Sibeal's Lullaby

 

 

 

 

 

 

 

"กลับมา...แล้ว...?" เสียงพูดที่มักจะฉะฉานชัดเจนอยู่เสมอของชายหนุ่มขาดห้วง มือกร้านเอื้อมลูกบิดเปิดประตูบ้านตนหลังประกาศหวนคืนสู่ที่พักพิงอย่างไม่มั่นใจในตนเองนัก

 

"กลับมาแล้วหรือ? ยินดีต้อนรับกลับจ้ะ" เสียงจากข้างในตอบกลับมา ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตฉายประกายเพลิดเพลินยามสบอีกสายตาที่มองและใกล้เข้ามาก่อนเอ่ยเย้า "ดูหน้าเจ้าเข้าสิ ทำอย่างกับกลับบ้านผิดหลัง ไนอาล"

 

"ก็" คนถูกเรียกชื่อตอบ

แล้วก็เงียบ

แล้วก็อ้าปากขึ้นมาใหม่

"ถ้าไม่นับบ้านของพ่อกับแม่ ข้าก็อยู่คนเดียวมาตลอดนี่นา"

 

"แต่ตอนนี้เจ้าไม่" หญิงสาวผุดลุกจากเก้าอี้ เดินตามไปจ้องดวงตาสีเดียวกับของตนที่เสหนีพร้อมเท้าเอว "ข้าเป็นใครหา ไนอาล หืม? หืม?"

 

"เป็นเมียข้า..."

 

"ข้าเป็นเมียเจ้า"

 

"เออ เจ้าเป็นเมียข้า" ไนอาล โอ คอนเนล ตอบอีกครั้งหลังอุบอิบงึมงำประโยคเมื่อครู่ออกไป ทั้งที่ไม่เคยขัดเขินกับเรื่องทำนองนี้-เขารู้ดี สิ่งมีชีวิตย่อมเกิด กิน และมีปฏิสัมพันธ์เป็นธรรมดา-แต่ชายหนุ่มก็อดยกมือขึ้นปิดหน้าตนเองไม่ได้

 

ไม่ใช่เพราะอับอาย

แต่เป็นเพราะบางครั้งก็ไม่อยากจะเชื่อ

ว่าคนพิลึกและเสียเวลาไปกับการมุดใต้ท้องรถ ปีนหลังคา และแยกชิ้นส่วนเกวียนชาวบ้านเล่นอย่างตนจะมีภรรยากับเขาได้ด้วย

 

"ข้ายังไม่ค่อยชิน โทษที..."

 

"ถ้าอย่างนั้นก็ทำตัวให้ชินเสียสิ" ชีบาล โอ คอนเนล แกะมือเหนียวหนึบออกไปอย่างหวังจะมองหน้าสามีขี้อายไม่ถูกเวลาได้ถนัดขึ้น "เราจะอยู่ด้วยกันนะ ต่อจากนี้ถ้าใครออกไปแล้วกลับมาที่บ้านก็ต้องบอกอีกคนว่ากลับมาแล้ว" เส้นผมสีน้ำตาลยาวไกวยามเจ้าของใบหน้าโคลงศีรษะ รอยยิ้มน้อยคลี่ออกเมื่อหญิงสาวยกท่อนแขนบางโอบรอบคอคนสูงกว่า "บ้านนี้มีข้าเพิ่มมาอีกคนแล้ว และข้ายังไม่คิดจะหนีไปที่อื่นในเร็ววันนี้ ฝากตัวด้วย ไนอาล"

 

ตั้งแต่แรกเจอ ชีบาลก็มักจะทำให้สมองของชายหนุ่มว่างเปล่าไปชั่วขณะได้อยู่เสมอ ในตอนนี้ก็เช่นกัน

ไนอาลจ้องนางอยู่นาน อ้าปากค้างเล็กน้อยราวกับต้องการจะพูดตอบแต่ก็สรรหาคำพูดใดมาบอกไม่ได้ พอความคิดเริ่มทำงานอีกครั้ง สมองเจ้ากรรมก็ดันขุดคุ้ยความผิดพลาดเดิมที่ผ่านไปแล้วและไม่มีวันแก้ไขได้

นายช่างจอมเพี้ยนแห่งเฟลเกลเอนรู้ดีว่าไม่มีเจตนาร้ายหรือน้ำหนักแห่งความจริงจังใดในคำพูดของภรรยา แต่แค่การมีตัวตนอยู่ของนางในบ้านของเขา ต่อหน้าเขา ก็มากพอที่จะทำให้ไนอาลเอาแต่ก้มหน้าโอบเอวหญิงสาวกลับไปอย่างสงบเสงี่ยม ไร้ร่องรอยไอ้หนุ่มสติเฟื่องช่างเจรจาอย่างที่เป็นในยามปกติ

 

ก่อนจะถูกเรียกสติกลับสู่โลกมนุษย์ด้วยสัมผัสบางเบาที่ริมฝีปาก

 

