ฉันที่ติดอยู่ที่นี่
ในเกมที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน
คนส่วนใหญ่เข้ากันดีนะ.... ทั้งที่คนเราเชื่อใจกันไม่ได้แท้ๆ....
ฉ- ฉันหรอ?...... ไม่ดีกว่า นั่นไม่ใช่ที่ของฉันหรอก
------------------------
ชาร์ลมาอีกแล้ว...
น่ากลัว... ผู้ชายน่ากลัว
แต่ถึงยังไงเขาก็ให้ขนมปังฉัน จบบุญคุณไว้ด้วยการทำแผลให้คงพอแล้วล่ะ
... เขาน่ากลัว อื้อ น่ากลัว ผู้ชายเชื่อถือไม่ได้หรอกเอ็มม่า
'ฉัน... ขอโทษค่ะ'
... ฉันยังเชื่อคุณตอนนี้ไม่ได้จริงๆ
- 02 Alpha wolf -
......ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความโล่งใจ
เห็นมั้ยเอ็มม่า ผู้ชายเชื่อไม่ได้จริงๆ ด้วย
------------------------
ฉันฆ่าคนไปแล้ว…..แต่กดปุ่มเดียวเท่านั้น
แต่เขาไม่ใช่หมาป่า
'ขอโทษค่ะ ขอโทษ ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้อยากทำ ฉันขอโทษ'
' มันจำเป็น ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่อยากเห็นชื่อตัวเองบนนั้นอีกแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา'
----------------------------
จะรอดออกไปได้จริงหรอ?
ถ้ากลับไปแล้วจะเป็นยังไงต่อ?
……
หรือจะยอมแพ้เลยดี กลับออกไปก็… เหมือนเดิมนี่นา?
------------------------
เอเลนไปแล้ว…… ไอลินก็เหมือนกัน ฉันไม่มีหวังแล้ว
……
พวกเขาไม่มีทางเจอหมาป่าหรอก
คงมีแต่คนนอกแบบฉันที่จะโดนกินก่อน
…… ถ้าแบบนั้นนั้น ชิงตายก่อนจะไม่ทรมาณมากใช่มั้ย…?
ให้ฉันเลือกวิธีตายของตัวเอง...
อื้อ เอาแบบนี้ดีกว่า
----------------------------
เพียงแค่กดปุ่มนั้นลงไป….
ฉันจะไม่ต้องรับรู้อะไรอีก….
ไม่ต้องทนเล่นเกมบ้าๆ….
ไม่ต้องทนการกลั่นแกล้ง…..
ไม่ต้องถูกทำร้าย….
ไม่ต้องทนการเหยียดหยาม…
ไม่ต้องทนถูกย่ำยี…..
แค่นั้น-- แล้วฉันจะเป็นอิสระจากชีวิตซักที
แต่----
ภาพระเบิดในวันแรกย้อนกลับเข้ามา ตอกย้ำสิ่งที่เธอต้องเจอ
น้ำตาเริ่มหลังริน สมองพลันคิดไปต่างๆ นาๆ
'ถึงจะวิเดียว แต่มันต้องเจ็บมากแน่ๆ เลย'
'ถูกระเบิดหัวแบบนั้นไม่น่ากลัวเกินไปหรอ จะดีจริงๆ หรอ
'แล้วกระต่ายที่เหลือล่ะ ถ้าฉันตายจะทำให้พวกเขาตายด้วยรึเปล่า'
'หลังจากนั้นเขาจะว่ายังไง ด่าทอ โกรธแค้น ที่ฉันเห็นแก่ตัวรึเปล่า…. '
เอ็มม่าทรุดลงไป…
เธอมันอ่อนแอ ขี้ขลาด แค่ทำให้ตัวเองเป็นอิสระโดยไม่สนใจคนอื่น เธอยังทำไม่ได้
ขอโทษค่ะ ขอโทษ ขอโทษที่เกิดเป็นฉัน ขอโทษที่ทำให้หลุดพ้นไม่ได้ ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันไม่ควรมีชีวิตอยู่ แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ
.....ฉันขอโทษ.....