•  
•  

• (Szczyt)
• Nazwa
• Tło
  Przełącz podsekcję Tło
• Ekspansja NASA
  Przełącz podsekcję rozszerzenia NASA
• Wybór trybu misji
• Statek kosmiczny
  Przełącz podsekcję Statek kosmiczny
• Pojazdy startowe
  Przełącz podsekcję Pojazdy startowe
• Astronauci
• Profil misji księżycowej
  Przełącz podsekcję profilu misji księżycowej
• Historia rozwoju
  Przełącz podsekcję Historia rozwoju
• Podsumowanie misji
• Próbki zwrócone
• Koszty
• Program aplikacji Apollo
• Ostatnie obserwacje
• Dziedzictwo
  Przełącz podsekcję Legacy
• Przedstawienia na filmie
  Przełącz podsekcję Przedstawienia w filmie
• Zobacz też
• Notatki
• Bibliografia
  Przełącz podsekcję Odniesienia
• Dalsza lektura
• Linki zewnętrzne
  Przełącz podsekcję Linki zewnętrzne

Program Apollo

Przegląd programu
Kraj	Stany Zjednoczone
Organizacja	NASA
Zamiar	Załogowe lądowanie na Księżycu
Status	Zakończony
Historia programu
Koszt	25,4 miliarda dolarów (1973) 257 miliardów dolarów (2023) [1]
Czas trwania	1961–1972
Pierwszy lot	SA-1 27 października 1961
Pierwszy lot załogowy	Apollo 7 11 października 1968
Ostatni lot	Apollo 17 19 grudnia 1972
Sukcesy	32
Niepowodzenia	2 ( Apollo 1 i 13 )
Częściowe awarie	1 ( Apollo 6 )
Miejsce(a) startu	Przylądek Kennedy'ego Centrum Kosmiczne im. Kennedy'ego białe Piaski
Informacje o pojeździe
Pojazd(y) z załogą	Apollo CSM Apollo LM
Pojazd(y) startowe	Mały Joe II Saturn I Saturn IB Saturn V

Część serii na temat
Program kosmiczny Stanów Zjednoczonych
NASA Siły Kosmiczne USA
pokazywać Programy lotów kosmicznych z udziałem człowieka
pokazywać Programy lotów kosmicznych z wykorzystaniem robotów
pokazywać Korpus astronautów NASA
pokazywać Porty kosmiczne
pokazywać Pojazdy kosmiczne
pokazywać Przestrzeń bezpieczeństwa narodowego
pokazywać Przestrzeń cywilna
pokazywać Przemysł kosmiczny komercyjny
w T mi

Program Apollo , znany również jako Projekt Apollo , był amerykańskim programem załogowych lotów kosmicznych realizowanym przez Narodową Agencję Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej (NASA), w ramach którego w latach 1968–1972 z powodzeniem przygotowano i wylądowano pierwszych ludzi ^[2] na Księżycu . Po raz pierwszy pomyślano o nim w 1960 roku za rządów prezydenta Dwighta D. Eisenhowera jako o trzyosobowym statku kosmicznym, który miał być kontynuacją jednoosobowego Projektu Mercury , który umieścił pierwszych Amerykanów w kosmosie. Później program Apollo został poświęcony narodowemu celowi prezydenta Johna F. Kennedy'ego na lata 60. XX wieku, jakim było „wylądowanie człowieka na Księżycu i bezpieczny powrót na Ziemię” w przemówieniu do Kongresu 25 maja 1961 roku. Był to trzeci amerykański program załogowych lotów kosmicznych, poprzedzony dwuosobowym Projektem Gemini , który powstał w 1961 roku w celu rozszerzenia możliwości lotów kosmicznych na rzecz programu Apollo.

Cel Kennedy'ego został osiągnięty podczas misji Apollo 11 , kiedy astronauci Neil Armstrong i Buzz Aldrin wylądowali swoim modułem księżycowym Apollo (LM) 20 lipca 1969 r. i spacerowali po powierzchni Księżyca, podczas gdy Michael Collins pozostał na orbicie księżycowej w module dowodzenia i obsługi (CSM), a wszyscy trzej bezpiecznie wylądowali na Ziemi na Oceanie Spokojnym 24 lipca. Pięć kolejnych misji Apollo również lądowało astronautów na Księżycu, ostatnia, Apollo 17 , miała miejsce w grudniu 1972 r. Podczas tych sześciu lotów kosmicznych dwanaście osób spacerowało po Księżycu .

Buzz Aldrin (na zdjęciu) spacerował po Księżycu z Neilem Armstrongiem w ramach misji Apollo 11 w dniach 20–21 lipca 1969 r. Wschód Ziemi , kultowe zdjęcie z 1968 rokuwykonane przez astronautę Williama Andersa podczas misji Apollo 8

Apollo działał od 1961 do 1972 roku, a pierwszy lot załogowy odbył się w 1968 roku. W 1967 roku doszło do poważnego niepowodzenia, gdy pożar kabiny Apollo 1 zabił całą załogę podczas testu przedstartowego. Po pierwszym udanym lądowaniu pozostało wystarczająco dużo sprzętu lotniczego na dziewięć kolejnych lądowań z planem rozszerzonej eksploracji geologicznej i astrofizycznej Księżyca . Cięcia budżetowe wymusiły anulowanie trzech z nich. Pięć z pozostałych sześciu misji zakończyło się udanymi lądowaniami, ale lądowanie Apollo 13 musiało zostać przerwane po eksplozji zbiornika tlenu w drodze na Księżyc, co sparaliżowało CSM. Załoga ledwo zdołała bezpiecznie powrócić na Ziemię, wykorzystując moduł księżycowy jako „łodź ratunkową” w drodze powrotnej. W ramach programu Apollo rakiety z rodziny Saturn były używane jako pojazdy nośne, a także w ramach programu Apollo Applications Program , na który składały się Skylab , stacja kosmiczna obsługująca trzy misje załogowe w latach 1973–1974, oraz projekt testowy Apollo–Sojuz , wspólna misja Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego na niskiej orbicie okołoziemskiej w 1975 r.

Apollo ustanowił kilka ważnych kamieni milowych w załogowych lotach kosmicznych . Jest jedynym, który wysyłał załogowe misje poza niską orbitę okołoziemską . Apollo 8 był pierwszym załogowym statkiem kosmicznym, który okrążył inne ciało niebieskie, a Apollo 11 był pierwszym załogowym statkiem kosmicznym, na którym ludzie wylądowali.

Ogólnie rzecz biorąc, program Apollo przywiózł na Ziemię 842 funty (382 kg) skał księżycowych i gleby, co w znacznym stopniu przyczyniło się do zrozumienia składu Księżyca i jego historii geologicznej. Program ten położył podwaliny pod późniejsze możliwości NASA w zakresie lotów kosmicznych i sfinansował budowę Johnson Space Center i Kennedy Space Center . Apollo pobudził również postęp w wielu dziedzinach technologii związanych z rakietami i lotami kosmicznymi, w tym awioniką , telekomunikacją i komputerami.

Program został nazwany na cześć Apolla , greckiego boga światła, muzyki i Słońca, przez kierownika NASA, Abe Silversteina , który później powiedział: „Nadałem statkowi kosmicznemu imię tak, jak nadałbym imię swojemu dziecku”. ^[3] Silverstein wybrał to imię pewnego wieczoru w domu, na początku 1960 roku, ponieważ uważał, że „Apollo jadący swoim rydwanem przez Słońce był odpowiedni do wielkiej skali proponowanego programu”. ^[4]

Kontekst tego był taki, że program na początku koncentrował się głównie na opracowaniu zaawansowanego załogowego statku kosmicznego, modułu dowodzenia i obsługi Apollo , będącego następcą programu Mercury . Lądowanie na Księżycu stało się celem programu dopiero w 1961 roku. ^[5] Następnie projekt Gemini podążał za programem Mercury, aby testować i badać zaawansowaną technologię załogowych lotów kosmicznych.

Program Apollo został pomyślany podczas administracji Eisenhowera na początku 1960 roku, jako kontynuacja Projektu Mercury. Podczas gdy kapsuła Mercury mogła pomieścić tylko jednego astronautę podczas ograniczonej misji orbitalnej wokół Ziemi, Apollo miało zabrać trzech. Możliwe misje obejmowały przewóz załóg na stację kosmiczną , loty okołoksiężycowe i ewentualne lądowania na Księżycu z załogą .

W lipcu 1960 roku zastępca administratora NASA Hugh L. Dryden ogłosił program Apollo przedstawicielom przemysłu na serii konferencji Space Task Group . Przedstawiono wstępne specyfikacje statku kosmicznego z kabiną modułu misji oddzieloną od modułu dowodzenia (kabina pilota i powrotu do atmosfery) oraz modułem napędowym i sprzętowym . 30 sierpnia ogłoszono konkurs na studium wykonalności, a 25 października przyznano trzy kontrakty na studia General Dynamics/Convair , General Electric i Glenn L. Martin Company . W międzyczasie NASA przeprowadziła własne wewnętrzne badania projektowe statków kosmicznych pod przewodnictwem Maxime'a Fageta , które miały służyć jako miernik do oceny i monitorowania trzech projektów przemysłowych. ^[6]

W listopadzie 1960 roku John F. Kennedy został wybrany na prezydenta po kampanii , która obiecywała amerykańską wyższość nad Związkiem Radzieckim w dziedzinie eksploracji kosmosu i obrony przeciwrakietowej . Do wyborów w 1960 roku Kennedy wypowiadał się przeciwko „ luce rakietowej ”, która według niego i wielu innych senatorów rozwinęła się między Związkiem Radzieckim a Stanami Zjednoczonymi z powodu bezczynności prezydenta Eisenhowera. ^[7] Oprócz siły militarnej Kennedy używał technologii lotniczej jako symbolu prestiżu narodowego, obiecując, że Stany Zjednoczone nie będą „pierwsze, ale pierwsze i pierwsze, jeśli, ale pierwsze kropka”. ^[8] Pomimo retoryki Kennedy'ego, nie podjął on natychmiast decyzji w sprawie statusu programu Apollo, gdy został prezydentem. Wiedział niewiele o szczegółach technicznych programu kosmicznego i zniechęciły go ogromne zobowiązania finansowe wymagane do załogowego lądowania na Księżycu. ^[9] Kiedy nowo mianowany przez Kennedy’ego administrator NASA, James E. Webb, zażądał 30-procentowego zwiększenia budżetu swojej agencji, Kennedy poparł przyspieszenie dużego programu rakiet nośnych NASA, ale odroczył decyzję dotyczącą szerszej kwestii. ^[10]

12 kwietnia 1961 roku radziecki kosmonauta Jurij Gagarin został pierwszym człowiekiem, który poleciał w kosmos, wzmacniając obawy Amerykanów przed pozostaniem w tyle w technologicznej rywalizacji ze Związkiem Radzieckim. Na spotkaniu Komisji ds. Nauki i Astronautyki Izby Reprezentantów USA , dzień po locie Gagarina, wielu kongresmenów zadeklarowało poparcie dla programu awaryjnego, którego celem było zapewnienie, że Ameryka nadrobi zaległości. ^[11] Kennedy był ostrożny w swojej odpowiedzi na tę wiadomość, odmawiając podjęcia zobowiązania w sprawie odpowiedzi Ameryki na działania Sowietów. ^[12]

Prezydent Kennedy przedstawia swoją propozycję wysłania człowieka na Księżyc przed połączonymi izbami Kongresu , 25 maja 1961 r.

20 kwietnia Kennedy wysłał notatkę do wiceprezydenta Lyndona B. Johnsona , prosząc Johnsona o zbadanie stanu amerykańskiego programu kosmicznego oraz programów, które mogłyby dać NASA możliwość nadrobienia zaległości. ^[13] [14] Johnson odpowiedział około tydzień później, stwierdzając, że „nie podejmujemy maksymalnych wysiłków ani nie osiągamy wyników koniecznych do osiągnięcia przez ten kraj pozycji lidera”. ^[15] [16] Jego notatka stwierdzała, że ​​załogowe lądowanie na Księżycu jest na tyle odległe w czasie, że Stany Zjednoczone prawdopodobnie dokonają tego jako pierwsze. ^[15]

25 maja 1961 roku, dwadzieścia dni po pierwszym amerykańskim załogowym locie kosmicznym Freedom 7 , Kennedy zaproponował załogowe lądowanie na Księżycu w specjalnym orędziu do Kongresu w sprawie pilnych potrzeb narodowych :

Teraz nadszedł czas na większe kroki – czas na nowe, wielkie amerykańskie przedsięwzięcie – czas, aby nasz kraj objął wyraźnie wiodącą rolę w osiągnięciach kosmicznych, które w wielu aspektach mogą okazać się kluczem do naszej przyszłości na Ziemi.

