Open brief familie Abou Moussa 

Wij zien al twee jaar lijdzaam toe hoe het regime in de Terroristen Afdeling (TA) maar voor één doel is gemaakt: het afbreken van mensen én hun geliefden. De TA is een verslindend monster, dat niet kijkt naar wie er binnenkomt voor ze haar tanden erin zet en ze levend probeert te verslinden. Ze ziet het verschil niet tussen een verdachte en een veroordeelde, noch het verschil tussen iemand die vastzit vanwege gewelddadigheden of iemand de vastzit vanwege het louter uiten van zijn mening. Wij vinden dat het Nederlands rechtssysteem duidelijk moet zijn over de straffen die ze geven. Zeg niet: 4, 5 of 6 jaar. Maar zeg: 6 jaar psychologische marteling van de veroordeelde én familie, minimaal 2 x per week seksueel misbruik voor aanvang van een bezoek van 60 minuten en van tijd tot tijd 8 man sturen om ook fysiek mensen te pijnigen. Gezien de TA het wreedste regime is, is er geen ergere straf binnen de gevangenis dan het in elkaar slaan van een gevangene die zojuist zijn (logische) frustraties heeft geuit. Abou Moussa, of zoals wij hem zelf noemen: Azzedine, is zoals het een echte activist betaamt altijd erg begaan met anderen, vol medeleven en medelijden. Iemand die niet tegen onrecht kan, maar nooit omwille van zichzelf; alleen als het anderen betreft.  Wat hem en ons frustreert is dat er onrechtvaardigheid heerst in een land dat rechtvaardig claimt te zijn. Dat er gelogen wordt door een overheid die zegt dat zij tot het beschaafde gedeelte van de wereld behoort.  Wij zijn van mening dat je niet mag zeggen dat je een modern en rechtvaardig gevangenissysteem hebt, wanneer je dit niet hebt, ook al heb je om de een of andere bizarre reden een groene kaart van het Europees Hof. Zeg niet dat zo een straf louter vrijheidsberoving is, want dat is het niet. Want wanneer iemand wordt gestraft, omdat hij een andere politieke mening heeft, dan de door de politieke elite gewenste mening, betekent dat blijkbaar ook dat zijn kinderen, zijn moeder en de rest van zijn geliefden gestraft moeten worden. 

