ถึงชีบาล นางฟ้าของข้า

ความตายดูท่าจะรักข้ามาก
มันแย่งลูกไปจากเรา แย่งเจ้าไปจากข้า
บัดนี้ ข้าที่ถูกสาปอาจจะตามไปหาเจ้ากับลูกด้วยเขี้ยวของหมาป่าในยามวิกาล หรือไม่ก็อาจจะถูกคนกันเองเผาให้ตายในยามที่ดวงตะวันลอยสูงเหนือหัว

ตลกดี คนที่ถูกสาปในเทศกาลที่ข้าเคยเล่าให้เจ้าฟังมีตั้งแต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กท่าทางไร้พิษสงไปจนถึงคนนอกที่ซวยซ้ำซ้อนเจ็บตัวแล้วยังตัองมาติดบ่วงคำสาปที่ตัวเองไม่สมควรได้รับ ข้าเชื่อว่าคุนรีไม่เคยเลือกเหยื่อของมัน ไม่ว่าจะเป็นหญิง ชาย เด็ก หรือเป็นคนแก่

ลึกในใจข้าก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าสวรรค์จงใจกลั่นแกล้งข้า อาจจะเป็นการลงโทษในเรื่องที่ข้าเคยทำไว้กับเจ้า แต่ว่าข้ากลัว ชีบาล ข้ากลัวข้าเคยลองขุดหลุมแบบที่เจ้าคนปากเสียแมทเธียสทำเป็นอาชีพแล้วลงไปนอนในนั้นดู แล้วข้าก็รู้สึกหนาว

หนาวเหลือเกิน
หนาว
แล้วก็มืด
แล้วก็หิว
เหม็นด้วย พอสงสัยขึ้นมาว่าเจ้ากับลูกของเราที่นอนอยู่แบบนี้มาตลอดสองปีจะรู้สึกแบบนี้บ้างหรือเปล่าก็ยิ่งไม่อยากตาย

แต่ข้าไม่แน่ใจเลยว่าชีวิตจะรักข้าอย่างที่ข้ารักเจ้าบ้างหรือเปล่า
ข้าไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของใครแถมทำตัวประหลาดใส่ทุกคนไปทั่ว ใช่ ข้ารู้ว่าข้ามันบ้า คนค่อนหมู่บ้านก็คงเข้าใจว่าเป็นอย่างนั้น ไม่มีใครสนใจข้าและข้าก็ไม่ได้สนใจใครมากขนาดที่จะยอมตายถวายหัวเหมือนคนที่มีเพื่อน ครอบครัว และคนรักที่ถูกสาปมาด้วยกันพวกนั้นหรอก

หมากตัวแรกที่จะถูกเขี่ยทิ้งออกไปจากกระดานอาจจะเป็นข้า

แต่ข้ายังไม่ยอมแพ้หรอก ข้าจะพยายามเท่าที่ข้าทำได้ จนกว่าจะถึงวันที่ข้าชิงเจ้ากับลูกออกมาจากเบื้องบนที่ยากจะไขว่คว้าเหลือเกินนั้นได้ ข้าจะต้องไม่ตาย
ขอฝากคำสัญญานี้ไว้ กับอีกหนึ่งความลับให้กับเจ้า

ความลับของเราสองคนเท่านั้นนะ

 

 

 

 

 

ฝากบอกเทวดาน้อยของข้าด้วยว่าข้าจะเอาตุ๊กตาตัวใหม่ไปไว้ในห้องให้ด้วย

ข้ารักพวกเจ้าสองคนที่สุดในโลก

 

 

 

 

 

ส่วนพวกเจ้า

อยากรู้ความลับของข้าหรือ

 

 

 

กล้าดียังไง
ข้าไม่อนุญาตให้อ่าน
ข้าไม่ให้

 

 

 

ข้าไม่บอกหรอก เจ้าพวกชอบสอดรู้