Sztuczne jabłka sycą wyłącznie próżność.
Szukam właściwych słów, by wyrazić to co czuję.
Jednak mimo wiedzy, brzmią one pusto.
Choćbym pochłonął encyklopedie
Nie zaspokoi to mego głodu.
Pozostanę nienasycony,
więźniem tego co wiem.
Za oknem, dzieci krzyczą że żyją.
Starość zalega we mnie jak śnieg.
Oh, gdybym tylko mógł,
odnaleźć straconą nadzieję.
Tęsknię za czasem gdy słońce
Nie było zaledwie jedną z gwiazd.
Jedną z cichych ludzkich tragedii, jest utrata zdolności wzajemnego zrozumienia.
Tak właśnie umiera miłość - nie w szlochu, krzyku czy wściekłości.
- W ciszy.
Gdy nie ma już nic więcej do powiedzenia. Gdy słowa wraz z opuszczeniem ust, tracą swe znaczenie, stają się znikającą parą.
- Kim jest ta osoba? - Pojawia się pytanie.
Wiem kim była kiedyś, lecz to mogło mi się zaledwie wydawać.
Może to ja byłem kimś innym?
Nic dziwnego zatem że staliśmy się obcymi.
Czy jest sens płakać za tym, który już nie istnieje?
Co odeszło? Pamięć przecież nadal w nas żyje.
To ukochane wyobrażenie musiało w końcu zmierzyć się z rzeczywistością i dorosnąć.
Zmienić formę by żyć.
Bez sensu użalać się tak nad sobą.
Ciągła zmiana czyni niepoznawalną osobę, która jej doświadcza.
Próbując zatrzymać kogoś kto istnieje już tylko w twojej wyobraźni, nie wierząc w bladość policzków i zimno ciała...
- Do kogo właściwie mówisz?
Gdy zegar odlicza ostatnie sekundy, twoja wiara traci znaczenie.
Wybiła godzina prawdy.
.................................................................................
obrazek z netu