Awaken

John Carver x Isaac Clarke

Warning : DLC Spoiler, Reunion sex

 

 

ตัวเลขสีแดงเรืองแสงกระพริบขึ้นฉาบใบหน้าของชายหนุ่มที่เอนร่างนิ่งสนิทบนเตียงอย่างต่อเนื่อง เสียงแผดร้องของนาฬิกากระชากเขาให้ตื่นจากภวังค์และยันร่างขึ้นพรวดพราดด้วยอารามตกใจ

 

ไอแซคนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงกล้ามเนื้อเกร็งทั่วร่าง เขากัดฟันกลั้นอาการปวดหน่วงที่หน้าผากจนกระทั่งสามารถขยับลุกขึ้นเต็มตัว มือที่ยังคงสวมถุงมือตบลงบนเจ้านาฬิกาข้างหัวเตียงแรงอย่างเกินจำเป็นก่อนจะนั่งกุมขมับที่เต้นตุบเป็นระยะ เขาพยายามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าแต่กลับปวดหัวรุนแรงเกินกว่าจะคิดอะไรออกในตอนนี้

 

ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าออกเชื่องช้า ก่อนรวบรวมกำลังที่เหลือหยัดร่างลุกขึ้น เขาประคองกายให้ก้าวตรงไปยังอ่างล้างหน้าพลางเอื้อมมือแตะสวิตช์ข้างผนัง หลอดไฟรุ่นโบราณที่ถูกติดตั้งอยู่เหนือหัวกระพริบสองสามทีก่อนฉายแสงออกมา ชายวิศวกรพาดแขนทั้งสองลงบนขอบเซรามิกเก่าๆก่อนก้มมองแอ่งน้ำในอ่าง

 

น้ำขังในอ่างนั้นขุ่นมัวเกินกว่าที่ไอแซคจะสามารถเห็นเงาสะท้อนของตน เขาค่อยๆแหงนเงยใบหน้าขึ้นช้ามองไปด้านหน้าเพื่อพบกับบานกระจกใส แต่ภาพที่สะท้อนกลับมากลับไม่ใช่ร่างของเขาเอง

 

"ทำอะไรน่ะ?"

 

น้ำเสียงเข้มห้าวเปล่งออกมาจากอีกฟากของกระจกฝ้า ปรากฎร่างทหารหนุ่มที่ยืนค้ำอ่างล้างหน้าอยู่ในท่าเดียวกันและมองตรงมายังเขา

 

"คาร์เวอร์?"

 

ไอแซคเพียงสบตาตอบอย่างอ้ำอึ้ง ชายหนุ่มอ้าปากคล้ายจะเอ่ยอะไรซักอย่างแต่กลับไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา ในขณะเดียวกันเขาก็สามารถระลึกเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้

 

ในตอนที่เขาเปิดโคเด็กซ์ และลอยเคว้งอยู่ในอวกาศ ทั้งที่พวกเขาควรจะหายไป แต่จอห์น คาร์เวอร์กลับยืนอยู่ตรงหน้า และไอแซคเองยังมีชีวิตอยู่ ราวกับเยาะเย้ยมัจจุราชซึ่งทำหน้าที่ผิดพลาด

 

ไอแซคสาวปลายเท้าอ้อมไปอีกด้านของอ่างน้ำอย่างเร่งรีบ ลืมอาการปวดล้าของกล้ามเนื้อที่ถูกใช้งานอย่างหนักก่อนหน้าไปจนหมดสิ้น เขาคว้ามือเข้าที่หลังคอของอีกฝ่ายที่ผงะเล็กน้อย ก่อนเบียดริมฝีปากเข้าปะทะทันที

 

จอห์นเปล่งน้ำเสียงอู้อี้ในลำคอออกมาคล้ายประท้วงกับการจู่โจมกะทันหัน แต่เพียงชั่วครู่ชายหนุ่มก็ตวัดแขนโอบร่างที่ขยับเข้ามาใกล้

 

