Έχετε δώσει εσείς την καρδιά σας στον Ιεχωβά;
Δίνεις την καρδιά σου σε κάποιον που εμπιστεύεσαι. Ας πούμε, στη ζωή αυτό το κάνεις όταν πρόκειται να παντρευτείς. Στον Ιεχωβά όμως αυτό πρέπει να το κάνουμε ολόκαρδα. Στο εδάφιο Παροιμίες 23: 26 (Γιε μου, δώσε την καρδιά σου σε εμένα και ας βρίσκουν τα μάτια σου ευχαρίστηση στις δικές μου οδούς.) βλέπουμε ότι ο Ιεχωβά θέλει να του δώσουμε την καρδιά μας.
Και μας απευθύνει μια στοργική πρόσκληση. Ο Ιησούς έδωσε επίσης την καρδιά του στον Ιεχωβά. Κι εμείς κάναμε το ίδιο, όταν αφιερωθήκαμε και βαφτιστήκαμε. Βέβαια δεν είναι πάντα εύκολο αυτό. Το τέλος είναι μπροστά μας και οι καιροί είναι δύσκολοι…
Υπάρχουν δυο παραδείγματα που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τα πράγματα. Το πρώτο αφορά το 537 π.κ.χ. Οι Ισραηλίτες άκουγαν από τους προφήτες για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ που συνέβη τελικά το 607, ακριβώς όπως είχε προειπωθεί. Ύστερα από 70 χρόνια 50.000 περίπου Ιουδαίοι επέστρεψαν στην κατεστραμμένη Ιερουσαλήμ πeρπατώντας στην οδό της αγιότητας. Είδαν με τα μάτια τους πως ο Ιεχωβά ήταν αλήθεια. Κι αυτοί τι έκαναν; Έχτιζαν τα δικά τους σπίτια, όταν γύρισαν και όχι τον Ναό. Και γνωρίζουμε ότι ως προς αυτό, υπήρξε διόρθωση από τον ίδιο τον Ιεχωβά.
Το δεύτερο αφορά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. Ο Ιησούς είχε πει, πώς ακριβώς θα γίνονταν τα γεγονότα… Και οι προφητείες του επιβεβαιώθηκαν. Σε εκείνη την σύρραξη 1.000.000 Ιουδαίοι σκοτώθηκαν και 70.000 πήγαν εξορία. Όπως είναι φυσικό οι επιζώντες διέδωσαν τα νέα για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
Είκοσι έξι χρόνια αργότερα, ο Ιησούς υπαγόρευσε στον μαθητή του Ιωάννη και τον άκουσε να του λέει σε τι κατάσταση βρισκόταν πολλές εκκλησίες της εποχής… Διότι το να ασκείς πίστη σον Ιεχωβά δεν είναι μόνο θέμα διάνοιας αλλά κυρίως καρδιάς.
Στο Αποκάλυψη 2:2, 4 (2“Γνωρίζω τα έργα σου, και τον κόπο και την υπομονή σου, και ότι δεν μπορείς να υποφέρεις κακούς ανθρώπους, και ότι υπέβαλες σε δοκιμή εκείνους που λένε ότι είναι απόστολοι αλλά δεν είναι, και τους βρήκες ψεύτες. 4Εντούτοις, έχω αυτό εναντίον σου, το ότι άφησες την αγάπη που είχες πρώτα.) βλέπουμε τι είπε ο Ιησούς για τους Εφέσιους. Τους επαίνεσε για τα καλά τους έργα, αλλά τόνισε πως άφησαν την αγάπη που είχαν πρώτα…
Όταν τα είπε αυτό Ιησούς η εκκλησία της Εφέσου είχε 40 χρόνια ζωής. Και δεν ήταν νεοπροσύλητοι οι αδελφοί μας. Είχαν δώσει την αγάπη τους στον Ιεχωβά και είχαν μείνει στην υπηρεσία του επί δεκαετίες. Εμeίς δεν θέλουμε να είμαστε έτσι. Διατηρούμε το ζήλο μας, ότι δοκιμασίες και προβλήματα κι αν αντιμετωπίζουμε…
Στο εδάφιο 1 Πέτρου 4: 7,8 (7Το τέλος, όμως, όλων των πραγμάτων έχει πλησιάσει. Να είστε σώφρονες, λοιπόν, και να αγρυπνείτε σε σχέση με τις προσευχές. 8Πάνω από όλα, να έχετε έντονη αγάπη ο ένας για τον άλλον, επειδή η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών. ) βλέπουμε καθαρά ότι αυτές τις τελευταίες μέρες του πονηρού συστήματος που ζούμε, δεν χρειάζεται να μας απασχολεί μόνο η δική μας σωτηρία, αλλά θα πρέπει να βοηθούμε τους αδελφούς μας στο να εδραιώσουν την πίστη τους.
