Characters: Wilfred, Oswald

Mentioned characters: Aiden, Asli, Kyohai (เมนชั่นถึงน้อยมาก ๆ แต่ก็ใส่ไว้แล้วกันเนอะ... OTL )

 

 

 

On His Deathbed

 

มีเสียงปรบมือ สองครั้ง

 

เงียบ ตามมาด้วยเสียงหายใจสะดุด

 

“ตื่นง่ายเหมือนกันนี่? อยากคุยเล่นหรือรีเควสสภาพศพก่อนที่จะตายไหม”

 

วิลเฟรดสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  แล้วว่า “คุยเล่น... ดีกว่า ส่วนสภาพศพขอเป็นอะไรก็ได้ที่นายเลือกแทนหมาป่าเลือก จะเป็นพระคุณ” จะเรียกว่ารังเกียจที่จะให้หมาป่าเลือกสภาพศพให้เขาไหม ก็ใช่ ส่วนหนึ่งคงเพราะเป็นพวกหมาป่าที่เคยเลือกสภาพศพให้สมอลพีซ เพื่อนทางอินเตอร์เน็ตของเขา  คงเพราะเขาคิดว่ามันน่าเศร้า ต่อให้มองรวมไปถึงการตายของอัสลีและเคียวไฮ... ก็ยังคิดว่ามันเป็นการฆ่าเพื่อการ ‘ขจัด’ จนน่าใจหาย

 

ผู้เยี่ยมเยือนห้องพยาบาล—อนึ่งคนที่เขาจำได้ในนามแรนดอล์ฟหรือออซ—เดินไปนั่งท่าสบาย ๆ ที่เตียงข้าง ๆ  ในขณะที่วิลเฟรดนอนอยู่บนเตียง รู้สึกชาไปเกือบทั้งตัว แต่ก็พบว่ายังพอขยับได้... คงจะโดนยาชาแบบอ่อน ๆ เพียงเท่านั้น พวกเขาคุยกันเรื่องหมาป่าและงานของแรนดอล์ฟ เรื่องจิปาถะทั่วไป เขาอนุมานเอาว่าแรนดอล์ฟก็ดูเป็นคนขี้เบื่อและขี้รำคาญคนหนึ่ง

 

วิลเฟรดโคลงศีรษะเมื่อความคิดวกวนกลับมาที่ความตายที่กำลังจะถึงของเขา “นอกจากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดปกติ จะพยายามไม่ขัดขืนแล้วกัน ฉันไม่อยากตายจากการระเบิดปลอกคอเสียแทน...” เขาพูดเสียงเบาลง “นายจะทำให้ฉันทรมานมากไหม”

 

“ไม่...” แรนดอล์ฟเอ่ย คั่นกลางด้วยความเงียบเพียงชั่วขณะ “ไม่รู้สินะ... ผมว่าจะตัดแขนกับหัวนายออกแล้ววางแยกชิ้นสักหน่อย... อยากให้ตัดอะไรก่อนดีล่ะ” เขาถาม พลางหยิบแว่นออกมาเช็ดกับเสื้อ “ผมไม่ค่อยชอบเห็นเหยื่อทรมานในมือผมมากนักหรอก... ผมเพียงแค่ชอบพูดคุยกับพวกเขา ก่อนที่พวกเขาจะตายเท่านั้น... การตายทั้งที่ไม่รู้ตัวมันคือความเจ็บปวดที่ไม่อาจรู้สึกได้” เขาเดินกลับไปหยิบของในกระเป๋า

 

หัวใจของวิลเฟรดเต้นถี่ขึ้น ปลายนิ้วมือรู้สึกเย็นลงทุกขณะ กระนั้นเขาก็พยายามตอบด้วยน้ำเสียงสงบว่า “ฉันพยายามควบคุมชีวิตของฉันมามากพอแล้ว เรื่องการตายนี่ขอให้นายเป็นคนตัดสินใจเถอะว่าจะตัดอะไรก่อน แต่ยังไงก็ขอพูดคุยต่ออีกสักหน่อยแล้วกัน”—มันคือการยืดเวลาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเล็กน้อย เขามองอีกฝ่ายนิ่ง—“ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ฉันฝากให้คนคนหนึ่งฆ่าฉันถ้าฉันอยู่จนจบเกม หลังจากนั้นไม่นานก็มีอีกคนฝากให้ฉันฆ่าเขา ซึ่งท่าจะไม่ได้ทำซะแล้ว แต่เป็นนาย—”

 

บทสนทนาหลังจากตรงนี้ บางทีอาจไม่มีใครได้รู้อีกกระมัง มันก็น่าอายอยู่ เพราะมันคือความซื่อตรงของคนก่อนจะตาย

 

_

 

นาฬิกาหมุนต่อไป

 

แรนดอล์ฟเปรยขึ้นว่าเขาต้องเตรียมอย่างอื่นอีก และเวลากำลังจะหมดลง “อยากบอกอะไรอีกไหม”

 

“ไม่มีแล้วล่ะ” วิลเฟรดตอบเสียงแผ่ว

 

แรนดอล์ฟขอบคุณเขา ที่ไม่พูดว่ายังไม่อยากตาย ก่อนจะขมวดคิ้วพลางยิ้มออกมา “จะตอบแทนด้วยการตัดหัวก่อนแล้วกัน”

 

ใจดีจริง ๆ ด้วย

 

พวกเขาแลกเปลี่ยนคำพูดคุยกันอีกเพียงเล็กน้อย ก่อนที่มันจะจบลง นี่แน่ะ มันก็ดูเหมาะสมที่สุดแล้วที่ประโยคสุดท้ายของฉันจะเป็นประโยคคำถาม: ‘สองเคสที่นายเคยฆ่า พวกเขาพูดว่าไม่อยากตายเหมือนกันรึไง’

 

ส่วนประโยคสุดท้ายที่เขาได้ยินนั้น: ‘ผมจะยินดีมากหากโลกหลังความตายมีจริง และนายกำลังจะไปที่นั่น’

 

นาฬิกาหมุนต่อไป

 

 

 

The end.