Zlustrujemy sobie rodziców?

Dorota Kania: A chcesz? To zacznij.

Moi: psychologowie, nie należeli do partii ani związków zawodowych oprócz „Solidarności". Banalnie. 
Mój tata pracował całe życie w zakładach mechanicznych w Tarnowie, do PZPR nigdy nie należał. Moja mama zmarła, gdy miałam trzy lata, druga mama należała do partii do 1979 roku, kiedy przeszła na emeryturę.

No proszę, a jaki to miało na ciebie wpływ? 
Żaden, bo na moje wychowanie wpływ mieli głównie mężczyźni – prócz taty, któremu zawdzięczam religijność, byli to dziadkowie – piłsudczycy, z których jeden przed wojną działał w PPS-ie.

Czyli w twoim wypadku partyjność jednego z rodziców nie miała na ciebie wpływu? Innym to wypominasz. 
Nie chcę wchodzić w moją sytuację osobistą, o najważniejszym ci powiedziałam. Mogę dodać, że rodzina pamiętała o wujach, z których jednego zamordowali Niemcy, a drugiego Sowieci.

Dobrze, zostawmy twoją rodzinę. Współautor „Resortowych dzieci", wiceprezes radia za PiS, Jerzy Targalski prócz tego, że był zaangażowany w opozycję, sam należał do PZPR. 
Pytaj o to Jerzego Targalskiego, ja się nie będę za niego wypowiadać.

A nie pytałaś go o karierę ojca? Targalski senior całe życie w PZPR, redaktor partyjnych pism, pracownik Zakładu Historii Partii przy KC PZPR, w latach gomułkowskich na placówce, w polskim ośrodku w Sofii. 
Najlepiej, by to Jerzy Targalski mówił o sobie, a nie ja.

Przecież pisząc taką książkę, Targalski wznosi się na Himalaje hipokryzji i komizmu. 
A ja wcale nie sądzę, by to było śmieszne, i nie dostrzegam w tym hipokryzji. On całym życiem zaświadczył, że nie chce mieć z komuną nic wspólnego. Wystarczy przeczytać jego teksty o PRL i III RP, nie wspominając już o jego roli w opozycji w czasach PRL. Dlaczego mam go teraz lustrować?

Jak to? Bo innych lustrowałaś, ale zostawmy to. Ojciec przedwojenny komunista, potem w PZPR, lekarz wojskowy. O kim mowa?

O Bronisławie Wildsteinie.

Byłym prezesie TVP. A ten pan: ojciec w PZPR, dziadek w KPP, generał UB i wiceminister bezpieczeństwa?

Nie wiem.

Wspaniały człowiek, opozycjonista z lat 70. i 80., wielokrotnie zatrzymywany przez SB, emigrant, świetny tłumacz i dziennikarz, dziś dyrektor w radiu, który będzie miał ulice nazywane swoim imieniem, Andrzej Mietkowski.

Jest wiele innych osób po prawej stronie, konserwatywnych dziennikarzy, którzy mieli dziadków w KPP, a o nich nie napisaliśmy.

Bo kłania się zasada Goeringa: „To ja decyduję, kto jest Żydem". Wy decydujecie, kto jest „resortowym dzieckiem".

Kryterium, jakie przyjęliśmy, było bardzo proste i jasne. Było nim zachowanie dziennikarzy w III RP i ich stosunek do najważniejszych spraw: lustracji, dekomunizacji, likwidacji WSI oraz do katastrofy smoleńskiej.

Jak nie jesteś prawicowy, to zlustrujemy ci starych i nazwiemy „resortowym dzieckiem". Super.

Skupiliśmy się na ludziach, którzy robili karierę w III RP, a ich korzenie sięgają starego systemu.

To uzupełnijmy listę pominiętych. Prezesem radia i zwierzchnikiem Targalskiego był Krzysztof Czabański, dziś publicysta „w Sieci", w PRL-u członek PZPR. Szefem Jedynki był felietonista „Gazety Polskiej" Marcin Wolski, również członek PZPR.

Powtórzę, że głównym kryterium była postawa w III RP, a nie nasza z kimś znajomość. Bo jest również o naszych znajomych, jest choćby fragment o Marku Królu, byłym naczelnym „Wprost".

Jego zastępca we „Wprost", Piotr Gabryel, też się załapał na PZPR i co z tego? Bardzo porządny, uczciwy człowiek, dziś wicenaczelny „Do Rzeczy".

O nim i wielu innych nie pisaliśmy z jednego powodu: przyjęliśmy założenie, że zdecyduje zachowanie tych ludzi w III RP, to, jaki mieli wpływ na budowę tego systemu. A czy taki Bronek Wildstein budował  III RP? Czy może był przeciwko dekomunizacji i lustracji? Czy ci, których pominęliśmy, zaangażowali się w obronę agentów, czy sprzeciwiali się rozwiązaniu WSI? Nie, i dlatego o nich nie pisaliśmy.

Niektórym nawet to nie pomogło. Tomasz Wróblewski podpisywał listy otwarte za dekomunizacją i lustracją, a w PRL był działaczem NZS i korespondentem Wolnej Europy w Waszyngtonie. A w książce jest.

