•  
•  

• (Góra)
• Opis
  Przełącz podsekcję opisu
  • Trasa akweduktu w Nîmes
  • Opis mostu
• Historia
• Turystyka
  Przełącz podsekcję Turystyki
  • Odwiedzający literaturę
• Zobacz także
• Referencje
• Linki zewnętrzne

Pont du Gard
Współrzędne	43 ° 56′50 ″ N 04 ° 32′08 ″ E
Przewozy	Rzymski akwedukt z Nîmes
Krzyże	Rzeka Gardon
Lokalizacja	Vers-Pont-du-Gard, Gard, Francja
Utrzymany przez	Publiczne Stowarzyszenie Współpracy Kulturalnej (od 2003)
Strona internetowa	pontdugard.fr
Charakterystyka
Projekt	Most łukowy
Materiał	Wapień Shelly
Długość całkowita	Górna: 275 m (902 stóp) (pierwotnie: 360 m (1180 stóp)) Środek: 242 m (794 stóp) Niski: 142 m (466 stóp)
Szerokość	6,4 m (21 stóp) (max) 1,2 m (4 stopy) (akwedukt)
Wysokość	48,8 m (160 stóp) (ogółem) 1,8 m (6 stóp) (akwedukt)
Nie. rozpiętości	Górna: 35 (pierwotnie: 47) Połowa: 11 Niski: 6
Mola w wodzie	5
Historia
Koniec budowy	do. 40 – 60 AD
Koszt budowy	30 milionów sesterces (założyć.)
Zamknięte	do. VI wiek
Miejsce światowego dziedzictwa UNESCO
Oficjalne imię	Pont du Gard (akwedukt rzymski)
Typ	Kulturalny
Kryteria	i, iii, iv
Wyznaczony	1985 (9 sesja)
Nr referencyjny	344
Region	Europa i Ameryka Północna
Historia zabytków
Wyznaczony	1840
Nr referencyjny	PA00103291
Lokalizacja
Wikimedia | © OpenStreetMap
Referencje
[1][2)]

The Pont du Gard jest starożytny Rzymski akwedukt most zbudowany w I wieku naszej ery do przewozu wody o długości ponad 50 km Kolonia rzymska z Nemausus (Nîmes).^[3] Przecina rzekę Gardon w pobliżu miasta Vers-Pont-du-Gard w południowej Francji. Pont du Gard jest jednym z najlepiej zachowanych Rzymian mosty akweduktowe. Został dodany do UNESCOlista Miejsca światowego dziedzictwa w 1985 r. ze względu na wyjątkową ochronę, znaczenie historyczne i pomysłowość architektoniczną.^[4]

Most ma trzy poziomy łuków wykonanych z Wapień Shelly i ma 48,8 m wysokości. Akwedukt poprzednio nosił około 40 000 m³ (8 800 000 imp gal; 11 000 000 galonów amerykańskich) wody dziennie przez 50 km (31 mil) do fontann, łaźni i domów mieszkańców Nîmes. Dokładna konstrukcja konstrukcji pozwoliła na średni gradient 1 cm (0,39 cala) na 182,4 m (598 stóp). Być może był używany dopiero w VI wieku, a niektóre części były używane znacznie dłużej, ale brak konserwacji po IV wieku doprowadził do zatkania się złożami mineralnymi i odpadami, które ostatecznie zatrzymały przepływ wody.

Po upadku Cesarstwa Rzymskiego i nieużywaniu akweduktu Pont du Gard pozostał w dużej mierze nietknięty, pełniąc funkcję pomocniczą jako płatny most. Przez wieki miejscowi lordowie i biskupi byli odpowiedzialni za jego utrzymanie, z prawem do pobierania opłat od podróżnych korzystających z niego do przekraczania rzeki. Z czasem niektóre z jego kamiennych bloków zostały splądrowane, a w XVII wieku doszło do poważnych szkód. Przyciągnął coraz większą uwagę od XVIII wieku i stał się ważnym miejscem turystycznym. Seria remontów między XVIII a XXI wiekiem, zleconych przez władze lokalne i państwo francuskie, zakończyła się w 2000 r. Otwarciem nowego centrum dla odwiedzających oraz usunięciem ruchu i budynków z mostu i okolic. Dziś jest to jedna z najpopularniejszych atrakcji turystycznych Francji,i przyciągnął uwagę kolejnych literackich i artystycznych gości.