...  Wierzę, że ten naród powinien zobowiązać się do osiągnięcia celu, zanim skończy się ta dekada, wylądowania człowieka na Księżycu i bezpiecznego powrotu na Ziemię. Żaden pojedynczy projekt kosmiczny w tym okresie nie będzie bardziej imponujący dla ludzkości ani ważniejszy w długodystansowej eksploracji kosmosu; i żaden nie będzie tak trudny ani kosztowny do zrealizowania. ^[17] [a]

W momencie złożenia propozycji przez Kennedy’ego tylko jeden Amerykanin odbył lot w kosmos — niecały miesiąc wcześniej — a NASA nie wysłała jeszcze żadnego astronauty na orbitę. Nawet niektórzy pracownicy NASA wątpili, czy ambitny cel Kennedy’ego zostanie osiągnięty. ^[18] W 1963 roku Kennedy był nawet bliski zgody na wspólną misję USA i ZSRR na Księżyc, aby wyeliminować powielanie wysiłków. ^[19]

Mając jasny cel załogowego lądowania zastępującego bardziej mgliste cele stacji kosmicznych i lotów okołoksiężycowych, NASA zdecydowała, że ​​aby szybko poczynić postępy, odrzuci projekty studium wykonalności Convair, GE i Martin i przejdzie do projektu modułu dowodzenia i obsługi Fageta. Ustalono, że moduł misji będzie przydatny jedynie jako dodatkowe pomieszczenie, a zatem niepotrzebny. ^[20] Wykorzystali projekt Fageta jako specyfikację dla kolejnego konkursu ofert na zakup statków kosmicznych w październiku 1961 r. 28 listopada 1961 r. ogłoszono, że North American Aviation wygrało kontrakt, chociaż jego oferta nie została oceniona tak dobrze, jak propozycja Martina. Webb, Dryden i Robert Seamans wybrali ją ze względu na dłuższą współpracę North American z NASA i jej poprzednikiem . ^[21]

Lądowanie ludzi na Księżycu do końca 1969 r. wymagało najbardziej nagłego wybuchu kreatywności technologicznej i największego zaangażowania zasobów (25 mld USD; 182 mld USD w dolarach amerykańskich z 2023 r.) ^[22] , jakiego kiedykolwiek dokonał jakikolwiek naród w czasie pokoju. W szczytowym momencie program Apollo zatrudniał 400 000 osób i wymagał wsparcia ponad 20 000 firm przemysłowych i uniwersytetów. ^[23]

1 lipca 1960 roku NASA założyła Marshall Space Flight Center (MSFC) w Huntsville w Alabamie . MSFC zaprojektowało ciężkie rakiety nośne klasy Saturn , które miały być niezbędne do realizacji programu Apollo. ^[24]

Stało się jasne, że zarządzanie programem Apollo przekroczy możliwości Roberta R. Gilrutha Space Task Group , który kierował krajowym programem załogowych lotów kosmicznych z Langley Research Center NASA . Gilruth otrzymał więc upoważnienie do rozwinięcia swojej organizacji w nowe centrum NASA, Manned Spacecraft Center (MSC). Wybrano lokalizację w Houston w Teksasie, na ziemi przekazanej przez Rice University , a Administrator Webb ogłosił przekształcenie 19 września 1961 r. ^[25] Było również jasne, że NASA wkrótce przestanie kontrolować misje ze swoich ośrodków startowych Cape Canaveral Air Force Station na Florydzie, więc nowe Mission Control Center zostanie włączone do MSC. ^[26]

Czas trwania: 17 minut i 48 sekund.17:48 Prezydent Kennedy przemawia na Uniwersytecie Rice , 12 września 1962 r. (17 min, 47 s).

We wrześniu 1962 roku, kiedy dwóch astronautów Projektu Merkury okrążyło Ziemię, Gilruth przeniósł swoją organizację do wynajętego pomieszczenia w Houston, a budowa ośrodka MSC była już w toku. Kennedy odwiedził Rice'a, aby powtórzyć swoje wyzwanie w słynnym przemówieniu :

Ale dlaczego, jak mówią niektórzy, Księżyc? Dlaczego wybieramy to jako nasz cel? I mogą zapytać, dlaczego wspinamy się na najwyższą górę ? Dlaczego 35 lat temu przelatujemy nad Atlantykiem ?  ... Wybieramy podróż na Księżyc. Wybieramy podróż na Księżyc w tej dekadzie i robimy inne rzeczy, nie dlatego, że są łatwe, ale dlatego, że są trudne; ponieważ ten cel posłuży do zorganizowania i zmierzenia najlepszych naszych energii i umiejętności; ponieważ to wyzwanie jest tym, które jesteśmy gotowi zaakceptować, którego nie chcemy odkładać i które zamierzamy wygrać  ... ^[27] [b]

Budowę MSC ukończono we wrześniu 1963 r. Wkrótce po śmierci Lyndona Johnsona w 1973 r. Kongres USA przemianował ją na jego cześć. ^[28]

Stało się również jasne, że Apollo przerośnie obiekty startowe Canaveral na Florydzie . Dwa najnowsze kompleksy startowe były już budowane na rakietach Saturn I i IB na najbardziej wysuniętym na północ krańcu: LC-34 i LC-37 . Jednak do wystrzelenia gigantycznej rakiety wymaganej do załogowej misji księżycowej potrzebny był jeszcze większy obiekt, więc w lipcu 1961 r. rozpoczęto pozyskiwanie gruntów pod Centrum Operacji Startowych (LOC) bezpośrednio na północ od Canaveral na Merritt Island . Projekt, rozwój i budowę centrum prowadził Kurt H. Debus , członek pierwotnego zespołu inżynierów rakiet V-2 Wernhera von Brauna . Debus został mianowany pierwszym dyrektorem LOC. ^[29] Budowa rozpoczęła się w listopadzie 1962 r. Po śmierci Kennedy'ego prezydent Johnson wydał 29 listopada 1963 r. rozporządzenie wykonawcze o zmianie nazwy LOC i Cape Canaveral na cześć Kennedy'ego. ^[30]

George Mueller , Wernher von Braun i Eberhard Rees obserwują start AS-101 z sali strzeleckiej.

LOC obejmował Kompleks Startowy 39 , Centrum Kontroli Startu i Budynek Montażu Pionowego (VAB) o powierzchni 130 milionów stóp sześciennych (3 700 000 m3 ⁾ . ^[31] , w którym pojazd kosmiczny (pojazd startowy i statek kosmiczny) byłby montowany na mobilnej platformie startowej , a następnie transportowany przez transporter gąsienicowy na jedną z kilku platform startowych. Chociaż planowano co najmniej trzy platformy, tylko dwie, oznaczone jako A i B, ukończono w październiku 1965 r. LOC obejmował również Budynek Operacyjno-Kontrolny (OCB), do którego początkowo przyjmowano statki kosmiczne Gemini i Apollo przed ich połączeniem z rakietami startowymi. Statek kosmiczny Apollo mógł być testowany w dwóch komorach próżniowych zdolnych do symulacji ciśnienia atmosferycznego na wysokościach do 250 000 stóp (76 km), co jest prawie próżnią. ^[32] [33]  

Administrator Webb zdał sobie sprawę, że aby utrzymać koszty programu Apollo pod kontrolą, musi rozwinąć większe umiejętności zarządzania projektami w swojej organizacji, więc zatrudnił George'a E. Muellera na stanowisko kierownicze. Mueller zgodził się, pod warunkiem, że będzie miał głos w reorganizacji NASA, niezbędnej do skutecznego zarządzania programem Apollo. Następnie Webb współpracował z Associate Administrator (później Deputy Administrator) Seamansem w celu reorganizacji Biura Załogowych Lotów Kosmicznych (OMSF). ^[34] 23 lipca 1963 r. Webb ogłosił mianowanie Muellera na stanowisko Deputy Associate Administratora ds. Załogowych Lotów Kosmicznych, aby zastąpić ówczesnego Associate Administratora D. Brainerda Holmesa, który przeszedł na emeryturę 1 września. Zgodnie z reorganizacją Webba dyrektorzy Manned Spacecraft Center ( Gilruth ), Marshall Space Flight Center ( von Braun ) i Launch Operations Center ( Debus ) podlegali Muellerowi. ^[35]

Opierając się na swoim doświadczeniu branżowym w projektach rakietowych Sił Powietrznych, Mueller zdał sobie sprawę, że wśród wysokich rangą oficerów Sił Powietrznych USA można znaleźć kilku wykwalifikowanych menedżerów , więc uzyskał pozwolenie Webba na rekrutację generała Samuela C. Phillipsa , który zyskał reputację dzięki skutecznemu zarządzaniu programem Minuteman , jako kontrolera programu OMSF. Przełożony Phillipsa, Bernard A. Schriever, zgodził się wypożyczyć Phillipsa NASA wraz ze sztabem oficerów podległych mu, pod warunkiem, że Phillips zostanie mianowany Dyrektorem Programu Apollo. Mueller wyraził zgodę, a Phillips zarządzał programem Apollo od stycznia 1964 r., aż do pierwszego lądowania człowieka w lipcu 1969 r., po czym powrócił do służby w Siłach Powietrznych. ^[36]

Charles Fishman w swojej książce One Giant Leap oszacował liczbę osób i organizacji zaangażowanych w program Apollo na „410 000 mężczyzn i kobiet z około 20 000 różnych firm, które wsparły przedsięwzięcie” ^{[37] .}

John Houbolt wyjaśnia koncepcję LOR Wczesna konfiguracja programu Apollo dla Direct Ascent i Earth Orbit Rendezvous , 1961

Gdy Kennedy określił cel, planiści misji Apollo stanęli przed wyzwaniem zaprojektowania statku kosmicznego, który mógłby go osiągnąć, minimalizując jednocześnie ryzyko dla życia ludzkiego, ograniczając koszty i nie przekraczając limitów w możliwej technologii i umiejętnościach astronautów. Rozważano cztery możliwe tryby misji:

• Bezpośrednie wejście : Statek kosmiczny zostałby wystrzelony jako całość i podróżowałby bezpośrednio na powierzchnię Księżyca, bez wcześniejszego wejścia na orbitę księżycową. Statek powrotny Ziemi o masie 50 000 funtów (23 000 kg) wylądowałby wszystkich trzech astronautów na szczycie 113 000-funtowego (51 000 kg) stopnia napędowego opadania, ^[38] który pozostałby na Księżycu. Ten projekt wymagałby opracowania niezwykle potężnego pojazdu startowego Saturn C-8 lub Nova , aby przenieść ładunek o masie 163 000 funtów (74 000 kg) na Księżyc. ^[39]
• Earth Orbit Rendezvous (EOR): Wiele startów rakiet (w niektórych planach nawet 15) miałoby na celu przetransportowanie części statku kosmicznego Direct Ascent i jednostek napędowych do iniekcji translunarnej (TLI). Zostałyby one zmontowane w jeden statek kosmiczny na orbicie okołoziemskiej.
• Spotkanie na powierzchni Księżyca: Dwa statki kosmiczne zostaną wystrzelone kolejno. Pierwszy, zautomatyzowany pojazd z paliwem na powrót na Ziemię, wyląduje na Księżycu, a jakiś czas później wyląduje za nim pojazd załogowy. Paliwo będzie musiało zostać przetransportowane z pojazdu zautomatyzowanego do pojazdu załogowego. ^[40]
• Spotkanie na orbicie księżycowej (LOR): Okazało się, że to była zwycięska konfiguracja, która osiągnęła cel w przypadku Apollo 11 20 lipca 1969 r.: pojedynczy Saturn V wystrzelił 96 886-funtowy (43 947 kg) statek kosmiczny, który składał się z 63 608-funtowego (28 852 kg) modułu dowodzenia i obsługi Apollo , który pozostał na orbicie wokół Księżyca, oraz 33 278-funtowego (15 095 kg) dwustopniowego statku kosmicznego Apollo Lunar Module , który został doprowadzony przez dwóch astronautów na powierzchnię, przetransportowany z powrotem do doku z modułem dowodzenia, a następnie odrzucony. ^[41] Lądowanie mniejszego statku kosmicznego na Księżycu i powrót jeszcze mniejszej części (10 042 funtów lub 4555 kilogramów) na orbitę księżycową zminimalizowało całkowitą masę do wystrzelenia z Ziemi, ale była to ostatnia metoda początkowo rozważana ze względu na postrzegane ryzyko spotkania i dokowania.