Είναι σαφή λοιπόν δύο πράγματα. Το πρώτο: Χρειάζεται να είμαστε σώφρονες. Και πώς θα το κάνουμε αυτό; Μα με το παραμένουμε πολυάσχολοι στο έργο του Κυρίου. Να εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά και την οργάνωση του στη γη. Να μη χάνουμε συναθροίσεις και να μην αμελούμε το σοβαρό προνόμιο της προσευχής με το οποίο μπορούμε να πλησιάζουμε τον Θεό.
Για να το κατανοήσουμε καλύτερα μπορούμε να δούμε το αρνητικό παράδειγμα του Σολομώντα. Την αρχή της βασιλείας του ο Ιεχωβά τον ρώτησε τι ήθελε να του δώσει. Σοφία και υπάκουη καρδιά είπε εκείνος. Ο Ιεχωβά, όπως διαβάζουμε στη Γραφή, του έδωσε σοφία και διάκριση σε μεγάλο βαθμό.
Ο Λόγος του θεού εκείνη την εποχή ήταν μόλις το ένα τρίτο του σημερινού. Έπρεπε λοιπόν να τον διαβάζει κάθε μέρα και να κάνει ένα αντίγραφο για να μείνει προσηλωμένος και σώφρον. Έτσι δεν θα έπαιρνε λάθος δρόμο. Τι θα πετύχαινε μ’ αυτόν τον τρόπο; Δεν θα μάθαινε βέβαια καινούρια πράγματα, αλλά αν τα στοχαζότανε αυτά καθημερινά ,δεν θα μπορούσε να απασχοληθεί η καρδιά του με λάθος πράγματα, όπως ο υλισμός, η διασκέδαση κ.α.
Ξαφνικά λοιπόν η καρδιά του Σολομώντα, διαιρέθηκε. Απέκτησε πολλές γυναίκες και άλογα. Δεν ήταν προσεκτικός. Απομακρύνθηκε και έγινε αποστάτης. Ο Ιεχωβά οργίστηκε με αυτόν…
Υπάρχει όμως και ένα πολύ θετικό παράδειγμα κι αυτό δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον Ιησού. Ήταν ένα τέλειος άνδρας, με τέλεια διάνοια. Μετά το βάφτισμα του γνώριζε όλες τις γραφές απέξω και ιδιαίτερα ότι αφορούσε τον ίδιο. Ήταν προσκολλημένος στον Ιεχωβά, κάθε μέρα. Όταν πειράστηκε, ότι κι αν έλεγε ήταν μέσα από τις γραφές. Και μετά την ανάσταση του, στο δρόμο προς τους Εμμαούς εξήγησε τα πάντα γι’ αυτόν μέσα από τις γραφές.
Η δική του τροφή ήταν να κάνει το θέλημα Εκείνου που τον έστeιλε και να κάνει το έργο του. Ας είμαστε κι εμείς πολυάσχολοι λοιπόν στο έργο και ας έχουμε έντονη αγάπη, να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον, όπως αναφέρει ο Παύλος στην Εβραίους 10: 24,25 (Και ας σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλον ώστε να παρακινούμε σε αγάπη και καλά έργα, 25μη παύοντας να συναθροιζόμαστε, όπως έχουν συνήθεια μερικοί, αλλά ενθαρρύνοντας ο ένας τον άλλον, και τόσο περισσότερο όσο βλέπετε την ημέρα να πλησιάζει. ) επιστολή του.