Rzymski akwedukt z Fontaine d'Eure w pobliżu Uzès do Nemausus (Nîmes) przechodzi nad Pont du Gard i wieloma innymi znaczącymi mostami (nie skalować).

Lokalizacja Nemausus (Nîmes) był nieco niewygodny, jeśli chodzi o zapewnienie zaopatrzenia w wodę. Równiny leżą na południu i wschodzie miasta, gdzie wszelkie źródła wody byłyby na zbyt małej wysokości, aby móc przepłynąć do miasta, podczas gdy wzgórza na zachodzie utrudniały drogę zaopatrzenia w wodę z inżynieryjnego punktu widzenia. Jedyną prawdziwą alternatywą było spojrzenie na północ, a zwłaszcza na okolicę Ucetia (Uzès), gdzie są naturalne źródła.^[5]

Akwedukt Nîmes został zbudowany w celu kierowania wody ze źródeł Fontaine d'Eure w pobliżu Uzès do castellum divisorum (dorzecze) w Nemausus. Stamtąd został rozprowadzony do fontann, łaźni i prywatnych domów w całym mieście. Odległość między nimi w linii prostej wynosi tylko około 20 km (12 mil), ale akwedukt pokonuje trasę o długości około 50 km (31 mil).^[6] Było to konieczne, aby ominąć najbardziej wysunięte na południe podnóża Massif Central, znany jako Garrigues de Nîmes. Trudno je przekroczyć, ponieważ są pokryte gęstą roślinnością i garrigue i wcięte przez głębokie doliny.^[7]Niepraktyczne było, aby Rzymianie próbowali tunelować wzgórza, ponieważ wymagałby tunelu o długości od 8 do 10 kilometrów (5 i 6 mil), w zależności od punktu początkowego. Kurs w kształcie litery V wokół wschodniego krańca Garrigues de Nîmes był zatem jedynym praktycznym sposobem transportu wody ze źródła do miasta.

Fontaine d'Eure, na wysokości 76 m (249 stóp) nad poziomem morza, jest tylko o 17 m (56 stóp) wyższy niż basen do podziału w Nîmes, ale zapewniło to wystarczającą ilość gradient utrzymać stały przepływ wody do 50 000 mieszkańców rzymskiego miasta. Średni gradient akweduktu wynosi tylko 1 na 3000. Różni się znacznie w trakcie, ale w niektórych sekcjach wynosi zaledwie 1 na 20 000. Sam Pont du Gard schodzi 2,5 cm (0,98 cala) na 456 m (1496 stóp), gradient 1 na 18 241.^[8] Średni gradient między początkiem a końcem akweduktu jest znacznie płytszy niż zwykle w przypadku rzymskich akweduktów – tylko około jednej dziesiątej średniego gradientu niektórych akweduktów w Rzymie.^[9]

Kamienne bloki Pont du Gard, z których niektóre ważą do sześciu ton, zostały precyzyjnie przycięte, aby pasowały do siebie bez potrzeby zaprawy.

Przyczyną rozbieżności gradientów na trasie akweduktu jest to, że jednolity gradient oznaczałby, że Pont du Gard byłby niewiarygodnie wysoki, biorąc pod uwagę ograniczenia technologii tamtych czasów. Zmieniając gradient na trasie, inżynierowie akweduktu byli w stanie obniżyć wysokość mostu o 6 metrów (20 stóp) do 48,77 metrów (160,0 stóp) nad rzeką –, wciąż wyjątkowo wysoko jak na rzymskie standardy, ale w dopuszczalnych granicach . Ten limit wysokości regulował profil i gradienty całego akweduktu, ale był kosztem stworzenia „zwisłości” na środku akweduktu. Profil gradientu przed Pont du Gard jest stosunkowo stromy, schodząc z odległości 0,67 metra (2 stopy 2 cale) na kilometr, ale następnie schodzi tylko o 6 metrów (20 stóp) na pozostałe 25 kilometrów (16 mil).Na jednym odcinku kręta trasa między Pont du Gard i St Bonnet wymagała niezwykłego stopnia dokładności od rzymskich inżynierów, którzy musieli pozwolić na upadek tylko 7 milimetrów (0,28 cala) na 100 metrów (330 stóp) przewód.^[10]