"เดี๋ยวมีเพิ่มเป็นสามคนก็ยิ่งต้องทำตัวให้ชิน" ร่างเล็กยิ้มซื่อตอบอีกใบหน้าที่เริ่มขึ้นสี "ข้าเคี่ยวสตูว์ไว้ในครัว อีกสักหน่อยคงจะได้ที่แล้วล่ะ"

 

"ชีบาล เจ้าผู้หญิงชั่วร้าย..." ชายหนุ่มแยกเขี้ยวว่าคนรักแสนซนของตนก่อนเดินตามนางไปที่เก้าอี้ข้างเตาไฟ

 

"ตอบผู้หญิงชั่วร้ายของเจ้าทีว่าเมื่อไหร่จะมีลิงเพิ่มขึ้นมาในบ้านเจ้าอีกตัว"

 

"ทารกใช้เวลาเติบโตในครรภ์แม่ประมาณสามฤดูกาล...ตอนนี้ก็หน้าร้อนก็ผ่านไปแล้ว สิ้นฤดูหนาวเราคงจะได้พบหน้าลูก" ไนอาลทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เขาไม่ได้แหงนขึ้นมองดวงหน้าของหญิงสาว

ชีบาลงดงามเหมือนนางฟ้า

บางครั้งเขาก็รู้สึกผิดบาป เหมือนตนไม่สมควรจะได้เป็นเจ้าของทั้งกายใจ และบางครั้งก็รู้สึกไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า

ชายหนุ่มจึงเสตาหลบนางฟ้าที่ไม่ควรต้องตกระกำลำบากมาเป็นของมนุษย์เช่นเขาแล้วตอบเสียงแผ่ว ผมสีน้ำตาลไม่ค่อยเป็นทรงเอนอิงร่างเล็กบนเก้าอี้พร้อมกับที่ดวงตาสีเดียวกันนั้นจับอยู่ที่หน้าท้องของอีกฝ่าย

 

"อย่างนั้นก็ดีเลย" ว่าที่คุณแม่กล่าวเสียงใส "ห้องของลูกเจ้าทำเสร็จแล้วใช่ไหม?"

 

"เสร็จแล้ว สมบูรณ์แบบที่สุด ข้าอ่านมาว่าห้องนอนควรจะมีกำแพงสีอ่อนจะได้ช่วยให้พักผ่อนได้สบายดีเลยทาสีขาวไปเรียบร้อยแล้ว แต่คิดว่าถ้าเจ้าหนูออกมาอยากจะลองหัดให้เป็นลูกมือแล้วสักวันเราจะทำนกเทียมด้วยกันจะได้บินได้เลยวาดรูปท้องฟ้าใส่ไปด้วย แล้วข้าก็คิดว่าเจ้าหนูน่าจะชอบสัตว์เลยไปขอตุ๊กตาหมีน้อยมาจาก-"

 

"เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!" ชีบาลเอ่ยห้ามสามีที่เริ่มกลับเข้าสู่สภาวะพล่ามน้ำไหลไฟดับอีกครั้ง หญิงสาวหัวเราะจนสั่นไปทั้งร่าง "นี่เจ้าแน่ใจว่าลูกของเราจะออกมาเป็นผู้ชาย?"

 

"ไม่ เอาจริงๆ เลยคือข้าไม่รู้เลยต่างหาก"

 

"แล้วทำไมถึง-"

 

"ก็ข้าอยากได้ลูกชาย~" ไนอาลเอ่ยเสียงติดจะโวยวายเอาแต่ใจ "ข้าจะเสี้ยมมันให้ชอบอะไรแบบข้า แล้วพวกเราก็จะเป็นนักประดิษฐ์ที่ยิ่งใหญ่ไปด้วยกัน ชีบาลไม่คิดว่ามันยอดเยี่ยมหรือ?"

 

"ไม่ใช่ไม่ดีหรอก ที่รักข้า แต่ถ้าออกมาเป็นลูกสาวลูกไม่น้อยใจแย่หรือ?" คนอุ้มเด็กในท้องเริ่มหัวเราะแรงขึ้นเรื่อยๆ ส่วนคนเจ้าแผนการก็ชะงักงันเหมือนไม่เคยคาดการณ์กรณีเช่นนั้นมาก่อน

 

"...เอ่อ ก็...ไม่เป็นไร เป็นลูกสาวก็ไม่เป็นไร อาจลำบากหน่อยแต่ข้าก็จะล้างสมองให้มาเป็นสมุนช่วยข้าให้ได้! ....." ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่มีแววว่าจะขาดอากาศหายใจกะทันหันเพราะหัวเราะมากไปด้วยสีหน้าไม่เข้าใจระคนไม่พอใจ แล้วรอจนเสียงหัวเราะของภรรยาหยุดลงจึงพูดต่อ "เจ้าเถอะ เอาแต่ขำข้าอยู่ได้ เตรียมอะไรไว้สำหรับลูกบ้างหรือยัง..."

