Εξερευνώντας τον σκοτεινό κόσμο των εμβολίων και της έρευνας εμβρυϊκού ιστού: Μέρος 2

              Μετάφραση: Απολλόδωρος

17 Μαϊου 2021 Monica Seeley - Διάβαστε το πρωτότυπο εδώ.

                                      ________________________________________________

Αν σταματούσαμε και αντιμετωπίζαμε ενεργά και αναγνωρίζαμε την πραγματικότητα του σοβαρού κακού που τόσο συχνά έχει αγοράσει τα εμβόλιά μας, ίσως να άλλαζαν τα πάντα.

Σημείωση συντάκτου: Το παρακάτω είναι το δεύτερο μέρος ενός δοκιμίου δύο τμημάτων για την πολύπλοκη και συχνά ανησυχητική σχέση -επιστημονικά, ιστορικά και άλλα- μεταξύ της δημιουργίας των εμβολίων, του κινήματος ευγονικής και της βιομηχανίας αμβλώσεων. Το μέρος 1 αφορά τις " έμμεσες αποδείξεις".

• Μέρος 2: Βασικές αρχές

"Ζωντανά όταν οι ερευνητές αρχίζουν να εξάγουν τον ιστό". Έτσι περιέγραψε η βιολόγος Pamela Acker τα αμβλωθέντα βρέφη που δωρίζουν ιστό για τις σειρές εμβρυϊκών κυττάρων. Σε μια συνέντευξη που έδωσε τον Ιανουάριο του 2021 στο Lifesite News, η Acker συζήτησε τα εμβόλια COVID-19 που διατίθενται σήμερα στις ΗΠΑ, τα οποία έχουν όλα κάποια εμπλοκή με ανθρώπινες εμβρυϊκές κυτταρικές γραμμές. Το 2012 η Acker εγκατέλειψε τη διδακτορική της έρευνα αντί να εργαστεί με το HEK 293, μια αθάνατη κυτταρική γραμμή που προέρχεται από τα νεφρά ενός κοριτσιού που έκανε έκτρωση το 1972.

Στο πρώτο μέρος αυτής της σειράς, ασχολήθηκα με τις έμμεσες αποδείξεις για τη δήλωση της Acker, εξετάζοντας τις πηγές της και στη συνέχεια κάνοντας τη δική μου έρευνα σχετικά με τη μακροχρόνια σχέση της βιομηχανίας εμβολίων με την άμβλωση. Ξεψάχνισα τόνους επιστημονικών εκθέσεων, μαρτυρίες στο Κογκρέσο, άρθρα εφημερίδων και βιβλία σχετικά με την έρευνα για τον εμβρυϊκό ιστό.

Σε κάθε εξόρμηση στην κουνελότρυπα του διαδικτύου, περίμενα να βρω αποδείξεις ότι ο ισχυρισμός ήταν απλώς εντυπωσιακή ρητορική. Και όμως, όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο πειθόμουν ότι η χρήση ζωντανών, αμβλωμένων μωρών αποτελεί μέρος της έρευνας και της παραγωγής εμβολίων εδώ και σχεδόν έναν αιώνα.

Η Acker με ταξίδεψε στην ιστορία των εμβολίων με τα λόγια της ίδιας της βιομηχανίας. Επιστημονικά έγγραφα από τη δεκαετία του 1930 και μετά τεκμηρίωναν τη μία έκτρωση μετά την άλλη στην υπηρεσία της έρευνας για τα εμβόλια. Η πιο ειλικρινής, ένα έγγραφο του 1952 από το Canadian Journal of Medical Science, περιέγραφε μωρά που είχαν αμβλωθεί και είχαν σταλεί στο εργαστήριο με τις καρδιές τους να χτυπούν ακόμα. Στη συνέχεια χρησιμοποίησα τις πηγές της Acker ως αφετηρία για τη δική μου εξερεύνηση. Συχνά επέστρεφα στα ίχνη μου καθώς εξοικειώθηκα περισσότερο με τη βιοϊατρική ορολογία και άρχισα να αποκωδικοποιώ τη γλώσσα των επιστημονικών εκθέσεων. Η έρευνά μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση ολοκληρωμένη, ωστόσο ήταν αρκετή για να με πείσει ότι οι ισχυρισμοί της Acker δεν ήταν παρατραβηγμένοι.

Ωστόσο, προς το συμφέρον της δημοσιογραφικής ακρίβειας, επέστρεψα σε ένα βασικό γεγονός: κανένα αρχείο δεν δείχνει ότι το μωρό του οποίου τα κύτταρα παρήγαγαν το HEK 293 ήταν πράγματι ζωντανό τη στιγμή που του αφαιρέθηκαν τα νεφρά. Και εξακολουθούσα να θέλω να είμαι πεπεισμένη ότι η σύντομη ύπαρξη αυτού του μικροσκοπικού παιδιού ήταν ανώδυνη.

Η ίδια η Acker ήταν ανένδοτη. Παρά το μυστήριο που περιβάλλει την προέλευση του HEK 293, "το πράγμα πρέπει να ειπωθεί με τόσες πολλές λέξεις: δεν μπορείτε να μεταμοσχεύσετε ένα νεκρό όργανο σε ένα ζωντανό σώμα, δεν μπορείτε να φτιάξετε μια κυτταρική σειρά από νεκρό ιστό".

Η Acker ανέφερε στη συνέχεια τον αείμνηστο Ισπανό γιατρό και βιοηθικολόγο Dr. Gonzalo Herranz. Πρώην μέλος της Ποντιφικής Ακαδημίας για τη Ζωή, ο Herranz ήταν μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Βιοηθικής της UNESCO, σύμβουλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και συγγραφέας 65 άρθρων για την παθολογία. Διάσημος συγγραφέας, διεθνής ομιλητής και σύμβουλος σε θέματα βιοηθικής, ήταν ομότιμος καθηγητής Παθολογικής Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα, ο οποίος πέθανε στις 20 Μαΐου 2021. Δηλαδή, μελετούσε τις ανωμαλίες των κυττάρων και των ιστών και είχε τα άριστα προσόντα για να ασχοληθεί με το θέμα αυτό.