Znalazł się, bo opisywaliśmy jego dziadka i ojca. Byłoby hipokryzją, gdybyśmy nie wspomnieli również o nim. Zresztą wymieniony jest tylko w jednym akapicie.

Wróblewski jest mało prawicowy, więc znalazł się w „Resortowych dzieciach". Taksiążka to rodzaj szantażu: jak nie jesteś nasz, to zlustrujemy ci starych i się tłumacz.

Jaki szantaż? My nie zajmowaliśmy się grzebaniem w życiorysach...

...No proszę cię...

– Ależ oczywiście! Cały nacisk położyliśmy na opisanie systemu III RP, jego wszystkich uwarunkowań.

I tylko zupełnym przypadkiem jaramy się, gdy znajdziemy komuś papę w MO czy żydowskie nazwisko dziadka?

Nie mam z tym żadnego problemu, nie chodzi o Żydów, lecz o komunistów. A wyciąganie poszczególnych nazwisk nie ma sensu.

To po co to robicie?

Nie chodzi o lustrowanie przodków, tylko o pokazanie, jak zbudowany został w najważniejszych dziedzinach system III RP. Główne role odgrywają w nim ludzie wywodzący się ze służb specjalnych i nomenklatury PRL, bo taki właśnie był dobór kadr. I ten system całymi rodzinami, pokoleniami przeszedł z komuny wprost do III RP. Pokazaliśmy ludzi, którzy tworzą główny nurt mediów, a którzy swą pozycję zawdzięczają związkom rodzinnym.

Czyli nie chodzi o personalia, ale o analizę socjologiczną. Mówisz to serio?

Każdy socjolog ci powie, że ma znaczenie, z jakiego domu ktoś wyszedł, gdzie się wychował. My pokazaliśmy zjawisko opanowania mediów przez ludzi, których korzenie tkwią w PRL-u. Przypomnieliśmy też, że właściciele prywatnych stacji zaczynających w latach 90. byli zarejestrowani jako tajni współpracownicy SB. To nie jest przypadek.

Jak również to, że piszecie tylko o ludziach, z którymi się nie zgadzacie.

Opisujemy ludzi nadających ton w mediach, a wśród nich nie ma dziś osób o poglądach konserwatywnych. I tak jest przez ostatnie dwadzieścia lat. Jedni, jak Michnik, Żakowski czy Olejnik, nadają ton, a inni są w drugim szeregu i podejmują głos przewodników stada, roznosząc go, gdzie się da.

Nie tak dawno wybuchła sprawa tłumaczenia na rosyjski raportu z likwidacji WSI. Otóż podano sensacyjną informację, jakoby ten raport przetłumaczono, zanim jeszcze został ogłoszony. Okazało się to nieprawdą, ale to nic. Przez pięć dni mieliśmy jatkę. Zaczął „Wprost", powtórzyli inni, a spuentował Żakowski, sugerując, iż Macierewicz jest rosyjskim agentem. I to wszystko oparto na kłamstwie!

Jeśli tak jest, to mamy klasyczny przykład manipulacji. Tylko co mają z tym wspólnego „resortowe dzieci"?

Jak to co? To oni są autorami i wykonawcami tych manipulacji. Włącz TVN, przeczytaj „Wyborczą" – będziesz wiedział.

Żakowski, o którym wspominasz, do książki się załapał, choć ani on, ani nikt z rodziny w partii ani SB nie był. Po prostu go nie lubicie i to wystarczyło.

Jego ojciec był wykładowcą w WAT, ale rzeczywiście Jacek Żakowski nie był w partii, co wyraźnie napisaliśmy. Za to on chętnie wypowiada się o porządku III RP i jest jego gorliwym obrońcą. Tu jasno stwierdziliśmy, że nie więzy krwi czy własna przynależność, ale sposób myślenia i jego publicystyka zdecydowały o tym, że został umieszczony w książce.

O tym właśnie mówię: papiery ma OK, ale Kani i Targalskiemu nie podoba się, co pisze, więc wrzućmy go na okładkę. I dlatego zapowiada wytoczenie wam procesu.

Nic o tym nie wiem, żadnego pozwu nie dostaliśmy. Żakowski od lat prezentuje poglądy, które nazwaliśmy „resortowymi", bo służą utrwaleniu peerelowskich pozostałości w Polsce.

A Tomasza Lisa opisaliście, bo miał  ojca w PZPR i stryja w wojsku. Napisz książkę o manipulacjach Lisa, ale co ma do tego stryj?

Od dawna w Internecie krążyły opowieści o kompromitujących rodowodach różnych ludzi. Ponad rok temu byłam na spotkaniu w Łodzi i wściekłam się, gdy zobaczyłam plakat z podpisami pod zdjęciami: „Tomasz Lis – syn oficera LWP", „Bartosz Węglarczyk – wnuk Józefa Światły". Spytałam, kto kolportuje te bzdury i kłamstwa. Przecież to ośmieszanie idei lustracji i sensowności pokazywania rodowodów dziennikarzy.