Reklama i sztuka masowa

Plakaty i reklama zawsze były nierozłączną parą. To, co zostało ogłoszone i jak zostało to osiągnięte, zmieniło się z biegiem lat. Na początku XX wieku wzrosła liczba osób masowej sztuki. Punktem zwrotnym XIX i XX wieku jest narodziny tej sztuki sprzecznych emocji. Pojawienie się artystycznej awangardy i licznych tendencji artystycznych było zatem kłopotliwe dla wszystkich, którzy chcieli przypisać manifest do konkretnej kategorii.

Jednak patrząc na zmiany, które zaszły w ciągu lat w dziedzinie billboardów, trudno jest oprzeć się twierdzeniu, że stało się dziełem sztuki. Genialne podejście do promowania ciekawostek, takich jak czekolada czy kawa, nie wpłynęło na wartość artystyczną, mimo że temat był czysto komercyjny. Reprodukcje mistrzów takich jak Tadeusz Gronowski i Karola Frycza nie tylko sprawdzony dystrybucji, ale także udowodnić, że reklama może być sztuką, bez względu na to, co się dzieje - walory estetyczne oraz stworzenie nowego języka poetyckiego.

Paradoksalnie pole reklamowe stało się polem dla wielu towarzyszy, którzy walczą o coraz lepsze projekty. Plakaty różniły się stylistyką, niektóre nawiązują nawet do dzieciństwa młodych Polaków, fascynacji Polską i jej kulturą - inne inspirowane były orientalnymi studiami z symbolami kultury indyjskiej czy chińskiej.

Jednym z najsłynniejszych plakatów tym czasie są plakaty „Radion Sam Ferze” Tadeusz Gronowski „i” Tutki papierosów M. Paschalski „Karol Frycz. Pierwsze zdjęcie przedstawia fascynujący obraz czarnego kota skoki do wiadra i biały wychodzi, to jest dynamiczna kompozycja w połączeniu z doskonałą kombinacji kolorów jednak manifest Karola Frycza jest surrealistyczny styl Art Nouveau ( „papuga, która pali papierosy” - zabawa i połączenie niemożliwe). Inne objawy „artystyczny” były źródłem inspiracji i przyniósł 50-ta szkoła polskiego plakatu.