"ผมไม่ยอมให้กองทัพเราแพ้ไอ่พวกบริติชนั่นหรอกนะ!!" แม่ทัพโรเบิร์ต ดาวน์นีย์ จูเนียร์กล่าวอย่างหงุดหงิดใส่เหล่าหัวหน้ากองในทัพมะกัน ก็ในเมื่อที่ผ่านมาพวกเขาเป็นฝ่ายชนะมาโดยตลอดนี่นา!
แต่กองทัพบริติชกลับมาพรากชัยชนะของพวกเขาไปอย่างไม่คาดคิด ตั้งแต่การปรากฏตัวของแม่ทัพผู้มีเหม่งเถิก(?)เป็นอาวุธ...
แม่ทัพ ทอม ฮิดเิดิลตัน...
"เอาน่า พวกนั้นมันไม่มีกล้ามแบบพวกเราหรอกจริงมั๊ยครับ?"ผู้กองคริส อีแวนปลอบใจพร้อมเบ่งกล้ามใส่แม่ทัพขนตาล่างงอน(?)
"แต่พวกนั้นมันมีทอม ฮาร์ดี้...แถมตอนนี้มีนายทหารหน้าใหม่อย่างชาร์ลีย ฮานนัมแล้วนะ หมอนั่นหน้าก็คล้ายเชนิ่งไททั่มด้วย"แม่ทัพRDJเถียง
"แย่แล้วครับท่านแม่ทัพ! ผู้กองคริสไพน์โดนโจมตีจากกองทัพบริติชครับ!!" นายทหารนายหนึ่งแบกผู้กองคริสไพน์ในสภาพบาดเจ็บเข้ามารักษา...
"ใครทำร้ายคุณน่ะไพน์?" แม่ทัพRDJถามไถ่ทันที "พวกบริติช...นำทัพโดยรองแม่ทัพเบเนดิกท์ คัมเบอร์แบทช์...อั่ก!"ผู้กองไพน์สำลักเลือด "ร้ายกาจ!"
เบเนดิกท์ คัมเบอร์แบทช์....
รองแม่ทัพคนใหม่สินะ...เราเองก็ได้ข่าวหมอนี้มาอยู่เหมือนกันว่ากำลังมาแรงใช่ย่อย...
"ผมปะทะกับรองแม่ทัพเบเนดิกท์บนเอนเตอร์ไพร์ซ...เขาเหนือกว่าผมมากมายนัก..." "เอาเถอะ ตอนนี้คุณรีบไปรักษาตัวก่อนเถอะไพน์"แม่ทัพRDJกล่าว
"ส่งไพน์ไปให้ผู้กองควินโต้รักษาด่วนเลยนะ!" ผู้กองคริสอีสั่งนายทหารคนนั้นให้พาผู้กองไพน์ไปหาผู้กองควินโตที่อยู่ฝ่ายพยาบาลประจำทัพ
-----------------------------------
ทางฝั่งกองทัพออซซี่...
"กองทัพมะกันกับบริติชโจมตีกันไปถึงไหนแล้วนะ?" แม่ทัพฮิวจ์แจ๊คแมนกล่าวถามด้วยท่าทีสบายๆกับรองแม่ทัพคริสเฮมที่อยู่ข้างๆ
"ล่าสุดกองทัพบริติชชนะตามคาดครับ...ท่านแม่ทัพ" รองแม่ทัพคริสเฮมตอบ
"แล้ว...เรื่องที่คุณสอดแนมกองทัพบริติชล่ะ ไปถึงไหนแล้ว?"
"ไปได้สวยครับ"
"ผมได้แต่หวังว่าจะได้ใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเขานะ..."แม่ทัพฮิวจ์กล่าวยิ้มแย้ม
รองแม่ทัพเฮมเวิร์สได้แต่ยิ้มก้มรับเล็กน้อย...
แต่ในใจของรองแม่ทัพหนุ่มคนนี้รู้สึกผิดกับ "เพื่อนสนิท" ของตัวเองอย่างมากโดยที่แม่ทัพฮิวจ์มิอาจรับรู้ได้...
-------------------------------
ทางฝั่งกองทัพบริติช...
"ชนะใสๆเลยนะครับ คุณคัมเบอร์แบทช์" แม่ทัพทอมฮิกล่าวอย่างยินดี
"I'm better ครับ" รองแม่ทัพเบนเนดิกท์ยิ้มเหนียง7ชั้น
"เหนียงโผล่แล้วแหน่ะครับ ehehehe~"
"หวาา แต่เพราะเหนียงของผมนี่ไม่ใช่เหรอที่ทำให้ได้ใจแฟนเกิร์ลมาทั่วโลกน่ะ...เหมือนเหม่งของคุณไงแม่ทัพ!?"