Pont du Gard oglądany z sąsiedniego mostu

Szacuje się, że akwedukt dostarczał miastu około 40 000 metrów sześciennych (8 800 000 imp galonów) wody dziennie^[11] przepłynięcie ze źródła do miasta zajęło prawie 27 godzin.^[12] Woda dotarła do castellum divisorum w Nîmes – otwarta, płytka, okrągła umywalka o średnicy 5,5 m na głębokości 1 m. Byłby otoczony balustradą w jakiejś zagrodzie, prawdopodobnie pod jakimś małym, ale wyszukanym pawilonem. Po wykopaniu ślady dachu wyłożonego kafelkami, kolumn korynckich i fresku ozdobionego rybami i delfinami odkryto w fragmentarycznym stanie.^[13] Woda akweduktowa przedostała się przez otwór o szerokości 1,2 metra (3 stopy 11 cali) i dziesięć dużych otworów w ścianie licowej o szerokości 40 centymetrów (16 cali) skierowało wodę do głównych rur wodnych miasta. Na podłodze znajdowały się również trzy duże odpływy, być może w celu szybkiego zalania pobliskiego amfiteatru, aby umożliwić naumachia (kpiny z bitew morskich), które mają się odbyć.^[14]

Wiosna wciąż istnieje i jest teraz miejscem małej nowoczesnej przepompowni. Jego woda jest czysta, ale wysoko rozpuszczona węglan wapnia wypłukany z otoczenia wapień. Dało to Rzymianom poważne problemy z utrzymaniem akweduktu, ponieważ węglany wytrącały się z wody podczas podróży przez przewód. Spowodowało to stopniowe zmniejszanie przepływu akweduktu przez złoża spiekany wapienny.^[15] Kolejnym zagrożeniem była roślinność penetrująca kamienną pokrywę kanału. Oprócz utrudniania przepływu wody zwisające korzenie wprowadziły glony i bakterie, które rozkładały się w procesie zwanym biolitogenezą, wytwarzając konkrecje w przewodzie. Wymagało stałej konserwacji przez circitorespracownicy odpowiedzialni za utrzymanie akweduktu, którzy czołgali się wzdłuż kanału, szorując ściany i usuwając roślinność.^[16]

Znaczna część akweduktu w Nîmes została zbudowana pod ziemią, co było typowe dla rzymskich akweduktów. Został zbudowany przez wykopanie rowu, w którym zbudowano kamienny kanał i zamknięto go łukowatym dachem z kamiennych płyt, który następnie był pokryty ziemią. Niektóre odcinki kanału są tunelowane przez litą skałę. W sumie pod ziemią zbudowano 35 km akweduktu.^[17] Resztę trzeba było przenosić na powierzchni przez przewody ustawione na ścianie lub na łukowych mostach. Do dziś można zobaczyć niektóre znaczące pozostałości prac naziemnych, takie jak tak zwana „Pont Rue”, która rozciąga się na setki metrów wokół Vers i wciąż ma wysokość do 7,5 m (25 stóp).^[18] Inne ocalałe części obejmują Pont de Bornègre, trzy łuki niosące akwedukt 17 m (56 stóp) przez strumień; Pont de Sartanette, w pobliżu Pont du Gard, który obejmuje 32 m (105 stóp) przez małą dolinę; oraz trzy odcinki tunelu akweduktu w pobliżu Sernhac, o długości do 66 m (217 stóp).^[19] Jednak Pont du Gard jest zdecydowanie najlepiej zachowaną częścią całego akweduktu.