Wij kunnen een ellenlange brief schrijven over alle problemen in de TA/P.I. Vught, maar laten we beginnen met een beeld te schetsen van een 'simpel' bezoekuur. Stel je het volgende voor: er mogen 3 mensen tegelijk, 1 keer in de week, 1 uur lang op bezoek. Op welke dag dit valt en hoe laat, weet niemand eerder dan op de vrijdag of de zaterdag vóór het bezoek. Men krijgt een formulier toegestuurd met exact de namen en de geboortedata van de maximaal 3 bezoekers. Wanneer je binnenkomt in de gevangenis dien je het formulier bij je te hebben, anders kun je weer rechtsomkeert maken naar huis. Vervolgens wachten er 2 bewaarders op je die je met een busje met geblindeerde ramen op komen halen. Hoe lang dat duurt verschilt; soms is het sleuteltje van het busje namelijk “kwijt”.  Stel je je bejaarde moeder en je 2 zoontjes van 4 en 6 eens voor in een geblindeerd busje, daar wordt de sfeer al gezet. Misselijk en lichtelijk beduusd komen ze daar aan en moeten voor de tweede keer door een detectiepoort, voor de tweede keer hun brilletje inleveren en zo nodig hun schoenen door een röntgenapparaat halen. Dan kom je terecht in de tweede wachtkamer voordat je naar de bezoekkamer mag gaan. De bezoekkamer zelf is een betonnen ruimte met als afscheiding een verhoogde metalen muur met precies in het midden een microfoon. Naast deze ruimte gaan bewaarders zitten met oordopjes, wij zien ze niet omdat het glas aan onze kant een spiegel is. Deze ruimte is claustrofobisch klein en intimiderend voor ons volwassenen, laat staan voor kleine kinderen. Je hebt tot dan toe de hele tijd met mensen te maken gehad, maar vanaf dat moment wacht je in oorverdovende stilte in een betonnen ruimte met dus de wetenschap dat aan de andere kant een bewaarder zit die naar je staart. Tegen de tijd dat je geliefde binnenkomt ben je als persoon al veel stiller geworden en is gezellig (bij)praten door al de genoemde factoren, niet meer vanzelfsprekend. Vaak komt het gesprek dan ook pas na een kwartier of langer op gang. Diepgaande gesprekken of belangrijke zaken bespreken hebben we al lang afgeleerd, eer je op dat punt komt zijn er 50 minuten om en wordt je ruw onderbroken door een stem die zegt dat het bezoek nog 5 minuten duurt. Stel je ziet je eigen vlees en bloed eens in de 2 weken (met een beetje geluk, want het is onmogelijk om altijd vrij te krijgen op de dag en tijdstip die de gevangenisadministratie bepaalt) je ziet elkaar weer na zo’n lange tijd en alles wat je mag doen is een hand geven. Daarvoor heeft hij het tussenraam weggelaten, daarvoor heeft hij zich uitgekleed en zich laten vernederen, zodat zijn kinderen papa één keer mogen aanraken aan het begin en één keer aan het einde. Hebben jullie wel eens een moeder haar zoon een hand zien geven? Onze (schoon)moeder kan dat niet aan en geeft daarom géén hand. Is dit het beloofde gezonde klimaat van een Westerse gevangenis? Men kleedt hem iedere week minstens 2 keer uit. Bij elk bezoek moet hij ervoor en erna (seksueel) vernederd worden. En waarom? Om ons vervolgens niet te mogen aanraken. We herhalen: hij mag ons NIET aanraken. Geen knuffel en geen kus. MAAR hij wordt vervolgens wel uitgekleed en onderzocht. HOE kan dat als er in de kamer ernaast iemand zit die elke beweging nauwgezet in de gaten houdt en er 2 camera’s hangen en een microfoon tussen ons in staat, dat er dan TOCH een kans zou kunnen bestaan dat zijn moeder of een ander familielid iets via hem naar binnen zouden kunnen smokkelen? En hij is niet eens veroordeeld als een straatcrimineel die weet hoe hij sloten moet openbreken of pogingen tot doodslag of moord op zijn geweten heeft. Hoe kan het geaccepteerd zijn dat eenieder die de TA binnenkomt exact dezelfde behandeling krijgt zonder te kijken naar de veroordeling, de persoonlijkheid, de gesteldheid van een persoon? Bezoek met zijn familie móét zonder toezicht kunnen. Of is zijn familie ook veroordeeld? Als hij TOCH wordt uitgekleed ervoor en erna, waarom wordt het bezoek dan in de gaten gehouden? Wat zou hij kunnen doorgeven aan zijn familie? Welke mening ze namens hem op internet zouden kunnen plaatsen? Want dát is waarvoor hij hoe dan ook gestraft moest worden. 
 
Voor zijn kinderen is het een dag vóór het bezoek al een feestje: ze gaan papa zien! Ze kunnen van blijdschap niet in slaap vallen. De volgende dag vertellen ze honderduit wat ze aan papa gaan vertellen, ze lachen, ze zingen liedjes en vertellen wat voor grapjes ze bij papa willen uithalen (verstoppen en BOE! roepen als hij binnenkomt). Maar vanaf het moment dat ze de gevangenis binnen lopen - door detectiepoortjes gaan, hun brilletjes in bakken neer moeten leggen, door een schrille stem teruggeroepen worden als ze er per ongeluk met z’n tweeën doorheen lopen, vervolgens moeten wachten in de eerste wachtkamer, dan opgehaald worden door 2 bewaarders, in een geblindeerd busje moeten klimmen, dan weer door een detectiepoortje moeten, dan weer in een wachtkamer moeten wachten, om vervolgens de betonnen, kale, met veel te grote stoelen, bezoekkamer binnen te lopen en om dan daar te moeten wachten, terwijl de hoogte van de muur tussen hun en hun vader in tot hun voorhoofd reikt - zijn ze veranderd in heel stille kinderen die niks meer kunnen zeggen. Papa komt altijd vrolijk binnen, begint met hen te praten en te lachen en toch zijn ze veel stiller dan normaal. Ze moeten blijven zitten op de veel te grote stoelen en staren naar boven, naar hun vader. Alles wat ze wilden vertellen zijn ze vergeten. Ze vergeten zelfs hoe het met ze gaat. Het enige wat ze vragen is of ze bij hem mogen blijven logeren een keertje. Of wanneer hij weer vrij is. Even aan papa zijn baard zitten? “Sorry lieverd, maar dat mag niet.” Of ze papa zijn schoenen mogen zien? “Ja, maar niet aanraken.”Of ze even papa zijn gezicht mogen aaien? “Nee, dat heb je net gedaan, als we het nu weer doen grijpt de bewaarder misschien in.” En we weten allemaal hoe erg de sfeer verpest als de knorrige stem van de bewaarder door de intercom schalt, waardoor iedereen tot het einde gespannen blijft. Even op de stoel staan en over dat muurtje hangen om maar dicht bij papa te zijn? “Nee, lieverd, dat mag echt niet.” En dit nu al jarenlang. Wat blijft er over van de band tussen vader en kind? Het is ongezond! Een mens heeft huid-op-huid contact nodig! Een mens moet geknuffeld worden. Een mens moet liefdevol aangeraakt worden. Kinderen en ouders des te meer! Hoe kún je een kind verbieden om zijn vader liefdevol aan te raken? Om geknuffeld en geaaid te worden door zijn vader? Twee kinderen onder de 7 jaar en één die in het begin van zijn tienerjaren zit. Hoe kun je als overheid zomaar bepalen dat je een ouder-kindrelatie op zo’n wrede wijze verstoort. Zat dat ook in de straf inbegrepen? Daar hebben we de rechters namelijk niks over horen zeggen. Azzedine heeft zijn kinderen inmiddels al een tijd niet gezien, omdat het hele bezoekuur te veel sporen bij ze naliet. Hij mag namelijk niet zoals andere ouders in een kindvriendelijke ruimte met zijn kinderen spelen en zoals andere ouders zelfs lekkers met ze delen. In Vught en andere gevangenissen hebben gevangenen één keer in de maand een zogeheten 'ouderdag'. Dan mogen de kinderen en de echtgenote van de gevangene komen om samen met de gevangene te spelen/voetballen in een speeltuin. 

