JustPaste.it - Share Text & Images the Easy Way

𝐂𝐇𝐑𝐎𝐌𝐄 𝐀𝐍𝐆𝐄𝐋 @contra_la_luna · Jun 7, 2024 · edited: Jul 30, 2024

Cześć, jestem V. Kiedyś, byłam Nomadem i wszystko wydawało się naprawdę proste; miałam rodzinę, wspólnie dzieliliśmy drogę i ustalaliśmy na bieżąco cele. Życie było dobre. Szybkie, intensywne i zarazem w jakimś dziwnym stopniu pewne. Teraz sama już nie wiem, kim jestem. Odkąd straciłam klan szukam dla siebie miejsca. Wydawało mi się raz, że udało mi się je znaleźć, chciałam żeby tak było. Zdawało się ok.

A potem znowu wszystko się spierdoliło.

Delamain zabrał Jackiego i mnie do Konpeki Plaza; miejsca, gdzie miały się spełnić nasze sny. Mieliśmy stać się legendą Night City, pierwszą ligą, a on przez całą drogę, od samego początku, utwierdzał mnie w przekonaniu, że będzie dobrze, bo przecież co może pójść nie tak? Brakuje mi go. Tęsknię za jego wielkimi łapami na moim ramieniu, spontanicznymi nocnymi jazdami Nazarem, którego nigdy nie pozwalał mi prowadzić, a dotykać tylko po tequili. Dotkliwie żałuję, że już nie usłyszę jego śmiechu, ani tego jak nazywa mnie swoją chicą. Tęsknię, bo był kimś wyjątkowym; moim najlepszym backupem. La Chingona Dorada.
Z Konpeki zabrałam na rękach jego krew. I spluwę gościa, przez którego mój przyjaciel zginął.
Zachowam ten pistolet. Rozwalę nim mu łeb.