"ehehehe~~โอร่าาา~" แม่ทัพทอมฮิทำท่ายิงลำแสงออกจากเหม่งของเขาใส่รองแม่ทัพเบนนี่
"โอววว แสบตาครับ!? กางเหนียงกันแป๊บครับ!" #ฉลองชัยบริติชครับ
"ไง! ได้ข่าวว่าชนะศึกที่เอนเตอร์ไพร์ซมา ล่องอวกาศสนุกมั๊ยล่ะ หืม!? เจ้าเบื้อกเบนนี่~!!"
ชายร่างเล็กที่ดูยังไงก็น่ารักเดินเข้ามาหาสองหนุ่ม พร้อมพูดจายียวนกวนๆใส่รองแม่ทัพแบบชนิดที่ไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตา
"สนุกมากเลยล่ะครับคุณมาร์ติน...ผมอยากให้คุณไปด้วยจัง"
"น่าอิจฉานายชะมัดเลยให้ตายสิวะ! ได้ออกอวกาศด้วย แล้วดูฉันสิ!? ทำไมฉันต้องมาเป็นหน่วยพยาบาลก็ไม่รู้!?"
"ว่าแต่งานพยาบาลเป็นไงบ้างครับคุณมาร์ติน?"
แม่ทัพทอมฮิหันไปถามงานของผู้กองร่างเล็ก
"ฉันรำคาญเจ้าบ้าริชาร์ด หมอนั่นทำอะไรเป็นมั่งมั๊ยเนี่ย!?"
"โถ่...มาร์ตินครับ..." รองแม่ทัพมองคนตัวเล็กกว่าอย่างยิ้มๆ
"หมอนั่นน่ะ เชื่องช้ามากเลยล่ะ!? น่ารำคาญเป็นบ้า! Bitch!!!" มาร์ตินบ่นอุบอิบ
"ริชาร์ดเป็นบุรุษพยาบาลที่งี่เง่ามากให้ตายเถอะ!?"
มาร์ตินดูท่าจะไม่ชอบขี้หน้าบุรุษพยาบาลริชาร์ดเอามากๆ เพราะทำอะไรเชื่องช้าไม่ได้ดั่งใจ
"...แต่นอกจากรองแม่ทัพเบเนดิกท์แล้ว ก็มีเขาเท่านั้นแหละที่รับอารมณ์แบบนี้ของคุณได้น่ะครับ ehehe~" แม่ทัพทอมฮิกล่าวอย่างยิ้มๆเป็นนัย
นายแพทย์กองทัพบริติิชมาร์ติน ฟรีแมน...ได้แต่นิ่งเงียบ มันก็จริงอย่างที่แม่ทัพบอก...ไม่มีใครรับอารมณ์หงุดหงิดของเขาได้มากไปกว่าสองคนนี้จริงๆ
"ละๆ...แล้วเพื่อนคุณล่ะ หืม ท่านแม่ทัพฮิดเดิลตั้น...เขาเป็นไงบ้าง?"
มาร์ตินเริ่มเฉไฉหาเรื่องอื่นคุยทันที แถมใช้คำสุภาพกว่าเดิมด้วย
"คริสเฮมน่ะเหรอ? ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เขายังสบายดี ตราบใดที่ผมกับเขายังสนิทกันดี กองทัพของเราทั้งสองก็ยังเป็นพันธมิตรกันอยู่" แม่ทัพทอมฮิตอบอย่างมั่นใจ...
"งั้นเราไปฉลองชัยกันเถอะ!!" มาร์ตินร้องลั่นอย่างดีใจยินดี
"ฉันหิวจะตายห่าอยู่แล้ว ให้ตายสิ~"
"ฉลองเร็วไปมั๊ยครับ...ผมว่าเราควรจะรอให้สงครามนี่จบก่อนแล้วค่อยฉลองดีกว่าน่า~~" แม่ทัพทอมฮิกล่าว ทำเอาหมอร่างเล็กรู้สึกเสียดาย...
--------------------------------
ฝั่งมะกัน...
"เป็นไงบ้าง คริส รู้สึกดีขึ้นบ้างมั๊ย?"
"...อย่างน้อยๆก็เจ็บน้อยกว่าตอนแรกเยอะ..."
ผู้กองไพน์หลังได้รับการรักษาจากผู้กองแซค...
"ฉันบอกแล้วว่าฉันควรไปกับนายด้วย...แล้วเป็นไงล่ะ โดนโจมตีหนักขนาดนี้ยังจะดื้ออีกมั๊ย?"
แซคบ่นอุบอิบเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ
"ก็ฉันห่วงนายนี่..."
ผู้กองแซคได้แต่ถอนหายใจเบาๆ...เขาเองก็เป็นห่วงผู้กองคริสไพน์มาก แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่เข้าใจอะไรเลย...คริสไพน์เป็นเพื่อนซี้ของเขา...
"แล้วไม่คิดรึไงว่าฉันก็ห่วงนายเหมือนกัน..." แซคกล่าวต่อไป
คริสที่กำลังเจ็บตัวได้แต่นิ่งเงียบ...เขารู้ดีว่าเพื่อนตรงหน้าก็เป็นห่วงตนไม่แพ้กัน