Sinds wanneer is het opgenomen in het strafrecht dat behalve vrijheidsberoving, ook de band tussen ouder en kind moet worden geruïneerd? Zijn daar juist niet allerlei instanties en stichtingen voor om dat te voorkomen bij andere gevangenen? Zelfs vaders die de moeder van hun kinderen hebben gedood krijgen de kans om hun kinderen op een normale manier te zien en er wordt van alles gedaan in het belang van het kind. 

De gevangenen in de TA hebben veel moeite gedaan om alles te begrijpen van het regime, maar het lukt niet. Als Nederland nu een land zou zijn dat het beestje bij de naam noemt en toegeeft dat ze doet aan het psychisch martelen van mensen, dan zouden we er allemaal wat meer vrede mee hebben, dan voelen we ons niet voor gek verklaard. Maar Nederland speelt mooi weer naar de buitenwereld toe en alleen degene die in het systeem vastzit zal begrijpen wat wij nu bedoelen. Als het puntje bij paaltje komt zijn er regeltjes waar iets te dankbaar – door vooral Nederland - aan wordt vastgehouden zonder dat er wordt gecontroleerd wat het met een mens doet. Ja, wij weten dat dit op Europees niveau is toegestaan, maar waarom werken de andere Europese landen daar niet aan mee? En wat zou er mis zijn als Nederland zou aangeven bij de EU dat datgene wat bepaald is eigenlijk niet zo gezond is en niet goed werkt? Binnen de gevangenis hebben ze dit al zeer lange tijd door. 'Ja' zeiden ze bijvoorbeeld tegen Abou Moussa: "Normaal breekt iemand wel na 7 maanden, wij snappen niet dat dit bij jou nog niet gebeurd is"
 
Gesprek na gesprek, zitting na zitting, IBT inval in je cel na IBT inval, en altijd maar die camera’s die registreren maar &nooit opnemen&. Bewaarders die toegeven dat vragen en klachten – netjes ingediend met een formulier – worden genegeerd, invoer van kleding die simpelweg ergens in een hoekje wordt vergeten en daar ligt weg te rotten of voer wordt voor de ratten. Brieven komen altijd extreem laat of simpelweg niet aan. Zo heeft Azzedine heel vaak brieven naar zijn kinderen gestuurd die nooit zijn aangekomen. Ook brieven naar anderen verdwijnen in het verstuurproces. Je moet je voorstellen dat je als gevangene alles met de hand schrijft, je kunt niks kopiëren. Je schrijft 7 tot 8 pagina's die vervolgens verdwijnen. Een proces waarin je je emoties kwijt kunt is niet alleen het schrijven, maar ook dat je woorden bij de ontvanger aankomen die ze leest en begrijpt en reageert. Zolang die brief niet aankomt blijven die emoties bij jou, de deler van die emoties. Je raakt nog gefrustreerder, maar je weet niet of je wéér zo'n brief kunt schrijven: het vraagt veel emotionele energie van je en je loopt de kans dat je brief weer zonder uitleg verdwijnt. Is dit gezond voor iemand die 22 uur op cel zit? Een ander voorbeeld, van de zovele: de verwarming deed het niet waardoor het extreem koud was in de cellen. De gevangenen op de TA lieten dit weten aan een bewaarder die antwoordde met: "Dit hebben jullie verdiend." En dit nog los van de flauwe grappen die gemaakt  worden door het personeel en de afdelingshoofden tegenover de gevangenen over bomaanslagen en onthoofdingen. Er wordt geen enkel begrip getoond door de directie voor de inhumane toestand waarin de gevangenen zich bevinden. Het is één ding als jou iets wordt opgelegd van bovenaf, waardoor jij je als directrice steeds zwak verschuilt achter: "We kunnen hier niets aan doen, dit is bepaald door de politiek, dit is voor de tweede kamer en ja, we hebben het er met hen over!" Maar om vervolgens een hele afdeling te straffen als één gevangene zijn frustraties uit, laat toch wel zien hoe je geniet van deze gesloten afdeling binnen de gevangenis waar, nogmaals, de camera’s altijd aan staan, maar nooit opnemen en het altijd het woord van het personeel is tegenover dat van de gevangene. 