Na początku 1961 roku bezpośrednie wznoszenie było ogólnie preferowanym trybem misji w NASA. Wielu inżynierów obawiało się, że spotkanie i dokowanie, manewry, których nie próbowano na orbicie okołoziemskiej , będą prawie niemożliwe na orbicie księżycowej . Zwolennicy LOR, w tym John Houbolt z Langley Research Center, podkreślali istotne redukcje masy, jakie oferowało podejście LOR. Przez cały rok 1960 i 1961 Houbolt prowadził kampanię na rzecz uznania LOR za wykonalną i praktyczną opcję. Omijając hierarchię NASA, wysłał serię notatek i raportów na ten temat do zastępcy administratora Roberta Seamansa; przyznając, że przemawiał „w pewnym sensie jak głos na pustyni”, Houbolt błagał, aby LOR nie był pomijany w badaniach nad tym zagadnieniem. ^[42]

Utworzenie przez Seamansa w lipcu 1961 r. specjalnego komitetu kierowanego przez jego specjalnego asystenta technicznego Nicholasa E. Golovina w celu rekomendacji rakiety nośnej do wykorzystania w programie Apollo stanowiło punkt zwrotny w decyzji NASA dotyczącej trybu misji. ^[43] Komitet ten uznał, że wybrany tryb stanowił ważną część wyboru rakiety nośnej i zalecił hybrydowy tryb EOR-LOR. Jego rozważania na temat LOR — jak również nieustanna praca Houbolta — odegrały ważną rolę w nagłośnieniu wykonalności podejścia. Pod koniec 1961 r. i na początku 1962 r. członkowie Centrum Statków Kosmicznych Załogowych zaczęli popierać LOR, w tym nowo zatrudniony zastępca dyrektora Biura Lotów Załogowych, Joseph Shea , który został orędownikiem LOR. ^[44] Inżynierowie z Marshall Space Flight Center (MSFC), którzy mocno zainwestowali w technologię bezpośredniego startu, potrzebowali więcej czasu, aby przekonać się o jej zaletach, ale ich konwersja została ogłoszona przez Wernhera von Brauna na odprawie 7 czerwca 1962 r. ^[45]

Ale nawet po tym, jak NASA osiągnęła wewnętrzne porozumienie, nie było to wcale takie proste. Doradca naukowy Kennedy'ego Jerome Wiesner , który wyraził Kennedy'emu swój sprzeciw wobec załogowych lotów kosmicznych przed objęciem urzędu przez prezydenta, ^[46] i sprzeciwił się decyzji o lądowaniu ludzi na Księżycu, zatrudnił Golovina, który opuścił NASA, aby przewodniczył jego własnemu „Panelowi Pojazdów Kosmicznych”, rzekomo w celu monitorowania, ale w rzeczywistości w celu kwestionowania decyzji NASA w sprawie rakiety nośnej Saturn V i LOR, zmuszając Sheę, Seamansa, a nawet Webba do obrony, opóźniając formalne ogłoszenie decyzji prasie 11 lipca 1962 r. i zmuszając Webba do dalszego określania decyzji jako „wstępnej” ^{[47] .}

Wiesner nie ustawał w naciskach, nawet upubliczniając nieporozumienie podczas dwudniowej wizyty prezydenta w Marshall Space Flight Center we wrześniu . Wiesner wykrzyknął „Nie, to nic dobrego” przed prasą, podczas prezentacji von Brauna. Webb wtrącił się i bronił von Brauna, dopóki Kennedy nie zakończył sprzeczki, stwierdzając, że sprawa „nadal podlega ostatecznej ocenie”. Webb pozostał nieugięty i wystosował wniosek o propozycję do kandydatów na wykonawców Lunar Excursion Module (LEM). Wiesner w końcu ustąpił, nie chcąc raz na zawsze rozstrzygnąć sporu w biurze Kennedy'ego, z powodu zaangażowania prezydenta w październikowy kryzys kubański i strachu przed poparciem Kennedy'ego dla Webba. NASA ogłosiła wybór Grumman na wykonawcę LEM w listopadzie 1962 r. ^[48]

Historyk kosmosu James Hansen podsumowuje:

Gdyby NASA nie przyjęła w 1962 r. tego uparcie podtrzymywanego poglądu mniejszości, Stany Zjednoczone być może dotarłyby na Księżyc, ale niemal na pewno nie udałoby się tego zrobić do końca lat 60., czyli do daty docelowej wyznaczonej przez prezydenta Kennedy’ego. ^[49]

Metoda LOR miała tę zaletę, że pozwalała na użycie lądownika jako „łodzi ratunkowej” w przypadku awarii statku dowodzenia. Niektóre dokumenty dowodzą, że teoria ta była omawiana przed i po wyborze metody. W 1964 r. badanie MSC wykazało, że „LM [ jako łódź ratunkowa]  ... został ostatecznie porzucony, ponieważ nie można było zidentyfikować żadnej rozsądnej awarii CSM , która uniemożliwiłaby użycie SPS ” . ^[50] Ironicznie, właśnie taka awaria miała miejsce podczas misji Apollo 13 , gdy eksplozja zbiornika tlenu pozbawiła CSM zasilania elektrycznego. Moduł księżycowy zapewniał napęd, zasilanie elektryczne i podtrzymywanie życia, aby załoga mogła bezpiecznie wrócić do domu. ^[51]

W Centrum Turystycznym Meteor Crater w Winslow w Arizonie można obejrzeć prototyp modułu dowodzenia Apollo .

Wstępny projekt Apollo Fageta obejmował stożkowaty moduł dowodzenia, obsługiwany przez jeden z kilku modułów serwisowych zapewniających napęd i energię elektryczną, odpowiednio dobranych do misji stacji kosmicznej, cislunarnych i lądowania na Księżycu. Gdy cel lądowania na Księżycu Kennedy'ego stał się oficjalny, rozpoczęto szczegółowy projekt modułu dowodzenia i obsługi (CSM), w którym załoga miała spędzić całą misję bezpośredniego startu i wystartować z powierzchni Księżyca w celu powrotu, po miękkim lądowaniu za pomocą większego modułu napędowego do lądowania. Ostateczny wybór miejsca spotkania na orbicie księżycowej zmienił rolę CSM na translunarny prom używany do transportu załogi, wraz z nowym statkiem kosmicznym, Lunar Excursion Module (LEM, później skrócony do LM (Lunar Module), ale nadal wymawiany / ˈ l ɛ m / ), który miał zabrać dwie osoby na powierzchnię Księżyca i odwieźć je z powrotem do CSM. ^[52]

Apollo 15 CSM Endeavour na orbicie księżycowej

Moduł dowodzenia (CM) był stożkową kabiną załogi, zaprojektowaną do przewozu trzech astronautów ze startu na orbitę księżycową i z powrotem do lądowania na oceanie Ziemi. Był to jedyny element statku kosmicznego Apollo, który przetrwał bez większych zmian konfiguracji, gdy program ewoluował od wczesnych projektów badań Apollo. Jego zewnętrzna część była pokryta ablacyjną osłoną termiczną i miał własne silniki układu sterowania reakcją (RCS) do kontrolowania jego położenia i kierowania ścieżką wejścia do atmosfery . Spadochrony były przenoszone, aby spowolnić jego opadanie do wodowania. Moduł miał 11,42 stopy (3,48 m) wysokości, 12,83 stopy (3,91 m) średnicy i ważył około 12 250 funtów (5560 kg). ^[53]

Oryginalny kokpit modułu dowodzenia Apollo 11 z trzema siedzeniami, sfotografowany z góry. Znajduje się w National Air and Space Museum ; obraz o bardzo wysokiej rozdzielczości został wykonany w 2007 r. przez Smithsonian Institution .

Cylindryczny moduł serwisowy (SM) wspierał moduł dowodzenia, z silnikiem napędowym serwisowym i RCS z materiałami pędnymi oraz systemem wytwarzania energii ogniw paliwowych z ciekłym wodorem i ciekłym tlenem . Antena pasma S o wysokim wzmocnieniu była używana do komunikacji na duże odległości podczas lotów księżycowych. Podczas rozszerzonych misji księżycowych przenoszono pakiet orbitalnych instrumentów naukowych. Moduł serwisowy został odrzucony tuż przed wejściem w atmosferę. Moduł miał 24,6 stopy (7,5 m) długości i 12,83 stopy (3,91 m) średnicy. Początkowa wersja lotu księżycowego ważyła około 51 300 funtów (23 300 kg) w pełni zatankowana, podczas gdy późniejsza wersja zaprojektowana do przenoszenia pakietu instrumentów naukowych na orbicie księżycowej ważyła nieco ponad 54 000 funtów (24 000 kg). ^[53]

North American Aviation wygrało kontrakt na budowę CSM, a także drugiego stopnia rakiety nośnej Saturn V dla NASA. Ponieważ projekt CSM został rozpoczęty na wczesnym etapie przed wyborem miejsca spotkania na orbicie księżycowej, silnik napędowy został dobrany tak, aby unieść CSM z Księżyca, a zatem był przewymiarowany do około dwukrotnie większego ciągu niż wymagany do lotu transksiężycowego. ^[54] Ponadto nie było żadnych przepisów dotyczących dokowania z modułem księżycowym. Studium definicji programu z 1964 r. wykazało, że początkowy projekt powinien być kontynuowany jako Block I, który zostanie wykorzystany do wczesnych testów, podczas gdy Block II, czyli właściwy statek kosmiczny na Księżyc, będzie zawierał sprzęt dokujący i wykorzysta wnioski wyciągnięte z rozwoju Block I. ^[52]

Moduł księżycowy Apollo 11 Eagle (i Buzz Aldrin ) na Księżycu, sfotografowany przez Neila Armstronga

Moduł księżycowy Apollo (LM) został zaprojektowany do zejścia z orbity księżycowej, aby wylądować na Księżycu dwóch astronautów i zabrać ich z powrotem na orbitę, aby mogli spotkać się z modułem dowodzenia. Nie został zaprojektowany do przelotu przez atmosferę Ziemi ani powrotu na Ziemię, jego kadłub został zaprojektowany całkowicie bez uwzględnienia kwestii aerodynamicznych i miał niezwykle lekką konstrukcję. Składał się z oddzielnych etapów zejścia i wznoszenia, każdy z własnym silnikiem. Etap zejścia zawierał magazyn paliwa do zejścia, materiały eksploatacyjne do utrzymania się na powierzchni i sprzęt do eksploracji powierzchni. Etap wznoszenia zawierał kabinę załogi, paliwo do wznoszenia i system kontroli reakcji. Początkowy model LM ważył około 33 300 funtów (15 100 kg) i pozwalał na pobyt na powierzchni do około 34 godzin. Rozszerzony moduł księżycowy ważył ponad 36 200 funtów (16 400 kg) i pozwalał na pobyt na powierzchni ponad trzy dni. ^[53] Umowę na zaprojektowanie i budowę modułu księżycowego przyznano firmie Grumman Aircraft Engineering Corporation , a nadzór nad projektem sprawował Thomas J. Kelly . ^[55]

Cztery zestawy rakiet Apollo, narysowane w skali: Little Joe II , Saturn I , Saturn IB i Saturn V