Αλλά, να ενδιαφερόμαστε γνήσια. Ας αναρωτηθούμε: Πότε ήταν η τελευταία φορά που βοηθήσαμε έναν αδελφό και μια αδελφή μας να κλάψει; Χρειάζεται να δείχνουμε έμπρακτη συμπόνια και κατανόηση για τους άλλους. Και μπορούμε πράγματι να κλάψουμε, απλά, μαζί του. Η αναφορά σε εκείνο το μικρό παιδί που έκλαψε απλά μαζί με τον ηλικιωμένο χωρίς να χρειαστεί να του πει λέξη, μας συγκλόνισε. Αυτό δείχνει ότι νοιαζόμαστε για τα αισθήματα, τώρα. Και φυσικά προσευχόμαστε για τους αδελφούς μας στη Ρωσία…
Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας δυο πράγματα που έκανε ο Ιησούς στη διάρκεια της επίγειας παρουσίας του. Ήταν σώφρον και έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του προς όλους.
Προβλήματα βέβαια θα υπάρχουν πάντα, όσο διαρκεί αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων. Στο εδάφιο 2 Κορινθίους 12:1,2 (Έτσι λοιπόν, επειδή έχουμε ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων που μας περιβάλλει, ας αποβάλουμε και εμείς κάθε βάρος και την αμαρτία που μας μπλέκει εύκολα και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που έχει τεθεί μπροστά μας, 2καθώς προσηλώνουμε το βλέμμα μας στον Πρώτιστο Παράγοντα και Τελειοποιητή της πίστης μας, τον Ιησού. Για τη χαρά που είχε τεθεί μπροστά του αυτός υπέμεινε ξύλο βασανισμού, καταφρονώντας την ντροπή, και έχει καθήσει στα δεξιά του θρόνου του Θεού. ) βρίσκουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον καθώς ο Παύλος μιλάει για τον εαυτό του.
Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 55 κ. χ. Δεκατέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε δει ένα υπερφυσικό όραμα με τον Ιησού για την Ουράνια Βασιλεία. Στα εδάφια 3,4 (Αναλογιστείτε, λοιπόν, εκείνον που έχει υπομείνει τέτοια αντιλογία από αμαρτωλούς εναντίον των ίδιων τους των συμφερόντων, για να μην κουραστείτε και εξαντληθείτε στις ψυχές σας. 4Καθώς διεξάγετε τον αγώνα σας εναντίον αυτής της αμαρτίας, ακόμη δεν έχετε αντισταθεί ποτέ μέχρις αίματος, ) βλέπουμε πως πρόκειται για ένα συνδυασμό του κατά γράμμα παραδείσου, του ουράνιου παραδείσου και του πνευματικού παραδείσου…
Ο απόστολος Παύλος διορίστηκε απόστολος των Εθνών και είχε δώσει πραγματικά την καρδιά του στον Ιεχωβά. Στο εδάφιο 7β (Διότι ποιος γιος είναι αυτός τον οποίο δεν διαπαιδαγωγεί ο πατέρας του) βλέπουμε ότι 14 χρόνια αργότερα ο Παύλος είχε ένα πρόβλημα στη σάρκα του. Και δείτε: Με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπορούσε να θεραπεύει άλλους, άλλα όχι τον εαυτό του.
Ωστόσο, η πίστη του και η αγάπη του, βλέπουμε στο 9α (Επιπλέον, είχαμε τους πατέρες της σάρκας μας για να μας διαπαιδαγωγούν, και τους δείχναμε σεβασμό. ) δεν εξασθένησε. Ο Ιεχωβά δεν τον εγκατέλειψε, του έδωσε ενόραση για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του, μe πνευματικό τρόπο. Θα έπρεπε να εστιάσει στις ευλογίες που είχε δεχτεί και αυτές ήταν πολλές. Είχε φύγει από τη Βαβυλώνα και χρησιμοποιήθηκε ως απόστολος των Εθνών. Στην ουσία ήταν σαν του έλεγε: «Δες, τι έχω κάνει για εσένα»!