Αναφερόμενος στο βιβλίο Vivisection or Science, του Ιταλού επιστήμονα Pietro Croce, ο Herranz είπε απλά: "... για να ληφθούν κύτταρα εμβρύου για καλλιέργεια, πρέπει να υιοθετηθεί μια προγραμματισμένη έκτρωση, επιλέγοντας την ηλικία του εμβρύου και τεμαχίζοντάς το ενώ είναι ακόμα ζωντανό, προκειμένου να αφαιρεθούν ιστοί που θα τοποθετηθούν σε μέσα καλλιέργειας". [i]

Η δήλωση του Herranz μπορεί να είναι η πιο έγκυρη για την υποστήριξη της αρχής ότι τα ζωντανά κύτταρα πρέπει να προέρχονται από ζωντανά σώματα. Υπάρχουν και άλλες, κυρίως του Αμερικανού εμβρυολόγου C. Ward Kischer, ο οποίος δήλωσε στο "The Media and Human Embryology" (Linacre Quarterly, Vol. 64, Issue 2, May 1, 1998), αναφερόμενος στις μεταμοσχεύσεις οργάνων από μωρά που έχουν υποστεί έκτρωση: "Η αλήθεια είναι ότι ο νεκρός ιστός δεν θα έκανε τίποτα. Το μόσχευμα πρέπει να περιέχει ζωντανά κύτταρα, και ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί αυτό είναι να ληφθούν από ζωντανά έμβρυα".

Ο Kischer το προσδιόρισε αυτό μόνο ελαφρώς σε σχέση με την έρευνα σε εμβρυϊκά κύτταρα: "Προκειμένου να διατηρηθεί το 95% των κυττάρων, ο ζωντανός ιστός θα πρέπει να διατηρηθεί εντός 5 λεπτών από την έκτρωση. Μέσα σε μια ώρα τα κύτταρα θα συνέχιζαν να αλλοιώνονται, καθιστώντας τα δείγματα άχρηστα". Το απίστευτα σύντομο χρονικό παράθυρο καθιστά τη διάκριση ουσιαστικά άνευ αντικειμένου, λαμβάνοντας υπόψη τον πρόσθετο χρόνο που απαιτείται για την επέμβαση, τη χορήγηση υγρών συντήρησης ιστών και την αφαίρεση οργάνων.

Ο Alvin Wong, του οποίου η εργασία "The Ethics of HEK 293" του 2006 καθοδήγησε την απόφαση της Acker να εγκαταλείψει τη διδακτορική της έρευνα, συμφωνεί:

Εάν μάλιστα το έμβρυο ή το έμβρυο είναι ακόμη ζωντανό ενώ αφαιρείται ιστός από αυτό, τότε αυτός που το κάνει διαπράττει μια ακόμη πιο σοβαρή πράξη βίας άμεσα σε ένα άλλο ζωντανό ανθρώπινο ον. Αυτό μπορεί να συμβεί, δεδομένου ότι φαίνεται να αποτελεί επιστημονικό κριτήριο ότι ο ιστός πρέπει να λαμβάνεται σε βιώσιμη κατάσταση για να είναι κατάλληλος για έρευνα.

Κατά τη διάρκεια της δικής μου έρευνας, μίλησα με τον Dr. Paul Byrne. Ο Byrne είναι νεογνολόγος, πρώην πρόεδρος του Καθολικού Ιατρικού Συλλόγου και αυθεντία σε θέματα εγκεφαλικού θανάτου και μεταμόσχευσης οργάνων.

"Είναι αλήθεια", ρώτησα, "ότι τα δείγματα ιστού για τις σειρές εμβρυϊκών κυττάρων, αν πρόκειται να είναι επιτυχείς, πρέπει να λαμβάνονται από ζωντανά μωρά;"

"Ναι", μου είπε ο Byrne, "το μωρό πρέπει να είναι ζωντανό όταν ξεκινάει η διαδικασία για να ληφθεί ζωντανός ιστός. .... Μετά το θάνατο, η καταστροφή κάθε κυττάρου δεν είναι άμεση. Παρατηρήστε έναν σκελετό. Αλλά όταν ξεκινάει η διαδικασία της έκτρωσης και του τεμαχισμού για την απόκτηση οργάνων και ιστών για "συγκομιδή", το μωρό είναι ζωντανό".

Τον πίεσα λίγο: "Είναι αλήθεια ότι τα δείγματα ιστών για τις σειρές εμβρυϊκών κυττάρων, αν πρόκειται να είναι επιτυχείς, πρέπει να λαμβάνονται από ζωντανά μωρά; Όχι πρόσφατα αποβιώσαντα, αλλά ζωντανά τη στιγμή που συλλέγονται οι ιστοί ή τα όργανα;" Η απάντησή του: "Το μωρό είναι ζωντανό όταν τεμαχίζεται για να ληφθούν όργανα και ιστοί".

Όταν παρατήρησα ότι η ιατρική ορολογία μπορεί να είναι πολύ συγκεχυμένη. Ο Byrne απάντησε με στόμφο: "Ο διάβολος σπέρνει τη σύγχυση. Αυτός είναι ο πατέρας του ψεύδους, άλλωστε".

Ο Dr. Keith Crutcher, καθηγητής Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι, ασχολήθηκε με το θέμα το 1993:

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι το έμβρυο ή το επιθυμητό όργανο πρέπει να είναι ζωντανό για να χρησιμεύσει ως χρήσιμος δότης ιστών. Ωστόσο, υπάρχει κάποια διαφωνία σχετικά με τον όρο "ζωντανός". Ο παραδοσιακός βιολογικός ορισμός περιλαμβάνει τις έννοιες του μεταβολισμού, της ανάπτυξης, της αναπνοής κ.λπ. Σίγουρα, πριν από την άμβλωση, το έμβρυο πληροί όλα αυτά τα κριτήρια. Η καταλληλότητα του εμβρυϊκού ιστού για μεταμόσχευση εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνεται. Ο ιδανικός ιστός είναι αυτός που λαμβάνεται από ένα άθικτο ζωντανό έμβρυο. [ii]