Zanim rozpoczął się program Apollo, Wernher von Braun i jego zespół inżynierów rakietowych rozpoczęli pracę nad planami bardzo dużych pojazdów startowych, serii Saturn , a nawet większej serii Nova . W trakcie realizacji tych planów von Braun został przeniesiony z armii do NASA i mianowany dyrektorem Marshall Space Flight Center. Początkowy plan bezpośredniego startu, aby wysłać trzyosobowy moduł dowodzenia i obsługi Apollo bezpośrednio na powierzchnię Księżyca, na szczycie dużego stopnia rakiety zstępującej, wymagałby wyrzutni klasy Nova o ładowności księżycowej ponad 180 000 funtów (82 000 kg). ^[56] Decyzja z 11 czerwca 1962 r. o wykorzystaniu rendez-vous na orbicie księżycowej umożliwiła zastąpienie Novy przez Saturn V, a MSFC przystąpiło do opracowywania rodziny rakiet Saturn na potrzeby programu Apollo. ^[57]

Ponieważ Apollo, podobnie jak Mercury, używał więcej niż jednego pojazdu startowego do misji kosmicznych, NASA używała numerów seryjnych kombinacji statku kosmicznego i pojazdu startowego: AS-10x dla Saturna I, AS-20x dla Saturna IB i AS-50x dla Saturna V (porównaj Mercury-Redstone 3 , Mercury-Atlas 6 ) do oznaczania i planowania wszystkich misji, zamiast numerować je sekwencyjnie, jak w Projekcie Gemini. Zmieniło się to w momencie rozpoczęcia lotów załogowych. ^[58]

Ponieważ Apollo, podobnie jak Mercury, wymagałby systemu ewakuacji startowej (LES) w przypadku niepowodzenia startu, do kwalifikacyjnych testów lotniczych tego systemu potrzebna była stosunkowo mała rakieta. Potrzebna byłaby rakieta większa niż Little Joe używana przez Mercury, więc Little Joe II została zbudowana przez General Dynamics / Convair . Po kwalifikacyjnym locie testowym w sierpniu 1963 r . ^[59] cztery loty testowe LES ( A-001 do 004 ) zostały wykonane na poligonie rakietowym White Sands Missile Range między majem 1964 r. a styczniem 1966 r. ^[60]

Rakieta Saturn IB startuje z Apollo 7 , 1968

Saturn I, pierwszy amerykański ciężki pojazd nośny, pierwotnie planowano wystrzelić częściowo wyposażone CSM w testach na niskiej orbicie okołoziemskiej. Pierwszy stopień SI spalał RP-1 z utleniaczem ciekłego tlenu (LOX) w ośmiu połączonych ze sobą silnikach Rocketdyne H-1 , aby wytworzyć 1 500 000 funtów siły (6670 kN) ciągu. Drugi stopień S-IV używał sześciu silników Pratt & Whitney RL-10 zasilanych ciekłym wodorem o ciągu 90 000 funtów siły (400 kN). Trzeci stopień SV latał nieaktywnie na Saturnie I cztery razy. ^[61]

Pierwsze cztery loty testowe Saturna I zostały wystrzelone z LC-34, z aktywnym tylko pierwszym stopniem, niosącym atrapy górnych stopni wypełnione wodą. Pierwszy lot z aktywnym S-IV został wystrzelony z LC-37. Po tym nastąpiło pięć startów standardowych CSM (oznaczonych AS-101 do AS-105 ) na orbitę w latach 1964 i 1965. Ostatnie trzy z nich dodatkowo wspierały program Apollo, niosąc również satelity Pegasus , które weryfikowały bezpieczeństwo środowiska transksiężycowego poprzez pomiar częstotliwości i siły uderzeń mikrometeorytów . ^[62]

We wrześniu 1962 r. NASA zaplanowała cztery załogowe loty CSM na Saturnie I od końca 1965 r. do 1966 r., równocześnie z projektem Gemini. Ładowność 22 500 funtów (10 200 kg) ^[63] poważnie ograniczyłaby liczbę systemów, które można by uwzględnić, dlatego w październiku 1963 r. podjęto decyzję o wykorzystaniu ulepszonego Saturna IB we wszystkich załogowych lotach orbitalnych wokół Ziemi. ^[64]

Saturn IB był ulepszoną wersją Saturna I. Pierwszy stopień S-IB zwiększył ciąg do 1 600 000 funtów siły (7120 kN) poprzez ulepszenie silnika H-1. Drugi stopień zastąpił S-IV S -IVB-200 , napędzanym pojedynczym silnikiem J-2 spalającym ciekły wodór z LOX, aby wytworzyć ciąg 200 000 funtów siły (890  kN ). ^[65] Wersja S-IVB z możliwością ponownego uruchomienia została użyta jako trzeci stopień Saturna V. Saturn IB mógł wysłać ponad 40 000 funtów (18 100 kg) na niską orbitę okołoziemską, co wystarczyło na częściowo zatankowany CSM lub LM. ^[66] Pojazdy startowe i loty Saturn IB zostały oznaczone numerem serii AS-200, „AS” oznaczało „Apollo Saturn”, a „2” oznaczało drugiego członka rodziny rakiet Saturn. ^[67]

Rakieta Saturn V wystrzeliwuje Apollo 11, 1969

Pojazdy startowe i loty Saturn V oznaczono numerem serii AS-500, „AS” oznaczało „Apollo Saturn”, a „5” oznaczało Saturn V. ^[67] Trzystopniowy Saturn V został zaprojektowany do wysłania w pełni zatankowanego CSM i LM na Księżyc. Miał 33 stopy (10,1 m) średnicy i 363 stopy (110,6 m) wysokości z ładunkiem księżycowym o wadze 96 800 funtów (43 900 kg). Jego ładowność wzrosła do 103 600 funtów (47 000 kg) na potrzeby późniejszych zaawansowanych lądowań na Księżycu. Pierwszy stopień S-IC spalał RP-1/LOX o ciągu znamionowym 7 500 000 funtów siły (33 400 kN), który został ulepszony do 7 610 000 funtów siły (33 900 kN). Drugi i trzeci stopień spalały ciekły wodór; Trzeci stopień był zmodyfikowaną wersją S-IVB, z ciągiem zwiększonym do 230 000 funtów siły (1020 kN) i możliwością ponownego uruchomienia silnika w celu wstrzyknięcia go do przestrzeni międzyksiężycowej po osiągnięciu orbity parkingowej . ^[68]

Załoga Apollo 1 : Ed White , pilot dowódca Gus Grissom i Roger Chaffee

Dyrektorem ds. operacji załogi lotniczej NASA w programie Apollo był Donald K. „Deke” Slayton , jeden z pierwszych astronautów Mercury Seven , który został uziemiony ze względów medycznych we wrześniu 1962 r. z powodu szmeru serca . Slayton był odpowiedzialny za przydział wszystkich załóg Gemini i Apollo. ^[69]

Trzydziestu dwóch astronautów zostało przydzielonych do lotów w ramach programu Apollo. Dwudziestu czterech z nich opuściło orbitę Ziemi i okrążyło Księżyc w okresie od grudnia 1968 do grudnia 1972 (trzech z nich dwukrotnie). Połowa z 24 chodziła po powierzchni Księżyca, choć żaden z nich nie powrócił na nią po lądowaniu. Jednym z księżycowych spacerowiczów był wykwalifikowany geolog. Spośród 32 astronautów Gus Grissom , Ed White i Roger Chaffee zginęli podczas testu naziemnego w ramach przygotowań do misji Apollo 1. ^[58]

Załoga Apollo 11, od lewej: dowódca Neil Armstrong , pilot modułu dowodzenia Michael Collins i pilot modułu księżycowego Buzz Aldrin

Astronauci programu Apollo zostali wybrani spośród weteranów projektu Mercury i Gemini, a także spośród dwóch późniejszych grup astronautów. Wszystkimi misjami dowodzili weterani programu Gemini lub Mercury. Załogi wszystkich lotów rozwojowych (oprócz lotów rozwojowych CSM na orbicie okołoziemskiej) do pierwszych dwóch lądowań na Apollo 11 i Apollo 12 obejmowały co najmniej dwóch (czasem trzech) weteranów programu Gemini. Harrison Schmitt , geolog, był pierwszym naukowcem NASA, który poleciał w kosmos i wylądował na Księżycu podczas ostatniej misji, Apollo 17. Schmitt brał udział w szkoleniu z geologii księżycowej wszystkich załóg lądujących programu Apollo. ^[70]

NASA przyznała wszystkim 32 astronautom swoje najwyższe odznaczenie, Distinguished Service Medal , przyznawane za „wybitną służbę, zdolności lub odwagę” i osobisty „wkład stanowiący znaczący postęp w misji NASA”. Medale przyznano pośmiertnie Grissomowi, White'owi i Chaffee w 1969 r., a następnie załogom wszystkich misji od Apollo 8 w górę. Załoga, która odbyła pierwszą orbitalną misję testową Apollo 7 , Walter M. Schirra , Donn Eisele i Walter Cunningham , otrzymała mniejszy NASA Exceptional Service Medal z powodu problemów dyscyplinarnych z poleceniami dyrektora lotu podczas lotu. W październiku 2008 r. Administrator NASA postanowił przyznać im Distinguished Service Medal. W przypadku Schirry i Eisele przyznano je pośmiertnie. ^[71]

Zaplanowano przeprowadzenie pierwszej misji lądowania na Księżycu: ^[72]

• 
  Start Trzy stopnie Saturn V palą się przez około 11 minut, aby osiągnąć orbitę parkingową  o długości 100 mil morskich (190 km) . Trzeci stopień spala niewielką część paliwa, aby osiągnąć orbitę.

 

• 
  Wstrzyknięcie przezksiężycowe Po jednej lub dwóch orbitach w celu sprawdzenia gotowości systemów statku kosmicznego, trzeci stopień S-IVB zostaje ponownie uruchomiony na około sześć minut w celu wysłania statku kosmicznego na Księżyc.

 

• 
  Transpozycja i dokowanie Panele modułu księżycowego statku kosmicznego (SLA) rozdzielają się, aby uwolnić CSM i odsłonić LM. Pilot modułu dowodzenia (CMP) przesuwa CSM na bezpieczną odległość i obraca się o 180°.

 

• 
  Ekstrakcja CMP dokuje CSM do LM i odciąga cały statek kosmiczny od S-IVB. Podróż na Księżyc trwa od dwóch do trzech dni. W razie potrzeby dokonuje się korekt w połowie kursu za pomocą silnika SM .

 

• 
  Wejście na orbitę księżycową Statek kosmiczny przelatuje około 60 mil morskich (110 km) za Księżycem, a silnik SM zostaje uruchomiony, aby spowolnić statek kosmiczny i umieścić go na orbicie o wymiarach 60 na 170 mil morskich (110 na 310 km), która wkrótce zostaje zaokrąglona do 60 mil morskich przez drugie odpalenie.

 

• 
  Po okresie odpoczynku dowódca (CDR) i pilot modułu księżycowego (LMP) udają się do LM, uruchamiają jego systemy i rozkładają podwozie. CSM i LM rozdzielają się; CMP dokonuje wizualnej inspekcji LM, następnie załoga LM oddala się na bezpieczną odległość i uruchamia silnik zniżający w celu wejścia na orbitę zniżania , co powoduje, że osiąga on pułap około 50 000 stóp (15 km).

 

• 
  Zjazd z napędem W niebezpieczeństwie silnik zjazdowy uruchamia się ponownie, aby rozpocząć zjazd. CDR przejmuje kontrolę po przechyleniu w celu pionowego lądowania.

 

• 
  CDR i LMP wykonują jeden lub więcej spacerów kosmicznych , badając powierzchnię Księżyca i zbierając próbki, naprzemiennie z przerwami na odpoczynek.

 

• 
  Stopień wznoszenia startuje, a stopień opadania służy jako platforma startowa.

 

• 
  LM spotyka się i cumuje przy CSM.

 

• 
  CDR i LMP wracają do CM z próbkami materiału, następnie stopień wznoszenia LM zostaje odrzucony, aby ostatecznie wypaść z orbity i rozbić się na powierzchni.

 

• 
  Wtrysk przez Ziemię Silnik SM zostaje uruchomiony, aby wysłać CSM z powrotem na Ziemię.