Όταν έβλεπαν τον Παύλο να δοξάζει τον Ιεχωβά παρά το πρόβλημα του, αυτό ενθάρρυνε πολύ τους αδελφούς. Και στο 9β (Δεν θα πρέπει να υποταχθούμε πολύ περισσότερο στον Πατέρα της πνευματικής μας ζωής και να ζήσουμε; ) βλέπουμε την αντίδραση του Παύλου σε σχέση με ότι έκανε ο Ιεχωβά, μέσω αυτού…
Αυτό μας δείχνει καθαρά ότι δεν πρόκειται να γλυτώσουμε από τις δυσκολίες, επειδή αφιερωθήκαμε. Είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσουμε πολλά, πριν μπούμε στον νέο κόσμο. Αλλά δεν σταματάμε. Αγκάθια στη σάρκα μας έχουμε όλοι μας. Και δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε το δικό μας αγκάθι, με το αγκάθι κανενός άλλου αδελφού. Όλοι είμαστε ατελείς. Αλλά χρειάζεται να μιμούμαστε τον Παύλο ως προς την αντιμετώπιση του. Μ’ αυτόν τον τρόπο δοξάζουμε τον Ιεχωβά, συνεχίζοντας την υπηρεσία σε Εκείνον.
Ένα άλλο παράδειγμα θετικό είναι ο Αβραάμ. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Η Γραφή τον αναφέρει ως άνθρωπο πίστης. Αντιμετώπισε δυσβάστακτες δοκιμασίες. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε μας. Όταν προκύπτει κάτι τέτοιο ο Ιεχωβά γνωρίζει ότι μπορούμε να τις αντέξουμε. Το αναφέρει ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 10:13 (Πειρασμός δεν σας έχει καταλάβει εκτός από αυτόν που είναι κοινός στους ανθρώπους. Αλλά ο Θεός είναι πιστός και δεν θα σας αφήσει να πειραστείτε πέρα από αυτό που μπορείτε να αντέξετε, αλλά μαζί με τον πειρασμό θα προμηθεύσει και τη διέξοδο για να μπορέσετε να τον υπομείνετε.)
Στο Γένεση 22:12 (Και εκείνος είπε: «Μην απλώσεις το χέρι σου ενάντια στο αγόρι και μην του κάνεις απολύτως τίποτα, γιατί τώρα ξέρω ότι είσαι θεοφοβούμενος επειδή δεν αρνήθηκες να δώσεις το γιο σου, το μοναδικό παιδί σου, σε εμένα». ) βλέπουμε πως χειρίστηκε τη θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ ,ο Ιεχωβά.
Τι μάθημα παίρνουμε από αυτό; Στα μάτια του Ιεχωβά αυτό που μετρά είναι η πρόθεση κάθε ανθρώπου, η οποία και τελικά μετράει καιισοδυναμεί με την ίδια την πράξη. Κι αυτό είναι μια μεγάλη παρηγοριά για τους αρρώστους ή γερασμένου αδελφούς μας και αδελφές. Ο Ιεχωβά κατανοεί τους περιορισμούς μας, ξέρει ότι είναι αλήθεια και είναι σα να το έχουν κάνει. Κι έτσι το δέχεται.
Ας μην κάνουμε το λάθος να νομίζουμε μέσα μας ότι δeν θα μπορούσαμε να κάνουμε ότι έκανε ο Αβραάμ. Ο καθένας μας παλεύει με δυσκολίες και αντιξοότητες στην καθημερινότητα μας. Αν εμείς έχουμε πάρει την απόφαση να υπομείνουμε παρά τα όποια προβλήματα, ο Ιεχωβά θα μας βοηθήσει να το ξεπεράσουμε. Στο εδάφιο Αποκάλυψη 12:15 (Και οργίστηκε ο δράκοντας με τη γυναίκα και έφυγε για να διεξαγάγει πόλεμο με τους υπόλοιπους από το σπέρμα της, οι οποίοι τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν το έργο της επίδοσης μαρτυρίας για τον Ιησού.) βλέπουμε αυτή την προφητεία να επαληθεύεται στις μέρες.