ผู้รอดชีวิตทั้งสองประกอบริมฝีปากค้างแนบไว้เนิ่นนาน ไม่มีฝ่ายใดขยับเขยื้อนก่อน ทั้งคู่ต่างหยุดนิ่งเพื่อดื่มด่ำและทำให้แน่ใจว่าตนเองไม่ได้อยู่ในความฝันหรืออาการหลอนกำเริบ ชายทั้งสองค่อยๆผละใบหน้าออกจากกันเพื่อสบตาอีกฝ่าย ต่างคนต่างไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา เพียงปล่อยให้ความเงียบเป็นคำตอบของทุกคำถาม

 

ไอแซคเริ่มผลักอีกฝ่ายออก ก่อนต้อนทหารหนุ่มกลับไปยังเตียงนอนเบื้องหลังขณะที่จอห์นเองก็ดึงรั้งอีกฝ่ายเข้ามาเช่นเดียวกัน ทั้งคู่ทิ้งร่างลงบนฟูกเก่าจนยวบลง จอห์นเหวี่ยงร่างตนขึ้นคร่อมเหนือวิศวกรหนุ่มโดยไม่รีรอก่อนโน้มใบหน้าฉกฉวยบนริมฝีปากแห้งผากตรงหน้าอย่างกระหาย

 

"คุณมาทำอะไรในอพาร์ตเมนต์ของผม?"

 

จอห์นเอ่ยขึ้นขณะที่ปลายลิ้นยังอ้อยอิ่งเกี่ยวพัน มือเริ่มสอดแทรกเข้าปลดเสื้อเนื้อหนาที่ห่อหุ้มร่างอีกฝ่ายให้เปิดออกเพียงบางส่วนเพื่อไม่ให้อากาศหนาวเย็นแทรกเข้าไปมากนักขณะขบเม้มลำคอขาวไปด้วย

 

"เราไม่ได้อยู่ในอพาร์ตเมนต์ของคุณซักหน่อย อีกอย่าง เราไม่ควรจะ'อยู่ที่ไหน'ทั้งนั้นด้วย"

 

ไอแซคตวัดมือรั้งลำคอหนาลงมาพลางแหงนใบหน้าขึ้นเปิดทาง ขณะจ้องมองเสื้อผ้าบนร่างตนเองเลื่อนหลุดไปนั้นมือของเขาเองก็เริ่มปลดส่วนล่างของเกราะที่ทหารหนุ่มสวมอยู่ลงพร้อมเอ่ยอธิบาย

 

จอห์นชะงักสิ่งที่กำลังทำอยู่ก่อนจ้องอีกฝ่ายด้วยใบหน้าฉงน

 

"ไม่ใช่ว่าพวกเรา---"

 

"ตายงั้นเหรอ? เฮอะ คิดว่าไม่"

 

ไอแซคจัดแจงรั้งซิปกางเกงของอีกฝ่ายลงและปราดสายตาขึ้นมองอีกครั้งคล้ายเรียกหา ก่อนที่จอห์นจะเคลื่อนตัวขยับเข้าหา มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างซีดขาวจนวิศวกรหนุ่มเริ่มสั่นเทา ไอแซคส่งเสียงเล็ดลอดไรฟันออกมาเป็นครั้งคราวเมื่อถูกร่างแกร่งเบียดเสียดกระตุ้นอารมณ์

 

"นี่มันไม่ได้เข้าท่าเลยนะ ไอแซค ผมจำได้ว่าคุณไปเปิดโคเด็กซ์แล้วหลังจากนั้น'พระจันทร์'ร่วงลงมา พวกเราเองก็ร่วงลงมาด้วย"

 

เสียงครางถูกเปล่งแทรกน้ำเสียงเคร่งเครียดของจอห์นเมื่อเขาพยายามทบทวนเรื่องบ้าบอที่เกิดขึ้นก่อนหน้า หากแต่ไอแซครั้งเขาลงจูบอีกครั้งขัดจังหวะ ร่างของชายทั้งสองบดเบียดเข้าหาเป็นท่วงทำนองเดียวกันอย่างสม่ำเสมอ

 

