 ] Zamiast tego, proces wzrostu gospodarczego i industrializacji Francji był powolny i stały w XVIII i XIX wieku. Jednak Maurice Lévy-Leboyer zidentyfikował pewne etapy:

• Rewolucja francuska i wojny napoleońskie (1789–1815),
• industrializacja wraz z Wielką Brytanią (1815–1860),
• spowolnienie gospodarcze (1860–1905),
• wznowienie wzrostu po 1905 roku.

Opierając się na swoim przywództwie w badaniach chemicznych na uniwersytetach i w laboratoriach przemysłowych, Niemcy , które zostały zjednoczone w 1871 r., stały się dominującym krajem w światowym przemyśle chemicznym pod koniec XIX wieku. Początkowo produkcja barwników na bazie aniliny była kluczowa. ^[ 206 ]

Polityczny rozłam Niemiec — z trzema tuzinami państw — i wszechobecny konserwatyzm utrudniały budowę kolei w latach 30. XIX wieku. Jednak w latach 40. XIX wieku linie magistralne łączyły główne miasta; każdy niemiecki kraj związkowy odpowiadał za linie w swoich granicach. Początkowo nie mając bazy technologicznej, Niemcy importowali inżynierię i sprzęt z Wielkiej Brytanii, ale szybko nauczyli się umiejętności potrzebnych do obsługi i rozbudowy kolei. W wielu miastach nowe warsztaty kolejowe były ośrodkami świadomości technologicznej i szkoleń, dzięki czemu do 1850 roku Niemcy były samowystarczalne w zaspokajaniu potrzeb budowy kolei, a koleje były głównym impulsem do rozwoju nowego przemysłu stalowego. Obserwatorzy odkryli, że nawet w 1890 roku ich inżynieria była gorsza od brytyjskiej. Jednak zjednoczenie Niemiec w 1871 roku stymulowało konsolidację, nacjonalizację w przedsiębiorstwa państwowe i dalszy szybki wzrost. W przeciwieństwie do sytuacji we Francji, celem było wsparcie industrializacji, dlatego też linie ciężkie przecinały Zagłębie Ruhry i inne okręgi przemysłowe i zapewniały dobre połączenia z głównymi portami Hamburga i Bremy. W 1880 r. Niemcy miały 9400 lokomotyw ciągnących 43 000 pasażerów i 30 000 ton ładunku i wyprzedzały Francję. ^[ 207 ]

W latach 1790–1815 Szwecja doświadczyła dwóch równoległych ruchów gospodarczych: rewolucji rolniczej z większymi majątkami rolnymi, nowymi uprawami i narzędziami rolniczymi oraz komercjalizacją rolnictwa, a także protoindustrializacji , w której małe gałęzie przemysłu powstawały na wsi, a pracownicy przełączali się między pracą rolniczą latem a produkcją przemysłową zimą. Doprowadziło to do wzrostu gospodarczego, z którego skorzystały duże grupy ludności i doprowadziło do rewolucji konsumpcyjnej, która rozpoczęła się w latach dwudziestych XIX wieku. W latach 1815–1850 protoprzemysły rozwinęły się w bardziej wyspecjalizowane i większe gałęzie przemysłu. W tym okresie nastąpiła rosnąca specjalizacja regionalna z górnictwem w Bergslagen , fabrykami tekstyliów w Sjuhäradsbygden i leśnictwem w Norrland . W tym okresie miało miejsce kilka ważnych zmian instytucjonalnych, takich jak wprowadzenie bezpłatnej i obowiązkowej edukacji w 1842 r. (jako pierwszego kraju na świecie), zniesienie państwowego monopolu na handel rzemiosłem w 1846 r. oraz uchwalenie prawa o spółkach akcyjnych w 1848 r. ^[ 208 ]

W latach 1850–1890 Szwecja przeżyła „pierwszą” rewolucję przemysłową z prawdziwą eksplozją eksportu, zdominowanego przez uprawy, drewno i stal. Szwecja zniosła większość taryf i innych barier wolnego handlu w latach 50. XIX wieku i dołączyła do standardu złota w 1873 roku. W tym okresie poczyniono duże inwestycje infrastrukturalne, głównie w rozwijającą się sieć kolejową, która była finansowana częściowo przez rząd, a częściowo przez przedsiębiorstwa prywatne. ^[ 209 ] W latach 1890–1930 rozwijały się nowe gałęzie przemysłu, które koncentrowały się na rynku krajowym: inżynieria mechaniczna, przedsiębiorstwa energetyczne, papiernictwo i tekstylia.

Rewolucja przemysłowa rozpoczęła się około 1870 roku, gdy przywódcy okresu Meiji postanowili dogonić Zachód. Rząd zbudował linie kolejowe, ulepszył drogi i zainaugurował program reformy rolnej, aby przygotować kraj do dalszego rozwoju. Zainaugurowano nowy, oparty na Zachodzie system edukacji dla wszystkich młodych ludzi, wysłano tysiące studentów do Stanów Zjednoczonych i Europy oraz zatrudniono ponad 3000 ludzi z Zachodu, aby uczyli nowoczesnej nauki, matematyki, technologii i języków obcych w Japonii ( Doradcy rządów zagranicznych w Meiji Japan ).

W 1871 roku grupa japońskich polityków znana jako Misja Iwakura podróżowała po Europie i Stanach Zjednoczonych, aby poznać zachodnie zwyczaje. Rezultatem była celowa polityka industrializacji prowadzona przez państwo, która miała umożliwić Japonii szybkie nadrobienie zaległości. Bank Japonii , założony w 1882 roku, ^[ 210 ] wykorzystał podatki do finansowania wzorcowych fabryk stali i tekstyliów. Edukacja została rozszerzona, a japońscy studenci zostali wysłani na studia na Zachód.

Początkowo nowoczesny przemysł zajmował się tekstyliami, w tym bawełną, a zwłaszcza jedwabiem, a jego podstawą były domowe warsztaty na terenach wiejskich. ^[ 211 ]

Młyn Slatera w Pawtucket, Rhode Island

Pod koniec XVIII i na początku XIX wieku, gdy Wielka Brytania i części Europy Zachodniej zaczęły się uprzemysławiać, Stany Zjednoczone były przede wszystkim gospodarką rolniczą i zajmującą się produkcją oraz przetwarzaniem zasobów naturalnych. ^[ 212 ] Budowa dróg i kanałów, wprowadzenie statków parowych i budowa kolei miały duże znaczenie dla przeładunku produktów rolnych i zasobów naturalnych w tym dużym i słabo zaludnionym kraju tamtego okresu. ^{[ 213 ] [ 214 ]}

Ważnym amerykańskim wkładem technologicznym w okresie rewolucji przemysłowej były odziarniarka bawełny i rozwój systemu produkcji części wymiennych , co było wspomagane przez rozwój frezarki w Stanach Zjednoczonych. Rozwój obrabiarek i systemu części wymiennych był podstawą wzrostu USA jako wiodącego kraju przemysłowego na świecie pod koniec XIX wieku.

