" กลัวหรอ? "
นั่นคือคำที่ได้ยิน หลังจากตกใจจนล้มลงไปกับพื้น
แอบไปอยู่ใต้โต๊ะ ด้วยตัวที่สั่นเทา
ใช่เธอกลัว
เสียงนั้น เสียงของคนที่ใส่มาสคอตกระต่าย
หนึ่งในผู้ดูแลเกม
เขาเดินเข้ามาใกล้ นั่งยองๆ ต่อหน้า
" กับเจ้านั่น เธอกลัวแบบนี้ไหม? "
ทำไมจู่ๆ ถึงถามล่ะ หรือเพราะไม่ได้ตอบเรื่องสัญญาหรอ ก็เลยลงมาหา?
จะทำอะไรรึเปล่า จะไม่ใช้กำลังใช่มั้ย...
น้ำตาร่วงเผาะ เพราะคิดในเเง่ร้ายต่างๆ นาๆ
แต่แล้ว เเก้วโกโก้ก็ถูกวางไว้ตรงหน้า .... จากเขา
......?
ความหวาดกลัว แปรเปลี่ยนเป็นความสับสน
เขานั่งตรงหน้าไม่ไปไหน
"------ให้.....ทำไม ?"
และความสงสัย ชนะความกลัวเสมอ
".....ของอร่อย"
"จะทำให้อารมณ์ดี"
เขาลุกออกไป นั่งคุยกับมาเบล แต่เหมือนกำลังรออยู่...
ไม่เข้าใจ..... ทำไม....ถึงอยากให้อารมณ์ดีล่ะ?
.....เพราะฉันน่าหงุดหงิดหรอ?
คิดต่อไปเท่าไหร่ คำตอบก็คงไม่ได้รับตอบกลับ
เขาคงไม่ไปไหน เธอจึงตัดสินใจยกแก้วโกโก้นั่นดื่ม
สัมผัสนุ่มละมุนที่ปลายลิ้น ความอุ่นของโกโก้ไหลลงไปในลำคอ
อร่อย...
ยกแก้วลงมาพิจารณารสชาติ มือสัมผัสถือไออุ่น
ดีจัง...
เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้มีความสุข...?
เงยหน้าขึ้นไป
" ข-ขอบคุณ.... "
"...อร่อยไหมล่ะ?"
"ของจริงน่าจะอร่อยกว่านี้เยอะ ออกไปแล้วก็กินอีกซักแก้วสิ"
เรื่องนี้....อีกแล้ว.....
ทำไมใครๆ ถึงอยากให้ไปนักนะ...
แถมยังเป็นคนคุมเกมด้วย.... ไม่เข้าใจเลย
".............ทำไม......ถึง......อยากให้....ออกไป?"
"เพราะฉันเอง ก็จะออกไปด้วย โดยไม่ต้องมานอนฝันร้ายยังไงล่ะ"
ทำไมถึงมาบอกกันล่ะ....?
ถ้าอยากออกไป....ก็ได้นี่....?
แค่ปล่อยฉันไว้.....
"ถ้าทิ้งใครซักคนไว้นี่"
"มันน่าสงสาร"
แล้วทิ้งไว้การความจริงที่โหดร้าย...ไม่น่าสงสารหรอ?
แม้แต่พวกเขาก็ไม่เข้าใจฉันเลยหรอ
ความรู้สึกอยากร้องไห้ของเด็กสาว แปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า
".......งั้นหรอ......"
ก้มมองแก้วโกโก้ ซ่อนสีหน้าเอาไว้
"รู้รึเปล่า......ฉัน- ไม่เคยได้กินอันนี้หรอก..."
ไม่เคยมีใครเตรียมให้ มีแต่อาหารที่เย็นชืดเท่านั้น
" ......คิดว่าออกไป....ฉัน-จะได้กินหรอ? "
"เธออายุเท่าไหร่นะ.. 15 16 ?"
"มนุษย์เรามีอายุขัยประมาณ 60 ปี... อีก50กว่าปี ก็คิดว่าต้องมีได้กินซักครั้งนั่นแหละ"
"ยัยเด็กห่วยแตก จะไปไหนมานี่!!!"
"บอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามทำแบบนี!!!"
ผมถูกกระชากอย่างแรง ผู้เป็นพ่อจ้องมองเธอด้วยความโกรธ
" มองหน้าฉัน ฉันบอกให้มอง และตอบคำถามมา!!!! "
".........ฉัน" ซ่อนริมฝีปากที่กำลังสั่น ด้วยการดื่มรสชาติหวานลงไป
".......อดทนถึงอายุเท่านั้น....ไม่ไหวหรอก"
"งั้นก็ต้องรีบๆแล้วสินะ ซักอายุ30ปีพอไหม?"
บุหรี่ที่ถูกจุดขยี้ลงที่ต้นแขนขาว ซ้ำๆ ซ้ำๆ จนเป็นรอยไหม้ของผิว
เสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดของเด็กสาวดังมากเท่าไหร่ แรงยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น
"..........ไม่รู้..."
ฉัน.....จะทนได้หรอ?
หลังจากได้รับไออุ่นเหล่านี้แล้ว....
"ฉันไม่รู้ว่าบี กรอกหูอะไรเธอมาถึงได้สิ้นหวังขนาดนี้" เสีนยงเคาะนิ้วเล่นต่ออีกครู่ แล้วเขาก็ลุก
"ขอให้โชคดี เอ็มม่า "
"Merry Christmas"
"ถ้าเธอชนะ เธอจะขออะไรก็ได้นะ"
"ชีวิตใหม่ดีไหม? ครอบครัวใหม่ อยู่กับฉันก็ได้...."
"ไม่ต้องกังวลนะ"
"เธอทำได้"
"ถ้าได้เธอเป็นลูกสาว คงน่าสนุกดี"
"ถ้าได้ออกไป ฉันสัญญาจะทำให้ชีวิตเธอดีขึ้น"
ถ้อยคำอบอุ่นที่เคยได้รับ หลั่งไหลเข้ามา กลบความทรงจำที่โหดร้ายในยามมีชีวิต
"-ไม่มี...นี่นา ?"
เขา....มอบความหมายของการมีชีวิตอยู่ต่างหาก...