De Nederlandse politiek claimt dat het regime op de TA radicalisering bestrijdt. Volgens wetenschappers en specialisten is een sociaal isolement één van de oorzaken van radicalisering. Doordat het regime de band tussen de gevangene en zijn naasten verstoort, raakt de gevangene in een sociaal isolement waarbij woede een extern gevolg is.  En deze zogenoemde 'radicalisering' wordt alleen maar versterkt.  

De directrice gaf vanaf dag één toe dat over Abou Moussa reeds een beeld heerste toen hij binnenkwam, terwijl er over hem géén gevangenisrapport bestaat, omdat hij niet eerder heeft vastgezeten. Een jaar geleden vroeg hij trouwens zijn rapport op dat wordt bijgehouden sinds hij daar vast zit. Tot zijn verbazing stonden er onwaarheden in en werden positieve zaken (vrijwillig schoonhouden van de keuken, vragen om een bezem om de luchtkooi schoon te vegen, etc.) weggelaten. Waarom? Is dit geen pesterij? Zo werd hij een keer door een bewaarder tot een gesprek uitgelokt over zijn sportverleden. Hij had daar aanvankelijk geen zin in, maar zoals velen hem kennen, hij zal je altijd wel te woord staan en een gesprek met je aangaan. Een gesprek werd het niet; er werden hem vragen gesteld die hij heeft beantwoord. Een soort van ondervraging dus. Vervolgens leest hij in het rapport dat HIJ het personeel ondervroeg, en niet alleen dat: hij zou proberen te intimideren met zijn verhalen. Is dit geen pesterij? De oom van Abou Moussa overleed enkele maanden geleden. De bewaarders kwamen dit vertellen, zonder enige emotie, en liepen weg. Hij riep en vroeg of hij zijn moeder mocht bellen. Maar dit mocht niet. Wat is dan het nut van het vertellen van deze informatie aan iemand die tussen 4 muren vastzit? Is dit geen pesterij? Niemand die over zijn hart kon strijken en minstens 5 minuten extra beltijd kon geven? Een dag voor zijn laatste woord in de rechtbank zou zijn laatste woord van 100 pagina’s worden uitgeprint binnen de gevangenis, in plaats daar van werd het gewist. Abou Moussa wilde zelfs meedenken in eerste instantie om het probleem op te lossen. Maar de helden die het werk uitvoeren van de politiek, lieten via de intercom weten dat ie het zelf maar uit moest zoeken. Sterker nog, toen hij zijn frustratie uitte, zijn ze met het IBT team binnengevallen, nadat ze eerst pepperspray naar binnen hadden gespoten en op hem in zijn gaan beuken, om hem vervolgens in de isoleercel te gooien. De volgende dag had hij weer een zitting, daar verscheen hij met nog rode ogen van de pepperspray en het witte spul van de pepperspray op zijn haren in de rechtszaal. En niemand die het wat kon schelen. Op de dag van zijn laatste woord heeft hij, zoals bekend, zijn verhaal niet kunnen doen, hetgeen hij wilde overbrengen is niet overgebracht. Zijn laatste woord heeft hij ter plekke, van de hak op de tak, moeten overbrengen. Is dit geen pesterij? Met zijn emoties spelen, hem het gevoel aan praten dat hij paranoïde is, hem in een machteloze positie zetten en dit constant bij hem inwrijven. Is dit geen pesterij? Constante aanvallen uitvoeren op hun geest en dan verwachten dat ze normaal zullen gaan functioneren? Vroeger bestond in Nederland de marteltechniek waarbij iemand met zijn hoofd op een stuk steen moest liggen en vervolgens liet men steeds een druppel vallen op zijn slaap. Een druppel zou je denken, maar na een tijd leek het alsof er een trein over hun hoofd raasde. Dit is wat er in dit regime gebeurt. Het lijken voor de buitenwereld allemaal druppels, daarom het vermelden niet waard bij de veroordeling – of nog erger, bij een voorarrest – maar het is een manier om mensen compleet af te breken en ze daarmee niet voor een periode, maar voor het leven te straffen. 