Oliver Evans wynalazł zautomatyzowany młyn zbożowy w połowie lat 80. XVIII wieku, który wykorzystywał mechanizmy sterujące i przenośniki, dzięki czemu nie było potrzeby pracy od momentu załadowania ziarna do wiader elewatora do momentu wyładowania mąki do wozu. Uważa się, że był to pierwszy nowoczesny system obsługi materiałów , ważny krok naprzód w kierunku produkcji masowej . ^[ 43 ]

Stany Zjednoczone pierwotnie używały maszyn napędzanych końmi do zastosowań na małą skalę, takich jak mielenie zboża, ale ostatecznie przeszły na energię wodną po rozpoczęciu budowy fabryk tekstylnych w latach 90. XVIII wieku. W rezultacie industrializacja skoncentrowała się w Nowej Anglii i północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych , gdzie rzeki mają rwący nurt. Nowsze linie produkcyjne napędzane wodą okazały się bardziej ekonomiczne niż produkcja konna. Pod koniec XIX wieku produkcja napędzana parą wyprzedziła produkcję napędzaną wodą, co pozwoliło przemysłowi rozprzestrzenić się na Środkowy Zachód.

Thomas Somers i bracia Cabot założyli w 1787 roku Beverly Cotton Manufactory , pierwszą przędzalnię bawełny w Ameryce, największą przędzalnię bawełny swojej epoki ^[ 215 ] i znaczący kamień milowy w badaniach i rozwoju przędzalni bawełny w przyszłości. Młyn ten został zaprojektowany do wykorzystania mocy koni mechanicznych, ale operatorzy szybko zorientowali się, że platforma konna była niestabilna ekonomicznie i przez lata przynosiła straty ekonomiczne. Pomimo strat, manufaktura służyła jako plac zabaw innowacji, zarówno w przetwarzaniu dużej ilości bawełny, jak i rozwijaniu napędzanej wodą struktury młyna używanej w młynie Slatera. ^[ 216 ]

W 1793 roku Samuel Slater (1768–1835) założył Slater Mill w Pawtucket w stanie Rhode Island . Poznał nowe technologie włókiennicze jako chłopiec-uczeń w Derbyshire w Anglii i sprzeciwił się prawom zakazującym emigracji wykwalifikowanych pracowników, wyjeżdżając do Nowego Jorku w 1789 roku, mając nadzieję na zarobienie pieniędzy dzięki swojej wiedzy. Po założeniu Slater's Mill został właścicielem 13 przędzalni. ^[ 217 ] Daniel Day założył w 1809 roku w Blackstone Valley w Uxbridge w stanie Massachusetts przędzalnię wełny , trzecią przędzalnię wełny założoną w USA (pierwsza znajdowała się w Hartford w stanie Connecticut , a druga w Watertown w stanie Massachusetts ). John H. Chafee Blackstone River Valley National Heritage Corridor odtwarza historię „najciężej pracującej rzeki Ameryki”, Blackstone. Rzeka Blackstone i jej dopływy, które rozciągają się na ponad 70 kilometrów (45 mil) od Worcester w stanie Massachusetts do Providence w stanie Rhode Island , były miejscem narodzin amerykańskiej rewolucji przemysłowej. W szczytowym okresie w tej dolinie działało ponad 1100 młynów, w tym Slater's Mill, a wraz z nim najwcześniejsze początki amerykańskiego rozwoju przemysłowego i technologicznego.

Kupiec Francis Cabot Lowell z Newburyport w stanie Massachusetts zapamiętał konstrukcję maszyn włókienniczych podczas swojej podróży po brytyjskich fabrykach w 1810 roku. Zdając sobie sprawę, że wojna z 1812 roku zrujnowała jego interes importowy, a popyt na krajową gotową tkaninę w Ameryce zaczął rosnąć, po powrocie do Stanów Zjednoczonych założył Boston Manufacturing Company . Lowell i jego wspólnicy zbudowali drugą w Ameryce fabrykę bawełny na tkaninę w Waltham w stanie Massachusetts , drugą po Beverly Cotton Manufactory . Po jego śmierci w 1817 roku jego wspólnicy zbudowali pierwsze w Ameryce zaplanowane miasto fabryczne, które nazwali jego imieniem. Przedsiębiorstwo to zostało skapitalizowane w publicznej ofercie akcji , co było jednym z pierwszych jego zastosowań w Stanach Zjednoczonych. Lowell w stanie Massachusetts , wykorzystując dziewięć kilometrów ( 5+1 ⁄ 2 mili) kanałów i 7500 kilowatów (10 000 koni mechanicznych) dostarczanych przez rzekę Merrimack jest przez niektórych uważane za główny czynnik sukcesu amerykańskiej rewolucji przemysłowej. Krótkotrwały, utopijny system Waltham-Lowell został utworzony jako bezpośrednia odpowiedź na złe warunki pracy w Wielkiej Brytanii. Jednak do 1850 r., zwłaszcza po Wielkim Głodzie w Irlandii , system został zastąpiony przez biedną siłę roboczą imigrantów.

Istotnym wkładem USA w industrializację był rozwój technik wytwarzania wymiennych części z metalu. Techniki precyzyjnej obróbki metali zostały opracowane przez Departament Wojny USA w celu wytwarzania wymiennych części do broni palnej. Prace rozwojowe miały miejsce w Federal Arsenals w Springfield Armory i Harpers Ferry Armory. Techniki precyzyjnej obróbki przy użyciu obrabiarek obejmowały stosowanie przyrządów do utrzymywania części we właściwej pozycji, przyrządów do prowadzenia narzędzi skrawających oraz precyzyjnych bloków i przyrządów pomiarowych do pomiaru dokładności. Uważa się, że frezarka , podstawowa obrabiarka, została wynaleziona przez Eli Whitneya , który był rządowym wykonawcą, który budował broń palną w ramach tego programu. Innym ważnym wynalazkiem była tokarka Blanchard, wynaleziona przez Thomasa Blancharda . Tokarka Blanchard, lub tokarka do kopiowania wzorów, była w rzeczywistości kształtownikiem, który mógł wytwarzać kopie drewnianych kolb broni. Zastosowanie maszyn i technik produkcji znormalizowanych i wymiennych części stało się znane jako amerykański system produkcji . ^[ 43 ]

Precyzyjne techniki produkcyjne umożliwiły budowę maszyn, które zmechanizowały przemysł obuwniczy ^[ 218 ] i zegarmistrzowski. Industrializacja przemysłu zegarmistrzowskiego rozpoczęła się w 1854 roku również w Waltham w stanie Massachusetts, w Waltham Watch Company , wraz z rozwojem obrabiarek, przyrządów pomiarowych i metod montażu dostosowanych do mikroprecyzji wymaganej w przypadku zegarków.