• Υπολογισμένες αμβλώσεις

Η δήλωση του Herranz υπογράμμισε αυτό που ο Acker αποκαλεί "υπολογισμένη" φύση των αμβλώσεων για τη δωρεά ιστών. Η έκτρωση με προσταγλανδίνη, η οποία εισήχθη στις αρχές της δεκαετίας του 1970, έχει γενικά αντικαταστήσει την υστεροτομή -τη "μίνι τομή C"- ως την "ιδανική" μέθοδο για τη λήψη εμβρυϊκού ιστού. Στην πραγματικότητα, η χρήση της προσταγλανδίνης για την πρόκληση τοκετού έφερε επανάσταση στον τομέα της δωρεάς εμβρυϊκών ιστών. Αρχικά θεωρήθηκε ως "η φοβερή επιπλοκή", οι ερευνητές σύντομα συνειδητοποίησαν ότι η γέννηση ενός ζωντανού μωρού μετά από έκτρωση με προσταγλανδίνη ήταν στην πραγματικότητα σκόπιμη: "Με τις προσταγλανδίνες", δήλωσε ο γενετιστής και παιδίατρος Dr. Kurt Hirschhorn το 1973, "μπορείτε να οργανώσετε ολόκληρη την άμβλωση, ώστε [το έμβρυο] να βγει βιώσιμο με την έννοια ότι μπορεί να επιβιώσει ώρες ή μια μέρα" (National Observer, 21 Απριλίου 1973).

Φυτοκτόνα όπως η διγοξίνη, που χρησιμοποιούνται συνήθως στις εκτρώσεις σε προχωρημένο χρόνο, συνήθως δεν χρησιμοποιούνται όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί εμβρυϊκός ιστός για έρευνα, διότι προκαλούν "ανώμαλη μορφολογία των κυττάρων, κακή βιωσιμότητα των κυττάρων και μεταβλητή ποιότητα του RNA" [iii] , περιορίζοντας την ερευνητική αξία του ιστού. Σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα προς την Dr. Kristina Howard του FDA σχετικά με τον εμβρυϊκό ιστό για την έρευνα σε εξανθρωπισμένα ποντίκια, η Perrin Larton της Advanced Bioscience Resources παραπονιέται ότι "αυτή την εβδομάδα είχαμε τέσσερις περιπτώσεις 21 εβδομάδων στις οποίες σε όλες είχε χορηγηθεί διγοξίνη την Τετάρτη, οπότε ο ιστός είναι άχρηστος" [iv].

Η Acker επικρίθηκε επειδή δήλωσε απερίφραστα ότι οι αμβλώσεις για την προμήθεια εμβρυϊκού ιστού πραγματοποιούνται με καισαρική τομή. Το θέμα παραμένει: αυτό που περιέγραψε είναι η συνήθης διαδικασία, η οποία περιγράφεται επανειλημμένα σε επιστημονικές εκθέσεις. Η υστεροτομή, η τεχνητή έκτρωση ή η D&X (Dilation and Extraction)v , η οποία περιγράφεται επίσης με ευφημισμούς όπως "διαστολή" και "απεικόνιση με υπερήχους σε πραγματικό χρόνο", έχουν τον ίδιο στόχο να παραδώσουν ένα άθικτο έμβρυο με φρέσκα όργανα.

Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι σε μια έκτρωση D&X τα όργανα δεν αφαιρούνται ενώ το βρέφος είναι ζωντανό. Είναι αλήθεια ότι η D&X, γνωστή και ως μερική άμβλωση γέννησης, παρακάμπτει την παιδοκτονία με τη θανάτωση του μωρού ενώ αυτό βρίσκεται ακόμη εν μέρει στο γεννητικό σωλήνα. Ωστόσο, όπως συμβαίνει και με άλλες αμβλώσεις για την ανάκτηση ζωτικών οργάνων, η έκτρωση D&X αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας ανάκτησης ιστών, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να ειπωθεί ότι το έμβρυο σκοτώνεται από την ίδια τη διαδικασία ανάκτησης.

Αυτό θα ίσχυε και για την πιο συχνά χρησιμοποιούμενη μέθοδο άμβλωσης του δεύτερου τριμήνουv [i], τη διαστολή και εκκένωση (D&E), γνωστή και ως άμβλωση διαμελισμού. Αν και θεωρείται λιγότερο από ιδανική για την προμήθεια οργάνων -για προφανείς λόγους- εντούτοις χρησιμοποιείται. Ο λόγος είναι απλός: είναι πολύ σπάνιο για έναν αμβλωτή να "προκαλέσει τον θάνατο του εμβρύου" πριν από την εκτέλεση μιας D&E. Και σύμφωνα με τα λόγια του προμηθευτή εμβρυϊκού ιστού James Bardsley, "χρειαζόμαστε ιστό που είναι αρκετά φρέσκος. Πρέπει να επεξεργαστούμε τον ιστό μέσα σε λίγα λεπτά από τη στιγμή του θανάτου" [vii].

Σύμφωνα με τα νομοθετικά ευρήματα σε νόμο που συντάχθηκε από το Ταμείο Υπεράσπισης της Βιοηθικής (BDF):

Η συλλογή οργάνων, ιστών και κυττάρων από αγέννητα παιδιά των οποίων ο θάνατος προκαλείται άμεσα από επαγόμενη έκτρωση παραβιάζει τον κανόνα του νεκρού δότη ... διότι (α) τα αγέννητα παιδιά είναι ζωντανά όταν οι αποφάσεις για την επανατοποθέτηση του εμβρύου και το σημείο σύνθλιψης λαμβάνονται από τον πάροχο αμβλώσεων με στόχο την απόκτηση άθικτης καρδιάς, πνευμόνων, ήπατος, εγκεφάλου και άλλων ιστών και οργάνων του εμβρύου- και (β) η επανατοποθέτηση του εμβρύου και η σύνθλιψη πάνω και κάτω από τον θώρακα για την απόκτηση άθικτων εμβρυϊκών οργάνων, ιστών και κυττάρων είναι η ίδια η αιτία θανάτου του ανθρώπου από τον οποίο συλλέγονται στη συνέχεια τα όργανα. viii

Η αντιπρόεδρος του BDF, Dorinda Bordlee, με παρότρυνε να ερευνήσω διεξοδικότερα την άμβλωση διαμελισμού, ως ένα ιδιαίτερα βάναυσο παράδειγμα υπολογισμένης άμβλωσης για τη συλλογή εμβρυϊκού ιστού. Όταν το έκανα, με λύπη διάβασα τη γραφική περιγραφή του Ανώτατου Δικαστή Anthony Kennedy:

"Το έμβρυο, σε πολλές περιπτώσεις, πεθαίνει ακριβώς όπως θα πέθαινε ένας ανθρώπινος ενήλικας ή ένα παιδί: αιμορραγεί μέχρι θανάτου καθώς σχίζεται ... άκρο από άκρο".