Odcinek Pont du Gard (po prawej) i XVIII-wieczny most drogowy (po lewej) (Alfred Léger, 1875)^[20]

Zbudowany na trzech poziomach Pont ma 49 m wysokości nad rzeką przy niskiej wodzie i 274 m długości. Jego szerokość waha się od 9 m (30 stóp) u dołu do 3 m (9,8 stopy) u góry.^[21] Trzy poziomy łuków są wpuszczone, a główne filary są ustawione jeden nad drugim. Rozpiętość łuków różni się nieznacznie, ponieważ każdy został zbudowany niezależnie, aby zapewnić elastyczność w celu ochrony przed osiadaniem. Każdy poziom ma różną liczbę łuków:^[20][22]

Poziom	Liczba łuków	Długość poziomu	Grubość filarów	Wysokość łuków
Dolny (pierwszy rząd)	6	142 m npm	6 m (20 stóp)	22 m npm
Środek (drugi rząd)	11	242 m npm	4 m (13 stóp)	20 m npm
Górny (trzeci rząd)	35 (pierwotnie 47)	275 m npm	3 m (9,8 stopy)	7 m (23 stopy)

Pierwszy poziom Pont du Gard przylega do mostu drogowego, który został dodany w XVIII wieku. Przewód wodny lub specus, który ma około 1,8 m wysokości i 1,2 m szerokości, jest przenoszony na szczycie trzeciego poziomu. Górne poziomy mostu są lekko zakrzywione w kierunku do góry. Od dawna wierzono, że inżynierowie zaprojektowali go w ten sposób celowo, aby wzmocnić strukturę mostu przed przepływem wody, jak ściana tamy. Jednak badanie mikrotopograficzne przeprowadzone w 1989 r. Wykazało, że zakręt jest spowodowany rozszerzaniem się i kurczeniem kamienia o około 5 mm (0,20 cala) dziennie pod wpływem ciepła słonecznego. Przez wieki proces ten spowodował obecną deformację.^[23]

Pont du Gard został zbudowany w dużej mierze bez użycia zaprawy lub zacisków. Zawiera około 50 400 ton wapienia o objętości około 21 000 m³ (740 000 stóp cu); niektóre pojedyncze bloki ważą do 6 ton.^[24] Większość kamienia wydobyto z lokalnego kamieniołomu Estel położonego około 700 metrów w dół rzeki, nad brzegiem rzeki Gardon.^[25][26] Gruboziarnisty miękki czerwonawy wapień półkowy, znany lokalnie jako „Pierre de Vers”, nadaje się bardzo dobrze kamień wymiarowy produkcja. Bloki zostały precyzyjnie przycięte, aby idealnie pasowały do siebie przez tarcie i grawitację, eliminując potrzebę zaprawy.^[11] Budowniczowie zostawili także napisy na kamieniarce, przekazując różne wiadomości i instrukcje. Wiele bloków było ponumerowanych i opatrzonych wymaganymi lokalizacjami, takimi jak fronte dextra lub fronte sinistra (przód w prawo lub przód w lewo), aby poprowadzić budowniczych.^[27]

Metoda budowy jest dość dobrze rozumiana przez historyków.^[28][29][30] Patron akweduktu – bogata osoba lub samo miasto Nîmes – zatrudniłoby duży zespół kontrahentów i wykwalifikowanych robotników. Geodeta lub mensor zaplanował trasę za pomocą groma do obserwacji chorobates do poziomowania i zestawu słupów pomiarowych pięć lub dziesięć Rzymskie stopy długo. Jego postacie i być może diagramy zostały zapisane tabletki woskowe, później zostaną zapisane na zwojach. Budowniczowie mogli użyć szablonów, aby poprowadzić ich zadaniami wymagającymi dużej precyzji, takimi jak rzeźbienie znormalizowanych bloków, z których zbudowano przewód wodny.^[31]

Budowniczowie szeroko wykorzystaliby żurawie i blokować i atakować koła pasowe do podnoszenia kamieni na miejsce. Wiele pracy można było wykonać za pomocą prostego ścinacze obsługiwany przez winda. Dla największych bloków potężny człowiek bieżnia byłby używany; takie maszyny były nadal używane w kamieniołomach Prowansji aż do początku XX wieku.^[31] Powstało złożone rusztowanie podtrzymujące budowany most. Duże bloki wystawały z mostu, aby podeprzeć ramy i rusztowania używane podczas budowy.^[22] Akwedukt jako całość byłby bardzo drogim przedsięwzięciem; Émile Espérandieu oszacował koszt na ponad 30 milionów sesterces,^[31][32] równowartość 50 lat wynagrodzenia za 500 nowych rekrutów w legionie rzymskim.^[19]