Saksońska fabryka maszyn w Chemnitz w Niemczech w 1868 roku

Stal jest często cytowana jako pierwsza z kilku nowych dziedzin masowej produkcji przemysłowej, które mają charakteryzować „drugą rewolucję przemysłową”, rozpoczynającą się około 1850 roku, chociaż metoda masowej produkcji stali nie została wynaleziona aż do lat 60. XIX wieku, kiedy to Sir Henry Bessemer wynalazł nowy piec, który mógł przetwarzać stopioną surówkę żelaza w stal w dużych ilościach. Stał się on jednak szeroko dostępny dopiero w latach 70. XIX wieku po zmodyfikowaniu procesu w celu uzyskania bardziej jednolitej jakości. ^{[ 49 ] [ 219 ]} Stal Bessemera została wyparta przez piec martenowski pod koniec XIX wieku.

Konwerter Bessemera Sir Henry’ego Bessemera , najważniejsza technika produkcji stali w latach 1850–1950, znajdujący się w Sheffield

Druga rewolucja przemysłowa stopniowo objęła także przemysł chemiczny , głównie naftowy (rafinacja i dystrybucja), a w XX wieku również przemysł motoryzacyjny . Cechą charakterystyczną tej rewolucji było przeniesienie przywództwa technologicznego z Wielkiej Brytanii do Stanów Zjednoczonych i Niemiec.

Rosnąca dostępność ekonomicznych produktów naftowych również zmniejszyła znaczenie węgla i jeszcze bardziej zwiększyła potencjał industrializacji.

Nowa rewolucja rozpoczęła się wraz z elektrycznością i elektryfikacją w przemyśle elektrycznym . Wprowadzenie hydroelektrowni w Alpach umożliwiło szybką industrializację pozbawionej węgla północnej Italii, począwszy od lat 90. XIX wieku.

W latach 90. XIX wieku industrializacja na tych obszarach doprowadziła do powstania pierwszych wielkich korporacji przemysłowych o rozwijających się globalnych interesach, gdyż firmy takie jak US Steel , General Electric , Standard Oil i Bayer AG dołączyły do ​​przedsiębiorstw kolejowych i okrętowych na światowych giełdach .

Ruch Nowych Przemysłowców opowiada się za zwiększeniem krajowej produkcji, przy jednoczesnym zmniejszeniu nacisku na gospodarkę opartą na finansach, która polega na nieruchomościach i handlu spekulacyjnymi aktywami. Nowy Przemysłowiec został opisany jako „ progresywizm po stronie podaży ” lub przyjęcie idei „Budowania Więcej Rzeczy”. ^[ 220 ] Nowy Przemysłowiec rozwinął się po szoku chińskim , który doprowadził do utraty miejsc pracy w przemyśle w USA po przystąpieniu Chin do Światowej Organizacji Handlu w 2001 roku. Ruch ten wzmocnił się po redukcji miejsc pracy w przemyśle podczas Wielkiej Recesji i kiedy USA nie były w stanie wyprodukować wystarczającej liczby testów lub masek podczas pandemii COVID-19 . ^[ 221 ] Nowy Przemysłowiec wzywa do budowy wystarczającej liczby mieszkań, aby zaspokoić popyt w celu zmniejszenia zysków ze spekulacji gruntami , inwestowania w infrastrukturę i opracowywania zaawansowanych technologii w celu produkcji zielonej energii dla świata. ^[ 221 ] Nowi Przemysłowcy uważają, że Stany Zjednoczone nie budują wystarczającego kapitału produkcyjnego i powinny inwestować więcej we wzrost gospodarczy. ^[ 222 ]

Przez większą część historii ludzkości, aż do rewolucji przemysłowej, regionalne PKB na mieszkańca zmieniało się w niewielkim stopniu.

Przyczyny rewolucji przemysłowej były skomplikowane i nadal są przedmiotem debaty. Czynniki geograficzne obejmują ogromne zasoby mineralne Wielkiej Brytanii. Oprócz rud metali, Wielka Brytania miała najwyższej jakości rezerwy węgla znane w tamtym czasie, a także obfite zasoby wody, wysoce produktywne rolnictwo oraz liczne porty morskie i żeglowne drogi wodne. ^[ 63 ]

Niektórzy historycy uważają, że rewolucja przemysłowa była wynikiem zmian społecznych i instytucjonalnych, które nastąpiły wraz z końcem feudalizmu w Wielkiej Brytanii po angielskiej wojnie domowej w XVII wieku, chociaż feudalizm zaczął się rozpadać po Czarnej Śmierci w połowie XIV wieku, po której nastąpiły inne epidemie, aż populacja osiągnęła najniższy poziom w XIV wieku. Spowodowało to niedobory siły roboczej i doprowadziło do spadku cen żywności oraz szczytu realnych płac około 1500 roku, po czym wzrost populacji zaczął obniżać płace. Po 1540 roku rosnąca podaż metali szlachetnych z Ameryki spowodowała dewaluację monet (inflację), co spowodowało spadek czynszów gruntowych (często długoterminowych dzierżaw, które były przenoszone na spadkobierców po śmierci). ^[ 223 ]

Ruch grodzenia ziem i brytyjska rewolucja rolnicza sprawiły, że produkcja żywności stała się bardziej wydajna i mniej pracochłonna, zmuszając rolników, którzy nie mogli już być samowystarczalni w rolnictwie, do przejścia na przemysł chałupniczy , na przykład tkactwo , a w dłuższej perspektywie do miast i nowo powstałych fabryk . ^[ 224 ] Jako czynniki te wymienia się również ekspansję kolonialną w XVII wieku z towarzyszącym jej rozwojem handlu międzynarodowego, tworzeniem rynków finansowych i akumulacją kapitału , a także rewolucję naukową w XVII wieku. ^[ 225 ] Zmiana wzorców zawierania małżeństw na zawieranie małżeństw później umożliwiła ludziom gromadzenie większego kapitału ludzkiego w okresie młodości, co sprzyjało rozwojowi gospodarczemu. ^[ 226 ]