Ο Kennedy πρόσθεσε ότι ο καρδιακός παλμός του εμβρύου μπορεί μερικές φορές να φανεί μέσω υπερήχων "με εκτεταμένα τμήματα του εμβρύου που έχουν αφαιρεθεί".[ix]

Για να το διευκρινίσουμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες: εμβρυϊκά όργανα για έρευνα (δηλαδή μεταμόσχευση σε εξανθρωπισμένα ποντίκια ή κυτταροκαλλιέργεια για τη δημιουργία κυτταρικών σειρών) μπορούν επίσης να ληφθούν από ζωντανά έμβρυα που έχουν υποστεί έκτρωση με D&E (τεμαχιστική έκτρωση). Η διαδικασία της άμβλωσης οργανώνεται έτσι ώστε να μην καταστραφούν τα επιθυμητά όργανα.

Από εκεί προέρχονται οι εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές. Δεν πρέπει να αφήσουμε την αποστροφή μας να τραβήξει ένα νοητικό πέπλο πάνω από τις φρικτές λεπτομέρειες, εις βάρος της κατανόησής μας.

• Παραλληλισμοί με τη μεταμόσχευση οργάνων

Επιστρέφοντας στην αρχή των ζωντανών κυττάρων από ζωντανά σώματα, μια ματιά στις μεταμοσχεύσεις οργάνων βοηθά να συνδέσουμε τις τελείες. Οι ιστοί και τα όργανα που προορίζονται για την έρευνα υπόκεινται στους ίδιους παράγοντες που επηρεάζουν τα όργανα που προορίζονται για μεταμόσχευση: δηλαδή την υγεία του δότη, τη βιωσιμότητα των οργάνων και το χρόνο μετάβασης από το δότη στο εργαστήριο ή στον παραλήπτη. [x]

Τα ζητήματα που εμπλέκονται στη μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων είναι τόσο πολύπλοκα που τα ζωτικά όργανα λαμβάνονται γενικά από εγκεφαλικά νεκρούς δότες των οποίων η καρδιά εξακολουθεί να χτυπά. Τώρα σκεφτείτε τη δωρεά οργάνων από δότες που πληρούν τον παραδοσιακό ορισμό του θανάτου: Δότες DCD (Δότης μετά απο καρδιακό θάνατο- Donor after Cardiac Death). Η ιατρική βιβλιογραφία βρίθει συζητήσεων σχετικά με τη δωρεά οργάνων από δωρητές DCD: δεν πρόκειται για ένα απλό ζήτημα, ούτε ιατρικά ούτε ηθικά. Πράγματι, τίποτα στην ανάκτηση οργάνων για την επιστήμη ή τη μεταμόσχευση δεν είναι απλό. Το χρονικό περιθώριο για την ανάκτηση ζωτικών οργάνων από δωρητές DCD μετά την απόσυρση από την υποστήριξη της ζωής είναι εξαιρετικά στενό- η διαδικασία απαιτεί μεγάλη προετοιμασία και ακριβή χρονισμό, πολύ περίπλοκο για να αναλυθεί εδώ. Εν ολίγοις, ο ασθενής προετοιμάζεται για χειρουργική επέμβαση όταν αποσύρεται η υποστήριξη της ζωής και η χειρουργική ομάδα είναι έτοιμη, με τα μάτια στραμμένα στο ρολόι, να αφαιρέσει ζωτικά όργανα μέσα σε λίγα λεπτά από τον καρδιακό θάνατο.

Λόγω της διαμάχης γύρω από το HEK 293, ας ρίξουμε μια ματιά στη δωρεά νεφρών ειδικότερα. Μεταξύ των ζωτικών οργάνων, το νεφρό έχει ένα ευρύτερο παράθυρο βιωσιμότητας πριν από την έρευνα ή τη μεταμόσχευση. Ωστόσο, το να λέμε ότι ένα νεφρό μπορεί να επιβιώσει για παρατεταμένο χρονικό διάστημα εκτός του σώματος δεν σημαίνει ότι μπορεί να παραμείνει σε ένα πτώμα που δεν χτυπάει την καρδιά του για παρατεταμένο χρονικό διάστημα και να εξακολουθεί να είναι βιώσιμο για μεταμόσχευση. Αντιθέτως, ο νεφρός πρέπει να συλλεχθεί μέσα σε λίγα μόλις λεπτά μετά τον καρδιακό θάνατο και πρέπει να ληφθούν μέτρα για τη διατήρησή του. Χωρίς καμία παρέμβαση, αρχίζει να υφίσταται ισχαιμική βλάβη που προκαλείται από υποξία (βλάβη λόγω έλλειψης οξυγόνου) ακόμη και πριν η καρδιά σταματήσει να χτυπάει εντελώς. [xi]

Ακόμη και ιστός από μη ζωτικά όργανα, όπως ο αμφιβληστροειδής του εμβρύου (από έμβρυο 18 εβδομάδων) που χρησιμοποιήθηκε για την κυτταρική σειρά PER.C6, πρέπει να συλλέγεται λιγότερο από μία ώρα μετά το θάνατο, εάν πρόκειται να επιβιώσει σε καλλιέργεια. Επιστρέφει στην αρχή που διατύπωσε ο Dr. Paul Byrne:

Μετά το θάνατο υπάρχει συνεχής καταστροφή, αποσύνθεση, αλλοίωση των υπολειμμάτων κάποιου. Δεν μπορεί να σταματήσει. Τα όργανα, οι ιστοί και τα κύτταρα αποσυντίθενται με διαφορετικούς ρυθμούς....Όταν ένα όργανο, ένας ιστός ή κύτταρα χρησιμοποιούνται για μεταμόσχευση ή καλλιέργεια ιστών ή αντιγραφή, υπάρχει πάντοτε παροχή οξυγόνου ως αναγκαιότητα για τη διατήρηση της ζωής όταν ξεκινά η διαδικασία και μέχρι τη στιγμή της λήψης του ιστού ή των κυττάρων του οργάνου ...xii

Για τους σκοπούς μας, πρέπει να υποθέσουμε ότι το βρέφος που γεννιέται ζωντανό μετά από έκτρωση είναι ισοδύναμο με τον δότη DCD. Ωστόσο, είναι αφελές να πιστεύουμε ότι το ίδιο πρότυπο φροντίδας ισχύει και για το μικροσκοπικό ανθρώπινο μη-πρόσωπο, την άμβλωση. Επομένως, πρέπει να παραδεχτούμε ένα πιθανό σενάριο στο οποίο τα όργανα αφαιρούνται γρήγορα από ένα ακόμα ζωντανό μωρό.