เมื่อถอนริมฝีปากออก ไอแซคพลิกร่างคว่ำหน้าลง เขาจิกขยำผ้าปูเตียงเยินๆนั้นประคองร่างตัวเองให้อยู่ในระดับที่จอห์นสามารถผสานร่างเข้าหาได้ทันที แรงสะบัดส่งผลให้กางเกงที่ถูกปลดเคลื่อนหลุดออกเผยให้เห็นสะโพกที่ยกขึ้นแนบชิดหน้าท้องเปลือยของร่างที่อยู่ด้านหลังช้าๆ วิศวกรหนุ่มเปล่งคำพูดปนเปเสียงหอบที่หลุดลอดออกมา

 

"แล้วไอ้เครื่องจักรเอเลี่ยนนั่นล่ะ? มันแช่แข็งดาวทั้งดวงนะคาร์เวอร์ ........ไหนจะดึง'พระจันทร์'ออกมาจากอวกาศด้วยซ้ำ เราไม่มีทางรู้เลยด้วยซ้ำว่าเทคโนโลยีนั่นจะทำอะไรได้บ้าง"

 

ทหารหนุ่มส่งเสียงเครือในลำคอเมื่อร่างเบื้องล่างเบียดบั้นท้ายเข้ากับหน้าขาเขา จอห์นรั้งกางเกงตนลงเล็กน้อยเพียงพอจะเปิดให้ท่อนกายที่ตื่นตัวดันแนบกับต้นขาร้อนผ่าวของอีกฝ่าย

 

ไอแซคเพียงปล่อยกายและใจไปตามสัญชาตญาณ ปล่อยให้อีกฝ่ายเคลื่อนไหวอยู่เหนือตน

 

"สรุปแล้วคือไอ้เอเลี่ยนพวกนั้นช่วยชีวิตพวกเราไว้งั้นเรอะ?"

 

วิศวกรหนุ่มเปล่งร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงท่อนเนื้อร้อนที่แทรกเข้ามาในกายตนโดยไม่มีการตระเตรียมแม้จอห์นก็ยังคงไม่หยุดถามเขาเสียที ถามเขาเสียที ไอแซคคดคู้ร่างตนเองขณะอีกฝ่ายสอดกายเข้ามาลึกขึ้นทุกขณะ ทั้งความเจ็บปนวาบหวามลามไล่ไปทั่วหน้าท้องไม่ปล่อยให้เขาพักหายใจ

 

"ผม...ผมเลิกใช้ตรรกะมนุษย์ทั่วไปตั้งแต่อยู่ใน....อ่ะ...ยานอิชิมูระแล้ว...อือ....."

 

คำพูดของวิศวกรหนุ่มเริ่มกระท่อนกระแท่นและขาดหายเมื่อรับรู้ถึงแรงกระแทก จอห์นไม่ยอมเสียเวลาให้เขาคุ้นชินกับการรุกล้ำนาน ทหารหนุ่มกดรั้งสะโพกในมือตรึงให้อยู่กับที่ขณะตัวเองเริ่มสวนร่างเข้าออกเน้นย้ำ

 

"....คุณล้อเล่นใช่ไหม เรื่องแบบนี้นี่มันเป็นไปไม่ได้ .....ว่าแต่ แล้วพวกเราจะเอายังไงต่อ?"

 

"อย่างแรก ออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน....... แต่ก่อนอื่น กระแทกเข้ามาซักทีจอห์น ผมจะไม่ไหวแล้ว!"

 

ไอแซคแผดเสียงเมื่อไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป ชายหนุ่มดันตัวเองย้อนสวนแรงกระแทกที่เบียดอัดเข้าหาด้านหลังทันที น่าแปลกที่กายที่เมื่อยล้าก่อนหน้ากลับยังหลงเหลือเรี่ยวแรงสำหรับต่อกรกับความรู้สึกที่ท่วมท้นทั่วร่าง เขาสะกดกลั้นเสียงครางที่เหมือนจะพรั่งพรูออกมาจากปากได้ทุกขณะเมื่อเผลอไผล

 

จอห์นเองก็ไม่ปรานีอีกต่อไป ชายหนุ่มคว้าเข้าที่สะโพกอีกฝ่ายใช้เป็นที่ยึดก่อนเร่งขยับสะโพกตนเองเข้าหาช่องทางอุ่นที่โอบรัดแน่น แรงที่ถาโถมพาให้ร่างที่เขาโอบกอดอยู่ไหวโยนไปด้วย เสียงร้องดังขึ้นคล้ายอ้อนวอนกระทบโสตดังแว่วขณะทั้งคู่เร่งระบายความปรารถนาที่ตกค้างในร่าง

 

“ไอแซค.....”