Aż do lat 80. XX wieku historycy akademiccy powszechnie uważali, że innowacja technologiczna stanowiła serce rewolucji przemysłowej, a kluczową technologią umożliwiającą jej rozwój było wynalezienie i udoskonalenie silnika parowego. ^[ 227 ] Profesor marketingu Ronald Fullerton zasugerował, że innowacyjne techniki marketingowe, praktyki biznesowe i konkurencja również wpłynęły na zmiany w przemyśle wytwórczym. ^[ 228 ]

Lewis Mumford zaproponował, że rewolucja przemysłowa miała swoje początki we wczesnym średniowieczu , znacznie wcześniej niż większość szacunków. ^[ 229 ] Wyjaśnia, że ​​modelem standaryzowanej produkcji masowej była prasa drukarska , a „archetypowym modelem ery przemysłowej był zegar”. Przytacza również nacisk monastyczny na porządek i odmierzanie czasu, a także fakt, że średniowieczne miasta miały w swoim centrum kościół z dzwonem dzwoniącym w regularnych odstępach czasu, jako konieczne prekursory większej synchronizacji niezbędnej do późniejszych, bardziej fizycznych przejawów, takich jak maszyna parowa.

Obecność dużego rynku krajowego należy również uznać za ważny czynnik napędzający rewolucję przemysłową, szczególnie wyjaśniając, dlaczego miała ona miejsce w Wielkiej Brytanii. W innych krajach, takich jak Francja, rynki były podzielone na lokalne regiony, które często nakładały opłaty i cła na towary będące przedmiotem handlu między nimi. ^[ 230 ] Cła wewnętrzne zostały zniesione przez Henryka VIII w Anglii , przetrwały w Rosji do 1753 r., we Francji do 1789 r., a w Hiszpanii do 1839 r.

Udzielanie przez rządy ograniczonych monopoli wynalazcom w ramach rozwijającego się systemu patentowego ( Statut Monopolii z 1623 r.) jest uważane za wpływowy czynnik. Wpływ patentów, zarówno dobry, jak i zły, na rozwój industrializacji jest wyraźnie zilustrowany w historii maszyny parowej , kluczowej technologii umożliwiającej. W zamian za publiczne ujawnienie działania wynalazku system patentowy nagradzał wynalazców, takich jak James Watt , pozwalając im zmonopolizować produkcję pierwszych maszyn parowych, nagradzając w ten sposób wynalazców i zwiększając tempo rozwoju technologicznego. Jednak monopole niosą ze sobą własne nieefektywności, które mogą równoważyć, a nawet przewyższać, korzystne efekty nagłaśniania pomysłowości i nagradzania wynalazców. ^[ 231 ] Monopol Watta uniemożliwił innym wynalazcom, takim jak Richard Trevithick , William Murdoch lub Jonathan Hornblower , których pozwali Boulton i Watt, wprowadzenie ulepszonych maszyn parowych, opóźniając tym samym rozprzestrzenianie się mocy parowej . ^{[ 232 ] [ 233 ]}

Wnętrze londyńskiej giełdy węglowej , ok.  1808 r . Ekspansja kolonialna Europy w XVII w., handel międzynarodowy i powstanie rynków finansowych stworzyły nowe środowisko prawne i finansowe, które wspierało i umożliwiało rozwój przemysłu w XVIII w.

Jednym z pytań żywo interesujących historyków jest to, dlaczego rewolucja przemysłowa miała miejsce w Europie, a nie w innych częściach świata w XVIII wieku, szczególnie w Chinach, Indiach i na Bliskim Wschodzie (gdzie w okresie między 750 a 1100 rokiem ^[ 234 ] ) lub w innych czasach, takich jak starożytność klasyczna ^[ 235 ] lub średniowiecze . ^[ 236 ] Według niedawnego sprawozdania Europejczycy od tysięcy lat charakteryzują się kulturą kochającą wolność, wywodzącą się z arystokratycznych społeczeństw wczesnych indoeuropejskich najeźdźców. ^[ 237 ] Wielu historyków kwestionuje jednak to wyjaśnienie, twierdząc, że jest ono nie tylko eurocentryczne, ale także ignoruje kontekst historyczny. W rzeczywistości przed rewolucją przemysłową „istniała pewna globalna równowaga gospodarcza między najbardziej zaawansowanymi regionami światowej gospodarki”. ^[ 238 ] Historycy ci zasugerowali szereg innych czynników, w tym edukację, zmiany technologiczne ^[ 239 ] (patrz Rewolucja naukowa w Europie), „nowoczesny” rząd, „nowoczesne” postawy wobec pracy, ekologię i kulturę. ^[ 240 ]

Chiny były najbardziej zaawansowanym technologicznie krajem świata przez wiele stuleci; jednak Chiny pozostawały w stagnacji gospodarczej i technologicznej i zostały prześcignięte przez Europę Zachodnią przed epoką odkryć geograficznych , w której to Chiny zakazały importu i odmówiły wjazdu cudzoziemcom. Chiny były również społeczeństwem totalitarnym. Obciążały również transportowane towary wysokimi podatkami. ^{[ 241 ] [ 242 ]} Współczesne szacunki dochodu na mieszkańca w Europie Zachodniej pod koniec XVIII wieku wynoszą około 1500 dolarów według parytetu siły nabywczej (a Wielka Brytania miała dochód na mieszkańca wynoszący prawie 2000 dolarów ^[ 243 ] ), podczas gdy Chiny, dla porównania, miały tylko 450 dolarów. Indie były zasadniczo feudalne, politycznie rozdrobnione i nie tak rozwinięte gospodarczo jak Europa Zachodnia. ^[ 244 ]

Historycy tacy jak David Landes i socjologowie Max Weber i Rodney Stark przypisują odmiennym systemom wierzeń w Azji i Europie dyktowanie, gdzie doszło do rewolucji. ^{[ 245 ] [ 246 ]} Religia i wierzenia Europy były w dużej mierze produktami judeochrześcijaństwa i myśli greckiej . Z kolei społeczeństwo chińskie zostało założone przez takich ludzi jak Konfucjusz , Mencjusz , Han Feizi ( legizm ), Lao Tzu ( taoizm ) i Budda ( buddyzm ), co zaowocowało bardzo różnymi światopoglądami. ^[ 247 ] Inne czynniki obejmują znaczną odległość złóż węgla w Chinach, choć dużych, od ich miast, a także wówczas nieżeglowną Rzekę Żółtą , która łączy te złoża z morzem. ^[ 248 ]