• "Δεν είσαι νεκρός μέχρι να είσαι ζεστός και νεκρός"

Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου, βρέθηκα μερικές φορές να ξαναβρίσκω τα βήματα άλλων. Ορισμένοι ερευνητές υπέρ της ζωής έχουν καταγράψει προσεκτικά τη χρήση προ-βιώσιμων, ζωντανών εμβρύων στην έρευνα. Αν και ήταν δελεαστικό να βασιστώ αποκλειστικά στις έρευνές τους, αναζήτησα πρωτότυπες πηγές όποτε ήταν δυνατόν.

Αυτή η προσέγγιση απέδωσε όταν προσπάθησα να εντοπίσω ένα συχνά αναφερόμενο απόσπασμα από τον Αυστραλό ανοσολόγο και βιοηθικολόγο Peter McCullagh. Το βιβλίο του McCullagh The Foetus as Transplant Donor του 1987 έχει εξαντληθεί και είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί. Είχα απελπιστεί ότι θα το έβρισκα, όταν ένας φίλος μου ξέθαψε ένα αντίτυπο.

Κατά ειρωνεία της τύχης, δεν βρήκα ποτέ το εν λόγω απόσπασμα. Ωστόσο, το άψογα τεκμηριωμένο βιβλίο του McCullagh επιβεβαίωσε πολλά από τα συμπεράσματά μου, ξεκινώντας από τους παραλληλισμούς μεταξύ της μεταμόσχευσης οργάνων και της έρευνας για τα εμβόλια. Αφηγείται την ιστορία της χρήσης εμβρυϊκού ιστού στην έρευνα για τα εμβόλια, περιγράφει τη χρήση της έκτρωσης με προσταγλανδίνες και της υστεροτομίας για τη λήψη φρέσκου ιστού για κυτταροκαλλιέργεια και τεκμηριώνει τη χρήση ζωντανών, προ-βιώσιμων βρεφών στην έρευνα. Ο McCullagh βρίσκει ύποπτο το γεγονός ότι οι επιστημονικές εκθέσεις δεν περιγράφουν λεπτομερώς τι συμβαίνει στο ζωντανό έμβρυο που γεννιέται "μεταξύ της αποβολής και του πειράματος", όταν "η επιβίωση του εμβρύου μετά την υστεροτομή... θα μπορούσε εύλογα να αναμένεται να είναι της τάξης των ωρών και όχι των δευτερολέπτων" [xiii].

Στη συνέχεια, ο McCullagh προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Τα προ-βιώσιμα μωρά, λέει, έχουν μοναδική ανοχή στην υποθερμία. Επιπλέον, "τα ζωτικά σημεία του εμβρύου ex utero είναι πολύ πιο ευαίσθητα σε εξωτερικές επιδράσεις από ό,τι είναι τα ζωτικά σημεία των ενηλίκων του ίδιου είδους". Και:

Οποιαδήποτε ψύξη του εμβρύου ... θα τείνει να περιορίσει την επιδείνωση των εμβρυϊκών ιστών. Θα μειώσει επίσης ... την ανιχνευσιμότητα οποιωνδήποτε ζωτικών σημείων που υπήρχαν κατά τη στιγμή του τοκετού. Ίσως δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι, υπό ορισμένες συνθήκες, η συνετή ψύξη ενός υποψήφιου δότη (ίσως ως αποτέλεσμα "καλοήθους αμέλειας") θα μπορούσε να εκπληρώσει βολικά μια διπλή πρόθεση. [xiv]

Με άλλα λόγια, η ψύξη -ακόμη και αυτή που θα μπορούσε να συμβεί στην αίθουσα τοκετού- καταστέλλει τα ζωτικά σημεία του βρέφους, αλλά, με την ίδια λογική, παρατείνει τη ζωή του.

Ο McCullagh παραθέτει μια μελέτη του 1961 στην οποία μελετήθηκαν 23 προ-βιώσιμα αμβλωθέντα βρέφη σε διάφορες θερμοκρασίες. Σε κανονική θερμοκρασία σώματος (37 βαθμοί Κελσίου) τα βρέφη επέζησαν περίπου 3 ώρες. Ωστόσο, η μείωση της θερμοκρασίας του σώματος στους 4 βαθμούς Κελσίου "αύξησε τον χρόνο επιβίωσης κατά 1-2 ώρες ακόμη". [xv]

Καθώς το διάβαζα αυτό, θυμήθηκα τη δήλωση της Acker, "το μωρό δεν ήταν νεκρό όταν το έβαλαν στο ψυγείο". Μπορούσα ακόμη να ακούσω τον ελαφρώς εκνευρισμένο τόνο της φωνής της. Μόλις μου είχε διαβάσει από μια εργασία του 1952 σχετικά με την καλλιέργεια του ιού της πολιομυελίτιδας, που περιέγραφε έμβρυα 12 έως 18 εβδομάδων κύησης, τα οποία αποκόπτονταν και στη συνέχεια αποθηκεύονταν για μεταγενέστερη ανατομία. Τώρα κατάλαβα γιατί ήταν τόσο σίγουρη:

Όποτε ήταν δυνατόν, το έμβρυο αφαιρούνταν από τον αμνιακό σάκο υπό αποστειρωμένες προφυλάξεις, μεταφερόταν σε αποστειρωμένη πετσέτα και διατηρούνταν στους 5 C μέχρι να τεμαχιστεί- συνήθως η τεμαχισμός γινόταν 1 έως 3 ώρες μετά την υστεροτομή, αλλά σε μια περίπτωση ο ιός πολλαπλασιάστηκε επιτυχώς σε ιστούς από έμβρυο που είχε αποθηκευτεί ολόκληρο για 24 ώρες στους 5 C. xvi

Η δυσκολία προσδιορισμού του θανάτου σε ένα προ-βιώσιμο βρέφος φέρνει στο νου το αξίωμα των επειγόντων περιστατικών "Δεν είσαι νεκρός μέχρι να είσαι ζεστός και νεκρός". Σε συνδυασμό με τον πειρασμό της παράτασης της ζωής για ερευνητικούς σκοπούς, όπως προτείνεται στο παραπάνω απόσπασμα, αποτελεί το πιο πειστικό επιχείρημα του McCullagh κατά της συλλογής εμβρυϊκού ιστού.

