Meanwhile (melting snow)

ลูมินอนขดพิมพ์อะไรบางอย่างในมือถืออยู่ใต้ผ้าห่ม อากาศที่นี่ร้อนจนอุปกรณ์เพิ่มความอบอุ่นใดก็ดูจะไม่จำเป็นนัก แต่วันนี้เด็กสาวซ่อนตัวอยู่ใต้นั้นเพื่อบดบังแสงของหน้าจอจากเพื่อนร่วมหอคนอื่นที่กำลังหลับใหล

'คูซาโม่' เมื่อพิมพ์ถึงคำนี้เธอก็หยุดแล้วถอนใจยาว เมืองที่เพิ่งจากมาไม่กี่วัน แต่ตอนนี้เธอเริ่มคิดถึงมันเสียแล้ว ลูมิไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ อาจเป็นเพราะสิ่งที่เธอได้เจอในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมามันมากเกินไปจนเธอปรับไม่ทัน

'...' ราวกับจะตอกย้ำ อาการปวดปลาบที่ไหล่ขวาก็แล่นขึ้นมาเมื่อเด็กสาวขยับตัว ลูมิเม้มปากนิดเพื่อกดเสียงที่แล่นขึ้นมาจากลำคอ เธอไม่จำเป็นต้องใช้เสียงตอนนี้ ไม่ควรมีคนรู้ถึงความอ่อนหัดของเธอมากไปกว่าที่เป็นอยู่

ศึกที่สองของลูมิล้มเหลวไม่เป็นท่า พอๆกับครั้งแรกที่ไปไล่หากุญแจ แถมครั้งนี้ถ้าไม่มีคนช่วย เธอก็อาจจะเจ็บหนัก หรือตายไปแล้วในลานประลองนั่น

ลูมิชอบให้คนดูแล สำหรับเธอความใจดีของคนอื่นเหมือนเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอยังเป็นที่รัก เป็นที่ต้องการ หลายๆครั้งลูมิก็รู้ดีว่าสิ่งที่คนอื่นทำให้ตัวเองก็ทำได้ แต่เธอก็ยังชอบที่จะให้คนอื่นช่วยอยู่ดี

แต่กับที่นี่มันต่างออกไป ความเอ็นดูที่คนที่นี่มีให้ มันเหมือนจะแฝงด้วยคำดูถูกทั้งนั้น ดูถูกว่าเธอไร้ความสามารถ เป็นเด็กสาวอ่อนแอต้องให้คนอื่นปกป้อง

ที่น่าอึดอัดคือ พวกเขาดู'ถูก'จริงๆ เธอในตอนนี้ไม่มีความสามารถมากพอที่จะสู้กับใครได้ ถ้าพวกเขาไม่'ช่วย' เธอก็สู้ด้วยตัวเองไม่ได้

ลูมิชอบให้คนช่วย แต่เธอไม่ชอบที่จะขาดความช่วยเหลือไม่ได้แบบนี้

แม้ในอีเมลล์ที่กดส่งไปเมื่อครู่ เธอจะโอ้อวดไปว่าเธอจะเก่งขึ้น แต่ลูมิเองกลับไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองจะทำได้อย่างที่บอกหรือไม่ จะเอาชีวิตรอดไปจนจบ 3 ปีได้อย่างที่'ตกลง'กับคนคนนั้นหรือเปล่า

..เธอมาทำอะไรที่นี่กันนะ? เธอไม่ใช่นักฆ่า ไม่ได้เกี่ยวพันอะไรกับวงการอาวุธสงครามและศิลปะป้องกันตัวใดๆ เธอแค่ยิงปืนได้นิดหน่อย แต่รวมๆก็เป็นสิ่งที่หลายๆคนที่นี่เรียกว่า คนธรรมดา

ตั้งแต่มาอยู่ที่ลาเวลล์ฟิลด์ ลูมิรู้จักคนมากขึ้นทุกวัน แต่เธอกลับรู้สึกเป็น'ส่วนหนึ่ง'ของที่นี่น้อยลงเรื่อยๆ

ความรู้สึกบางอย่างตื้อขึ้นมาจากในอกทำให้ขอบตาร้อนผ่าว ลูมิทิ้งโทรศัพท์ลงข้างตัวก่อนดึงผ้าห่มมาปิดหน้าตัวเองแน่น คล้ายจะกดความอัดอั้นในใจให้หายไปพร้อมกับเสียงสะอื้น

แต่ยิ่งกดไว้ก็ดูเหมือนมันจะยิ่งพยายามพรั่งพรูออกมา เด็กสาวรู้สึกได้ถึงความอุ่นชื้นของผ้าที่ปิดอยู่ตรงดวงตาว่ามันเพิ่มขึ้นทุกขณะ กระนั้นเธอก็ยังอดยิ้มออกมาไม่ได้ สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ทำให้ลูมินึกถึงคำพูดของพวกอาๆที่โรงงานตอนเธอกำลังจะมาเรียนที่นี่

'ยัยหนู เธอน่ะเป็น'หิมะ'ไม่ใช่เรอะ ลงไปทำอะไรที่เกาะร้อนๆแบบนั้น เดี๋ยวก็ละลายพอดี ยิ่งตัวเล็กๆอยู่'

'สโนวบอล ถ้าไม่ไหวก็กลับมาซะนะ ฉันจะเตรียมถังน้ำแข็งเย็นๆไว้รอรับ'

'รีบไปรีบกลับนะลิตเติ้ลสโนว อย่าไปโดนแดดเผาจนระเหยหมดก่อนเสียล่ะ'

ให้ตายเถอะ เธอคิดถึงบ้านจัง..