W przeciwieństwie do Chin, Indie zostały podzielone na wiele konkurujących królestw po upadku Imperium Mogołów , a głównymi z nich po jego upadku byli Marathowie , Sikhowie , Bengal Subah i Królestwo Mysore . Ponadto gospodarka była silnie uzależniona od dwóch sektorów — rolnictwa na własne potrzeby i bawełny, a także wydaje się, że było niewiele innowacji technicznych. Uważa się, że ogromne ilości bogactwa były w dużej mierze przechowywane w skarbcach pałacowych przez monarchów przed przejęciem władzy przez Brytyjczyków. ^{[ potrzebne źródło ]}

Historyk ekonomii Joel Mokyr argumentował, że rozbicie polityczne, obecność dużej liczby państw europejskich, umożliwiły rozkwit heterodoksyjnych idei, ponieważ przedsiębiorcy, innowatorzy, ideolodzy i heretycy mogli łatwo uciec do sąsiedniego państwa w przypadku, gdy to państwo próbowało stłumić ich idee i działania. To właśnie odróżniało Europę od zaawansowanych technologicznie, dużych, unitarnych imperiów, takich jak Chiny i Indie ^{[ sprzeczne ]} , zapewniając „ubezpieczenie przed stagnacją gospodarczą i technologiczną”. ^[ 249 ] Chiny miały zarówno prasę drukarską, jak i ruchome czcionki, a Indie miały podobny poziom osiągnięć naukowych i technologicznych jak Europa w 1700 r., jednak rewolucja przemysłowa miała nastąpić w Europie, a nie w Chinach ani Indiach. W Europie rozbicie polityczne wiązało się ze „zintegrowanym rynkiem idei”, gdzie europejscy intelektualiści używali lingua franca łaciny, mieli wspólną intelektualną podstawę w klasycznym dziedzictwie Europy i paneuropejskiej instytucji Republiki Literatów . ^[ 250 ]

Ponadto monarchowie Europy rozpaczliwie potrzebowali dochodów, co popychało ich do zawierania sojuszy z klasami kupieckimi. Niewielkim grupom kupców przyznawano monopole i obowiązki poboru podatków w zamian za płatności na rzecz państwa. Znajdując się w regionie „w centrum największej i najbardziej zróżnicowanej sieci wymiany w historii”, ^[ 251 ] Europa awansowała jako lider rewolucji przemysłowej. W Ameryce Europejczycy znaleźli nieoczekiwany przypływ srebra, drewna, ryb i kukurydzy, co doprowadziło historyka Petera Stearnsa do wniosku, że „rewolucja przemysłowa Europy wynikała w dużej mierze ze zdolności Europy do nieproporcjonalnego korzystania z zasobów światowych”. ^[ 252 ]

Nowoczesny kapitalizm narodził się we włoskich miastach-państwach pod koniec pierwszego tysiąclecia. Miasta-państwa były zamożnymi miastami niezależnymi od feudałów. Były w dużej mierze republikami, których rządy składały się zazwyczaj z kupców, producentów, członków cechów, bankierów i finansistów. Włoskie miasta-państwa zbudowały sieć oddziałów banków w wiodących miastach Europy Zachodniej i wprowadziły księgowość podwójną . Włoski handel był wspierany przez szkoły, które uczyły liczenia w obliczeniach finansowych za pośrednictwem szkół abakusowych . ^[ 246 ]

Wraz z rozwojem rewolucji przemysłowej brytyjska produkcja przemysłowa wzrosła szybciej niż w innych gospodarkach Żelazo i węgiel , portret Williama Bella Scotta z połowy XIX wieku

Wielka Brytania stworzyła podstawy prawne i kulturowe, które umożliwiły przedsiębiorcom bycie pionierami rewolucji przemysłowej. ^[ 253 ] Kluczowymi czynnikami sprzyjającymi temu środowisku były:

• Okres pokoju i stabilizacji, który nastąpił po zjednoczeniu Anglii i Szkocji ^[ 2 ]
• Nie było żadnych wewnętrznych barier handlowych, w tym między Anglią a Szkocją, ani feudalnych opłat i taryf, co czyniło Wielką Brytanię „największym spójnym rynkiem w Europie” ^{[ 2 ] : 46}
• Zasada praworządności (egzekwowanie praw własności i poszanowanie świętości umów) ^[ 2 ]
• Prosty system prawny, który umożliwiał tworzenie spółek akcyjnych ^[ 2 ]
• Wolny rynek (kapitalizm) ^[ 2 ]
• Zalety geograficzne i naturalne Wielkiej Brytanii polegały na tym, że miała ona rozległe linie brzegowe i wiele żeglownych rzek w czasach, gdy woda była najłatwiejszym środkiem transportu, a Brytania miała najwyższej jakości węgiel w Europie. Wielka Brytania miała również dużą liczbę miejsc do pozyskiwania energii wodnej. ^[ 2 ]

Dwie główne wartości napędzały rewolucję przemysłową w Wielkiej Brytanii. Wartościami tymi były interes własny i duch przedsiębiorczości . Z powodu tych interesów dokonano wielu postępów przemysłowych, które doprowadziły do ​​ogromnego wzrostu bogactwa osobistego i rewolucji konsumenckiej . ^[ 130 ] Postępy te przyniosły również ogromne korzyści całemu brytyjskiemu społeczeństwu. Kraje na całym świecie zaczęły dostrzegać zmiany i postęp w Wielkiej Brytanii i wykorzystywać je jako przykład do rozpoczęcia własnych rewolucji przemysłowych. ^[ 10 ]

Debata wywołana przez trynidadzkiego polityka i historyka Erica Williamsa w jego pracy Capitalism and Slavery (1944) dotyczyła roli niewolnictwa w finansowaniu rewolucji przemysłowej. Williams argumentował, że kapitał europejski zgromadzony dzięki niewolnictwu był kluczowy we wczesnych latach rewolucji, utrzymując, że siłą napędową abolicjonizmu był wzrost kapitalizmu przemysłowego , a nie motywacje humanitarne . Argumenty te doprowadziły do ​​znaczących debat historiograficznych wśród historyków, a amerykański historyk Seymour Drescher skrytykował argumenty Williamsa w Econocide (1977). ^[ 254 ]