 

• 
  SM zostaje odrzucony tuż przed wejściem w atmosferę, a CM obraca się o 180°, aby skierować swój tępy koniec do przodu w celu ponownego wejścia w atmosferę.

 

• 
  Opór atmosferyczny spowalnia CM. Ogrzewanie aerodynamiczne otacza go otoczką zjonizowanego powietrza, co powoduje przerwę w komunikacji na kilka minut.

 

• 
  Spadochrony są rozkładane, co spowalnia CM do wodowania w Oceanie Spokojnym . Astronauci są odzyskiwani i przenoszeni na lotniskowiec .

Czas trwania: 4 minuty i 30 sekund.4:30Dostępne napisy.DK Neil Armstrong pilotuje moduł księżycowy Apollo Eagle i wraz z nawigatorem Buzzem Aldrinem ląduje na Księżycu, 20 lipca 1969 r.

• Pierwsze trzy misje księżycowe (Apollo 8, Apollo 10 i Apollo 11) wykorzystywały swobodną trajektorię powrotu , utrzymując ścieżkę lotu współpłaszczyznową z orbitą księżycową, co pozwalało na powrót na Ziemię w przypadku, gdyby silnik SM nie zdołał wejść na orbitę księżycową. Warunki oświetlenia miejsca lądowania w późniejszych misjach dyktowały zmianę płaszczyzny orbity księżycowej, co wymagało manewru zmiany kursu wkrótce po TLI i eliminowało opcję swobodnego powrotu. ^[73]
• Po tym, jak Apollo 12 umieścił drugi z kilku sejsmometrów na Księżycu, ^[74] wyrzucone stopnie wznoszenia LM w Apollo 12 i późniejszych misjach zostały celowo rozbite na Księżycu w znanych miejscach, aby wywołać wibracje w strukturze Księżyca. Jedynymi wyjątkami od tej reguły były Apollo 13 LM, który spłonął w atmosferze Ziemi, oraz Apollo 16 , gdzie utrata kontroli nad położeniem po wyrzuceniu uniemożliwiła celowane uderzenie. ^[75]
• W ramach kolejnego aktywnego eksperymentu sejsmicznego rakiety S-IVB z misji Apollo 13 i kolejnych misji zostały celowo rozbite na Księżycu zamiast zostać wysłane na orbitę okołosłoneczną. ^[76]
• Począwszy od misji Apollo 13, wejście na orbitę zniżania miało być wykonywane przy użyciu silnika modułu serwisowego zamiast silnika LM, aby zapewnić większą rezerwę paliwa na potrzeby lądowania. Tak naprawdę zrobiono to po raz pierwszy w misji Apollo 14, ponieważ misja Apollo 13 została przerwana przed lądowaniem. ^[77]

Start misji rozwojowej Apollo bez załogi. Kliknij na obraz startowy, aby przeczytać główny artykuł o każdej misji.

Dwa Block I CSM zostały wystrzelone z LC-34 w lotach suborbitalnych w 1966 roku z Saturn IB. Pierwszy, AS-201 wystrzelony 26 lutego, osiągnął wysokość 265,7 mil morskich (492,1 km) i wodował 4577 mil morskich (8477 km) w dół zasięgu na Oceanie Atlantyckim . ^[78] Drugi, AS-202 25 sierpnia, osiągnął wysokość 617,1 mil morskich (1142,9 km) i został odzyskany 13 900 mil morskich (25 700 km) w dół zasięgu na Oceanie Spokojnym. Loty te potwierdziły działanie silnika modułu serwisowego i osłony termicznej modułu dowodzenia. ^[79]

Trzeci test Saturn IB, AS-203 wystrzelony z wyrzutni 37, został wysłany na orbitę, aby wesprzeć projekt możliwości ponownego uruchomienia górnego stopnia S-IVB, potrzebnej dla Saturna V. Zamiast statku kosmicznego Apollo miał on stożek nosowy, a jego ładunek stanowił niespalone paliwo w postaci ciekłego wodoru, którego zachowanie inżynierowie mierzyli za pomocą czujników temperatury i ciśnienia oraz kamery telewizyjnej. Lot ten odbył się 5 lipca, przed AS-202, który został opóźniony z powodu problemów z przygotowaniem statku kosmicznego Apollo do lotu. ^[80]

Zaplanowano dwie załogowe misje orbitalne Block I CSM: AS-204 i AS-205. Stanowiska załogi Block I nosiły nazwy: Command Pilot, Senior Pilot i Pilot. Starszy Pilot miał przejąć obowiązki nawigacyjne, natomiast Pilot miał pełnić funkcję inżyniera systemów. ^[81] Astronauci mieli nosić zmodyfikowaną wersję skafandra kosmicznego Gemini . ^[82]

Po bezzałogowym locie testowym LM AS-206, załoga miałaby polecieć pierwszym Block II CSM i LM w podwójnej misji znanej jako AS-207/208 lub AS-278 (każdy statek kosmiczny zostałby wystrzelony na oddzielnym Saturn IB). ^[83] Stanowiska załogi Block II nosiły nazwy: dowódca, pilot modułu dowodzenia i pilot modułu księżycowego. Astronauci zaczęliby nosić nowy skafander kosmiczny Apollo A6L , zaprojektowany tak, aby umożliwić aktywność pozapojazdową na Księżycu (EVA). Tradycyjny hełm z daszkiem został zastąpiony przezroczystym hełmem typu „fishbowl” dla lepszej widoczności, a skafander EVA na powierzchni Księżyca miałby zawierać chłodzoną wodą bieliznę. ^[84]

Deke Slayton , uziemiony astronauta programu Mercury , który został dyrektorem ds. operacji załogi lotniczej programów Gemini i Apollo, wybrał pierwszą załogę programu Apollo w styczniu 1966 r., z Grissomem jako pilotem dowódcą, White'em jako starszym pilotem i nowicjuszem Donnem F. Eisele jako pilotem. Jednak Eisele dwukrotnie zwichnął ramię na pokładzie samolotu szkoleniowego do ćwiczeń w nieważkości KC135 i musiał przejść operację 27 stycznia. Slayton zastąpił go Chaffee. ^[85] NASA ogłosiła ostateczny wybór załogi do programu AS-204 21 marca 1966 r., a załogę rezerwową stanowili weterani programu Gemini James McDivitt i David Scott , z nowicjuszem Russellem L. „Rusty” Schweickartem . Weteran programu Mercury/Gemini Wally Schirra , Eisele i nowicjusz Walter Cunningham zostali ogłoszeni 29 września jako główna załoga programu AS-205. ^[85]

W grudniu 1966 r. misja AS-205 została anulowana, ponieważ walidacja CSM miała zostać przeprowadzona podczas 14-dniowego pierwszego lotu, a AS-205 miała być poświęcona eksperymentom kosmicznym i nie wnieść żadnej nowej wiedzy inżynieryjnej na temat statku kosmicznego. Jego Saturn IB został przydzielony do podwójnej misji, obecnie przemianowanej na AS-205/208 lub AS-258, zaplanowanej na sierpień 1967 r. McDivitt, Scott i Schweickart zostali awansowani do głównej załogi AS-258, a Schirra, Eisele i Cunningham zostali przeniesieni do  rezerwowej załogi Apollo 1. ^[86]

Statek kosmiczny na misje AS-202 i AS-204 został dostarczony przez North American Aviation do Kennedy Space Center z długą listą problemów ze sprzętem, które należało naprawić przed lotem; opóźnienia te spowodowały, że start AS-202 przesunął się w czasie za startem AS-203 i przekreśliły nadzieje, że pierwsza załogowa misja będzie gotowa do startu już w listopadzie 1966 r., równocześnie z ostatnią misją Gemini. Ostatecznie planowaną datę lotu AS-204 przesunięto na 21 lutego 1967 r. ^[87]

North American Aviation było głównym wykonawcą nie tylko misji Apollo CSM, ale także drugiego stopnia rakiety Saturn  V S-II  , a opóźnienia w realizacji tego stopnia spowodowały, że pierwszy bezzałogowy lot rakiety Saturn V AS-501 nastąpił pod koniec 1966 r. i trwał do listopada 1967 r. (Podczas początkowego montażu AS-501 zamiast stopnia konieczne było użycie fikcyjnego szpuli dystansowej). ^[88]

Problemy z North American były na tyle poważne pod koniec 1965 r., że Administrator Lotów Kosmicznych z Załogami George Mueller mianował dyrektora programu Samuela Phillipsa na szefa „ zespołu tygrysów ” w celu zbadania problemów North American i zidentyfikowania poprawek. Phillips udokumentował swoje ustalenia w liście z 19 grudnia do prezesa NAA Lee Atwooda , w którym Mueller napisał list w ostrych słowach, a także przedstawił wyniki Muellerowi i zastępcy Administratora Robertowi Seamansowi. ^[89] W międzyczasie Grumman również napotykał problemy z modułem księżycowym, co przekreślało nadzieje, że będzie on gotowy do lotu załogowego w 1967 r., niedługo po pierwszych załogowych lotach CSM. ^[90]

Zwęglone wnętrze kabiny Apollo 1

Grissom, White i Chaffee postanowili nazwać swój lot Apollo  1 jako motywację do pierwszego lotu załogowego. Przeprowadzili testy swojego statku kosmicznego w North American oraz w komorze wysokościowej w Kennedy Space Center. Na styczeń zaplanowano test „plugs-out”, który miał symulować odliczanie do startu LC-34, gdy statek kosmiczny przechodził z zasilania z platformy na zasilanie wewnętrzne. Jeśli się powiedzie, po nim nastąpi bardziej rygorystyczny test symulacji odliczania bliżej startu 21 lutego, z zatankowanym zarówno statkiem kosmicznym, jak i rakietą nośną. ^[91]

Test plug-out rozpoczął się rano 27 stycznia 1967 roku i natychmiast został obarczony problemami. Najpierw załoga zauważyła dziwny zapach w swoich skafandrach kosmicznych, który opóźnił uszczelnienie włazu. Następnie problemy z komunikacją frustrowały astronautów i wymusiły wstrzymanie symulowanego odliczania. Podczas tego wstrzymania w kabinie wybuchł pożar elektryczny, który szybko rozprzestrzenił się w atmosferze wysokiego ciśnienia, 100% tlenu. Ciśnienie wzrosło na tyle, że wewnętrzna ściana kabiny pękła, umożliwiając wybuch ognia na obszarze platformy i udaremniając próby ratowania załogi. Astronauci udusili się, zanim udało się otworzyć właz. ^[92]

Skafander Block II w styczniu 1968 r. przed (po lewej) i po zmianach zalecanych po pożarze Apollo  1

NASA natychmiast zwołała komisję ds. przeglądu wypadków, nadzorowaną przez obie izby Kongresu. Podczas gdy ustalenie odpowiedzialności za wypadek było złożone, komisja ds. przeglądu doszła do wniosku, że „istniały niedociągnięcia w projekcie modułu dowodzenia, wykonaniu i kontroli jakości”. ^[92] Na naleganie administratora NASA Webba, North American usunął Harrisona Stormsa ze stanowiska kierownika programu modułu dowodzenia. ^[93] Webb ponownie przydzielił Josepha Francisa Sheę , kierownika Biura Programu Statków Kosmicznych Apollo (ASPO) , zastępując go George'em Lowem . ^[94]

Aby zaradzić przyczynom pożaru, wprowadzono zmiany w statku kosmicznym Block II i procedurach operacyjnych, z których najważniejsze to użycie mieszanki azotu i tlenu zamiast czystego tlenu przed i w trakcie startu oraz usunięcie łatwopalnych materiałów kabiny i skafandra kosmicznego. ^[95] Projekt Block II zakładał już wymianę pokrywy luku typu wtykowego Block I na szybko zwalniane, otwierane na zewnątrz drzwi. ^[95] NASA przerwała załogowy program Block I, wykorzystując  statek kosmiczny Block I tylko do bezzałogowych  lotów Saturn V. Członkowie załogi mieliby również nosić wyłącznie zmodyfikowane, ognioodporne skafandry kosmiczne A7L Block II i byliby oznaczani tytułami Block II, niezależnie od tego, czy LM był obecny na locie, czy nie. ^[84]

24 kwietnia 1967 r. Mueller opublikował oficjalny schemat numeracji misji Apollo, używając kolejnych numerów dla wszystkich lotów, załogowych i bezzałogowych. Sekwencja miała zaczynać się od Apollo 4 , aby objąć pierwsze trzy loty bezzałogowe, jednocześnie wycofując  oznaczenie Apollo 1, aby uhonorować załogę, zgodnie z życzeniem wdów po nich. ^[58] [96]

In September 1967, Mueller approved a sequence of mission types which had to be successfully accomplished in order to achieve the crewed lunar landing. Each step had to be successfully accomplished before the next ones could be performed, and it was unknown how many tries of each mission would be necessary; therefore letters were used instead of numbers. The A missions were uncrewed Saturn V validation; B was uncrewed LM validation using the Saturn IB; C was crewed CSM Earth orbit validation using the Saturn IB; D was the first crewed CSM/LM flight (this replaced AS-258, using a single Saturn V launch); E would be a higher Earth orbit CSM/LM flight; F would be the first lunar mission, testing the LM in lunar orbit but without landing (a "dress rehearsal"); and G would be the first crewed landing. The list of types covered follow-on lunar exploration to include H lunar landings, I for lunar orbital survey missions, and J for extended-stay lunar landings.^[97]

The delay in the CSM caused by the fire enabled NASA to catch up on human-rating the LM and Saturn V. Apollo 4 (AS-501) was the first uncrewed flight of the Saturn V, carrying a Block I CSM on November 9, 1967. The capability of the command module's heat shield to survive a trans-lunar reentry was demonstrated by using the service module engine to ram it into the atmosphere at higher than the usual Earth-orbital reentry speed.