 

ชีบาล โอ คอนเนล พักหายใจและปาดน้ำตาอยู่ครู่หนึ่งจึงก้มมองสามีที่ทำหน้าเหมือนจะงอนแต่นั่งกอดท้องตนไม่ปล่อยเหมือนเป็นลูกนางเสียเอง ริมฝีปากอิ่มขยับตอบ

 

"สมัยที่ข้ายังเด็ก แม่ชอบร้องเพลงหนึ่งกล่อมข้า ข้าอยากจะร้องเพลงนั้นกล่อมลูกบ้าง"

 

ชายหนุ่มชะงักชั่วขณะที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงแม่ที่เป็นคนทิ้งนางไว้ที่นี่เพราะเขา แต่ความสงสัยก็มีชัยเหนือความรู้สึกผิด ใบหน้าอ่อนกว่าวัยสองสามปีของไนอาลเงยมองหญิงสาว "'สอนข้าบ้างข้าจะได้ร้องด-"

 

"อย่าแม้แต่จะคิด" นางรีบพูด ร่องรอยขบขันยังไม่จางจากใบหน้าเมื่อนางยกนิ้วชี้ทาบริมฝีปากของอีกฝ่ายเป็นเชิงห้าม "เจ้าร้องเพลงเพี้ยนบรรลัย ฟังข้าแล้วผิวปากตามก็พอ"

 

กล่าวเช่นนั้น หญิงสาวก็กระแอมไอก่อนเริ่มต้นร้องเพลง

 

ไนอาลหลับดวงตาโตของตนลง เกยคางบนหน้าตักนิ่มแล้วเงี่ยหูฟัง ขยับปากผิวตามเป็นระยะเมื่อเริ่มจดจำทำนองได้

 

 

 

 

ณ แดนดินอันไกลโพ้น
แม้หลายปีผ่านไป
ยินเสียงแม่ขับทำนองหวาน
กล่อมข้าเมื่อยามเข้านอน
แค่คำร้องง่ายดาย ไม่ซับซ้อน
อย่างที่จำไว้ได้ขึ้นใจ
ยอมมอบโลกทั้งใบ แลกแม่คืนกลับ
มาร้องเพลงให้ข้าฟัง

 

Too-ra-loo-ra-loo-ral

Too-ra-loo-ra-li
Too-ra-loo-ra-loo-ral
อย่าร้อง แม่อยู่นี่ไง
Too-ra-loo-ra-loo-ral

Too-ra-loo-ra-li
Too-ra-loo-ra-loo-ral
จงหลับฝันดี เหมือนทุกคืน

 

ครั้นข้าหลับก็นึกถึง
เปลที่แม่แกว่งไกว
รำลึก ยามแม่กอดข้าไว้
ด้วยอ้อมอกอุ่นเหนือใคร
และยินเสียงแม่ขับทำนองหวาน
ดั่งวันวานที่เลยผ่านไป
ไกวและร้อง ขับขาน นำพาให้หลับ
อยู่หน้ากระท่อมของเรา

Too-ra-loo-ra-loo-ral

Too-ra-loo-ra-li
Too-ra-loo-ra-loo-ral
อย่าร้อง แม่อยู่นี่ไง
Too-ra-loo-ra-loo-ral

Too-ra-loo-ra-li
Too-ra-loo-ra-loo-ral
กล่อมให้หลับฝัน ดี เรื่อยไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สิ้นเสียงผิวปากตามทำนองของบทเพลงเดียวที่ตนจำได้ ชายหนุ่มก็ทอดสายตามองเบื้องล่าง

 

ป้ายไม้สองแผ่นปักเหนือเนินดิน หนึ่งแผ่นไม่มีแม้แต่ชื่อ ด้วยเจ้าตัวจากไปก่อนที่จะได้รับคำแทนตัวเสียด้วยซ้ำ

อีกหนึ่งป้ายมีชื่อเดียวกันกับที่ถูกสลักข้างในแหวนสีเงินที่ยังส่องสว่าง

หยดน้ำตาร้อนร่วงหล่นกระทบผิวโลหะบนนิ้วนางข้างซ้ายจนเนื้อหนังของชายหนุ่มเปียกชุ่ม

 

มนุษย์ร่ำไห้ หัวใจแตกสลาย รวบรวมกำลังใจน้อยนิดที่ยังเหลืออยู่

ขับขานบทเพลงและคำลาสุดท้ายแด่นางฟ้าและเทวดาตัวน้อย

 

 

 

 

"ราตรีสวัสดิ์"

 

 

 

 

=================================================================================

 

เพลงของไนอาล(กับชีบาล) ผปค.แปลจากเพลงนี้จ้ะ

อาจจะไม่ลงท่อนเป๊ะๆ แต่ร้องตามได้นะ....