Μπροστά μας είναι η μεγάλη θλίψη. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλες αντιξοότητες και δυσκολίες. Θυμάστε τα βίντεο για τη μεγάλη θλίψη στην περσινή Περιφερειακή Συνέλευση; Όλα αυτά, ίσως και χειρότερα θα τα βρούμε μπροστά μας. Ο Σατανάς προσπαθεί να μας κάνει πιο δύσκολο το να υπομείνουμε, αλλά ο Ιεχωβά θα είναι πάντα εκεί, για να μας προστατεύει…
Στην επί του όρους ομιλίας του ο Ιησούς έδωσε πολύτιμες συμβουλές και μια μεγάλη ενθάρρυνση. Στο Ματθαίος 7: 24-27 (24»Επομένως, όποιος ακούει αυτά τα λόγια μου και τα εκτελεί θα παρομοιαστεί με έναν φρόνιμο άντρα, ο οποίος έχτισε το σπίτι του πάνω στο βράχο. 25Και έπεσε η βροχή και ήρθαν οι πλημμύρες και φύσηξαν οι άνεμοι και χτύπησαν με ορμή εκείνο το σπίτι, αλλά αυτό δεν έπεσε, γιατί είχε θεμελιωθεί πάνω στο βράχο. 26Επιπλέον, όποιος ακούει αυτά τα λόγια μου και δεν τα εκτελεί θα παρομοιαστεί με έναν ανόητο άντρα, ο οποίος έχτισε το σπίτι του στην άμμο. 27Και έπεσε η βροχή και ήρθαν οι πλημμύρες και φύσηξαν οι άνεμοι και έπληξαν εκείνο το σπίτι και έπεσε, και η κατάρρευσή του ήταν μεγάλη». ) τον βλέπουμε να συγκρίνει κάτι.
Στην παράλληλη αφήγηση, στο Λουκάς 6:47-49 (47Όποιος έρχεται σε εμένα και ακούει τα λόγια μου και τα εκτελεί, θα σας δείξω με ποιον είναι όμοιος: 48Είναι όμοιος με άνθρωπο που χτίζει σπίτι, ο οποίος έσκαψε και εισχώρησε σε βάθος και έβαλε θεμέλιο πάνω στο βράχο. Και όταν έγινε πλημμύρα, ο ποταμός χτύπησε ορμητικά εκείνο το σπίτι, αλλά δεν ήταν αρκετά ισχυρός για να το κουνήσει, επειδή ήταν χτισμένο καλά. 49Απεναντίας, εκείνος που ακούει και δεν εκτελεί είναι όμοιος με άνθρωπο που έχτισε σπίτι στο έδαφος χωρίς θεμέλιο. Το χτύπησε ορμητικά ο ποταμός, και αμέσως αυτό κατέρρευσε, και η ερείπωση εκείνου του σπιτιού υπήρξε μεγάλη». ) καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό. Ο Ιησούς συγκρίνει δύο ανθρώπους. Τις πράξεις τους. Αυτό ας βάλουμε στην καρδιά μας. Ας εργαζόμαστε λοιπόν σκληρά μέχρι να βρούμε τον βράχο για να οικοδομήσουμε πάνω σε σταθερά θεμέλια.
Το νόημα είναι να εφαρμόζουμε στη ζωή μας αυτά που θέλει να κάνουμε, να εκτελούμε τα λόγια του. Χρειάζεται να εργαστούμε σκληρά, να δώσουμε την καρδιά μας στον Ιεχωβά. Επομένως δεν αρκεί μόνο η αφιέρωση μας και το βάφτισμα. Χρειάζεται να συνεχίζουμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις μας, να κάνουμε προσωπική μελέτη, να συμμετέχουμε στο έργο ως εκτελεστές του Λόγου. Και ο Ιεχωβά θα είναι πάντα δίπλα μας.
