Fiction นอกรอบ MIE
Yaoi R-15
Couple : Teddy Bear*003
จากที่แค่จะใส่มุขขำๆแก้ความเงียบบนTLทวิตเตอร์...ไปๆมาๆจิ้นอย่างจริงจัง!!
...ตุ๊กตาหมี...กับเด็กผู้ชาย...
...ดูยังไงก็ไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสมกันเลยในสายตาของคนอื่นๆ...
...ขึ้นชื่อว่าเป็นตุ๊กตาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตาอะไรมันก็ไม่เหมาะกับผู้ชายนักหรอก...
...แต่ทำไมผู้ชายคนนี้...
...ถึงยังเล่นกับผมที่เป็นตุ๊กตาหมีอยู่อีกนะ...
.
.
.
.
.
นับตั้งแต่วันที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาดูโลกครั้งแรก...
ผมเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังตั้งใจเย็บแขนติดบนลำตัวของผมอย่างตั้งใจ...
เธอคนนั้นมีเรือนผมสีทองบลอนด์เปล่งประกาย ดวงตาสีฟ้าของเธอดูจริงจังและตั้งใจในการเย็บทุกครั้งที่ปักเข็มลงไปบนส่วนใดส่วนหนึ่งบนตัวผม...
แต่ขณะเดียวกันเธอก็มักจะยิ้มอย่างอ่อนโยนด้วยเสมอ...
“ฌอนต้องชอบเธอแน่ๆ...เจ้าหมีน้อย” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง
ฌอนคือใครงั้นเหรอ?
แต่จากที่ฟังเธอพูดถึงฌอนแล้ว...ผมคิดว่าเธอคงตั้งใจจะเอาผมไปให้กับคนที่ชื่อว่าฌอน...
ด้วยสัญชาตญาณแบบตุ๊กตาของผมแล้ว...ผมคิดว่าฌอนต้องเป็นเด็กผู้หญิงแน่ๆเลย!!
ก็อย่างที่รู้กันว่าเด็กผู้ชายน่ะ...เค้าไม่เล่นตุ๊กตากันหรอก...
แต่เมื่อถึงเวลาที่ผมต้องมาพบกับฌอนครั้งแรกจริงๆ...ผมรู้สึกตกใจมากเมื่อพบว่าฌอนที่เธอคนนั้นพูดถึงคือเด็กผู้ชายวัยแปดขวบ!!
น่าแปลก...ถึงฌอนจะเป็นเด็กผู้ชาย...แต่ทำไมเขากลับดีใจราวกับเด็กผู้หญิงเมื่อได้รับผมมาจากสาวผมบลอด์ผู้เป็นแม่...
“ขอบคุณฮะคุณแม่ น้องหมีน่ารักมากๆเลย!!”
เดี๋ยวนะ...เขาเรียกผมว่า ‘น้องหมี’งั้นเหรอ?
นายนี่เป็นเด็กผู้ชายที่แปลกจริงๆ...ฌอน...
ผู้ชายเค้าไม่เล่นตุ๊กตากันหรอกนะ...
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฌอนก็พาผมไปทุกทีที่เขาไป...ทั้งสนามเด็กเล่น ห้างสรรพสินค้า รึแม้แต่โรงเรียน...
แต่การพาผมไปที่โรงเรียนด้วยนั้น ดูท่าจะทำให้ผมเข้าใจชีวิตของเด็กชายคนนี้มากขึ้น...
ฌอนเป็นเด็กผู้ชายขี้อาย และอ่อนแอมากเวลาอยู่กับเพื่อน เขามักจะโดนแกล้งประจำ... และวันแรกที่ผมมาโรงเรียนนี้ ผมก็กลายเป็นเป้าหมายของแผนการแกล้งฌอนเสียแล้ว โดยเหล่าเด็กชายเกเรผู้เป็นหัวโจกของห้องได้เข้ามาแย่งผมไปจากอ้อมแขนน้อยๆของฌอน
“อย่านะ!! เอาน้องหมีคืนมานะ!!” ฌอนร้องพร้อมกับพยายามไล่คว้าตัวผมที่ตอนนี้ถูกจับโยนไปมาระหว่างกลุ่มเด็กเกเรด้วยกัน แต่ดูท่าทางเด็กเกเรเหล่านั้นจะแข็งแรงกว่าฌอนมากจนยากที่เขาจะคว้าตัวผมมาได้
หลังจากที่โยนผมไปมาได้ซักพัก เด็กหัวโจกก็เริ่มโยนผมลงไปที่ระเบียงนอกห้องเรียน!!
“ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฌอนกรีดร้องทั้งน้ำตาก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปหาผมที่บัดนี้ร่วงลงมาที่จุดทิ้งขยะที่อยู่ชั้นล่างสุดพอดี ทันทีที่ฌอนเจอผมบนกองขยะ ตัวผมที่เปรอะเปื้อนไปด้วยของเสียเน่าเหม็นได้แต่คิดว่าฌอนคงรังเกียจผมในสภาพเน่าเหม็นนี่แล้ว แต่ไม่เลย...
ฌอนวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับรีบหยิบผมเข้ามากอดโดยไม่รู้สึกรังเกียจอะไรเลยแม้แต่น้อย!
“น้องหมีไม่เป็นไรใช่มั๊ยจ๊ะ” เขาถามผมพร้อมกับกอดผมแน่นโดยไม่สนว่าตัวเองจะเลอะเทอะไปด้วยไม่มากก็น้อย
ผมรู้สึกดีใจเหลือเกิน...ที่เขายังไม่คิดทิ้งผมไป...
หลังจากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมา...ผมก็ไม่เคยได้ไปโรงเรียนของฌอนอีกเลย...
แต่ทุกๆวันไม่มีวันไหนเลยที่ฌอนจะไม่มาคุยกับผมเป็นชั่วโมงๆจนกว่าจะถึงเวลานอน...
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
“เป็นผู้ชาย...แต่ชอบตุ๊กตาหมีไม่ได้เหรอ?”
ฌอน เฟลมมิ่งเจ้าของร่างสูงเรือนผมสีน้ำตาลแก่และดวงตาสีฟ้าประกายอันอ่อนโยน กล่าวขึ้นมาลอยๆพร้อมยิ้มเศร้าๆต่อหน้าผม...
ผมที่เป็นเพียงตุ๊กตาหมีโทรมๆตัวหนึ่ง...
“แถมฉันเอง...ก็อายุตั้งปูนนี้แล้วยังจะมาชอบของน่ารักๆแบบนี้อยู่อีก... บางทีถ้าฉันเป็นผู้หญิงจริงๆอาจจะดีกว่านี้...แต่ฉันก็ไม่คิดจะเป็นผู้หญิงจริงๆหรอกนะ” ฌอนยังคงกล่าวต่อไป โดยมือของเขายังคงถือผมเอาไว้ในมือและเดินไปล็อคประตูห้อง
“เธอเป็นความลับของฉัน...”
“ความลับที่น้อยคนนักจะได้รู้” เขาพูดต่อไปพร้อมกับปิดม่านในห้องพักของตัวเองอย่างมิดชิด
หลังจากที่ฌอนปิดม่านล็อคประตูเรียบร้อย ผมก็ได้เวลาที่จะทำในสิ่งที่อยากทำที่สุด...
ฌอนวางผมลงบนโซฟา
และร่างของผมก็เริ่มเรืองแสงนวลออกมา ผมกลายเป็นแค่ก้อนลำแสงรูปลักษณ์ของตุ๊กตาหมีไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่มันจะค่อยๆกลายสภาพเป็นร่างที่สูงขึ้น ใหญ่ขึ้น และที่สำคัญ...
...ผมเป็นมนุษย์มากขึ้น
ผมกลายเป็นมนุษย์ได้แค่เฉพาะเวลาที่อยู่กับฌอนเพียงลำพังเท่านั้น...
ผมมีร่างนี้ได้เพราะฌอนศรัทธาในตัวผม...
ฌอนเชื่อว่าผมมีชีวิต...ผมจึงมีชีวิตขึ้นมาได้เพราะเขา...