Chociaż zewnętrzna część Pont du Gard jest szorstka i stosunkowo niedokończona, budowniczowie zadbali o to, aby wnętrze kanału wodnego było tak gładkie, jak to możliwe, aby przepływ wody nie był utrudniony. Ściany kanału zostały zbudowane z ubranego muru, a podłoga z betonu. Oba były pokryte sztukaterie zawierające drobne odłamki ceramiki i płytki. Został pomalowany oliwą z oliwek i przykryty Maltha, mieszanina wapno gaszone, smar wieprzowy i lepki sok z niedojrzałych fig. Spowodowało to, że powierzchnia była zarówno gładka, jak i trwała.^[33]

Chociaż Pont du Gard słynie ze swojego wyglądu, jego konstrukcja nie jest optymalna, ponieważ technika układania łuków na siebie jest niezdarna i nieefektywna (a zatem droga) pod względem ilości potrzebnych materiałów. Późniejsze akwedukty miały bardziej wyrafinowaną konstrukcję, dzięki czemu lepiej wykorzystano beton, aby zmniejszyć jego objętość i koszty budowy. The Most akweduktowy w Segovii i Pont de les Ferreres mają mniej więcej podobną długość, ale używają znacznie mniej łuków. Rzymscy architekci byli w stanie całkowicie zrezygnować z „układania”. The Acueducto de los Milagros w Mérida, Hiszpania i most akweduktowy Chabet Ilelouine, w pobliżu Cherchell, Algieria^[34] wykorzystuj wysokie, smukłe filary, zbudowane od góry do dołu z murem i cegłą o powierzchni betonu.^[35]

Grawerowanie Pont du Gard przez Charles-Louis Clérisseau, 1804, pokazując poważnie zrujnowany stan mostu na początku XIX wieku

Budowa akweduktu od dawna przypisywana jest cesarzowi rzymskiemu Augustzięć i pomocnik, Marcus Vipsanius Agrippaokoło 19 roku pne W tym czasie służył jako edyl, starszy sędzia odpowiedzialny za zarządzanie zaopatrzeniem w wodę Rzymu i jego kolonii. Espérandieu, pisząc w 1926 r., Połączył budowę akweduktu z wizytą Agrippy w Narbonensis w tym roku.^[7] Nowsze wykopaliska sugerują, że budowa mogła mieć miejsce między 40 a 60 ne. Tunele z czasów Augusta musiały zostać ominięte przez budowniczych akweduktu w Nîmes, a monety odkryte podczas odpływu w Nîmes nie są starsze niż panowanie cesarza Klaudiusz (41 – 54 AD). Na tej podstawie zespół kierowany przez Guilhem Fabre argumentował, że akwedukt musiał zostać ukończony około połowy I wieku naszej ery.^[36] Uważa się, że budowa zajęła około piętnastu lat, zatrudniając od 800 do 1000 pracowników.^[37]

Począwszy od IV wieku utrzymanie akweduktu było zaniedbywane, ponieważ kolejne fale najeźdźców zakłócały region.^[33] Zatkały go szczątki, inkrustacje i korzenie roślin, co znacznie zmniejszyło przepływ wody. Powstałe osady w przewodzie, składające się z warstw brudu i materiału organicznego, mają grubość do 50 cm (20 cali) na każdej ścianie.^[38] Analiza złóż pierwotnie sugerowała, że nadal dostarczała wodę do Nîmes aż do IX wieku,^[39] ale nowsze badania sugerują, że przestał być używany przez około szósty wiek, chociaż jego część mogła być nadal używana znacznie dłużej.^[40]

Zachodni kraniec Pont du Gard w 1891 roku, pokazujący schody zainstalowane przez Charlesa Laisné, aby umożliwić odwiedzającym wejście do kanału