Apollo 5 (AS-204) was the first uncrewed test flight of the LM in Earth orbit, launched from pad 37 on January 22, 1968, by the Saturn IB that would have been used for Apollo 1. The LM engines were successfully test-fired and restarted, despite a computer programming error which cut short the first descent stage firing. The ascent engine was fired in abort mode, known as a "fire-in-the-hole" test, where it was lit simultaneously with jettison of the descent stage. Although Grumman wanted a second uncrewed test, George Low decided the next LM flight would be crewed.^[98]

This was followed on April 4, 1968, by Apollo 6 (AS-502) which carried a CSM and a LM Test Article as ballast. The intent of this mission was to achieve trans-lunar injection, followed closely by a simulated direct-return abort, using the service module engine to achieve another high-speed reentry. The Saturn V experienced pogo oscillation, a problem caused by non-steady engine combustion, which damaged fuel lines in the second and third stages. Two S-II engines shut down prematurely, but the remaining engines were able to compensate. The damage to the third stage engine was more severe, preventing it from restarting for trans-lunar injection. Mission controllers were able to use the service module engine to essentially repeat the flight profile of Apollo 4. Based on the good performance of Apollo 6 and identification of satisfactory fixes to the Apollo 6 problems, NASA declared the Saturn V ready to fly crew, canceling a third uncrewed test.^[99]

Apollo crewed development mission patches. Click on a patch to read the main article about that mission.

Apollo 7, launched from LC-34 on October 11, 1968, was the C mission, crewed by Schirra, Eisele, and Cunningham. It was an 11-day Earth-orbital flight which tested the CSM systems.^[100]

Apollo 8 was planned to be the D mission in December 1968, crewed by McDivitt, Scott and Schweickart, launched on a Saturn V instead of two Saturn IBs.^[101] In the summer it had become clear that the LM would not be ready in time. Rather than waste the Saturn V on another simple Earth-orbiting mission, ASPO Manager George Low suggested the bold step of sending Apollo 8 to orbit the Moon instead, deferring the D mission to the next mission in March 1969, and eliminating the E mission. This would keep the program on track. The Soviet Union had sent two tortoises, mealworms, wine flies, and other lifeforms around the Moon on September 15, 1968, aboard Zond 5, and it was believed they might soon repeat the feat with human cosmonauts.^[102][103] The decision was not announced publicly until successful completion of Apollo 7. Gemini veterans Frank Borman and Jim Lovell, and rookie William Anders captured the world's attention by making ten lunar orbits in 20 hours, transmitting television pictures of the lunar surface on Christmas Eve, and returning safely to Earth.^[104]

Neil Armstrong schodzi po drabinie LM, przygotowując się do pierwszych kroków na powierzchni Księżyca. Transmisja na żywo z 20 lipca 1969 r.

W marcu następnego roku lot, spotkanie i dokowanie LM zostały pomyślnie zademonstrowane na orbicie okołoziemskiej na Apollo 9 , a Schweickart przetestował pełny księżycowy skafander EVA z przenośnym systemem podtrzymywania życia (PLSS) poza LM. ^[105] Misja F została pomyślnie przeprowadzona na Apollo 10 w maju 1969 roku przez weteranów Gemini Thomasa P. Stafforda , Johna Younga i Eugene'a Cernana . Stafford i Cernan doprowadzili LM na odległość 50 000 stóp (15 km) od powierzchni Księżyca. ^[106]

Misja G została zrealizowana na pokładzie Apollo 11 w lipcu 1969 roku przez załogę złożoną wyłącznie z weteranów Gemini, w skład której wchodzili Neil Armstrong , Michael Collins i Buzz Aldrin . Armstrong i Aldrin wykonali pierwsze lądowanie na Morzu Spokoju o godzinie 20:17:40 UTC 20 lipca 1969 roku. Spędzili łącznie 21 godzin i 36 minut na powierzchni i 2  godziny i 31 minut poza statkiem kosmicznym, ^[107] spacerując po powierzchni, robiąc zdjęcia, zbierając próbki materiałów i rozmieszczając zautomatyzowane instrumenty naukowe, jednocześnie nieustannie wysyłając czarno-biały program telewizyjny na Ziemię. Astronauci powrócili bezpiecznie 24 lipca. ^[108]

To mały krok dla człowieka, ale wielki krok dla ludzkości.

—  Neil Armstrong , tuż po wejściu na powierzchnię Księżyca ^[109]

W listopadzie 1969 roku Charles „Pete” Conrad został trzecią osobą, która postawiła stopę na Księżycu, czyniąc to przy użyciu mniej formalnego języka niż Armstrong:

Hurra! Człowieku, to może być małe dla Neila , ale dla mnie to jest długie.

—  Pete Conrad ^[110]

Naszywki misji Apollo production crewed lunar landing mission. Kliknij na naszywkę, aby przeczytać główny artykuł o tej misji.

Conrad i nowicjusz Alan L. Bean wykonali precyzyjne lądowanie Apollo 12 w odległości spaceru od bezzałogowej sondy księżycowej Surveyor 3 , która wylądowała w kwietniu 1967 r. na Oceanie Burz . Pilotem modułu dowodzenia był weteran Gemini Richard F. Gordon Jr. Conrad i Bean nieśli pierwszą kolorową kamerę telewizyjną na powierzchni Księżyca, ale została ona uszkodzona, gdy przypadkowo skierowano ją w stronę Słońca. Wykonali dwa spacery kosmiczne trwające łącznie 7  godzin i 45 minut. ^[107] Podczas jednego z nich podeszli do Surveyora, sfotografowali go i usunęli niektóre części, które zwrócili na Ziemię. ^[111]

Zakontraktowana partia 15 Saturnów V wystarczyła na misje lądowania na Księżycu do Apollo 20. Niedługo po Apollo 11, NASA opublikowała wstępną listę ośmiu kolejnych planowanych miejsc lądowania po Apollo 12, z planami zwiększenia masy CSM i LM na ostatnie pięć misji, wraz z ładownością Saturna V. Te ostatnie misje miały połączyć typy I i J z listy z 1967 roku, pozwalając CMP na obsługę pakietu księżycowych czujników orbitalnych i kamer, podczas gdy jego towarzysze byli na powierzchni, i pozwalając im pozostać na Księżycu przez ponad trzy dni. Te misje miały również przenosić Lunar Roving Vehicle (LRV), zwiększając obszar eksploracji i umożliwiając transmitowany telewizyjnie start LM. Ponadto, skafander Block II został zmieniony na potrzeby rozszerzonych misji , aby umożliwić większą elastyczność i widoczność do kierowania LRV. ^[112]

Lądowania Apollo na Księżycu, 1969–1972

Sukces pierwszych dwóch lądowań pozwolił na obsadzenie pozostałych misji jednym weteranem jako dowódcą i dwoma nowicjuszami. Apollo 13 wystrzelił Lovella, Jacka Swigerta i Freda Haise w kwietniu 1970 r., kierując się do formacji Fra Mauro . Jednak dwa dni później eksplodował zbiornik z ciekłym tlenem, unieruchamiając moduł serwisowy i zmuszając załogę do użycia LM jako „łodzi ratunkowej” w celu powrotu na Ziemię. Zwołano kolejną komisję rewizyjną NASA w celu ustalenia przyczyny, która okazała się być połączeniem uszkodzenia zbiornika w fabryce i podwykonawcy, który nie wykonał elementu zbiornika zgodnie z zaktualizowanymi specyfikacjami projektowymi. ^[51] Apollo został ponownie uziemiony na resztę 1970 r., podczas gdy zbiornik tlenu został przeprojektowany i dodano dodatkowy. ^[113]

Około czasu pierwszego lądowania w 1969 roku, podjęto decyzję o użyciu istniejącego Saturna V do wystrzelenia orbitalnego laboratorium Skylab, wstępnie zbudowanego na Ziemi, zastępując pierwotny plan zbudowania go na orbicie z kilku startów Saturna IB; wyeliminowało to Apollo 20. Roczny budżet NASA również zaczął się kurczyć w świetle udanego lądowania, a NASA musiała również udostępnić fundusze na rozwój nadchodzącego wahadłowca kosmicznego . W 1971 roku podjęto decyzję o anulowaniu również misji 18 i 19. ^[114] Dwa niewykorzystane Saturny V stały się eksponatami muzealnymi w John F. Kennedy Space Center na Merritt Island na Florydzie, George C. Marshall Space Center w Huntsville w Alabamie, Michoud Assembly Facility w Nowym Orleanie w Luizjanie i Lyndon B. Johnson Space Center w Houston w Teksasie. ^[115]

Cięcia zmusiły planistów misji do ponownej oceny pierwotnie zaplanowanych miejsc lądowania w celu uzyskania najbardziej efektywnego pobrania próbek geologicznych i zebrania danych z pozostałych czterech misji. Misja Apollo 15 miała być ostatnią misją serii H, ale ponieważ pozostały tylko dwie kolejne misje, zmieniono ją na pierwszą z trzech misji J. ^[116]

Misja Fra Mauro z Apollo 13 została przydzielona ponownie do Apollo 14 , dowodzonego w lutym 1971 roku przez weterana Mercury Alana Sheparda , wraz ze Stuartem Roosą i Edgarem Mitchellem . ^[117] Tym razem misja zakończyła się sukcesem. Shepard i Mitchell spędzili na powierzchni 33 godziny i 31 minut, ^[118] i odbyli dwa spacery kosmiczne trwające łącznie 9  godzin i 24 minuty, co było wówczas rekordem najdłuższego spaceru kosmicznego załogi księżycowej. ^[117]

W sierpniu 1971 roku, tuż po zakończeniu misji Apollo 15, prezydent Richard Nixon zaproponował anulowanie dwóch pozostałych misji lądowania na Księżycu, Apollo 16 i 17. Zastępca dyrektora Biura Zarządzania i Budżetu Caspar Weinberger był temu przeciwny i przekonał Nixona do utrzymania pozostałych misji. ^[119]

Lunar Roving Vehicle używany podczas misji Apollo 15–17

Misję Apollo 15 wystartowano 26 lipca 1971 roku, a jej uczestnikami byli David Scott , Alfred Worden i James Irwin . Scott i Irwin wylądowali 30 lipca w pobliżu Hadley Rille i spędzili na powierzchni niecałe dwa dni, 19 godzin. Podczas ponad 18 godzin EVA zebrali około 77 kilogramów (170 funtów) materiału księżycowego. ^[120]

Apollo 16 wylądował w Descartes Highlands 20 kwietnia 1972 roku. Załogą dowodził John Young, a towarzyszyli mu Ken Mattingly i Charles Duke . Young i Duke spędzili na powierzchni nieco mniej niż trzy dni, łącznie spędzając ponad 20 godzin na EVA. ^[121]

Apollo 17 był ostatnim lotem programu Apollo, lądował w regionie Taurus–Littrow w grudniu 1972 r. Eugene Cernan dowodził Ronaldem E. Evansem i pierwszym naukowcem-astronautą NASA, geologiem Harrisonem H. Schmittem . ^[122] Schmitt pierwotnie miał wziąć udział w misji Apollo 18, ^[123] ale społeczność geologów księżycowych lobbowała za jego włączeniem do ostatniego lądowania na Księżycu. ^[124] Cernan i Schmitt pozostali na powierzchni nieco ponad trzy dni i spędzili łącznie nieco ponad 23 godziny na spacerze kosmicznym. ^[122]

Zaplanowano kilka misji, ale odwołano je przed ustaleniem szczegółów.