Czerwona łuna nadawała pomieszczeniom głębi, komponowała się z niknącym, ciepłym światłem rozstawionych przy złotej urnie wysokich świec. Zgromadzeni w głównym holu ludzie nosili odświętne stroje, mężczyźni w większości wybrali garnitury, ale chłopcy z gangu Valentinos dla uczczenia pamięci swojego brata krwi ubrali skórzane kurtki. Nie oddali broni. Mama Welles nie miała nic przeciwko, liczyło się tylko to, że przybyli pożegnać jej syna. Jackie Welles był wyjątkowy. Stół żałobny zapełniał się przedmiotami, które przyjaciele i rodzina pragnęli mu ofiarować na dalszą podróż. Podróż do Afterlife.
- Dobrze, że jesteś, V - powitała ją Lupe, właścicielka baru. Oczy miała zaczerwienione od łez, Valerie mogła jedynie zgadywać, od jak wielu nocy nie zaznała normalnego, regenerującego snu. W żałobie ludzie dużo myślą, niewiele śnią. A jeżeli już zdołają zasnąć, zawsze marzą o przeszłości. V miała zbyt mocny makijaż. Oczy podkreślone czarnym smoky eye, prawie równie ciemne, śliwkowe usta. Była sobą, wiedziała, że właśnie taką chciałby zobaczyć ją w tym dniu Jackie. Narzuciła na ramiona jego kurtkę Valentinos.
- Nie było innej opcji. Jak mogłabym nie przyjść? - zapytała cicho, ujmując Mamę Welles w szczerym, mocnym objęciu. Przytuliła ją czule, jak otuchy daje się prawdziwej rodzinie. Krwi. Usiadła tuż obok Victora na czerwonej prostokątnej kanapie. Przyniósł ze sobą bokserskie rękawice. Wiedziała dlaczego wybrał właśnie je i uśmiechnęła się do niego blado, a następnie dotknęła jego dłoni. Popatrzył na nią w zamyśleniu, a ona miała pewność, że Vic rozumie, dlaczego usiadła właśnie przy nim. Byli bardzo blisko, ale nigdy tak blisko, jak ona by tego chciała. Każdy z wszczepów wtopionych w jej piękne, smukłe ciało był wcześniej metalem rozgrzanym w ciepłych rękach Vektora. Była mu lojalna. Ufała tylko jemu. Kochała go.
- Zaczynamy. Usiądźcie wszyscy, czas pożegnać mojego syna jak należy - stwierdziła hardo Mama Welles i wstała, zapalając każdą ze świec przy meksykańskim ołtarzu. Zdjęcie Jackiego było kiepskie, nie oddawało jego charyzmy, optymizmu i radości z każdego dnia, kiedy gonił uparcie swoje marzenia.
- Dziękuję wam wszystkim za przybycie, nie będę mówić wam, jakim człowiekiem był mój syn. Nie powiem też, jak mocno za nim tęsknię. Zamiast tego, opowiem wam pewną historię.
Opowiedziała o Valentinos w wojnie z Maelstrom i o tym, jak Jackie znalazł się w jej centrum. V znała tę historię. Jackie oberwał trzema kulami, a każda z nich trafiła w klatkę piersiową. Po wyjściu ze szpitala, Jackie oddał Mamie Welles sygnet Valentinos, a czyniąc to, obiecał jej, że już nigdy nie wróci do gangu.
- No te preocupes, Mama; zobacz, jestem kuloodporny i nic złego nigdy mi się nie przydarzy. Nie bał się, nie chciał tylko, żebym się martwiła.
Victor wstał następny.
Valerie delikatnym gestem wsparła go. Ułożyła palce na jego plecach, pogładziwszy przy tym jego garnitur.
- Idź. Dobrze leży - szepnęła mu z czułością. W jego oczach coś się zmieniło, ale V nie chciała wtedy o tym myśleć. Najważniejszy był Jackie i pamięć o nim. Byli tu dla niego, Vektor i tak zajmował za dużo miejsca w jej myślach. Abigail Eden zaoferowała mu protekcję korporacji Biotechnica, a takiej szansy nie dostaje byle kto. Victor był zdolny. Był najlepszy w dzielnicy Watson, ale dla niej był nieporównywalnie kimś więcej.
- U Diabłów Night City mówi się tak: nikt nie wrąbie ci tak, jak przyjaciel. I Jackie Welles taki był, miał rękę jak armatnie działo. Nikt nie spuścił mi takiego wpierdolu, jak on.
Zapłakał. Położył rękawice i powiedział głośno:
- Dwanaście rund, przyjacielu.
Kiedy do niej wrócił, zacisnęła mocno palce na jego nadgarstku. Nie pytała o nic.

Valerie wybrała ulubioną książkę Jackiego, Hemingwaya. For whom the bell tolls.
- Jackie ocalił mi życie. A potem zrobił to znowu, kiedy myślałam, że straciłam wszystko i już mnie dobrego w życiu nie spotka. Bez niego by się nie udało. Jackie Welles, najlepszy przyjaciel, jakiego można dostać od losu. Rodzina była dla niego wszystkim, a on sprawił, że czułam się zawsze jej częścią. Był upartym gnojem; kiedy coś postanowił, dążył do celu. Nie poddawał się nigdy. Powiedział mi kiedyś, chica, nigdy nie powinnyśmy bać się ludzi ani życia. On nigdy się go nie bał, nie było w nim strachu. Serce na dłoni, dwie spluwy w rękach, czysty spontan.

Brakuje mi cię, mano.