Συγκλονιστική ήταν η τελική εμπειρία. Επρόκειτο για μια αληθινή ιστορία που συνέβη τη δεκαετία του 1980, 37 χρόνια πριν. Ένας αδελφός μας από την Ινδονησία δούλευε ως σιδηροδρομικός. Μέρα και νύχτα, ήταν σε επιφυλακή. Από μικρός μιλούσε στη χώρα του και τα αγγλικά.
Χρειάστηκε να φύγει και να πάει στην Ολλανδία. Εκeί έμαθε και την τοπική γλώσσα και συνέχισε να εργάζεται στο ίδιο αντικείμενο. Μια μέρα, μετά τη συνάθροιση ειδοποιήθηκε να πάει στη δουλειά του, αλλά ποτέ δεν γύρισε σπίτι. Η σύζυγός του ενημέρωσε τους πρεσβυτέρους και στη συνέχεια την αστυνομία. Η αστυνομία μάλιστα την αντιμετώπισε με μια καχυποψία ως ύποπτη, αλλά εκείνη παρέμενε πιστή.
Μερικές μέρες αργότερα 160 χιλιόμετρα μακριά, στο Βέλγιο πέταξαν από ένα αυτοκίνητο στο δρόμο έναν μισοπεθαμένο άνθρωπο. Οι άνθρωποι που τον βρήκαν, φρόντισαν να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες και να τον πάνε στο νοσοκομείο. Καθώς άρχισε να αναρρώνει, διαπιστώ θηκε ότι είχε αμνησία. Δεν θυμόταν τίποτα. Ο αδελφός ήταν χαμένος στην Ολλανδία και βρέθηκε στο Βέλγιο, ενώ ξέχασε και τα ολλανδικά.
Το πρόβλημα για την αστυνομία του Βελγίου ήταν μεγάλο. Καθώς δεν γνώριζαν ποιος ήταν τον έβαλαν φυλακή και στη συνέχεια, επειδή δεν υπήρχε αδίκημα, σε ένα χώρο στέγασης αστέγων. Κανένας δεν ήξερε ποιος είναι και ο ίδιος υιοθέτησε ένα κινέζικο όνομα. Μια μέρα είδε στη βιβλιοθήκη, στο χώρο που έμενε το βιβλίο «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή». Το διάβασε και απευθύνθηκε στο τοπικό Γραφείο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Του πρότειναν και ξεκίνησε γραφική μελέτη και σε έξι μήνες αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά κάνοντας το αυτό γνωστό με το βάφτισμά του.
Μια μέρα, καθώς συμμετείχε στο έργο δρόμου κοντά σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό στο Βέλγιο, τον είδαν κάποιοι αδελφοί του από την προηγούμενη εκκλησία στην Ολλανδία και τον αναγνώρισαν. Επιστρέφοντας στον τόπο τους, μίλησαν στους πρεσβυτέρους και ξαναγύρισαν για να τον ενημερώσουν με κατάλληλο και διακριτικό τρόπο για το ποιος ήταν. Ξανάσμιξε με τη γυναίκα του, έκανε μια όμορφη οικογένεια και ανέλαβε το προνόμιο του πρεσβυτέρου. Ο Ιεχωβά δεν τον είχε ξεχάσeι!
Στο εδάφιο Ψαλμός 37:4 (Επίσης, να βρίσκεις εξαιρετική ευχαρίστηση στον Ιεχωβά, Και αυτός θα σου δώσει τα αιτήματα της καρδιάς σου. ) βλέπουμε ότι ο Ιεχωβά του έδωσε τα αιτήματα της καρδιά του. Έτσι ακριβώς θα κάνει και σε εμάς εφόσον διαπιστώσει ότι η αφιέρωση μας σε Εκείνον δεν είναι ένας λόγος κενός, αλλά ουσιαστικός!