Przeznaczenie	Data	Pojazd startowy	CSM	LM	Załoga	Streszczenie
AS-201	26 lutego 1966	AS-201	CSM-009	Nic	Nic	Pierwszy lot Saturn IB i Block I CSM; suborbitalny nad Oceanem Atlantyckim; kwalifikowana osłona termiczna umożliwiająca powrót na orbitę z prędkością umożliwiającą powrót na orbitę.
AS-203	5 lipca 1966	AS-203	Nic	Nic	Nic	Brak statku kosmicznego; obserwacje zachowania ciekłego wodoru na orbicie, wspierające projekt możliwości ponownego uruchomienia S-IVB.
AS-202	25 sierpnia 1966	AS-202	CSM-011	Nic	Nic	Lot suborbitalny CSM nad Oceanem Spokojnym.
Apollo 1	21 lutego 1967	SA-204	CSM-012	Nic	Gus Grissom Ed White Roger B. Chaffee	Nie latano. Wszyscy członkowie załogi zginęli w pożarze podczas testu na platformie startowej 27 stycznia 1967 r.
Apollo 4	9 listopada 1967	SA-501	CSM-017	LTA-10R	Nic	Pierwszy lot testowy Saturna V, umieszczenie CSM na wysokiej orbicie okołoziemskiej; zademonstrowano ponowne uruchomienie S-IVB; zatwierdzono osłonę termiczną CM do prędkości powrotu na powierzchnię Księżyca.
Apollo 5	22–23 stycznia 1968 r.	SA-204	Nic	LM-1	Nic	Test lotu orbitalnego LM, wystrzelonego na pokładzie Saturna IB; zademonstrowano napęd umożliwiający wznoszenie się i opadanie; LM został przystosowany do lotów załogowych.
Apollo 6	4 kwietnia 1968	SA-502	CM-020 SM-014	LTA-2R	Nic	Bez załogi, drugi lot Saturna V, próba demonstracji wtrysku transksiężycowego i bezpośredniego powrotu przy użyciu silnika SM; trzy awarie silnika, w tym awaria restartu S-IVB. Kontrolerzy lotu użyli silnika SM do powtórzenia profilu lotu Apollo 4. Saturn V oznaczony jako przystosowany do lotów załogowych.
Apollo 7	11–22 października 1968 r.	SA-205	CSM-101	Nic	Wally Schirra Walt Cunningham Donn Eisele	Pierwsza załogowa demonstracja orbitalna Block II CSM, wystrzelona na Saturn IB. Pierwsza transmisja telewizyjna na żywo z załogowej misji.
Apollo 8	21–27 grudnia 1968 r.	SA-503	CSM-103	LTA-B	Frank Borman James Lovell William Anders	Pierwszy załogowy lot Saturna V; Pierwszy załogowy lot na Księżyc; CSM wykonał 10 okrążeń Księżyca w ciągu 20 godzin.
Apollo 9	3–13 marca 1969 r.	SA-504	CSM-104 Gumdrop	LM-3 Pająk	James McDivittDavid ScottRussell Schweickart	Drugi załogowy lot Saturna V; Pierwszy załogowy lot CSM i LM na orbicie okołoziemskiej; zademonstrowano przenośny system podtrzymywania życia, który będzie używany na powierzchni Księżyca.
Apollo 10	18–26 maja 1969 r.	SA-505	CSM-106 Charlie Brown	LM-4 Snoopy	Thomas Stafford John Young Eugene Cernan	Próba generalna przed pierwszym lądowaniem na Księżycu; LM przeleciał na wysokość 50 000 stóp (15 km) od powierzchni Księżyca.
Apollo 11	16–24 lipca 1969 r.	SA-506	CSM-107 Kolumbia	LM-5 Orzeł	Neil Armstrong Michael Collins Buzz Aldrin	Pierwsze lądowanie załogi w Bazie Spokoju , Morze Spokoju . Czas trwania EVA na powierzchni: 2:31 godz. Zebrane próbki: 47,51 funtów (21,55 kg).
Apollo 12	14–24 listopada 1969 r.	SA-507	CSM-108 Yankee Clipper	LM-6 Nieustraszony	C. „Pete” Conrad Richard Gordon Alan Bean	Drugie lądowanie w Oceanie Burz w pobliżu Surveyor 3. Czas trwania EVA na powierzchni: 7:45 godz. Waga zebranych próbek: 75,62 funtów (34,30 kg).
Apollo 13	11–17 kwietnia 1970 r.	SA-508	CSM-109 Odyseja	LM-7 Wodnik	James LovellJack SwigertFred Haise	Trzecia próba lądowania przerwana w drodze na Księżyc z powodu awarii SM. Załoga użyła LM jako „łodzi ratunkowej”, aby powrócić na Ziemię. Misja oznaczona jako „udana porażka”. [125]
Apollo 14	31 stycznia – 9 lutego 1971	SA-509	CSM-110 Kotek Jastrząb	LM-8 Antares	Alan Shepard Stuart Roosa Edgar Mitchell	Trzecie lądowanie, w formacji Fra Mauro , położonej na północny wschód od Oceanu Burz. Czas Surface EVA: 9:21 godz. Pobrane próbki: 94,35 funtów (42,80 kg).
Apollo 15	26 lipca – 7 sierpnia 1971	SA-510	CSM-112 Wysiłek	LM-10 Sokół	David Scott Alfred Worden James Irwin	Pierwszy rozszerzony LM i łazik wylądowały w Hadley-Apennine , położonym w pobliżu Morza Prysznic/Deszczów. Czas powierzchniowego EVA: 18:33 godz. Zwrócone próbki: 169,10 funtów (76,70 kg).
Apollo 16	16–27 kwietnia 1972 r.	SA-511	CSM-113 Casper	LM-11 Orion	John Young T. Kenneth Mattingly Charles Duke	Lądowanie na Równinie Kartezjusza . Łazik na Księżycu. Czas EVA na powierzchni: 20:14 godz. Zwrócone próbki: 207,89 funtów (94,30 kg).
Apollo 17	7–19 grudnia 1972 r.	SA-512	CSM-114 Ameryka	LM-12 Challenger	Eugene Cernan Ronald Evans Harrison Schmitt	Tylko nocny start Saturna V. Lądowanie w Taurus–Littrow . Łazik na Księżycu. Pierwszy geolog na Księżycu. Ostatnie załogowe lądowanie Apollo na Księżycu. Czas EVA na powierzchni: 22:02 godz. Zwrócone próbki: 243,40 funtów (110,40 kg).

Źródło: Apollo by the Numbers: A Statistical Reference (Orloff 2004) ^[126]

W ramach programu Apollo do Lunar Receiving Laboratory w Houston przewieziono ponad 382 kg (842 funtów) skał i gleby księżycowej. ^{[127] [126] [128]} Obecnie 75% próbek przechowywanych jest w Lunar Sample Laboratory Facility zbudowanym w 1979 roku. ^[129]

Skały zebrane z Księżyca są niezwykle stare w porównaniu do skał znalezionych na Ziemi, co zmierzono technikami datowania radiometrycznego . Ich wiek waha się od około 3,2 miliarda lat w przypadku próbek bazaltowych pochodzących z mórz księżycowych do około 4,6 miliarda lat w przypadku próbek pochodzących ze skorupy górskiej . ^[130] Jako takie stanowią próbki z bardzo wczesnego okresu rozwoju Układu Słonecznego , których w dużej mierze nie ma na Ziemi. Jedną z ważnych skał znalezionych podczas programu Apollo nazwano Genesis Rock , odzyskaną przez astronautów Davida Scotta i Jamesa Irwina podczas misji Apollo 15. ^[131] Ta skała anortozytowa składa się niemal wyłącznie z bogatego w wapń minerału skalenia anortytu i uważa się, że jest reprezentatywna dla skorupy górskiej. ^[132] Składnik geochemiczny zwany KREEP został odkryty przez Apollo 12, który nie ma znanego odpowiednika na Ziemi. ^[133] Do wywnioskowania, że ​​zewnętrzna część Księżyca była kiedyś całkowicie stopiona (patrz ocean magmy księżycowej ), wykorzystano metodę KREEP i próbki anortozytowe. ^[134]

Prawie wszystkie skały wykazują ślady wpływu procesu uderzenia. Wiele próbek wydaje się być usianych kraterami uderzeniowymi mikrometeoroidów , czego nigdy nie widać na skałach Ziemi ze względu na gęstą atmosferę. Wiele z nich wykazuje oznaki poddania ich działaniu fal uderzeniowych o wysokim ciśnieniu, które powstają podczas uderzeń. Niektóre zwrócone próbki to materiały stopione w wyniku uderzenia (materiały stopione w pobliżu krateru uderzeniowego). Wszystkie próbki zwrócone z Księżyca są silnie brekcjowane w wyniku poddania ich wielokrotnym uderzeniom. ^[135]

Na podstawie analiz składu pobranych próbek księżycowych uważa się obecnie, że Księżyc powstał w wyniku zderzenia dużego ciała niebieskiego z Ziemią. ^[136]

Koszt misji Apollo wyniósł 25,4 miliarda dolarów, czyli około 257 miliardów dolarów (2023) według ulepszonej analizy kosztów. ^[137]

Z tej kwoty 20,2 mld dolarów (145 mld dolarów po uwzględnieniu korekty) wydano na projektowanie, rozwój i produkcję rodziny pojazdów startowych Saturn , statków kosmicznych Apollo , skafandrów kosmicznych , eksperymentów naukowych i operacji misji. Koszt budowy i eksploatacji naziemnych obiektów związanych z programem Apollo, takich jak centra lotów kosmicznych NASA i globalna sieć śledzenia i gromadzenia danych , dodał dodatkowe 5,2 mld dolarów (37,3 mld dolarów po uwzględnieniu korekty).

Kwota ta wzrasta do 28 miliardów dolarów (280 miliardów dolarów po uwzględnieniu kosztów projektów powiązanych, takich jak projekt Gemini oraz programy robotyczne Ranger , Surveyor i Lunar Orbiter . ^[1]

Oficjalne zestawienie kosztów NASA, przedstawione Kongresowi wiosną 1973 r., przedstawia się następująco:

Projekt Apollo	Koszt (oryginalny, miliard dolarów)
Statek kosmiczny Apollo	8,5
Pojazdy nośne Saturna	9.1
Rozwój silnika pojazdu startowego	0,9
Operacje	1.7
Całkowite badania i rozwój	20.2
Śledzenie i gromadzenie danych	0,9
Obiekty naziemne	1.8
Eksploatacja instalacji	2,5
Całkowity	25.4

Dokładne oszacowanie kosztów załogowych lotów kosmicznych było trudne na początku lat 60., ponieważ możliwości były nowe, a doświadczenie w zarządzaniu było niewystarczające. Wstępna analiza kosztów przeprowadzona przez NASA oszacowała 7–12 miliardów dolarów na załogowe lądowanie na Księżycu. Administrator NASA James Webb zwiększył tę ocenę do 20 miliardów dolarów, zanim zgłosił ją wiceprezydentowi Johnsonowi w kwietniu 1961 r. ^[138]

Projekt Apollo był ogromnym przedsięwzięciem, stanowiącym największy projekt badawczo-rozwojowy w czasie pokoju. W szczytowym okresie zatrudniał ponad 400 000 pracowników i kontrahentów w całym kraju i stanowił ponad połowę całkowitych wydatków NASA w latach 60. ^[139] Po pierwszym lądowaniu na Księżycu zainteresowanie opinii publicznej i polityków osłabło, w tym prezydenta Nixona, który chciał ograniczyć wydatki federalne. ^[140] Budżet NASA nie mógł utrzymać misji Apollo, które kosztowały średnio 445 milionów dolarów (2,66 miliarda dolarów po uwzględnieniu korekty) ^[141] każda, jednocześnie rozwijając wahadłowiec kosmiczny . Ostatnim rokiem fiskalnym finansowania programu Apollo był 1973.