Piła tequilę chyba z każdym obecnym na ofrendzie, a gdy wypiła wystarczająco, zapytała, czym meksykańska ceremonia pogrzebowa właściwie tak naprawdę jest. Powiedziano jej, że pogrzeb bliskiej osoby polega na pozostawieniu przedmiotów, które będą przydatne w kolejnym życiu. Wtedy, postanowiła, że pierwsze kroki po ceremonii skieruje do Afterlife i przypomni barmance Claire, że wisi Jackiemu dedykowanego drinka.
- Jak się czujesz? - zapytał ją Victor, przyglądając się jej uważnie spod prostokątnych okularów o szerokich, eleganckich oprawkach. - Trzymasz się jakoś, Valerie?
Odchyliła głowę mocno w tył. Zanurzyła usta w ćwiartce limonki, słodycz zalała jej zmysły. Spojrzała na rippera; najpierw na jego twarz, potem na tunele w uszach, w końcu na zręczne ręce o metalowych dwóch palcach. Mogłaby go pocałować, siedziała już tak smutna i upita, że było jej wszystko jedno.
- Nie, nie trzymam się. Czuję się naprawdę chujowo. Chcesz mi coś powiedzieć to mów.
Znalazła Evelyn Parker, ponieważ właśnie to obiecała Judy, ale nie spodziewała się, że aby tego dokonać będzie musiała zrobić totalny rozpierdol w Chmurach, a i bez tego jej kontakty z gangiem Tyger Claws były bardzo napięte. Przyjaźniła się z Moxami.
- Jest w stanie wegetatywnym, wypalili jej mózg bo wiedziała za dużo, ale była tylko lalką marzącą o lepszym życiu, przecież to nie zbrodnia marzyć, Vic. - szepnęła, już znacznie łagodniej. Wypiła jeszcze jeden kieliszek. Sól na wargach nadawała smak, sok limonki został na kącikach.
- Ile razy Jackie ci wpierdolił na ringu? - zapytała nagle, zbliżyła się do niego i zamknęła oczy. Przechyliła głowę nieznacznie w bok, powiedziała jeszcze - kochał cię jak brata, bo zawsze omijał twój nos...
Jej oczy, zielone z brązowym epicentrum, zamigotały żółtym jadeitem. Połączenie.
- Kurwa. Takemura. Zabiję go.

Wstała. Wyszła na zaplecze. Padał deszcz.
- Cześć. Wybrałeś bardzo zły moment, żegnałam przyjaciela. Wiem, że to zrozumiesz, bo w Konpeki Plaza oboje straciliśmy kogoś bliskiego. Powiedz mi, jaki masz plan i czego się dowiedziałeś, ale musisz mi dać parę godzin. Jackie Welles był Meksykaninem, na ich pogrzebach wspomina się i pije tequilę. Tak okazują lojalność. Mówię ci to, bo wiem, ile lojalność znaczy dla ciebie. Spotkajmy się. Będę na mieście. Zanim dojdę do siebie, znajdziesz mnie w moim mieszkaniu. Przesyłam koordynaty.

Wytrzeźwiała. Odebrała dziesięć wiadomości od Vektora, ale żadna z nich nie była tym, czego oczekiwała.
- Nieśmiały jesteś jak na kogoś, kto grzebie mi we flakach - mruknęła, stojąc przed lustrem. Ułożyła włosy w kok, wpięła kwiat wiśni. Wsunęła eleganckie spodnie cygaretki z kantem, zapięła guziki koszuli z motywem Sakury. Nic osobistego, po prostu bezpieczniej będzie wtopić się w tłum. Ruszyła przed siebie, wskoczyła na motocykl Arch Nazare i włożyła kask. Fryzura ucierpiała. Kilka pasem uwolniło się z upięcia.
- Trudno, to i tak nie jest randka - uspokoiła samą siebie, a potem zeskoczyła z motocykla, biegnąc po licznych schodach na wyższe piętro. Uderzyła ją orientalna woń azjatyckich potraw. Wyczuła nutę słonego sosu sojowego, ostre chili i słodkie teriyaki, a gdy podniosła głowę, dostrzegła blade, delikatne światło papierowych, tradycyjnych lampionów. Czerwień rozświetlona ledowymi świetlikami koiła zmysły, wyrównała oddech niespokojny od truchtu, choć Valerie nie była do końca pewna, dlaczego tak bardzo się spieszy. Wmawiała sobie uparcie, że zwyczajnie chce już mieć to za sobą i odpocząć w samotności, ale trudno okłamywać samą siebie, gdy we włosach nosisz japońską Sakurę. Wakako się postarała. Może naprawdę potrafi załatwić zupełnie wszystko? V cieszyła się z tej współpracy, czasem odnosiła wrażenie, że stara, japońska żmija naprawdę ją lubi. Skarciła się w myślach. Przypomniała sobie o Dexterze deShawn i dokładnie wtedy, za jednym ze straganów dostrzegła w długim, eleganckim płaszczu do połowy łydek mężczyznę, który obronił ją przed niesławnym Czarnym Chrystusem Afterlife.
- Goro... - szepnęła, choć nie spodziewała się, że ją usłyszy. Sama widziała go bardzo dobrze. Lustrowała smukłą, kocią sylwetkę pełną finezji zabójcy i wiedziała, że gdyby tylko to postanowił, tamtej nocy jej mózg zlałby się w jedność z brudną posadzką wysypiska. Spoczęłaby obok zdrajcy; dupka najgorszego możliwego sortu, bo nikt, kto sprzedaje wspólnika po nieudanym skoku nie zasługuje na szacunek. V zamknęła oczy. Wspomnienie stało się integralną częścią jej jaźni, niemniej niż stał się nią Johnny Silverhand; engram rockmana rewolucjonisty w jej głowie. Strzał w głowę był czysty, nienagannie celny, ponieważ zadał go wyszkolony żołnierz i zabójca. Był także widowiskowy i pozbawiony litości.
Takemura był estetą.