Αποτελεί σοβαρή πιθανότητα ότι η αφαίρεση εμβρυϊκού ιστού γίνεται τις περισσότερες φορές ενώ το βρέφος που επέζησε της έκτρωσης είναι ζωντανό. Αυτό βασίζεται σε στοιχεία από την πρακτική του παρελθόντος, όπως τεκμηριώνεται σε επιστημονικές εργασίες, και στις συνθήκες που απαιτούνται για την επιτυχή καλλιέργεια κυττάρων ή τη δωρεά οργάνων. Προσθέστε σε αυτό τη μοναδική αντίδραση του προ-βιώσιμου βρέφους στη θερμοκρασία του περιβάλλοντος και έχετε μια πολύπλοκη κατάσταση που δεν μπορεί, με καλή συνείδηση, να αγνοηθεί.

• Ο μύθος της αθανασίας

Η συζήτησή μου με την Acker και η έρευνα που ακολούθησε είχαν αλλάξει πολλές από τις υποθέσεις μου. Ωστόσο, δεδομένου ότι ορισμένες σειρές εμβρυϊκών κυττάρων, συμπεριλαμβανομένων των HEK 293, είναι αθάνατες, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η χρήση τους δεν θα αυξήσει τη ζήτηση για νέους ιστούς; Θα μπορούσε στην πραγματικότητα να μειώσει τη ζήτηση; Μόλις ξεπεράσει κανείς τις συνθήκες γύρω από τη δημιουργία της κυτταρικής σειράς, είναι καθησυχαστικό να πιστεύει ότι το λυπηρό γεγονός δεν θα επαναληφθεί.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι πολλά εμβόλια προέρχονται από ανθρώπινες εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές που δεν είναι αθάνατες. Τα κοινά εμβόλια για την πολιομυελίτιδα, το MMR, την ανεμοβλογιά και άλλα προέρχονται από τις σειρές WI-38 και MRC-5, οι οποίες δεν είναι αθάνατες, αν και ομολογουμένως μπορούν να παράγουν σχεδόν απεριόριστο αριθμό κυττάρων από μία μόνο πηγή.

Όσον αφορά τις λεγόμενες αθάνατες κυτταρικές σειρές, η Acker λέει ότι ο όρος "αθάνατος" είναι παραπλανητικός:

Αν και τα κύτταρα αυτά αποκαλούνται "αθάνατα", μια αθάνατη κυτταρική σειρά δεν είναι αθάνατη, αν και έχει απεριόριστη διάρκεια ζωής: μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τις πρωτογενείς κυτταρικές καλλιέργειες. Αν πάρετε κύτταρα απευθείας από μένα και δεν τα αθανατίσετε, θα ζήσουν σε ένα τρυβλίο Petri για μικρό χρονικό διάστημα. Αν τα αθανατίσετε, θα ζήσουν για μεγάλο αριθμό κυτταροκαλλιεργειών, αλλά δεν θα ζήσουν για πάντα. Τελικά θα πεθάνουν και δεν θα μπορείτε πλέον να τα υποκαλλιεργήσετε. Και σε αυτό το σημείο θα χρειαστείτε μια άλλη κυτταρική σειρά.

Όσον αφορά το HEK 293, που χρησιμοποιείται στην παραγωγή εμβολίων και μυριάδων άλλων προϊόντων, η Acker λέει ότι "ήταν μια ιδιαίτερα επιτυχημένη αθανασία. Ορισμένες [κυτταρικές σειρές] έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από άλλες, όπως ακριβώς ορισμένα ανθρώπινα όντα έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από άλλα..... Αυτή έτυχε να είναι μια πολύ επιτυχημένη".

Αν και πολλοί παίρνουν την έννοια της "αθανασίας" των κυτταρικών σειρών τοις μετρητοίς, οι επιστήμονες αναγνωρίζουν ότι ο όρος δεν είναι κυριολεκτικός. Ο κυτταρικός βιολόγος και πρωτοπόρος των εμβολίων Leonard Hayflick (υπεύθυνος για το στέλεχος ανθρώπινων εμβρυϊκών κυττάρων WI-38), παραδέχτηκε ότι "οι υποτιθέμενες "αθάνατες" κυτταρικές σειρές, όπως η HeLa, που καλλιεργούνται συνεχώς επί δεκαετίες, αλλά ποτέ δεν μελετήθηκαν ως απομονωμένες καλλιέργειες, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι αθάνατες. "xvii Και συνέχισε: "Μια πιο πρόσφατη υπόθεση αθανασίας έχει υποτεθεί για τα εμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα, ωστόσο δεν έχει ακόμη αποδειχθεί ότι τα κύτταρα αυτά μπορούν να πολλαπλασιάζονται συνεχώς για χρόνια, με διατήρηση των φυσιολογικών ιδιοτήτων τους, ακόμη και ελλείψει γενετικού ανασυνδυασμού". Και οι δύο τύποι κυτταρικών σειρών, λέει η Acker, μπορούν "να συσσωρεύουν μεταλλάξεις μετά την αναπαραγωγή in vitro με την πάροδο του χρόνου".

Έτσι, υπάρχει συνεχής ζήτηση για ανθρώπινες εμβρυϊκές κυτταρικές σειρές, τόσο πεπερασμένες όσο και αθάνατες. "Όσο συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε κύτταρα αμβλωμένου εμβρύου στα εμβόλια", προβλέπει ο Acker, "αυτό θα συμβάλλει στη ζήτηση για πρόσθετες σειρές κυττάρων αμβλωμένου εμβρύου. Όσοι λένε ότι δεν θα συμβεί αυτό, μιλούν από αφέλεια για την επιστήμη που εμπλέκεται".