Patrząc poza załogowe lądowania na Księżycu, NASA badała kilka zastosowań sprzętu Apollo po Księżycu. Seria rozszerzeń Apollo ( Apollo X ) proponowała do 30 lotów na orbitę okołoziemską, wykorzystując przestrzeń w adapterze modułu księżycowego statku kosmicznego (SLA) do pomieszczenia małego laboratorium orbitalnego (warsztatu). Astronauci nadal używaliby CSM jako promu na stację. Po tym badaniu zaprojektowano większy warsztat orbitalny, który miał zostać zbudowany na orbicie z pustego górnego stopnia Saturna S-IVB i przekształcił się w Program Aplikacji Apollo (AAP). Warsztat miał zostać uzupełniony o montaż teleskopu Apollo , który można było przymocować do stopnia wznoszenia modułu księżycowego za pomocą stelaża. ^[142] Najbardziej ambitny plan zakładał wykorzystanie pustego S-IVB jako międzyplanetarnego statku kosmicznego do misji przelotu obok Wenus . ^[143]

Orbitalny warsztat S-IVB był jedynym z tych planów, który wyszedł z deski kreślarskiej. Nazwano go Skylab , zmontowano na ziemi, a nie w kosmosie, i wystrzelono w 1973 r. przy użyciu dwóch dolnych stopni Saturna V. Wyposażono go w montaż teleskopu Apollo. Ostatnia załoga Skylaba opuściła stację 8 lutego 1974 r., a sama stacja ponownie weszła w atmosferę w 1979 r., po tym jak rozwój wahadłowca kosmicznego został opóźniony na zbyt długo, aby go uratować. ^[144] [145]

W programie Apollo –Sojuz wykorzystano również sprzęt Apollo do pierwszego wspólnego narodowego lotu kosmicznego, co utorowało drogę do przyszłej współpracy z innymi narodami w programach wahadłowców kosmicznych i Międzynarodowej Stacji Kosmicznej . ^[145] [146]

Baza Tranquility , sfotografowana w marcu 2012 r. przez sondę Lunar Reconnaissance Orbiter

W 2008 roku sonda SELENE Japońskiej Agencji Eksploracji Aerokosmicznej zaobserwowała dowody na istnienie halo otaczającego krater powstały w wyniku eksplozji modułu księżycowego Apollo 15 podczas orbitowania nad powierzchnią Księżyca. ^[147]

Począwszy od 2009 roku robotyczny Lunar Reconnaissance Orbiter NASA , krążąc 50 kilometrów (31 mil) nad Księżycem, fotografował pozostałości programu Apollo pozostawione na powierzchni Księżyca oraz każde miejsce, w którym lądowały załogowe loty Apollo. ^[148] [149] Okazało się, że wszystkie flagi USA pozostawione na Księżycu podczas misji Apollo nadal stoją, z wyjątkiem tej pozostawionej podczas misji Apollo 11, która została zdmuchnięta podczas startu tej misji z powierzchni Księżyca; stopień, w jakim flagi te zachowały swoje oryginalne kolory, pozostaje nieznany. ^[150] Flag tych nie można zobaczyć przez teleskop z Ziemi.

W artykule redakcyjnym z 16 listopada 2009 r. dziennik „The New York Times” napisał:

[T]akoś strasznie melancholijnego jest w tych fotografiach miejsc lądowania Apollo. Szczegóły są takie, że gdyby Neil Armstrong szedł tam teraz, moglibyśmy go dostrzec, nawet jego kroki, jak ścieżka astronautów wyraźnie widoczna na zdjęciach miejsca lądowania Apollo 14. Być może melancholijny nastrój jest spowodowany poczuciem prostej wspaniałości w tych misjach Apollo. Być może jest to również przypomnienie ryzyka, które wszyscy odczuwaliśmy po lądowaniu Eagle — możliwości, że nie będzie w stanie ponownie wystartować i astronauci zostaną uwięzieni na Księżycu. Ale może być też tak, że zdjęcie takie jak to jest tak blisko, jak jesteśmy w stanie spojrzeć bezpośrednio wstecz w ludzką przeszłość  ... Tam stoi moduł księżycowy [Apollo 11], zaparkowany dokładnie tam, gdzie wylądował 40 lat temu, jakby to naprawdę było 40 lat temu, a cały czas od tamtej pory był tylko wyobrażeniem. ^[151]

Program Apollo został opisany jako największe osiągnięcie technologiczne w historii ludzkości. ^[152] Apollo stymulował wiele obszarów technologii, co doprowadziło do powstania ponad 1800 produktów ubocznych od 2015 r., w tym postępów w rozwoju bezprzewodowych elektronarzędzi, materiałów ognioodpornych , monitorów pracy serca , paneli słonecznych , obrazowania cyfrowego i wykorzystania ciekłego metanu jako paliwa. ^{[153] [154] [155]} Projekt komputera pokładowego używany zarówno w module księżycowym, jak i dowodzenia był, wraz z systemami rakietowymi Polaris i Minuteman , siłą napędową wczesnych badań nad układami scalonymi (IC). Do 1963 r. Apollo wykorzystywał 60 procent amerykańskiej produkcji układów scalonych. Kluczową różnicą między wymaganiami programu Apollo i programu rakietowego była znacznie większa potrzeba niezawodności programu Apollo. Podczas gdy Marynarka Wojenna i Siły Powietrzne mogły obejść problemy z niezawodnością, rozmieszczając więcej pocisków, polityczny i finansowy koszt niepowodzenia misji Apollo był niedopuszczalnie wysoki. ^[156]

Technologie i techniki niezbędne do realizacji programu Apollo zostały opracowane w ramach projektu Gemini. ^[157] Projekt Apollo został umożliwiony dzięki przyjęciu przez NASA nowych osiągnięć w technologii półprzewodnikowej elektroniki , w tym tranzystorów polowych metal-tlenek-półprzewodnik (MOSFET) w Międzyplanetarnej Platformie Monitorującej (IMP) ^[158] [159] oraz układów scalonych z krzemu w Komputerze Sterującym Apollo (AGC). ^[160]

Zdjęcie Blue Marble zrobione 7 grudnia 1972 roku podczas misji Apollo 17. „Pojechaliśmy zbadać Księżyc i odkryliśmy Ziemię”. — Eugene Cernan

Załoga Apollo 8 przesłała na Ziemię pierwsze transmitowane na żywo zdjęcia Ziemi i Księżyca oraz odczytała historię stworzenia z Księgi Rodzaju w Wigilię Bożego Narodzenia 1968 roku. ^[161] Szacuje się, że jedna czwarta populacji świata oglądała — na żywo lub z opóźnieniem — transmisję z Wigilii Bożego Narodzenia podczas dziewiątej orbity Księżyca, ^[162] a szacunkowo jedna piąta populacji świata oglądała transmisję na żywo ze spaceru księżycowego Apollo 11. ^[163]

Program Apollo wpłynął również na aktywizm ekologiczny w latach 70. ze względu na zdjęcia wykonane przez astronautów. Do najbardziej znanych należą Earthrise , zrobione przez Williama Andersa na misji Apollo 8, oraz The Blue Marble , zrobione przez astronautów misji Apollo 17. Blue Marble zostało wydane podczas gwałtownego wzrostu aktywności ekologicznej i stało się symbolem ruchu ekologicznego jako przedstawienie kruchości, podatności i izolacji Ziemi pośród rozległych przestrzeni kosmicznych. ^[164]

Według The Economist , Apollo osiągnął cel prezydenta Kennedy’ego, jakim było pokonanie Związku Radzieckiego w wyścigu kosmicznym , dokonując wyjątkowego i znaczącego osiągnięcia, jakim było zademonstrowanie wyższości systemu wolnego rynku . Publikacja zauważyła ironię, że aby osiągnąć ten cel, program wymagał organizacji ogromnych zasobów publicznych w ramach ogromnej, scentralizowanej biurokracji rządowej. ^[165]

Przed 40. rocznicą misji Apollo 11 w 2009 r. NASA poszukiwała oryginalnych taśm wideo z transmitowanego na żywo spaceru po Księżycu. Po wyczerpujących, trzyletnich poszukiwaniach stwierdzono, że taśmy prawdopodobnie zostały skasowane i ponownie wykorzystane. Zamiast tego wydano nową, cyfrowo zremasterowaną wersję najlepszych dostępnych materiałów telewizyjnych. ^[166]

O programie Apollo i wyścigu kosmicznym opowiada wiele filmów dokumentalnych, w tym:

Niektóre misje zostały zintensyfikowane :

Program Apollo stał się tematem wielu dzieł fikcyjnych, w tym:

• Apollo 18 (2011) – horror , który spotkał się z negatywnymi recenzjami.
• Men in Black 3 (2012), film science fiction/komedia. Agent J grany przez Willa Smitha wraca do startu Apollo 11 w 1969 r., aby upewnić się, że globalny system ochrony zostanie wysłany w kosmos.
• For All Mankind (2019), serial telewizyjny przedstawiający alternatywną historię , w której Związek Radziecki był pierwszym krajem, w którym człowiek pomyślnie wylądował na Księżycu.
• Indiana Jones and the Dial of Destiny (2023), piąty film Indiana Jonesa , w którym Jürgen Voller, członek NASA i były nazista zaangażowany w program Apollo, pragnie odbyć podróż w czasie. Parada w Nowym Jorku dla załogi Apollo 11 jest przedstawiona jako punkt fabularny. ^[173]

• Historia programu Apollo na stronie internetowej Human Space Flights (HSF) NASA
• Program Apollo w Biurze Programu Historycznego NASA
• „Apollo Spinoffs” . Zarchiwizowano z oryginału 4 kwietnia 2012 r.
• Program Apollo w Narodowym Muzeum Lotnictwa i Przestrzeni Kosmicznej
• Interaktywna funkcja z okazji 35. rocznicy misji Apollo w NASA (w formacie Flash )
• Oś czasu misji księżycowej w Lunar and Planetary Institute
• Kolekcja Apollo, Archiwa i zbiory specjalne Uniwersytetu Alabama w Huntsville

• Raport podsumowujący program Apollo (PDF), NASA, JSC-09423, kwiecień 1975 r.
• Publikacje z serii Historia NASA
• Rysunki i diagramy techniczne projektu Apollo w Biurze Programu Historycznego NASA
• Apollo Lunar Surface Journal pod redakcją Erica M. Jonesa i Kena Glovera
• Dziennik lotu Apollo autorstwa W. Davida Woodsa i innych.

• Zdjęcia i filmy z programu Apollo NASA
• Archiwum obrazów Apollo na Uniwersytecie Stanowym Arizony
• Nagranie audio i transkrypcja rozmowy prezydenta Johna F. Kennedy’ego, administratora NASA Jamesa Webba i innych na temat programu Apollo (sala gabinetowa Białego Domu, 21 listopada 1962 r.)
• Archiwum Projektu Apollo autorstwa Kippa Teague’a to obszerne repozytorium zdjęć, filmów i nagrań audio z misji Apollo
• Archiwum Projektu Apollo na Flickr
• Apollo Image Atlas — prawie 25 000 zdjęć Księżyca, Lunar and Planetary Institute
• Krótkometrażowy film The Time of Apollo (1975) jest dostępny do bezpłatnego obejrzenia i pobrania w Internet Archive .
• Krótkometrażowy film The Time of Apollo (1975) jest dostępny do bezpłatnego obejrzenia i pobrania w Narodowym Archiwum.
• Podróże Apolla – film dokumentalny NASA naYouTube