Narcyzm to pewna cecha natury człowieka. Ludzie różnią się od siebie poziomem narcyzmu.
Cechy narcystyczne dziedziczymy w genach. Nie może być inaczej, skoro ludzie żyją w grupach, a „w ostatnim czasie” stworzyli nawet społeczeństwa.
Małe dzieci pragną być akceptowane przez rodziców, potem przez grupę rówieśników. Kolegów z podwórka itp. Z potrzeby akceptacji przez grupę rodzą się postawy prospołeczne.
Narcyzm powstaje, gdy potrzeba akceptacji przybiera formy skrajne. Winę, z reguły, ponoszą rodzice. Zachwyty nad dzieckiem, połączone za stawianiem mu bardzo wysokich wymagań, to prosta droga do wychowania narcyza. O ile trafią na podatny grunt. A grunt najczęściej jest podatny, ponieważ potrzebę akceptacji dziedziczymy wszyscy (prawie wszyscy).
Narcyzami zostają najczęściej jedynacy, To nimi rodzice zachwycają się najbardziej. To w nich lokują wszystkie swoje nadzieje i ambicje. (Najgorzej, jeśli to są własne niespełnione ambicje).
A dziecko chce zadowolić rodziców, których kocha.
Potocznie mówi się, że jedynacy to egoiści. W rzeczywistości oznacza to wysoki poziom narcyzmu. Nie jest to reguła bez wyjątków. Narcyzm może pojawiać się również u dzieci posiadających rodzeństwo, a odpowiednie wychowanie jedynaka zapobiega wzmocnieniu naturalnej potrzeby akceptacji do poziomu patologii.
Narcyz chce być podziwiany przez wszystkich. W skrajnych przypadkach, myśli niemal wyłącznie o tym.
On ma być postrzegany, jako doskonały. Patrzy ma siebie oczami innych. Jest przekonany, że ludzie z jego otoczenia bardzo zwracają uwagę na niego, jego wygląd, jego zachowanie. Musi za wszelką cenę wszystkim się podobać. Zdając sobie sprawę z tego, że posiada wady, (prawdziwe lub wyimaginowane) robi wszystko, żeby je ukryć.
Tu zaczynają się pierwsze schody. Narcyz uważa, że kłamstwo, w dobrym celu, to nic złego. Wręcz przeciwnie. (A on, oczywiście, zawsze kłamie w dobrym celu). Ukrywanie swoich wad, to oczywiście, dobry cel. Potem: Od rzemyczka do koniczka.
Następne nieszczęście, to rozszerzanie swojej koncepcji na najbliższą rodzinę. Oni też MUSZĄ zachowywać się tak, żeby wszyscy się nimi zachwycali. Dodatkowo narcyz MUSI mieć najpiękniejszy dom, najlepszy samochód itd. itp.
Narcyz jest bardzo uczulony na tych, którzy go krytykują. Najczęściej od razu kwalifikuje ich do kategorii wrogów. Często również traktuje jak wrogów.
Dzieci narcystyczne mają trudności szkolne. To bardzo częste zjawisko. Nie umieją powiedzieć, że nie są doskonałe, że czegoś nie wiedzą albo nie rozumieją.
Najgorzej jest z matematyką, gdzie brak zrozumienia jakichś podstaw uniemożliwia zrozumienie dalszych partii materiału.
Narcyz jest człowiekiem nieszczęśliwym. Tak jest najczęściej. Zaspokojenie wszystkich jego ambicji jest z reguły niemożliwe.
Jeżeli ktoś koncentruje się w życiu na jednym konkretnym celu, stosunkowo łatwo odnosi sukces. Narcyza to boli. Taki sukces uważa za niezasłużony. No bo co? Właściwie byle kto, a tu sukces się pojawił.
Jeżeli coś podobnego wystąpi w jego bliskim otoczeniu, narcyz jest zestresowany.
Jest też drażliwy. Doszukuje się intencji związanych z jego osobą w działaniach innych ludzi. Bardzo łatwo można go niechcący urazić.
To może tyle wystarczyłoby o narcyzmie. Ponieważ wszyscy spotykamy się z przejawami tego zjawiska, to resztę każdy dokomponuje sobie sam.
Jeszcze na koniec.
Zdarzać się również mogą odmiany genetyczne posiadające niski poziom wrodzonej potrzeby akceptacji przez grupę. Mówimy wtedy o nieprzystosowaniu do życia w społeczeństwie. Brak potrzeby akceptacji wrodzony lub nabyty, jeżeli jest intensywny, (socjopatia) również bardzo utrudnia życie.
Myślę, że każdy powinien wiedzieć, w który miejscu na skali narcyzmu się znajduje, bo to może mu pomóc w uniknięciu wielu błędów. Ale w ogóle nie popełnia błędów, tylko ten, który nic nie robi. Skrajny narcyz sądzi, że on ma szansę być pierwszym wyjątkiem od tej zasady. Czasami uważa, że jest niedocenianym przez społeczeństwo aniołem.
Przeczytaj także Hermafrodytyzm
Adam Jezierski
..
.