Για να το καταδείξει, η Acker επισημαίνει μια νέα γραμμή ανθρώπινων εμβρυϊκών κυττάρων. Το Walvax-2, που δημιουργήθηκε στην Κίνα λόγω της ηλικίας και της μειούμενης προσφοράς της κυτταρικής σειράς MRC-5, περιλάμβανε εννέα εκτρώσεις. Τελικά, ένα κοριτσάκι τριών μηνών κύησης παρείχε τα κύτταρα. Χρησιμοποιήθηκε επαγωγή τοκετού για την παροχή ενός άθικτου εμβρύου. Η ερευνητική βιβλιογραφία σημειώνει ότι χρησιμοποιήθηκε επαγωγή του τοκετού και ότι "οι ιστοί από τα φρεσκοαμβλωθέντα έμβρυα στάλθηκαν αμέσως στο εργαστήριο για την προετοιμασία των κυττάρων". [xviii]

Η βιομηχανία αμβλώσεων και οι σύμμαχοί της αναμένουν με αυτοπεποίθηση μεγαλύτερη ζήτηση για εμβρυϊκό ιστό: "Οι επιστήμονες είναι βέβαιοι ότι ο εμβρυϊκός ιστός είναι το κλειδί για περισσότερη προληπτική ιατρική, νέα εμβόλια και εντοπισμό θεραπειών για τις πιο καταστροφικές παθήσεις του σήμερα- η έρευνα συνεχίζεται και η πορεία της επηρεάζεται από τις παγκόσμιες απειλές για την υγεία". Αυτή η δήλωση φαίνεται προφητική υπό το φως της σημερινής πανδημίας. Είναι από το υπόμνημα amici curiae του 2016 στην αγωγή της Εθνικής Ομοσπονδίας Αμβλώσεων κατά του Κέντρου Ιατρικής Προόδου του David Daleiden. [xix]

• Επανεφεύρεση του τροχού και ηθικές εναλλακτικές λύσεις

Οι Καθολικοί έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα των εμβολίων που προέρχονται από ανθρώπινες σειρές εμβρυϊκών κυττάρων εδώ και δεκαετίες. Ωστόσο, οι ηθικές εναλλακτικές λύσεις εξακολουθούν να είναι θλιβερά λίγες.

Η Acker το αποδίδει αυτό εν μέρει στην εξάρτηση από τη δοκιμή και το λάθος. "Όταν κάνεις έρευνα για τα εμβόλια, δεν υπάρχει τυποποιημένη φόρμουλα για το πώς να προχωρήσεις στη δημιουργία ενός εμβολίου. Δεν εγκαθιδρύεις, αν θέλεις, τις πρώτες αρχές της ιατρικής έρευνας. Απλώς δοκιμάζεις κάτι για να δεις αν λειτουργεί. Αν κάτι λειτουργεί σε μια σειρά κυττάρων εμβρύου που έχει υποστεί έκτρωση, τότε καλύτερα να χρησιμοποιήσετε μια σειρά κυττάρων εμβρύου που έχει υποστεί έκτρωση, επειδή αυτό έχει λειτουργήσει στο παρελθόν. Η χρήση κυτταρικών σειρών ηθικής προέλευσης συχνά σημαίνει να ανακαλύπτεις τον τροχό. Δεν έχει νόημα, από την άποψη ενός κοσμικού ερευνητή".

Η ίδια πιστεύει ότι υπάρχει και ένας άλλος λόγος. Πριν από χρόνια, ως ερευνήτρια που αντιμετώπιζε ένα ηθικό δίλημμα, τα έγγραφα της Εκκλησίας -συγκεκριμένα το Dignitas Personae του 2008- της έδωσαν σαφή καθοδήγηση. "Η Εκκλησία ήταν πολύ σαφής στο Dignitas Personae ότι οι ερευνητές δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα κύτταρα. Δεν είναι περίπλοκο. Είναι ακριβώς εκεί". Πιστεύει ότι οι πρόσφατες δηλώσεις του Βατικανού είναι λιγότερο χρήσιμες:

Αυτό είναι ένα από τα πρωταρχικά προβλήματα με ορισμένες από τις πρόσφατες δηλώσεις του Βατικανού σχετικά με τα εμβόλια: δεν απευθύνονται στους ανθρώπους που μπορούν πραγματικά να κάνουν την αλλαγή- προσπαθούν απλώς να παράσχουν κάποια καθοδήγηση στον μέσο Καθολικό που κάθεται στο παγκάρι. Πρόκειται για μια λύση-μπαλωθιές, διότι όταν ο μέσος Καθολικός αποδέχεται σιωπηλά τη χρήση αυτών των εμβολίων και στη συνέχεια κάνει κάποιου είδους προφορική ή γραπτή διαμαρτυρία, οι πράξεις του μιλούν πολύ πιο δυνατά από τα λόγια του.

• Μια μοναδική ευκαιρία

Από την άλλη πλευρά, η Acker βλέπει τη σημερινή κατάσταση ως μια μοναδική ευκαιρία. Μόλις πριν από λίγα χρόνια, η χρήση εμβρυϊκών κυττάρων αμβλωθέντων εμβρύων για την παραγωγή εμβολίων ήταν ελάχιστα αναγνωρισμένη. Σήμερα, επιτέλους λαμβάνει την προσοχή. "Το εμβόλιο COVID έχει τινάξει στον αέρα τη βιομηχανία αμβλωμένων εμβρυϊκών κυττάρων. Τώρα πολλοί άνθρωποι που δεν είχαν ακούσει ποτέ ότι υπάρχουν κύτταρα αμβλωμένου εμβρύου στα εμβόλια, είναι ενήμεροι". Λέει η ίδια:

Αυτό είναι ίσως το εμβόλιο που έχει λάβει τη μεγαλύτερη προσοχή όσον αφορά τη διαδικασία παρασκευής του, επειδή κατασκευάζεται καθώς παρακολουθούμε, ας πούμε. Όλοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα το εμβόλιο που θα δώσει τέλος στα λουκέτα και την πανδημία. Πριν από αυτό, μπαίνατε στο γραφείο ενός γιατρού για να πάρετε ένα εμβόλιο ... και δεν σκεφτόσασταν πραγματικά από πού προερχόταν. [Καθώς τα εμβόλια COVID-19 αναπτύχθηκαν] υπήρξαν ενημερώσεις σε πραγματικό χρόνο όσον αφορά τις δοκιμές ασφάλειας και αποτελεσματικότητας: όλα είναι πολύ πιο διαφανή. Νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά χρήσιμο. Κάνει τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι η έρευνα για τα εμβόλια είναι ένας τομέας που έχει πολλά προβλήματα.