Zamiast tego, większa liberalizacja handlu z dużej bazy handlowej mogła pozwolić Wielkiej Brytanii na produkcję i wykorzystanie pojawiających się osiągnięć naukowych i technologicznych skuteczniej niż kraje o silniejszych monarchiach, szczególnie Chiny i Rosja. Wielka Brytania wyszła z wojen napoleońskich jako jedyny kraj europejski, który nie został spustoszony przez grabież finansową i załamanie gospodarcze, i mając jedyną flotę handlową o jakiejkolwiek użytecznej wielkości (europejskie floty handlowe zostały zniszczone podczas wojny przez Royal Navy ^[ a ] ​​). Rozległy brytyjski eksport przemysłu chałupniczego również zapewnił, że rynki zbytu były już dostępne dla wielu wczesnych form towarów wytwarzanych. Konflikt spowodował, że większość brytyjskich wojen była prowadzona za granicą, co zmniejszyło niszczycielskie skutki podboju terytorialnego, który dotknął znaczną część Europy. Było to dodatkowo wspomagane przez położenie geograficzne Wielkiej Brytanii — wyspy oddzielonej od reszty kontynentalnej Europy.

Wilhelm i Maria wręczają Europie Czapkę Wolności ilustracja z 1716 r. autorstwa Jamesa Thornhilla , przedstawiająca Wilhelma III i Marię II , którzy objęli tron ​​po chwalebnej rewolucji i podpisali angielską Kartę Praw z 1689 r. Wilhelm depcze arbitralną władzę i wręcza czerwoną czapkę wolności Europie, gdzie, w przeciwieństwie do Wielkiej Brytanii, monarchia absolutna pozostała normalną formą wykonywania władzy. Poniżej Wilhelma znajduje się król Francji Ludwik XIV . ^[ 255 ]

Inna teoria głosi, że Brytania odniosła sukces w rewolucji przemysłowej dzięki dostępności kluczowych zasobów, którymi dysponowała. Jak na swój niewielki obszar geograficzny miała gęstą populację. Grodzenie wspólnych gruntów i związana z tym rewolucja rolnicza sprawiły, że zasoby tej siły roboczej były łatwo dostępne. Istniał również lokalny zbieg okoliczności w zasobach naturalnych na północy Anglii , w angielskich Midlands , południowej Walii i szkockich Lowlands . Lokalne dostawy węgla, żelaza, ołowiu, miedzi, cyny, wapienia i energii wodnej zapewniły doskonałe warunki do rozwoju i ekspansji przemysłu. Ponadto wilgotne, łagodne warunki pogodowe na północnym zachodzie Anglii zapewniały idealne warunki do przędzenia bawełny, zapewniając naturalny punkt wyjścia do narodzin przemysłu tekstylnego.

Stabilna sytuacja polityczna w Wielkiej Brytanii od około 1689 roku po chwalebnej rewolucji i większa podatność społeczeństwa brytyjskiego na zmiany (w porównaniu z innymi krajami europejskimi) mogą być również uznane za czynniki sprzyjające rewolucji przemysłowej. Opór chłopów wobec industrializacji został w dużej mierze wyeliminowany przez ruch grodzenia, a wyższe klasy ziemskie rozwinęły interesy handlowe, które uczyniły je pionierami w usuwaniu przeszkód dla rozwoju kapitalizmu. ^[ 256 ] (Ten punkt jest również poruszany w książce Hilaire Belloc The Servile State . )

Francuski filozof Voltaire pisał o kapitalizmie i tolerancji religijnej w swojej książce o społeczeństwie angielskim, Letters on the English (1733), zauważając, dlaczego Anglia w tym czasie była bardziej zamożna w porównaniu do mniej tolerancyjnych religijnie europejskich sąsiadów kraju. „Spójrz na Royal Exchange w Londynie , miejsce bardziej czcigodne niż wiele sądów, gdzie przedstawiciele wszystkich narodów spotykają się dla dobra ludzkości. Tam Żyd, Mahometanin [muzułmanin] i Chrześcijanin dokonują transakcji razem, jakby wszyscy wyznawali tę samą religię, i nie nazywają niewiernym nikogo poza bankrutami. Tam Prezbiterianin zwierza się anabaptyście, a duchowny polega na słowie Kwakera. Gdyby w Anglii dozwolona była tylko jedna religia, rząd prawdopodobnie stałby się arbitralny; gdyby było tylko dwie, ludzie podrzynaliby sobie gardła; ale ponieważ jest taka wielość, wszyscy żyją szczęśliwie i w pokoju”. ^[ 257 ]

Populacja Wielkiej Brytanii wzrosła o 280% od 1550 do 1820 r., podczas gdy reszta Europy Zachodniej wzrosła o 50–80%. Siedemdziesiąt procent europejskiej urbanizacji miało miejsce w Wielkiej Brytanii od 1750 do 1800 r. Do 1800 r. tylko Holandia była bardziej zurbanizowana niż Wielka Brytania. Było to możliwe tylko dlatego, że węgiel, koks, importowana bawełna, cegła i łupek zastąpiły drewno, węgiel drzewny, len, torf i strzechę. Te ostatnie konkurują z ziemią uprawianą w celu wyżywienia ludzi, podczas gdy materiały wydobywcze nie. Jeszcze więcej ziemi zostałoby uwolnione, gdy nawozy sztuczne zastąpiłyby obornik, a praca koni zostałaby zmechanizowana. Koń roboczy potrzebuje od 1,2 do 2,0 ha (od 3 do 5 akrów) na paszę, podczas gdy nawet wczesne maszyny parowe wytwarzały cztery razy więcej energii mechanicznej.

W 1700 roku pięć szóstych węgla wydobywanego na świecie znajdowało się w Wielkiej Brytanii, podczas gdy Holandia nie miała żadnego; więc pomimo posiadania najlepszego transportu w Europie, najniższych podatków i najbardziej zurbanizowanej, dobrze opłacanej i wykształconej populacji, nie udało się jej uprzemysłowić. W XVIII wieku był to jedyny kraj europejski, którego miasta i populacja się skurczyły. Bez węgla w Wielkiej Brytanii zabrakłoby odpowiednich miejsc nad rzekami pod młyny do lat 30. XIX wieku. ^[ 258 ] W oparciu o naukę i eksperymenty z kontynentu, opracowano maszynę parową specjalnie do wypompowywania wody z kopalni, z których wiele w Wielkiej Brytanii zostało wydobytych poniżej poziomu wód gruntowych. Chociaż były niezwykle nieefektywne, były ekonomiczne, ponieważ wykorzystywały niesprzedawalny węgiel. ^[ 259 ] Do transportu węgla, który był głównym sektorem gospodarki w Wielkiej Brytanii, opracowano szyny żelazne.