Chociaż niektóre z jego kamieni zostały splądrowane do użytku gdzie indziej, Pont du Gard pozostał w dużej mierze nienaruszony. Jego przetrwanie było spowodowane jego wykorzystaniem jako most poboru opłat przez dolinę. W XIII wieku król francuski przyznał marynarze Uzès prawo do pobierania opłat od osób korzystających z mostu. Prawo później przeszło na biskupów Uzès. W zamian byli odpowiedzialni za utrzymanie mostu w dobrym stanie.^[39] Jednak doznał poważnych szkód w latach dwudziestych XVI wieku Henri, książę Rohanu wykorzystał most do transportu swojej artylerii podczas wojen między francuskimi rojalistami a Hugenoci, którego prowadził. Aby zrobić miejsce dla swojej artylerii na przejście przez most, książę miał jedną stronę drugiego rzędu łuków wyciętych na głębokość około jednej trzeciej ich pierwotnej grubości. Pozostawiło to lukę na najniższym pokładzie wystarczająco szeroką, aby pomieścić wózki i armaty, ale poważnie osłabiło most.^[41]

W 1703 r. Lokalne władze odnowiły Pont du Gard, aby naprawić pęknięcia, wypełnić koleiny i wymienić kamienie utracone w poprzednim stuleciu. Inżynier zbudował nowy most Henri Pitot w 1743 r. – 47 obok łuków niższego poziomu, aby ruch drogowy mógł przejść przez specjalnie zbudowany most.^[11][41] Powieściopisarz Alexandre Dumas był bardzo krytyczny wobec budowy nowego mostu, komentując, że „jest zarezerwowany dla XVIII wieku, aby zhańbić pomnik, którego barbarzyńcy piątego nie odważyli się zniszczyć”.^[42] Pont du Gard nadal się pogarszał Prosper Mérimée widziałem to w 1835 r., gdzie istniało poważne ryzyko upadku z powodu erozji i utraty kamieniarki.^[43]

Napoleon III, który podziwiał wszystko, co Roman, odwiedził Pont du Gard w 1850 roku i bardzo się nim zainteresował. Zatwierdził plany architekta Charles Laisné w celu naprawy mostu w projekcie przeprowadzonym w latach 1855–1858, przy wsparciu finansowym Ministerstwa Stanu. Prace obejmowały gruntowne remonty, które obejmowały zastąpienie erodowanego kamienia, wypełnienie niektórych filarów betonem w celu zapewnienia stabilności i poprawy drenażu poprzez oddzielenie mostu od akweduktu. Schody zostały zainstalowane na jednym końcu, a ściany przewodu zostały naprawione, co pozwoliło odwiedzającym przejść się wzdłuż samego kanału w rozsądny sposób.^[43]

Przeprowadzono szereg kolejnych projektów mających na celu konsolidację filarów i łuków Pont du Gard. W ciągu ostatniego stulecia przetrwał trzy poważne powodzie; w 1958 r. cały niższy poziom został zanurzony przez gigantyczną powódź, która zmyła inne mosty,^[43] aw 1998 r. kolejna poważna powódź dotknęła ten obszar. Kolejna powódź nawiedziła w 2002 r., Bardzo uszkadzając pobliskie instalacje.

Pont du Gard został dodany do UNESCOlista Miejsca światowego dziedzictwa w 1985 r. według kryteriów „ludzkiego geniuszu twórczego; świadectwo tradycji kulturowej; znaczenie dla historii ludzkości”.^[44] Opis na liście stwierdza: „Inżynierowie hydrauliczni i ... architekci, którzy wymyślili ten most, stworzyli zarówno techniczne, jak i artystyczne arcydzieło”.^[11]

Pont du Gard od wieków jest atrakcją turystyczną. Wyjątkowa jakość muru mostu sprawiła, że stał się obowiązkowym przystankiem dla francuskich murarzy czeladników podczas ich tradycyjnej wycieczki po kraju (patrz Compagnons du Tour de France), z których wielu pozostawiło swoje nazwiska na kamieniarce. Od XVIII wieku, szczególnie po budowie nowego mostu drogowego, stał się znanym miejscem postoju dla podróżników na Grand Tour i stał się coraz bardziej znany jako obiekt o znaczeniu historycznym i francuskiej dumie narodowej.^[45]