Η Acker πιστώνει επίσης τις προσπάθειες οργανώσεων όπως το Children of God for Life, το οποίο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την παραγωγή εμβολίων από το 1999. Τους τελευταίους μήνες έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε για τις γραμμές εμβρυϊκών κυττάρων, τόσο στον θρησκευτικό όσο και στον κοσμικό Τύπο. Ωστόσο, μέχρι πρόσφατα, οι φωνές υπέρ της ζωής που υποστήριζαν ότι τα εμβόλια προέρχονται από εμβρυϊκές κυτταρικές γραμμές απορρίπτονταν ως τρελοί τρομολάγνοι. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όσοι υποψιάζονται ότι η ιστορία είναι ακόμη πιο βαθιά απορρίπτονται επίσης.

Αν και πολλά προϊόντα εκτός από τα εμβόλια βασίζονται σε γραμμές εμβρυϊκών κυττάρων, η σημερινή κατάσταση είναι μοναδική στο ότι ένα προϊόν προωθείται σε ολόκληρο τον πληθυσμό. Σε μια βιομηχανία που συνήθως έχει λίγους ανταγωνιστές, δεκάδες εμβόλια COVID-19 παράγονται σήμερα, περισσότερα βρίσκονται υπό ανάπτυξη και αναμνηστικά εμβόλια είναι στον ορίζοντα. Σε τελική ανάλυση, η βιομηχανία εμβολίων, όπως και κάθε άλλη βιομηχανία, αποσκοπεί στην παραγωγή χρημάτων. Εάν ο καταναλωτής αντιδράσει, οι κατασκευαστές εμβολίων θα ακούσουν. Έχουμε την ευκαιρία να επιφέρουμε αλλαγές. Αλλά αν οι ηθικές διακηρύξεις έχουν σχεδιαστεί για να κατευνάσουν τις συνειδήσεις αντί να καταγράψουν τεκμηριωμένη ηθική οργή, η βιομηχανία εμβολίων μπορεί να συγχωρεθεί για την αγνόησή τους.

• Ο διάβολος του μεσημεριού

Η αναγνώριση των πιο φρικιαστικών πτυχών της εμβρυϊκής έρευνας μας βοηθά να αφυπνιστούμε τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά. Αυτό που παρακινεί την Acker είναι ότι "οι άνθρωποι είναι τόσο απευαισθητοποιημένοι απέναντι στην εγγενή φρίκη των αμβλώσεων". Πρέπει να εξετάσουμε με ειλικρίνεια τη μακροχρόνια, αδίστακτη σχέση της βιομηχανίας εμβολίων με τις αμβλώσεις, τη συνεχή εξάρτησή της από τον εμβρυϊκό ιστό που έχει αμβλωθεί και τις βάρβαρες μεθόδους που χρησιμοποιούνται συνήθως για την προμήθεια αυτού του ιστού. Πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε ερωτήσεις.

Πριν από λίγες εβδομάδες, ο ιερέας της ενορίας μας έδωσε ένα κήρυγμα για την αδιαφορία - την αδιαφορία, που μερικές φορές αποκαλείται ο "διάβολος του μεσημεριού". Για να μας νανουρίσει στον μεσημεριανό ύπνο, είπε, ο διάβολος μερικές φορές μας αφήνει στην τύχη μας. Κρύβεται πίσω από τα παρασκήνια, αφήνοντάς μας να προχωρήσουμε σε μια αδιατάρακτη λήθη. Γιατί όταν οι καλοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το πραγματικό κακό, αυτό τους βγάζει από την αδιαφορία τους. Και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει ο διάβολος.

Γι' αυτό, για τους σκοπούς του διαβόλου, είναι σημαντικό να αποστασιοποιούμαστε συναισθηματικά, φράση προς φράση προσεκτικά επιλεγμένη: Ιστορικές γραμμές εμβρυϊκών κυττάρων. Δύο εκλεκτικές εκτρώσεις. Χιλιάδες γενιές μακριά. Αρχαίες κυτταρικές γραμμές. Γραμμές εμβρυϊκών κυττάρων, όχι εμβρυϊκός ιστός. Εθελούσια έκτρωση. Απομακρυσμένη και έμμεση σύνδεση. Απομακρυσμένη σύνδεση.

Αν σταματούσαμε και αντιμετωπίζαμε ενεργά και αναγνωρίζαμε την πραγματικότητα του σοβαρού κακού που τόσο συχνά έχει αγοράσει τα εμβόλιά μας, ίσως να άλλαζαν τα πάντα.

Καταλαβαίνω εκείνους που δεν επιθυμούν να φορτώσουν το βάρος της ενοχής σε εκείνους που διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο από τον κορονοϊό. Ωστόσο, εκείνοι που μπορούν να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί -συγκεκριμένα οι επίσκοποι, οι βιοηθικολόγοι, οι ηθικοί θεολόγοι- θα πρέπει να θέτουν ερωτήματα και να κουνάνε την κόκκινη σημαία όταν πρόκειται για τη σύμπραξη εμβολίων/αμβλώσεων. Θα πρέπει να είμαστε εξοργισμένοι και να ντρεπόμαστε που το επιστημονικό κατεστημένο διεξάγει συχνά αδιανόητες έρευνες, ακριβώς κάτω από τη μύτη μας, για σχεδόν έναν αιώνα.

Και θα πρέπει να φοβόμαστε, πολύ να φοβόμαστε, να ενταχθούμε στην παρέα εκείνων που, σύμφωνα με τα λόγια του π. Richard John Neuhaus, "καθοδηγούν επαγγελματικά το αδιανόητο στο πέρασμά του μέσα από το συζητήσιμο στο δρόμο του να γίνει το δικαιολογημένο, μέχρι να καθιερωθεί τελικά ως το μη εξαιρετέο".

Παραπομπές:

Δικτυογραφία:

Exploring the dark world of vaccines and fetal tissue research: Part 2 – Catholic World Report

https://www.catholicworldreport.com/2021/05/26/exploring-the-dark-world-of-vaccines-and-fetal-tissue-research-part-2/