Waarom onderneemt men geen enkele stap om iedereen op de TA als MENS te behandelen? Waarom doen de directrice en haar personeel daar niks om hun meerderen duidelijk te maken dat ze mensen binnen ziet komen, gezond van geest, die vervolgens immens veranderen en vaak zelfs doordraaien? Is dit de democratie waar iedereen het over heeft? Het is ongelooflijk om te zien wat de gevolgen kunnen zijn van het uiten van een afwijkende mening als moslim in Nederland. Wie krijgen we terug als hij vrij is? Is hij dan nog de vader van zijn kinderen? Is hij dan nog de zoon van zijn moeder? Wie krijgen we terug? Wat is nu de hele bedoeling van de TA? Wat willen ze van hen maken? 

Alles is een strijd, alles moet bereikt worden met stakingen, met moeite. Het vrijdagsgebed, elkaars eten mogen eten, elkaars keukengerei mogen gebruiken, een extra tien minuten om te mogen bellen. Luchtuurschema’s die constant worden omgegooid, omdat de bewaarders niet erg veel zin hebben om constant de wisselende groepen te begeleiden. Dit lijkt allemaal niets, maar eenieder die een familielid heeft in een ander soort regime zal dit waarschijnlijk met open mond lezen. 

Wat daar binnen gebeurt zal altijd ver uit het zicht van de buitenwereld plaatsvinden. Het zal altijd het woord van het regime tegen het woord van de (moslim)gevangenen zijn, terwijl zij zich in een zwakke positie bevinden. Overgeleverd aan een regime en personeel die ze benaderen als monsters, ongeacht om welke reden ze daar ook zitten. 

Wat wij niet begrijpen is wat het voor de politiek en de rest van Nederland zou uitmaken als er kritisch wordt gekeken naar dit beleid. Ja, ook de rechtse moslimhater zou zich moeten afvragen of hij in een dergelijk land wil leven, want er komt voor heel veel mensen een dag dat zij zich een machteloze positie tegenover de overheid zullen bevinden. Diezelfde overheid die jij toejuicht wanneer het mensen aanpakt met een ongewenste mening waar de nekharen van overeind gaan staan. Op dat moment zullen ook jullie je afvragen wie de overheid controleert en waarom de overheid eigenlijk alles kan maken zolang de mensen niet in grote getalen om tekst en uitleg vragen.  

En als je het er mee eens bent dat dit een normaal systeem is, waarbij doodgewone vaders en doodgewone zoons en doodgewone echtgenoten - die in hun vrije tijd als activist voor de rechten opkwamen van een groep die als paria’s wordt behandeld of die alle kanten van een oorlog wilden belichten omdat de media maar één kant belicht of die een algemeen geaccepteerde vorm van satire gebruikten bij hun demonstraties, maar dan de andere kant op - keihard worden aangepakt, dan moeten we stoppen met zeggen dat Nederland een rechtvaardig land is. Je wordt psychisch tot een langzame dood veroordeeld als de overheid merkt dat je tot een groep hoort die er niet toe doet voor veel mensen. Mensen die niet doorhebben dat ze geïndoctrineerd worden door deze overheid, zodat ze niet de overheid de schuld geven van hun problemen, maar ‘die activistische moslims’. Een beetje gezonde kritiek is het enige wat wij vragen. Want wij geloven niet dat de maatschappij geschokt is; een groot deel van de maatschappij heeft namelijk via de media & de politiek een zeer sterke mening gevormd over de kritische uitgesproken moslim, die ze liever kwijt dan rijk zijn.

Update 8 juli 2016: Azzedine heeft na 2 jaar, talloze honger- en dorststakingen, eindeloos indienen van aanvragen en gesprekken, voorlopig eenmalig, zijn kinderen in een afgesloten ruimte met een personeelslid mogen zien, zonder tussenschot.