Most od dawna kojarzy się z francuskimi monarchami, którzy starają się związać z symbolem rzymskiej władzy cesarskiej. Król Karol IX Francji odwiedził go w 1564 roku podczas Grand Tour of France i został powitany wspaniałą rozrywką stworzoną przez Duc d'Uzès. Dwanaście młodych dziewcząt przebranych za nimfy wyszedł z jaskini nad brzegiem rzeki w pobliżu akweduktu i podarował królowi ciasto i konserwowane owoce.^[42] Sto lat później Ludwik XIV a jego sąd odwiedził Pont du Gard podczas wizyty w Nîmes w styczniu 1660 r., krótko po podpisaniu Traktat Pirenejski.^[46] W 1786 r. Jego pra-pra-pra-wnuk Ludwik XVI zlecił artyście Hubert Robert produkować zestaw obrazów rzymskich ruin południowej Francji powiesić w nowej jadalni króla w Pałac Fontainebleau, w tym zdjęcie przedstawiające Pont du Gard w wyidealizowanym krajobrazie. Komisja miała potwierdzić więzi między monarchią francuską a imperialną przeszłością.^[47] Napoleon III, w połowie XIX wieku, świadomie utożsamiany z Augustem i dawał wielki szacunek starożytności rzymskiej; jego patronat nad odbudową mostu w latach 50. XIX wieku był niezbędny do jego przetrwania.^[48]

Punkt dostępu do wnętrza akweduktu Pont du Gard Widok z Pont du Gard

W latach 90. Pont du Gard stał się niezwykle popularną atrakcją turystyczną, ale był zatłoczony ruchem – pojazdy nadal mogły przejechać przez most drogowy – w 1743 r. I był zagracony nielegalnie zbudowanymi budowlami i sklepami turystycznymi wzdłuż rzeki brzegi. Jako architekt Jean-Paul Viguier mówiąc, „apetyt dla zysku” przekształcił Pont du Gard w „atrakcję wesołego miasteczka”.^[49] W 1996 r. Rada Generalna Gard departament rozpoczął duży czteroletni projekt mający na celu poprawę tego obszaru, sponsorowany przez rząd francuski, we współpracy z lokalnymi źródłami, UNESCO i UE. Cały obszar wokół mostu został wyłączony z ruchu kołowego, a na północnym brzegu zbudowano nowe centrum dla odwiedzających według projektu Jean-Paula Viguiera. Przebudowa zapewniła, że obszar wokół Pont du Gard jest teraz znacznie cichszy ze względu na usunięcie ruchu pojazdów, a nowe muzeum zapewnia znacznie lepszy kontekst historyczny dla odwiedzających.^[50] Pont du Gard jest dziś jedną z pięciu największych atrakcji turystycznych Francji, w 2001 r. Zgłoszono 1,4 miliona odwiedzających.^[51]

Le Pont du Gard, pomalowane przez Hubert Robert dla króla Ludwik XVI w 1786 r

Odkąd stał się miejscem turystycznym, wielu powieściopisarzy i pisarzy odwiedziło Pont du Gard i napisało o tym doświadczeniu. Jean-Jacques Rousseau był przytłoczony, kiedy po raz pierwszy go odwiedził w 1738 roku:^[52]

Kazano mi iść do Pont du Gard; Nie zawiodłem tego. Było to pierwsze dzieło Rzymian, które widziałem. Spodziewałem się zobaczyć pomnik godny rąk, które go zbudowały. Tym razem obiekt przekroczył moje oczekiwania, po raz pierwszy w życiu. Tylko Rzymianie mogli wywołać taki efekt. Widok tego prostego i szlachetnego dzieła uderzył mnie tym bardziej, że znajduje się on w środku pustyni, gdzie cisza i samotność sprawiają, że przedmiot jest bardziej uderzający, a podziw bardziej żywy; bo ten tak zwany most był tylko akweduktem. Zadaje się sobie pytanie, jaka siła przetransportowała te ogromne kamienie tak daleko od jakiegokolwiek kamieniołomu i co zgromadziło ramiona tylu tysięcy ludzi w miejscu, w którym żaden z nich nie mieszka.Wędrowałem po trzech kondygnacjach tego wspaniałego gmachu, chociaż mój szacunek do niego prawie powstrzymał mnie od odwagi deptania go pod stopami. Echo moich kroków pod tymi ogromnymi sklepieniami sprawiło, że wyobrażam sobie, że słyszałem silne głosy tych, którzy je zbudowali. W tym ogromie czułem się zagubiony jak owad. Stając się małym, poczułem nieokreślone coś, co podniosło moją duszę, i z westchnieniem powiedziałem sobie: „Dlaczego nie urodziłem się Rzymianinem!”.^[53]