 

น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกชื่อขรมแฝงเจือด้วยตัณหาอย่างชัดเจน ขณะเจ้าของนามได้แต่เปล่งร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษาเมื่อความเร่าร้อนบนเตียงเริ่มหนักหน่วงขึ้นจนสะท้อนออกมาเป็นเสียงเอี๊ยดอ๊าดของโครงเตียงเก่า แผ่นอกเสียดสีของเขาเสียดสีไปกับฟูกนิ่มตามจังหวะการเคลื่อนไหวด้านบน

 

ไอแซคสะดุ้งไปทั้งร่างเมื่อสัมผัสผ่านถุงมือแตะเข้าที่กึ่งกลางตัวเขา จอห์นบดปลายนิ้วที่กอบกุมเข้าหาส่วนปลายที่กระตุกหงึกตามการเร่งเร้า เอวสอบยังคงขยับเข้าหาไม่หยุดหย่อนเพื่อรั้งทั้งคู่ขึ้นสู่จุดสูงสุด

 

“...ฮื่อ จอห์น...ผมจะ..แล้ว อึก!”

 

ไม่ทันที่เขาจะสามารถพูดได้จบประโยค ของเหลวอุ่นข้นก็พุ่งปะทะในทันที ไอแซคหยัดสะโพกเกร็งค้างขณะปลดปล่อยแอ่งขาวขุ่นในอุ้งมืออีกฝ่าย ผนังอุ่นยิ่งบีบตัดตอดรัดสิ่งที่โอบหุ้มอยู่จนกระทั่งจอห์นคำรามออกมา ทหารหนุ่มบดขยี้สะโพกตนรุนแรงจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบชัด ก่อนฝังร่างฉีดพ่นของเหลวร้อนเข้าเติมเต็มด้านใน

 

ไอแซคที่เอนตัวอยู่ข้างใต้กระตุกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงของเหลวที่ฉาบเคลือบไปทั่วผนังด้านใน เมื่ออีกฝ่ายขยับก็ยิ่งทำให้มันไหลย้อนกลับมาด้านนอกจนเปื้อนต้นขา ชายหนุ่มส่งเสียงในลำคอคล้ายขัดใจเมื่อนึกถึงสภาพที่ต้องเดินทางต่อไปทั้งที่มีอะไรคั่งค้างอยู่ในร่างแบบนี้

 

"แล้วไปไหน กลับไปที่โลกเหรอ?"

 

ชายวิศวกรปราดสายตาขึ้นมองอีกฝ่ายที่ยังคงคร่อมค้ำเหนืออยู่ด้านบน ก่อนเอ่ยออกมาแผ่วปนหอบหายใจเมื่อตนยังไม่ทันหายเหนื่อยดี

 

"ใจคอจะไม่พักเลยเรอะจอห์น? ใช่ เราจะกลับโลกกัน ถ้าเราตายแล้วจริงๆ พวกเราก็ทำตามที่ตัวเองต้องการได้ไม่ใช่เหรอ?"

 

จอห์นเพียงทำสีหน้าเหรอหราอย่างไม่รู้จะตอบอะไร เขาคลายมือที่จิกเหนี่ยวขาไอแซคจนเป็นรอยช้ำออกก่อนเอนทิ้งตัวลงข้างๆอีกฝ่าย

 

"ก็ได้ ตามนั้น"

 

“ก่อนอื่น เอาของคุณออกไปด้วยจอห์น ไม่งั้นผมว่าเราคงเดินทางต่อไม่ได้”