Historyk gospodarki Robert Allen twierdzi, że wysokie płace, tani kapitał i bardzo tania energia w Wielkiej Brytanii uczyniły ten kraj idealnym miejscem do rewolucji przemysłowej. ^[ 260 ] Czynniki te sprawiły, że inwestowanie w badania i rozwój oraz wdrażanie technologii w Wielkiej Brytanii było znacznie bardziej opłacalne niż w innych społeczeństwach. ^[ 260 ] Jednak dwa badania z 2018 r. opublikowane w The Economic History Review wykazały, że płace nie były szczególnie wysokie w brytyjskim sektorze przędzalniczym ani w sektorze budowlanym, co podważa wyjaśnienie Allena. ^{[ 261 ] [ 262 ]} Badanie z 2022 r. opublikowane w Journal of Political Economy autorstwa Morgana Kelly'ego, Joela Mokyra i Cormaca O'Grady wykazało, że industrializacja nastąpiła na obszarach o niskich płacach i wysokich umiejętnościach mechanicznych, podczas gdy umiejętność czytania i pisania, banki i bliskość węgla miały niewielką moc wyjaśniającą. ^[ 263 ]

Ta sekcja wymaga dodatkowych cytowań w celu weryfikacji . Pomóż ulepszyć ten artykuł , dodając cytowania do wiarygodnych źródeł w tej sekcji. Materiał bez źródeł może zostać zakwestionowany i usunięty. ( Wrzesień 2019 ) ( Dowiedz się, jak i kiedy usunąć tę wiadomość )

Filozof wykładający w Planetarium ,ilustracja Josepha Wrighta z Derby z  1766 r . przedstawiająca nieformalne stowarzyszenia filozoficzne szerzące postęp naukowy

Wiedza o innowacjach rozprzestrzeniała się na kilka sposobów. Pracownicy przeszkoleni w tej technice mogli przenieść się do innego pracodawcy lub zostać przejęci. Powszechną metodą było odbywanie przez kogoś podróży studyjnej, gromadząc informacje, gdzie tylko się dało. Podczas całej rewolucji przemysłowej i przez stulecie przed nią wszystkie kraje europejskie i Ameryka angażowały się w podróże studyjne; niektóre narody, takie jak Szwecja i Francja, szkoliły nawet urzędników państwowych lub techników, aby podejmowali je jako kwestię polityki państwowej. W innych krajach, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i Ameryce, praktykę tę stosowali poszczególni producenci pragnący udoskonalić własne metody. Podróże studyjne były wówczas powszechne, podobnie jak teraz, podobnie jak prowadzenie dzienników podróży. Zapisy prowadzone przez przemysłowców i techników tamtego okresu są niezrównanym źródłem informacji o ich metodach.

Innym sposobem rozprzestrzeniania innowacji była sieć nieformalnych stowarzyszeń filozoficznych, takich jak Lunar Society of Birmingham , w których członkowie spotykali się, aby dyskutować o filozofii przyrody i często jej zastosowaniu w produkcji. Lunar Society rozkwitało od 1765 do 1809 roku i powiedziano o nich: „Byli, jeśli można tak powiedzieć, rewolucyjnym komitetem tej najbardziej dalekosiężnej ze wszystkich rewolucji XVIII wieku, rewolucji przemysłowej”. ^[ 264 ] Inne takie stowarzyszenia publikowały tomy prac i transakcji. Na przykład londyńskie Royal Society of Arts opublikowało ilustrowany tom nowych wynalazków, a także artykuły na ich temat w swoim corocznym Transactions .

Istniały publikacje opisujące technologię. Encyklopedie takie jak Harris 's Lexicon Technicum (1704) i Abraham Rees 's Cyclopaedia (1802–1819) zawierają wiele cennych informacji. Cyclopaedia zawiera ogromną ilość informacji o nauce i technologii pierwszej połowy rewolucji przemysłowej, bardzo dobrze zilustrowanych pięknymi rycinami. Zagraniczne źródła drukowane, takie jak Descriptions des Arts et Métiers i Diderot's Encyclopédie, wyjaśniały zagraniczne metody za pomocą pięknych rycin.

Czasopisma o produkcji i technologii zaczęły pojawiać się w ostatniej dekadzie XVIII wieku, a wiele z nich regularnie zawierało informacje o najnowszych patentach. Zagraniczne czasopisma, takie jak Annales des Mines , publikowały relacje z podróży francuskich inżynierów, którzy obserwowali brytyjskie metody podczas podróży studyjnych.

Inna teoria głosi, że brytyjski postęp był spowodowany obecnością klasy przedsiębiorców , która wierzyła w postęp, technologię i ciężką pracę. ^[ 265 ] Istnienie tej klasy jest często łączone z protestancką etyką pracy (patrz Max Weber ) i szczególnym statusem baptystów oraz protestanckich sekt dysydenckich, takich jak kwakrzy i prezbiterianie , które rozkwitły wraz z angielską wojną domową . Wzmocnienie zaufania do rządów prawa, które nastąpiło po ustanowieniu prototypu monarchii konstytucyjnej w Wielkiej Brytanii podczas chwalebnej rewolucji w 1688 r. i pojawieniu się tam stabilnego rynku finansowego opartego na zarządzaniu długiem państwowym przez Bank Anglii , przyczyniło się do zdolności do prywatnych inwestycji finansowych w przedsięwzięcia przemysłowe i zainteresowania nimi. ^[ 266 ]

Dysydenci zostali wykluczeni lub zniechęceni do niemal wszystkich urzędów publicznych, a także do edukacji na dwóch jedynych wówczas uniwersytetach w Anglii (chociaż dysydenci mogli nadal studiować na czterech uniwersytetach w Szkocji ). Kiedy nastąpiła restauracja monarchii i członkostwo w oficjalnym Kościele Anglikańskim stało się obowiązkowe na mocy Test Act , zaczęli oni aktywnie działać w bankowości, produkcji i edukacji. Unitarianie w szczególności byli bardzo zaangażowani w edukację, prowadząc Dissenting Academies, gdzie, w przeciwieństwie do uniwersytetów w Oksfordzie i Cambridge oraz szkół takich jak Eton i Harrow, dużo uwagi poświęcano matematyce i naukom ścisłym – obszarom stypendiów mających kluczowe znaczenie dla rozwoju technologii produkcyjnych.