Powieściopisarz Henry James, odwiedzając w 1884 r., był pod podobnym wrażeniem; opisał Pont du Gard jako „niewymownie imponujący i nic nie może być bardziej rzymskie”. Skomentował:

Ogrom, solidność, nieoczekiwanie, monumentalna prawość całej rzeczy nie pozostawiają nic do powiedzenia – w czasie – i sprawiają, że stoisz i patrzysz. Po prostu czujesz, że jest szlachetny i doskonały, że ma jakość wielkości ... Kiedy niejasny zmierzch zaczął się gromadzić, samotna dolina zdawała się wypełniać cieniem rzymskiego imienia, jakby potężne imperium wciąż było tak wyprostowane jak podpory akweduktu; i był otwarty dla samotnego turysty, siedzącego tam sentymentalnie, aby uwierzyć, że żaden lud nigdy nie był lub nigdy nie będzie tak wielki, jak to mierzone, gdy mierzymy wielkość jednostki, poprzez nacisk, jaki dali na to, co podjęli. Pont du Gard jest jednym z trzech lub czterech najgłębszych wrażeń, jakie im pozostały; mówi o nich w sposób, z którego mogliby być zadowoleni.^[54]

Pisarz z połowy XIX wieku Joseph Méry napisał w swojej książce z 1853 roku Les Nuits italiennes, contes nocturnes że widząc Pont du Gard:

[O] ne jest głupi ze zdziwienia; chodzisz po pustyni, gdzie nic nie przypomina ci człowieka; uprawa zniknęła; są wąwozy, wrzosowiska, bloki skalne, skupiska pędów, dębów, zmasowane razem, strumień, który płynie melancholijnym pasmem, dzikimi górami, ciszą podobną do Thebaid, a pośród tego krajobrazu powstaje najwspanialszy obiekt, który cywilizacja stworzyła dla chwały sztuk pięknych.^[55]

Hilaire Belloc napisał w 1928 r .:

[W] gdy ktoś widzi, że wszystko, co o nim mówi, się spełnia. Jego izolacja, godność, waga są okropne. Wygląda na to, że został zbudowany na długo przed zapisaniem przez istoty większe od nas samych i miał stać długo po rozwiązaniu naszej drobnej rasy. Można w nim odpocząć. Przyznaję się do wielkiej niechęci do chwalenia tego, co zostało zbyt pochwalone; ale tak jest. Człowiek cierpiący z powodu niepokojów naszych czasów może zrobić coś gorszego niż biwakowanie przez trzy dni, łowienie ryb i kąpiel w cieniu Pont du Gard.^[56]

• Akwedukt Eifel
• Lista akweduktów w Rzymie
• Lista rzymskich mostów akweduktowych
• Lista mostów we Francji

• Oficjalna strona muzeum Pont du Gard
• Pont du Gard o Structurae
• Model skali Pont du Gard w pokoju IX Museo della Civiltà Romana w Rzymie.

 

 

 

 

Kategorie: 

• Miejsca światowego dziedzictwa we Francji
• Rzymskie miejsca w Prowansji
• Roman Nîmes
• Rzymskie akwedukty poza Rzymem
• Mosty rzymskie we Francji
• Mosty ukończone w I wieku
• Zabytki we Francji
• Akwedukty we Francji
• Budynki i budowle w Gard
• Atrakcje turystyczne w Gard
• Dawne mosty płatne we Francji
• Zabytki Gard