Imponował jej.

Otworzyła oczy ponownie, a on już był tuż przed nią. Wyższy na tyle, że musiała podnieść nieco głowę, by spojrzeć w jego metalicznie srebrne oczy. Zawsze patrzyła mu w oczy. Uznawała w nim siłę, a jednocześnie, gestem tym okazywała szacunek. Takemura wiedział, że V traktuje go poważnie i ceni jego obecność, niezależnie od tego, jak długo jeszcze ich interesy pozostaną zbieżne. Lubiła na niego patrzeć. Był estetycznie idealny. Siwe pasma samurajskiego upięcia iskrzyły się księżycowym, przyjemnym dla zmysłu wzroku odcieniem. Mięśnie poruszały się wdzięcznie, nawet ledwie zarysowane pod marynarką. Miał w sobie elegancję drapieżnika, nie chciała sprawdzać na własnej skórze, jak wysoki jest poziom jego skuteczności. Wolałaby zachować go po jednej stronie. Walka z Takemurą byłaby długa, wyczerpująca i prawdopodobnie dla niej ostatnia w tym życiu. Lepiej będzie jej uniknąć.
- Cześć, dobrze cię widzieć - odezwała się Valerie. Uśmiechnęła się łagodnie, w zielonych oczach wprawny ochroniarz mógł bez trudu odczytać szczerość intencji. Prześwietlał ją. Od pierwszego dnia. Oceniał, analizował, obserwował. Czuła, że to robi, bo ilekroć na nią patrzył, przez ciało V przechodził lodowaty, przyjemny dreszcz. Nie winiła go za to; w jego branży mało komu się ufa.

A może raczej... nikomu?

Zapachniało smażonymi pieróżkami gyoza z kurczakiem i wołowiną, zaraz obok na straganie kucharz obtaczał w tempurze krewetki. Zewsząd nozdrza V uderzał przyjemny zapach ryby.
- Jackie zwykle wybierał ramen. - wyznała spontanicznie, czując się przy Takemurze nieco już swobodniej, bo przecież otaczali ich ludzie, nie byli sami; neutralny teren sprzyja otwartości. Upewniwszy się, że kocie mięśnie nie uległy napięciu i Japończyk również czuje się komfortowo, Valerie wyciągnęła ostrożnie z włosów kwiat wiśni. Zachęciła mężczyznę, by rozwarł palce dłoni.
- Jestem ciekawa, jaki ty masz smak. I czy tutejsi kucharze znajdą sposób, by cię zadowolić.
Szepnęła mu, niemal w ucho. Pochylona jeszcze ku niemu, wyciągnęła z kieszeni spodni malutki dysk.
- To Sakura. Braindance, który włączałam ci, kiedy twoje rany nie chciały się goić. Teraz, kiedy już znam cię lepiej, zaczynam myśleć, że ciało regenerowało się szybko, a problemem była dusza.

Metafizyczna i japońska, zamknęła jego dłoń. W środku został różowy, delikatny kwiat.

valeriextakemura

108 visits · 1 online

Vote: 3 0

3 Save as PDF