Historycy czasami uważają ten czynnik społeczny za niezwykle ważny, podobnie jak charakter zaangażowanych gospodarek narodowych. Podczas gdy członkowie tych sekt byli wykluczeni z pewnych kręgów rządowych, byli uważani za współwyznawców protestanckich, w ograniczonym zakresie, przez wielu przedstawicieli klasy średniej , takich jak tradycyjni finansiści lub inni biznesmeni. Biorąc pod uwagę tę względną tolerancję i podaż kapitału, naturalnym ujściem dla bardziej przedsiębiorczych członków tych sekt byłoby poszukiwanie nowych możliwości w technologiach stworzonych w następstwie rewolucji naukowej XVII wieku.

Rewolucję przemysłową krytykowano za powodowanie załamania ekologicznego , chorób psychicznych, zanieczyszczeń i szkodliwych systemów społecznych. ^{[ 267 ] [ 268 ]} Krytykowano ją również za ceniące zyski i wzrost korporacji bardziej niż życie i dobrobyt . Powstało wiele ruchów odrzucających aspekty rewolucji przemysłowej, takich jak Amisze czy prymitywiści . ^[ 269 ]

Humaniści i indywidualiści krytykują rewolucję przemysłową za złe traktowanie kobiet i dzieci oraz przekształcanie mężczyzn w maszyny robocze pozbawione autonomii . ^[ 270 ] Krytycy rewolucji przemysłowej promowali bardziej interwencyjne państwo i zakładali nowe organizacje w celu promowania praw człowieka. ^[ 271 ]

Prymitywny styl życia poza rewolucją przemysłową

Prymitywizm utrzymuje, że rewolucja przemysłowa stworzyła nienaturalne ramy społeczeństwa i świata, w którym ludzie muszą dostosować się do nienaturalnego krajobrazu miejskiego, w którym są nieustającymi trybikami pozbawionymi osobistej autonomii. ^[ 272 ]

Niektórzy prymitywiści opowiadają się za powrotem do społeczeństwa przedindustrialnego ^[ 273 ] , podczas gdy inni twierdzą, że technologia, taka jak współczesna medycyna i rolnictwo ^[ 274 ], jest korzystna dla ludzkości, zakładając, że jest kontrolowana przez ludzkość, służy jej i nie ma wpływu na środowisko naturalne.

Rewolucja przemysłowa została skrytykowana za doprowadzenie do ogromnego zniszczenia ekologicznego i siedliskowego. Doprowadziła do ogromnego zmniejszenia bioróżnorodności życia na Ziemi. Mówi się, że rewolucja przemysłowa jest z natury niezrównoważona i doprowadzi do ostatecznego upadku społeczeństwa , masowego głodu, głodu i niedoboru zasobów . ^[ 275 ]

Antropocen to proponowana epoka lub masowe wymieranie pochodzące od ludzkości ( anthropo- to grecki rdzeń słowa oznaczającego ludzkość ) . Od początku rewolucji przemysłowej ludzkość na stałe zmieniła Ziemię, na przykład poprzez ogromny spadek różnorodności biologicznej i masowe wymieranie spowodowane rewolucją przemysłową. Efekty obejmują trwałe zmiany w atmosferze i glebie Ziemi , lasach , masowe zniszczenie rewolucji przemysłowej doprowadziło do katastrofalnych skutków dla Ziemi. Większość organizmów nie jest w stanie przystosować się, co prowadzi do masowego wymierania , a pozostałe przechodzą ewolucyjną ratunek w wyniku rewolucji przemysłowej.

Trwałe zmiany w rozmieszczeniu organizmów spowodowane wpływem człowieka staną się rozpoznawalne w zapisie geologicznym . Naukowcy udokumentowali przemieszczanie się wielu gatunków do regionów, które wcześniej były dla nich zbyt zimne, często w szybszym tempie niż początkowo oczekiwano. ^[ 276 ] Stało się to częściowo w wyniku zmiany klimatu, ale także w odpowiedzi na rolnictwo i rybołówstwo oraz przypadkowe wprowadzenie gatunków obcych na nowe obszary w wyniku globalnych podróży. ^[ 277 ] Ekosystem całego Morza Czarnego mógł ulec zmianie w ciągu ostatnich 2000 lat w wyniku dopływu składników odżywczych i krzemionki z erodujących wylesionych terenów wzdłuż Dunaju . ^[ 278 ]

Podczas rewolucji przemysłowej rozwinęła się intelektualna i artystyczna wrogość wobec nowej industrializacji, związana z ruchem romantycznym. Romantyzm czcił tradycjonalizm życia wiejskiego i sprzeciwiał się wstrząsom spowodowanym przez industrializację, urbanizację i nędzę klasy robotniczej. ^[ 279 ] Jego głównymi przedstawicielami w języku angielskim byli artysta i poeta William Blake oraz poeci William Wordsworth , Samuel Taylor Coleridge , John Keats , Lord Byron i Percy Bysshe Shelley .

Ruch ten podkreślał znaczenie „natury” w sztuce i języku, w przeciwieństwie do „potwornych” maszyn i fabryk; „Mroczne szatańskie młyny” z poematu Blake’a „ And did those feet in ancient time ”. ^[ 280 ] Frankenstein Mary Shelley odzwierciedlał obawy , że postęp naukowy może być obosieczny. Francuski romantyzm był również bardzo krytyczny wobec przemysłu. ^[ 281 ]

• Portal biznesowo-ekonomiczny
• Portal technologiczny
• Portal światowy

• Internet Modern History Sourcebook: Industrial Revolution Zarchiwizowano 20 września 2022 r. w Wayback Machine
• Strona główna BBC History: Rewolucja przemysłowa Zarchiwizowano 25 grudnia 2019 w Wayback Machine
• Strona internetowa Narodowego Muzeum Nauki i Przemysłu: maszyny i osobowości Zarchiwizowano 12 października 2009 r. w Wayback Machine
• Robotnicy fabryczni w rewolucji przemysłowej Archiwum 15 sierpnia 2009 w Wayback Machine
• „Dzień, w którym świat wystartował” Sześcioczęściowy serial wideo z University of Cambridge, który śledzi pytanie „Dlaczego rewolucja przemysłowa rozpoczęła się, kiedy i gdzie”. Zarchiwizowano 20 września 2022 r. w Wayback Machine